Ένα ιστολόγιο που πηγαίνει σχολείο και αγωνιά για την παιδεία .

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Δρ Σπίτσερ, «Οι νέες τεχνολογίες στα σχολεία δεν πιστεύω ότι βοηθούν, ούτε καν υπό μορφή διαδραστικών προγραμμάτων»



Προτιμήστε τον μαυροπίνακα!
Στον αέρα βρίσκεται η θρυλούμενη συμβολή των νέων τεχνολογιών στη μάθηση
Στα σχολεία ο μαθησιακός πυρετός κορυφώνεται, καθώς το πρώτο τρίμηνο έχει φθάσει σχεδόν στο τέλος του. Οι επιδόσεις άρχισαν ήδη να δοκιμάζονται και να μοιράζονται οι πρώτοι βαθμοί. Και αν τα μαθητικά χρόνια φαντάζουν ξέγνοιαστα για τους μεγαλύτερους, για τα παιδιά ίσως και να μην είναι τόσο ρόδινα. Σε μια υπερσύγχρονη κοινωνία όπου καθημερινά οι μαθητές βομβαρδίζονται από τεχνολογικούς πειρασμούς και από συνεχείς προσθήκες στο ήδη βεβαρημένο πρόγραμμά τους, πώς μπορούν άραγε να βελτιώσουν τους βαθμούς τους και παράλληλα να «γυμνάσουν» τον εγκέφαλό τους ώστε να αφομοιώνει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις; Ο αυστριακός «γκουρού» της ψυχιατρικής και επικεφαλής της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Ουλμ δρ Μάνφρεντ Σπίτσερ βρέθηκε στην Ελλάδα με αφορμή τη διάλεξή του στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Αναπτύσσοντας τις δεξιότητες στο διάβασμα» που διοργάνωσε το Ιδρυμα Ευγενίδου και μας ταξίδεψε στα άδυτα του εγκεφάλου. Εκεί όπου πραγματοποιούνται οι διεργασίες τις οποίες ονομάζουμε μάθηση. {AR}

«Είμαι επιστήμονας αλλά και γονιός» αναφέρει ο ίδιος στο «Βήμα». «Οταν πριν από δέκα χρόνια τα παιδιά μου επέστρεφαν από το σχολείο, σκεφτόμουν ότι, ενώ από νευροεπιστημονικής απόψεως γνωρίζουμε τόσα πολλά γύρω από τη μάθηση, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει εισαχθεί ακόμη στα σχολεία. Ετσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μελέτη των εγκεφαλικών διεργασιών κατά τη διάρκεια της μάθησης. Το 2004 ίδρυσα το κέντρο Transfer Center for Neurosciences and Learning, βασικός στόχος του οποίου είναι η “μετάφραση” των αποτελεσμάτων ερευνών από τον τομέα της νευροεπιστήμης, για την ένταξή τους σε νηπιαγωγεία, σε σχολεία ή ακόμη και σε πανεπιστήμια. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο αλλά είναι σημαντικό».


Ανάγνωση και δημιουργία
Σύμφωνα με τον ειδικό, πίσω από τη διαδικασία της μάθησης κρύβεται η ικανότητα του εγκεφάλου να μεταβάλλεται συνεχώς ανάλογα με τις εμπειρίες που αποκτά και επεξεργάζεται. «Είναι δηλαδή σαν ένα είδος περιφερειακού (hardware) το οποίο αλλάζει συνεχώς, λειτουργικά και δομικά, ανάλογα με το λογισμικό (software) που καλείται να “τρέξει” – σκεφτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, κάνουμε ένα σωρό πράγματα με τον εγκέφαλό μας και όλα αυτά αλλάζουν ανάλογα με τα όσα συναντούμε στην πορεία. Αυτό ονομάζεται νευροπλαστικότητα, ή αλλιώς μάθηση» μας εξηγεί ο δρ Σπίτσερ.
Η διαδικασία της ανάγνωσης, κατά τον δρα Σπίντσερ, είναι πολύ δημιουργική, καθώς το μόνο που έχουμε μπροστά μας είναι «βουβά» γράμματα και χαρακτήρες σε ένα χαρτί, τα οποία καλούμαστε να «ζωντανέψουμε». «Ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος ώστε να μπορεί να μεταφράζει τις γραφικές παραστάσεις που προσλαμβάνει σε φωνητικά ερεθίσματα και στη συνέχεια σε σημασιολογικές έννοιες. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη μετάφραση των ακουστικών ερεθισμάτων (όταν ακούμε μια ιστορία) αλλά σε πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα. Για παράδειγμα, η διαφορά μεταξύ των φθόγγων “μπα” και “πα” αγγίζει μόλις τα 40 χιλιοστά του δευτερολέπτου (mSec). Παρ’ όλα αυτά, αν ο εγκέφαλος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ των δύο, τότε κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολία κατά την ανάγνωση και κατά συνέπεια σε μαθησιακά προβλήματα» μας λέει ο ειδικός.

Διάγνωση της δυσλεξίας πριν από το σχολείο!
«Γνωρίζουμε ότι περίπου το 85% των μικρών παιδιών αντιμετωπίζουν σε έναν βαθμό το συγκεκριμένο ακουστικό πρόβλημα. Κάτι τέτοιο μπορεί να οφείλεται στις δέσμες νευρικών ινών περιοχών του εγκεφάλου που σχετίζονται με την επεξεργασία του ήχου, οι οποίες παίζουν “πινγκ-πονγκ” μεταξύ τους ανταλλάσσοντας πληροφορίες. Εκεί λοιπόν η ταχύτητα της αγωγιμότητας παίζει καθοριστικό ρόλο. Αν οι ίνες αυτές δεν είναι καλά σχηματισμένες, τότε ο εγκέφαλος δεν θα είναι σε θέση να ξεχωρίζει δύο κοντινούς φθόγγους. Από νευροεπιστημονικής απόψεως, η δυσλεξία είναι δυνατό να διαγνωσθεί σε πολύ μικρές ηλικίες, προτού δηλαδή το παιδί μάθει να διαβάζει και να γράφει» υποστηρίζει ο δρ Σπίτσερ. «Η θεραπεία πραγματοποιείται με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών και ουσιαστικά “τεντώνουμε” τον ήχο των δυσδιάκριτων φθόγγων, με αποτέλεσμα η χρονική απόκλιση μεταξύ του “πα” και του “μπα” να διπλασιάζεται. Ετσι τα παιδιά μπορούν να διακρίνουν και να κατανοήσουν τη διαφορά και στη συνέχεια εφαρμόζουν τα όσα έχουν μάθει για την αποκωδικοποίηση πραγματικών ήχων».
Η διαδικασία της μάθησης όμως δεν σχετίζεται μόνο με την ανάγνωση αλλά και με τον προφορικό λόγο. «Για τον άνθρωπο η εξιστόρηση γεγονότων ή εμπειριών είναι ό,τι και οι προσομοιωτές πτήσης για την αεροπορία. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση “Science”, ο άνθρωπος αφιερώνει κατά μέσο όρο τέσσερις ώρες σε συζητήσεις με πυρήνα την εξιστόρηση γεγονότων και εμπειριών, όμως μόλις τέσσερα λεπτά στην αναπαραγωγική πράξη. Βλέπουμε λοιπόν ότι παρά το γεγονός πως το σεξ αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής μας, δεν ξεπερνά χρονικά την εξιστόρηση εμπειριών. Οπότε οι ιστορίες αυτές είναι μεγίστης σημασίας για την εξέλιξή μας – τόσο τη δική μας όσο και του εγκεφάλου μας» αναφέρει ο αυστριακός επιστήμονας. «Σύμφωνα με νέα ευρήματα που παρουσιάστηκαν πριν από λίγες ημέρες στο ετήσιο συνέδριο “Neuroscience 2011” στην Ουάσινγκτον, η ακρόαση και η ανάγνωση μιας ιστορίας ενεργοποιούν τελικά το ίδιο δίκτυο εγκεφαλικών περιοχών».

Μιλάτε στα παιδιά!
Το πρόβλημα της δυσλεξίας, σύμφωνα με τον επιστήμονα, μπορεί να έχει γονιδιακό αλλά και περιβαλλοντικό υπόβαθρο. Γονιδιακό γιατί, όπως εξηγεί, κάποια γονίδια ενισχύουν τις πιθανότητες λανθασμένης «καλωδίωσης» του εγκεφάλου και περιβαλλοντικό, σε περίπτωση απουσίας του προφορικού λόγου στην οικογένεια. «Αν δεν υπάρχουν αρκετά ερεθίσματα, δηλαδή αρκετή ομιλία από το οικογενειακό μας περιβάλλον, τότε ο εγκέφαλος δεν μαθαίνει να απορροφά γνώση. Πιστεύω λοιπόν ότι οι γονείς πρέπει να ξεκινούν να μιλούν στα παιδιά τους από πολύ νωρίς. Ως ψυχίατρος, γνωρίζω ότι οι μητέρες που πάσχουν από κατάθλιψη τείνουν να μιλούν λιγότερο στα παιδιά τους, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης μαθησιακών δυσκολιών. Αν όμως εκείνες διδάσκονταν να ασχολούνται περισσότερο με τα παιδιά τους, ενδεχομένως το πρόβλημα να μην ήταν τόσο μεγάλο» μας λέει.
Εξίσου καταστροφικές για την ανάπτυξη των γλωσσικών ικανοτήτων των παιδιών, προσθέτει, είναι η τηλεόραση και η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή. «Η προσωπική μου συμβουλή προς τους γονείς είναι να τα κρατήσουν μακριά από την τηλεόραση όσο περισσότερο μπορούν. Οπως επίσης και από τις νέες τεχνολογίες γενικότερα, ακόμη και στο σχολείο. Δεν υπάρχει μελέτη που να αποδεικνύει ότι η χρήση τους βοηθά τις μαθησιακές ικανόητες των παιδιών, αντίθετα υπάρχει πολλή παραπλανητική διαφήμιση γύρω από κάτι το οποίο δεν ισχύει» τονίζει.

Η κοινωνία του multitasking
Οι καλπάζοντες ρυθμοί της καθημερινότητάς μας μάς έχουν μεταμορφώσει σε «ζογκλέρ» δραστηριοτήτων. Κάτι τέτοιο, υποστηρίζει ο δρ Σπίτσερ, μειώνει τις εγκεφαλικές μας επιδόσεις. Η αμερικανική εφημερίδα «The New York Times» μάλιστα είχε δημοσιεύσει πρόσφατα άρθρο, σύμφωνα με το οποίο η αμερικανική οικονομία χάνει ετησίως περί τα 650 δισ. δολάρια ακριβώς επειδή οι εργαζόμενοι ασχολούνται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
«Αρκετοί παιδαγωγοί υποστηρίζουν ότι επειδή ακριβώς ασχολούμαστε με πολλά πράγματα ταυτόχρονα στην καθημερινότητά μας, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά να κάνουν το ίδιο – όχι δεν πρέπει!» ξεκαθαρίζει ο ειδικός. «Επιστημονικά ευρήματα δείχνουν ότι ο εγκέφαλος δεν είναι δομημένος ώστε να παρακολουθεί δύο συζητήσεις ταυτόχρονα. Και δεν μιλάω για απλές πράξεις που μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους, όπως το να κρατάει μια μητέρα στο ένα χέρι το παιδί και με το άλλο να ανακατεύει το φαγητό. Αναφέρομαι σε επικοινωνιακό ή γλωσσικό multitasking, το οποίο είναι ανέφικτο. Πειράματα έχουν δείξει ότι άτομα που χειρίζονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα εμφανίζουν περιορισμένη ικανότητα στο να διώχνουν άχρηστες πληροφορίες, να “ζογκλάρουν” μεταξύ διαφορετικών πράξεων, να διώχνουν άχρηστες σκέψεις. Τα άτομα αυτά λοιπόν αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής».

ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Σύμφωνα με τον αυστριακό ψυχίατρο, δεν υπάρχουν μαγικά κόλπα που μπορούν να μας μεταμορφώσουν σε Αϊνστάιν εν μια νυκτί. Ο εγκέφαλός μας, άλλωστε, είναι σαν έναν αθλητή που χρειάζεται καθημερινή προπόνηση προτού τρέξει στον μαραθώνιο. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζει το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο, κατά τον δρα Σπίτσερ, πρέπει να αλλάξει ριζικά.
«Το τρικ για κάποιον που επιθυμεί να βελτιώσει τις ικανότητές του στην ανάγνωση είναι να διαβάζει πολύ. Οι δυσκολίες κατά την ανάγνωση που εμφανίζουν αρκετοί μαθητές ενδεχομένως να συνοδεύονται από άλλα προβλήματα, όπως η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα μαθήματά τους. Σε αυτό, βέβαια, σημαντικό ρόλο παίζει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που ακολουθούν τα σχολεία. Στα αγόρια, π.χ., δεν αρέσουν τόσο τα φιλολογικά μαθήματα σε σχέση με τα κορίτσια. Αν όμως στραφούμε προς θέματα που προσελκύουν το ενδιαφέρον τους, π.χ. πώς να κατασκευάσετε μια μηχανή ή οι βασικές αρχές του ποδοσφαίρου, τότε η ανάγνωση δεν θα τους ήταν αγγαρεία. Αντίθετα, αν τα κορίτσια διδάσκονταν για τη φυσική του κραγιόν, τότε είμαι σίγουρος ότι το ενδιαφέρον τους θα χτυπούσε κόκκινο» υπογραμμίζει. «Ενα επιπλέον σημαντικό στοιχείο που είδαμε να βοηθά τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών είναι η αισιοδοξία και τα θετικά συναισθήματα. Αρα οι δάσκαλοι δεν πρέπει να διδάσκουν προκαλώντας άγχος στα παιδιά. Ακόμη, οφείλουν να ενσωματώσουν το γνωστό (πραγματικός κόσμος) στο άγνωστο (νέες γνώσεις) με θετικό τρόπο ώστε τα παιδιά να μπορούν να συνδυάσουν τα νέα δεδομένα με κάτι που ήδη γνωρίζουν και να το μάθουν».
Πολέμιος της εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στα σχολεία, ο δρ Σπίτσερ γνωρίζει καλά ότι οι απόψεις του δεν είναι δημοφιλείς. Δεινός υποστηρικτής του μαυροπίνακα, των καλών εκπαιδευτικών και της πλούσιας βιβλιοθήκης, είναι της άποψης ότι πίσω από το σπρώξιμο των μαθητών προς αυτές δεν υπάρχει κανένα μαθησιακό όφελος παρά μόνο η αύξηση των κερδών των τεχνολογικών κολοσσών.
«Οι νέες τεχνολογίες στα σχολεία δεν πιστεύω ότι βοηθούν, ούτε καν υπό μορφή διαδραστικών προγραμμάτων» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Εχω επισκεφθεί αρκετά σχολεία που φιλοξενούν τέτοια συστήματα και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στο τέλος της ημέρας τα παιδιά μαθαίνουν κάτι όχι χάρη στις νέες τεχνολογίες αλλά επειδή συνδέουν τα νέα στοιχεία με τον πραγματικό – και όχι τον εικονικό – κόσμο. Το ίδιο πιστεύω και για τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης: οι πραγματικοί φίλοι είναι καλύτεροι από τα εικονικά avatars. Και δεν αναφέρομαι στη δυσκολία του διαχωρισμού του πραγματικού από τον εικονικό κόσμο, γιατί κάτι τέτοιο είναι διακριτό από το 8ο έτος της ηλικίας μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν “τρέφουμε” τον εγκέφαλό μας μόνο με σκιές του πραγματικού μέσω του εικονικού κόσμου, τότε η πραγματικότητα γίνεται ρηχή. Δεν επεξεργαζόμαστε, δηλαδή, τις πληροφορίες αυτές με την ίδια βαρύτητα που θα τις επεξεργαζόμασταν σε περίπτωση που τις συναντούσαμε στην πραγματικότητα. Και το βάθος της επεξεργασίας αυτής σχετίζεται άμεσα με τη μνήμη» επισημαίνει.
Και η ικανότητα αυτοσυγκέντρωσης των μαθητών όμως δέχεται... «ηλεκτρονικό» πόλεμο. «Τα βιντεοπαιχνίδια μαθαίνουν στα παιδιά πώς να συγκεντρώνονται σε διαφορετικά σημεία της οθόνης. Αυτό πλασάρεται από τις εταιρείες ως ενίσχυση της προσοχής. Η προσοχή στο σχολείο όμως μεταφράζεται στην ικανότητα του να μπορεί κανείς να συγκεντρωθεί σε ένα πράγμα κάθε φορά. Και την ικανότητα αυτή ακριβώς “χάνουν” τα παιδιά όταν μαθαίνουν να συγκεντρώνονται στα πάντα. Πρόσφατη μελέτη μάς έδειξε ότι, αν δώσουμε σε έναν μαθητή μια παιχνιδομηχανή, τότε μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών οι σχολικές επιδόσεις του θα κάνουν “βουτιά”».

πηγή: Το ΒΗΜΑ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Τριάντα χρόνια μονοτονικό, αλλά τα πνεύματα επιβιώνουν


Σημαντικός αριθμός εκδοτικών οίκων επιλέγει να χρησιμοποιεί το πολυτονικό σύστημα », 13

«H κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση της συνέχειας. Ηδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό, τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού.»

Κορνήλιος Καστοριάδης

Αναρωτιέμαι πόσο άνετα διαβάζουν ένα πολυτονικό κείμενο οι κάτω των 30. Είναι ένα ερώτημα σε ισχύ, καθώς τα κείμενα που κυκλοφορούν με πολυτονικό έχουν αυξητική τάση. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους επιλέγουν ακόμη και σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης τη γραμματοσειρά με πνεύματα και τόνους, αλλά σε εμπορικούς εκδοτικούς οίκους που τυπώνουν τα βιβλία τους με πολυτονικό. Τίθενται ερωτήματα. Είναι άραγε ζήτημα προσωπικής εμμονής, είναι ζήτημα αντίστασης στη γλωσσική ισοπέδωση, είναι νεύμα στην ιστορική ορθογραφία, είναι απλώς θέμα αισθητικής; Εχει ελπίδα το πολυτονικό να συμπλέει παράλληλα με την επίσημη μονοτονική γραφή ή με τη γλώσσα της γραφειοκρατίας; Για πολλούς θεωρείται εστέτ επιλογή. Για άλλους είναι ένδειξη συντηρητισμού, αλλά υπάρχουν και άλλοι που θεωρούν ότι η επιλογή του πολυτονικού έχει μία εγγενή έννοια ελευθερίας, καθώς αντιλαμβάνεται τη γλώσσα εκτός της γραφειοκρατικής και νομικής διαδικασίας.

Το μονοτονικό καθιερώθηκε από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982. Τότε, η καινοτομία αυτή, που είχε απλώς σφραγίσει με νόμο του κράτους μία συζήτηση δεκαετιών (που είχε αναζωπυρωθεί μετά το 1975), προκάλεσε μεγάλη διχογνωμία. Ορισμένοι το είδαν ως πρόοδο και άλλοι ως οπισθοδρόμηση. Πριν από 30 χρόνια, η συζήτηση για την ιστορική ορθογραφία είχε πολλούς θιασώτες αλλά δεν είχε μεγάλο ακροατήριο. Τότε, ο Κορνήλιος Καστοριάδης είχε πει «η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση της συνέχειας. Ηδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό, τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».

Ο αισθητικός εκβαρβαρισμός της σύγχρονης γραφής που εκφράζεται κυρίως από την απλοποίηση της γραφής (και τον στραγγαλισμό της ετυμολογικής ρίζας των ξένων ονομάτων στη φωνητική, ελληνική απόδοσή τους) πηγάζει εν πολλοίς από την καθιέρωση του μονοτονικού. Και κυρίως από τη συμβολική διάσταση που εξέλαβε η υιοθέτηση του μονοτονικού στη διάρκεια κυρίως του θηριώδους λαϊκισμού της δεκαετίας του 1980.

Σήμερα, το ερώτημα παραμένει. Πώς επιζεί το πολυτονικό, από ποιους υποστηρίζεται και σε ποιους απευθύνεται; Υπάρχουν νέοι που δεν διδάχθηκαν το πολυτονικό και να το υποστηρίζουν; Είναι με άλλα λόγια θέμα ενός βιολογικού κύκλου που θα κλείσει καθώς θα εκλείψουν οι εκπρόσωποι των γενεών που το διδάχθηκαν και που σήμερα επιθυμούν τη διατήρησή του στη ζωή; Κατά τα φαινόμενα, η διαμάχη πολυτονικού και μονοτονικού μοιάζει με ένα πεδίο πολύ πιο σύνθετο και πιο περίπλοκο απ’ ό, τι παλαιότερα πιστεύαμε.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», στις 15/10/2011



πηγή:Πεμπτουσία

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Το συγκινητικό μήνυμα του Θεοδωράκη προς τους νέους

Ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή την 38η επέτειο του Πολυτεχνείου αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, απηύθυνε μέσα απο το "Αλ τσαντίρι" μήνυμα προς τους νέους ανθρώπους, καλώντας τους να αντιδράσουν στην κατοχή.. Δείτε το βίντεο!!

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Μερικες φωτογραφίες απο την Ελλάδα των δεκαετιων 1920-1960 έτσι για να μαθαίνουμε οι νεότεροι...

H εύρεση των φωτογραφιων ήταν δύσκολη οπότε συγγνώμη για οσες πολεις δεν βρηκα! Μουσική: ενα μοναδικό βαλς της Ευανθία Ρεμπούτσικα απο τον καλύτερο της- κατα την άποψη μου -δίσκο "Το αστέρι και η ευχή"

"Η 28η Οκτωβρίου".Έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας ...


ex

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».

Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Άμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».

Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.

Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξαναρθούν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!"

ioxis

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Πώς λειτουργεί η δημιουργικότητα.


Στο παρακάτω βίντεο, θα δούμε πώς λειτουργεί η δημιουργικότητα.Οι πελάτες μας θέλουν να κάνουμε περισσότερη δουλειά σε λιγότερο χρόνο
Πώς μπορούμε να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι για πιο αποτελεσματικές ιδέες
χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο;
Τους στείλαμε αυτό το βίντεο για να τους δείξουμε πώς δουλεύει η δημιουργικότητα.
Για να εξετάσουμε τον σύνδεσμο μεταξύ δημιουργικότητας και χρόνου πήγαμε και βρήκαμε τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους του κόσμου.
Τους ζητήσαμε να συμπληρώσουν το σχέδιο ένός ρολογιού... μέσα σε 10 λεπτά.
Ο περιορισμένος χρόνος ήταν αρκετός μόνο για την πρώτη ιδέα.
Αλλά τί έγινε όταν τους δώσαμε 10 επιπλέον λεπτά για τον ίδιο πράγμα;
Η δημιουργικότητα δεν εμπνέεται απο την πίεση του χρόνου,
αλλά απο την ελευθερία, το παιχνίδι, την ευχαρίστηση.


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Από το Ηράκλειο της Κρήτης, σήμερα, διδάσκει


Η συνέχεια στον ελληνικό πολιτισμό είναι αναμφισβήτητο γεγονός, πέρα από κάθε εθνικιστική φαντασίωση, που εδράζεται πρωτίστως στη γλώσσα αλλά και σε άλλα σημαντικά στοιχεία, τονίζει εμφατικά μεταξύ των άλλων ο σοφός μελετητής της μακραίωνης πνευματικής μας διαδρομής Στυλιανός Αλεξίου.



Ταυτοχρόνως ασκεί κριτική για τη μυωπική κριτική πλευρών της νεοελληνικής λογοτεχνίας για μεγάλους έλληνες δημιουργούς στη συνέντευξη που ακολουθεί.Πατώντας τα 90 χρόνια του εξέδωσε ένα έργο-σταθμό για τον ελληνικό πολιτισμό σε παγκόσμιο επίπεδο Ελληνική Λογοτεχνία. Από τον Ομηρο στον 20ό αιώνα, εκδόσεις Στιγμή.Μελέτη συμπυκνωμένης σοφίας και πολυεπίπεδης γνώσης σε διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα, που ανοίγει ορίζοντες και ξεκαθαρίζει ζητήματα σε πολλές θεματικές ενότητες με τρόπο καίριο και μοναδικό. Ηδη το βιβλίο βαδίζει στη δεύτερη έκδοση.


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗΣ: Κύριε Αλεξίου, στο βιβλίο σας Ελληνική Λογοτεχνία, σε αντίθεση προς το ισοπεδωτικό ρεύμα του «μεταμοντερνισμού», μιλάτε για μια διαδρομή τριάντα αιώνων. Ποια είναι τα δείγματα κάποιας «συνέχειας» και ποιες οι «κρίσιμες στιγμές» αυτής της διαδρομής;

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: «Συνέχεια» υπάρχει, όχι όμως στο εθνικιστικό-φαντασιακό επίπεδο, αλλά σε συγκεκριμένα σημεία. Οταν ο βρετανός γλωσσολόγος καθηγητής Horrocks παρατηρεί τη συνέχεια της γλώσσας μας από τις μυκηναϊκές πινακίδες ώς σήμερα, είναι αστείο να το αμφισβητούμε εμείς. Δεν πρόκειται για μια «ελληνοκεντρική» θέση, αλλά απλώς για την πραγματικότητα. Αλλα δείγματα: ο συρτός χορός, ο Κλήδονας, ο Κάτω Κόσμος, ο Αδης, ο Χάρος είναι λέξεις και έννοιες της Αρχαιότητας που διατηρήθηκαν με τον προφορικό πολιτισμό.

Το ίδιο ισχύει για το Βυζάντιο. Συνεχίζει την αρχαία παιδεία. Το υστεροβυζαντινό είδος του έμμετρου ερωτικού μυθιστορήματος κορυφώνεται με ιταλικές επιδράσεις στον Ερωτόκριτο του Κορνάρου. Θαυμάσια βυζαντινά ηρωικά ποιήματα διατηρήθηκαν προφορικά σε νεοελληνικά τραγούδια.

Η «συνέχεια» έχει όμως και αρνητικές πλευρές: τον «αττικισμό» της Αρχαιότητας και του Βυζαντίου και την καθαρεύουσα του 19ου-20ού αιώνα, της οποίας άχρηστα κατάλοιπα υπάρχουν ακόμη και σήμερα.Οι «κρίσιμες φάσεις» για τις οποίες ρωτάτε, ήταν η ρωμαιοκρατία, η φραγκοκρατία και η τουρκοκρατία. Ξεπεράστηκαν με γόνιμες αναπροσαρμογές, αλλά και με αντίσταση.

Π.Γ.: Στο βιβλίο σας σχολιάζετε αμφιλεγόμενες θεωρίες της δυτικής Ευρώπης στη μελέτη του Ομήρου; Ποια είναι τα συγκεκριμένα λάθη;

Σ.Α.: Ευτυχώς σήμερα, όχι μόνον εδώ, αλλά και στο εξωτερικό, αμφισβητείται η παμπάλαιη θεωρία ότι τα ομηρικά έπη συντάχτηκαν και διατηρήθηκαν προφορικά, με προσθήκες από αιώνα σε αιώνα! Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν είναι αυτοσχέδια ποιήματα, όπως είναι τα προφορικά. Εχουν προσεκτικά οργανωθεί, με πλήρη αφηγηματική ενότητα. Ξέρουμε ότι η γραφή ήταν ήδη διαδεδομένη στον ελληνικό χώρο από τον 8ο αιώνα. Τα δύο ομηρικά έπη δεν είναι τα πρώτα έργα της Ελληνικής Λογοτεχνίας, όπως νόμιζαν άλλοτε οι φιλόλογοι, αλλά τα τελευταία μιας μακρότατης παράδοσης, που άρχισε με τη μυκηναϊκή προφορική ηρωική ποίηση.

Λάθη υπάρχουν ακόμη και στο περίφημο λεξικό Liddell-Scott. Οι πρώτοι συντάκτες του δεν είχαν ποτέ δει φύλλο ελιάς. Το φαντάζονταν «μεγάλο σε μήκος», ενώ αντιθέτως είναι πολύ μικρό. Δεν ταξίδευαν, δεν είδαν ποτέ το γεμάτο φως και χρώματα Αιγαίο. Ετσι ερμήνευαν τον ομηρικό οίνοπα πόντον «wine-dark». Ρώτησα ξένους ομηριστές τι σημαίνει αυτό. Δεν μπόρεσαν να μου πουν. Το φυτόν που σκαλίζει ο πατέρας του Οδυσσέα στο αμπέλι του δεν είναι «δέντρο», όπως το ερμηνεύουν, αλλά «νέο κλήμα», και μ' αυτή την έννοια λέγεται η λέξη φυτό σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας ακόμη ώς σήμερα.

Π.Γ.: Στο βιβλίο ασκείτε κριτική και σε απόψεις γύρω από την αρχαία φιλοσοφία. Αποκαθιστάτε τους λεγόμενους «προσωκρατικούς» φιλοσόφους;

Σ.Α.: Πράγματι, αμφισβητώ τον όρο αυτόν, που τους υποτιμά ως κατώτερους του Σωκράτη, ενώ οι παλαιότατοι εκείνοι φιλόσοφοι συνέλαβαν για πρώτη φορά τις έννοιες της φύσεως, του απείρου, του ατόμου και πολλές άλλες. Η αρχαία φιλοσοφία ήταν όμως γενικά αντίθετη προς την έννοια της «τυχαιότητας», που κυριαρχεί σήμερα στη θεωρία της εξέλιξης των ειδών.

Π.Γ.: Εντάσσετε στον κορμό της Ελληνικής Λογοτεχνίας την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, που όμως διαφέρουν μεταξύ τους, δεδομένου ότι στην πρώτη δεσπόζει η ιδέα της τιμωρίας, ενώ στη δεύτερη η αγάπη, που διαπερνά αργότερα και το κρητικό έργο Η θυσία του Αβραάμ.

Σ.Α.: Εχετε δίκιο στη βασική αυτή διάκριση. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει όμως εντονότατη και η ιδέα της Δικαιοσύνης. Τα κείμενα αυτά έπαιξαν βασικό ρόλο στην παιδεία του ελληνικού λαού επί αιώνες. Ξένος θρησκειολόγος είπε κάποτε ότι δεν νοείται Ελλάδα χωρίς την πολυθεΐα! Ωστόσο η απλοϊκή πολυθεΐα, τα μαντεία και οι θυσίες είχαν ήδη ξεπεραστεί στην προχωρημένη Αρχαιότητα, πολύ πριν από τον Χριστιανισμό. Στο βιβλίο μου τόνισα τη μεγάλη φιλοσοφική και ποιητική αξία της «Γένεσης» και των «Ψαλμών».

Π.Γ.: Ποιες είναι οι κυριότερες προσλήψεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο Βυζάντιο;

Σ.Α.: Στο Βυζάντιο οφείλουμε το θαύμα διάσωσης ολόκληρου του Ομήρου, ολόκληρου του Πλάτωνα και τόσων άλλων. Οι Βυζαντινοί λόγιοι, όχι μόνο διατήρησαν, αλλά καλλιέργησαν και οι ίδιοι το αρχαίο είδος του Επιγράμματος, δηλαδή το σύντομο ποίημα πάνω σε ποικίλα θέματα, ερωτικά, επιτύμβια, χριστιανικά. Στο βιβλίο μου εξετάζονται και οι έλληνες σοφοί, που δίδαξαν για πρώτη φορά στην Ιταλία την ελληνική γλώσσα, φιλοσοφία και ποίηση από το 1400 ώς τα μέσα του 16ου αιώνα. Οι ίδιοι επιμελήθηκαν τις πρώτες έντυπες εκδόσεις αρχαίων έργων.

Π.Γ.: Στο μεταβυζαντινό τμήμα του βιβλίου σας αναδεικνύετε την ερωτική ποίηση της Ρόδου και της Κύπρου στο τέλος του Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση, και επίσης την Κρητική Λογοτεχνία του 1600. Πρόκειται για έργα διεθνούς εμβέλειας, δημιουργημένα όμως σε περιόδους που δεν υφίσταται ελληνικό κράτος. Πώς αποτιμάται αυτή η παραδοξότητα;

Σ.Α.: Πράγματι δεν υπήρχε πολιτική αυτονομία, υπήρχε όμως στα μέρη που αναφέρατε ελληνική κοινωνία ακμαία από οικονομική και πνευματική άποψη. Μελέτησα την κοινωνία της βενετοκρατούμενης Κρήτης, στο μικρό βιβλίο μου Η Κρητική Λογοτεχνία και η εποχή της (Στιγμή, 1995).

Π.Γ.: Αποκαθιστάτε την πνευματική δημιουργία του ιστορικού τού 19ου αιώνα Παπαρρηγόπουλου. Ποια ήταν η προσφορά του;

Σ.Α.: Ο Παπαρρηγόπουλος θεωρείται «εθνικιστής και ξεπερασμένος», αλλά στην πραγματικότητα ήταν αντικειμενικός. Μιλά για «νεοελληνική συνείδηση», δεν αρνείται καθόλου τις τομές, ούτε αποκρύπτει τις αδυναμίες. Αποδίδει ευθύνες στο Βυζάντιο για τη σύγκρουση με τους Βουλγάρους, λόγω περιορισμών που επέβαλε το Βυζάντιο στο βουλγαρικό εμπόριο. Ομολογεί ο Παπαρρηγόπουλος ότι, στην Ελληνική Επανάσταση, ο Γκούρας εισέπραττε μισθούς για πλασματικές χιλιάδες ανδρών. Κρίνει σωστότερα από τους φιλολόγους ακόμη και τα λογοτεχνικά έργα. Νομίζω ότι είναι απαραίτητη μια φωτομηχανική επανέκδοση της Ιστορίας του, όπως είχε κυκλοφορήσει στα 1885-87. Η έκδοση Ελευθερουδάκη σε σειρά πολλών τόμων είναι δύσχρηστη. Σε αυτό οφείλεται η σημερινή άγνοια του έργου του, ενώ άλλοτε διαβαζόταν πολύ.

Π.Γ.: Στην πεζογραφία παρουσιάζετε τρεις κορυφές, τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη και τον πολυεδρικό Καζαντζάκη, ενδιαμέσως και τον επί μακρό διάστημα λησμονημένο Βουτυρά. Για τη «Γενιά του '30» ποια είναι η γνώμη σας;

Σ.Α.: Η συμβολή της «Γενιάς του '30» ήταν καθοριστική στη διαμόρφωση του νεοελληνικού γραπτού λόγου, έπειτα από τις λανθασμένες και αδέξιες προσπάθειες των δημοτικιστών, που επηρέασαν, δυστυχώς, και τον Καζαντζάκη. Είναι η μόνη «Γενιά» την οποία αναφέρω. Απέφυγα τον όρο αυτόν για τις επόμενες περιόδους. Σε όλες τις εποχές η λογοτεχνία είναι υπόθεση προσώπων, όχι «γενεών». Ως προς τον Βουτυρά, θα ήθελα να προσθέσω ότι το έργο του είναι ακόμη εντελώς άγνωστο. Οι πολλοί δεν ξέρουν ότι είχε αναγνωρισθεί ως ο σημαντικότερος Ελληνας συγγραφέας της εποχής του από κορυφαίους κριτικούς της λογοτεχνίας μας: Καραντώνη, Τσίρκα, Πέτρο Χάρη και άλλους. Πιθανώς τώρα θα επανεκτιμηθεί, χάρη στη νέα έκδοση που επιμελείται ο Β. Τσοκόπουλος.

Π.Γ.: Στο πεδίο της ποίησης εμφανίζετε την Ελλάδα ως ιδιαίτερα δημιουργική. Εχετε εκδώσει και μελετήσει τον βυζαντινό Ακρίτα και τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου. Η έρευνά σας για τον Σολωμό υπήρξε πρωτοπόρα και καταλυτική. Ποια ήταν η πρόσληψη των εκδόσεων αυτών;

Σ.Α.: Ο Ακρίτας και ο Ερωτόκριτος ανατυπώνονται συνεχώς. Ο Ακρίτας έχει μεταφρασθεί σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ο Ερωτόκριτος στα αγγλικά και στα γαλλικά. Για τον Σολωμό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπήρξαν θετικές βιβλιοκρισίες των Αλκη Αγγέλου, Εμμ. Κριαρά, Π. Μάκριτζ, Γ. Π. Σαββίδη, Σπ. Καββαδία. Οι μελέτες και οι δύο σολωμικές εκδόσεις μου (Στιγμή, 1994, 2007) έδειξαν, βάσει των Αυτογράφων του Σολωμού, ορισμένα λάθη της έκδοσης Πολυλά. Πάνω σ' αυτό υπήρξαν, εκ μέρους άλλων, εντελώς προσωπικές και γενικόλογες αντιρρήσεις ή αποφυγή έκφρασης μιας γνώμης, ίσως και για λόγους ευνόητων συμφερόντων. Είναι άλλωστε ευκολότερο να επαναλαμβάνει κανείς τα παμπάλαια στερεότυπα: «το χάος των σολωμικών χειρογράφων και αποσπασμάτων». Αντίθετες απόψεις έχουν εκφράσει οι Λίνος Πολίτης, Χρήστος Καρούζος, Γ. Π. Σαββίδης. Πράγματι η Γυναίκα της Ζάκυθος, ο Διάλογος, ο Κρητικός, η Τρίχα, ο Πόρφυρας έχουν το καθένα αρχή, μέση και τέλος. Ο επαρκής αναγνώστης το αντιλαμβάνεται. Ο Πόρφυρας μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον D. Ricks και άλλη μια φορά από τη R. Hadas στον λαμπρό τόμο Greek Poets (2010). Δεν γνώριζα την κ. Hadas και η μετάφρασή της ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη.

Π.Γ.: Πού βαδίζει η Ελληνική Λογοτεχνία; Θα μας επηρεάσει άραγε η «παγκοσμιοποίηση»;

Σ.Α.: Η νεοελληνική ποίηση και πεζογραφία έχουν επιβληθεί διεθνώς κυρίως με τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη. Αυτή που παραπαίει στην Ελλάδα επί δύο αιώνες είναι η κριτική. Οι Σούτσοι θεωρούνταν μεγάλοι. Ο φαναριώτης συγγραφέας της Βαβυλωνίας ειρωνευόταν τον Σολωμό (το έδειξε τελευταία ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος), ο Κάλβος είχε λησμονηθεί, ο Σουρής προτάθηκε από το Πανεπιστήμιο και τη Βουλή για το Νόμπελ, ο Κοραής απέρριπτε τον Ερωτόκριτο, ο Ψυχάρης και ο Φώτος Πολίτης τον Καβάφη, ο Κώστας Χατζόπουλος τον Σικελιανό, ο Θεοτοκάς τον Καρυωτάκη, ο Αποστολάκης τον Παλαμά, ο Δημαράς τον Παπαδιαμάντη και τον Καζαντζάκη! Είναι ολοφάνερο ότι απαιτείται ένας σοβαρότερος «κανόνας» των πράγματι μεγάλων της λογοτεχνίας μας βάσει ουσιαστικής γνώσης των κειμένων.

Ως προς την «παγκοσμιοποίηση», νομίζω ότι είναι η τελική «κρίσιμη στιγμή» με τον όρο που αναφέρατε στην αρχή. Σε όλο τον κόσμο, τα παραδοσιακά στοιχεία γλώσσας, σκέψης, καλαισθησίας και τρόπου ζωής κλονίζονται. Μόνη φιλοσοφία της εποχής είναι η εμπορευματοποίηση των πάντων, το χρήμα και η διαφήμιση. Ασφαλώς ο μονόδρομος αυτός οδήγησε και στη σημερινή παγκόσμια και εντόπια οικονομική κρίση. Ας ελπίσουμε πως κάποτε κι αυτά θα ξεπεραστούν.



πηγή:Ελευθεροτυπία