Πρωτότυπα έργα από τη συλλογή τουΜουσείοΜπενάκηΔΗΜΗΤΡΙΑ24/9/2009
Αφιέρωμα στον εικαστικό Γιάννη Ρίτσο (1909-1990) για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ο ποιητής με τις αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, τα πεζογραφήματα, τα θεατρικά έργα, τις μεταφράσεις, όταν δεν έγραφε ζωγράφιζε.
Ζωγράφιζε γιατί θεωρούσε αυτή την ενασχόληση έναν άλλο τρόπο άσκησης της ποίησης, άλλωστε στις σχεδιαστικές του αποτυπώσεις ενυπάρχουν όλες οι όψεις της ποιητικής του διάστασης.
«Ζωγράφιζα από μικρό παιδί» εξομολογείται ο ίδιος «τα σχολικά μου τετράδια ήταν γεμάτα από εικόνες με ζώα, δέντρα, φυτά και κάθε λογής ομορφιές της φύσης».
«Τη ζωγραφική πάνω στις πέτρες την ξεκίνησα εξόριστος στην Γυάρο, όπου δεν είχα άλλα μέσα ζωγραφικής, επηρεασμένος από την Βάσω Κατράκη που την έβλεπα να ζωγραφίζει πάνω σε χαλίκια».
Με αυτόν τον τρόπο οι πέτρες, τα βότσαλα, οι ρίζες των καλαμιών, τα τσιγαρόκουτα, τα ευτελή και απρόβλεπτα αυτά υλικά έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Ρίτσος γέμιζε τις βασανιστικές και απελπισμένες ώρες του στα βουβά χρόνια της εξορίας.
Πρώτα στη Γυάρο και μετά στο Παρθένι της Λέρου συνέχισε να δουλεύει με λέξεις και χρώματα, να αποτυπώνει με ζωγραφική ευχέρεια ανθρώπινες μορφές που παλεύουν με την αγριότητα του κόσμου που προσδοκούν με την ομορφιά του έρωτα
.Ενοιωθε την ανάγκη να αντιπαραθέτει στους πόνους και τις αδικίες της εξορίας την ομορφιά της ζωής και την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ετσι, δημιούργησε ένα πανόραμα αγοριών και κοριτσιών με ελληνικές κατατομές,εμπνευσμένο από την αρχαία αγγειογραφία, αναζητώντας με τις ζωγραφιές του ένα κόσμο αιώνιας νιότης.
Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά «η ελληνική τέχνη είναι ανθρωποκεντρική με κύριο ιδεώδες της το κάλλος». Δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει μέχρι το τέλος της ζωής του. Κραγιόνια και ακουαρέλλες τον συνόδευαν παντού. Στο σπίτι του στη Σάμο ζωγράφισε πολλά τοπία και πορτραίτα. Κάθε στιγμή της ζωής του ήταν στιγμή δημιουργίας. Οι ρίζες από τα καλάμια που ξέθαβε ο δυνατός άνεμος τον χειμώνα και που έβρισκε στις έρημες παραλίες του Καλάμου, μεταμορφώνονταν σε πρωτότυπα έργα τέχνης στα χέρια του.Οι ρίζες πρωτόγονες και ολόγυμνες ήταν το πιο κατάλληλο μέσο για να αποτυπώσει την αγωνία, το τραγικό του βίωμα και τις μαρτυρικές φυσιογνωμίες από τα πάθη του λαού.
Στο έργο του Γιάννη Ρίτσου η εκφραστική ανάγκη επικεντρώνεται ισότιμα στην εικαστική παραγωγή και την ποιητική κατάθεση. Σπάνια περίπτωση ανθρώπου και ταλέντου όπου οι δημιουργίες του, η ποίηση και η ζωγραφική, είναι δημιουργίες γεμάτες χρώματα, αισθήσεις βαθιές και διαπεραστικές. Διαδικασίες όπου η μία συμπληρώνει την άλλη και αν δεν είναι ισότιμη η μία ωστόσο φωτίζει τις αναζητήσεις της άλλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου