Ένα ιστολόγιο που πηγαίνει σχολείο και αγωνιά για την παιδεία .

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ακρίδα-μίμος ξεγελά τα θύματά της

Oλα πήγαιναν καλά για το αρσενικό τζιτζίκι. Καθόταν στο δέντρο του και τραγουδούσε, περιμένοντας μια θηλυκή ανταπόκριση. Πράγματι, ύστερα από λίγο άκουσε το κάλεσμα του θηλυκού και έσπευσε να συναντήσει τη «θαυμάστριά» του, η οποία πιθανότατα θα γινόταν και ερωτική του σύντροφος. Μόλις πλησίασε σε απόσταση αναπνοής από το σημείο που ακουγόταν το κάλεσμα, το τζιτζίκι προετοιμάστηκε για τη συνάντηση. Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, το τζιτζίκι βρισκόταν αιχμάλωτο στο «κεφαλοκλείδωμα» που του έκανε με τα μεγάλα πόδια της μια ακρίδα, η οποία αμέσως μετά τον εγκλωβισμό προχώρησε στην εξόντωση του εντόμου. Αυτή τη μοναδική ικανότητα να ξεγελά τα θύματά της μιμούμενη τους ήχους τους έχει η τεττιγόνια, ένα είδος ακρίδας με πολύ μακριές κεραίες (φωτογραφία). Την ανακάλυψη έκαναν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ στις ΗΠΑ και προκάλεσε το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας, αφού η μίμηση αποτελεί κατά βάση ικανότητα που χρησιμοποιούν ως αμυντικό μηχανισμό διάφορα είδη, ώστε να ξεγελούν τους θηρευτές τους. Επιπλέον, ως σήμερα γνωρίζαμε δύο είδη αμυντικών μηχανισμών μίμησης, αυτόν της όρασης (καμουφλάζ) και αυτόν της οσμής. Είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται και μηχανισμός ηχητικής μίμησης και μάλιστα ως εργαλείο επίθεσης.

Πηγή: http://www.trelogiannnis.blogspot.com/

Οι γονείς προχώρησαν σε κατάληψη του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου



Επειδή στοιβάζουν τους μαθητές σαν τα ποντίκια

Με κατάληψη αλλά και εξώδικη διαμαρτυρία «απαντούν» οι γονείς και οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου στο πρόβλημα στέγασης των υπεράριθμων μαθητών στο σχολείο.Η κατάληψη ξεκίνησε...χθες το πρωί σύμφωνα με την απόφαση που έλαβε η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Γονέων, με τη σύμφωνη γνώμη του 15μελούς Συμβουλίου των μαθητών.


Παράλληλα το Προεδρείο του Συλλόγου απέστειλε εξώδικο στο Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και στο Δήμο Αγίου Νικολάου, το οποίο κοινοποιεί στην Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης και στο Νομάρχη Λασιθίου, στο οποίο περιγράφει τα προβλήματα και υπογραμμίζει ότι, αν δε δοθεί λύση σε δέκα μέρες, θα κατατεθούν μηνύσεις «κατά παντός υπευθύνου υπηρεσιακού παράγοντα για παράβαση καθήκοντος και έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο».Όπως τονίζουν οι γονείς, από την έναρξη του σχολικού έτους μέχρι σήμερα έχουν ενημερώσει και έχουν διαμαρτυρηθεί επανειλημμένα για τις απαράδεκτες συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργεί το 2ο Γυμνάσιο Αγίου Νικολάου.


Συγκεκριμένα επισημαίνουν:«Παρά το γεγονός ότι η δυναμικότητα του σχολείου είναι 14 αίθουσες χωρητικότητας 25 μαθητών η καθεμία, το σχολείο ξεκίνησε τη λειτουργία του κατά το τρέχον σχολικό έτος με 17 τμήματα και σύνολο 420 μαθητών. Λόγω της έλλειψης των αντίστοιχων αιθουσών τρία τμήματα της πρώτης τάξης πραγματοποιούν τις ώρες διδασκαλίας περιφερόμενα πότε στο Χημείο, πότε στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και πότε στο προαύλιο (!!!) του σχολείου.


Τί είδους μάθημα είναι δυνατόν να γίνει στο προαύλιο, όταν κάποιο άλλο τμήμα κάνει συγχρόνως γυμναστική, είναι εύκολο να αντιληφθεί ο καθένας».


Οι γονείς τονίζουν πως το προαύλιο του σχολείου είναι πολύ μικρό για να παρευρίσκονται σε αυτό κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων 420 παιδιά και «σιδερόφρακτο» (για την αποτροπή εισόδου εξωσχολικών ατόμων σ’ αυτό) με αποτέλεσμα οι μαθητές να ασφυκτιούν, να έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται σε «κλουβί» και να αντιδρούν με το σχηματισμό ομάδων, οι οποίες «χωρίζουν» το προαύλιο σε περιοχές και βρίσκονται σε αντιπαλότητα και συγκρούσεις μεταξύ τους με συνεχείς προστριβές και επεισόδια.


«Οι παραπάνω συνθήκες συνωστισμού και στριμώγματος είναι πασιφανές ότι οδηγούν σε τεράστια αύξηση των κινδύνων για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των παιδιών μας σε περίπτωση εκδήλωσης πυρκαγιάς ή σεισμού. Σε περίπτωση δε που κάποιος μαθητής νοσήσει από τη νέα γρίπη ή άλλο μεταδοτικό νόσημα υπό τις κρατούσες συνθήκες είναι αδύνατο να εμποδιστεί η εξάπλωση της ασθένειας σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στο σύνολο των μαθητών του σχολείου ή έστω στην πλειοψηφία αυτών.


Οι παραπάνω συνθήκες έρχονται σε πλήρη αντίθεση και συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των άρθρων 4 και 16 του Συντάγματος, αφού, όπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε, η παιδεία που παρέχεται στα παιδιά μας και ιδίως σ’ αυτά που έχουν ενταχθεί στα ως άνω “περιφερόμενα” τμήματα είναι η χειρίστη τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Ειδικότερα, οι μαθητές των «περιφερόμενων» τμημάτων υφίστανται άνιση μεταχείριση και δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος τους σε σχέση με τους συμμαθητές τους, που φοιτούν στα άλλα τμήματα (τα “σταθερά”) έχοντας μείνει ήδη πολύ πίσω από αυτούς στις παραδόσεις των μαθημάτων και μάλιστα προτού καν συμπληρωθεί το πρώτο εικοσαήμερο του σχολικού έτους!», υπογραμμίζουν στην εξώδικη διαμαρτυρία τους οι γονείς.


http://anatolh.com/index.php/agiosnikolaos/agnreportaz/5954--2-.html

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Μάνα

Το διάνεμά σου μες στο σπίτι
σαν να μην έχεις φύγει από καιρό
κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
κάποιος ποτίζει το βασιλικό
και σαν δροσίζει τα χαράματα
κλείνει απαλά το τζάμι.
Νάρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε.
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
απ’ το παλιό αναγνωστικό.
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ’ το στόμα σου, μάνα.
Άλλο βάρος τα Συναξάρια…

Νόνη Σταματέλλου

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Τα πρώτα γράμματα



Το πρώτο του τετράδιο αντιγραφής, του τό ΄ντυσε ο μπαμπάς με τη μπλε σκούρα κόλλα, έτσι λέγαν εκείνο το σαν ψιλό χασαπόχαρτο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα τετράδια. Κρύφτηκε το κροκί εξώφυλλο, πάει και η κακοτυπωμένη φωτογραφία -τη Ρόδο έδειχνε νομίζω-, χάθηκαν κάτω απ’ το ομοιόμορφο σκούρο μπλε της συννεφιασμένης θάλασσας όλα τα τετράδια, μαζί και το Αναγνωστικό. Η μυρωδιά μόνο έμεινε, αχ αυτή η μυρωδιά της μελάνης και του γεμάτου χημικά χαρτιού! Χρόνια μετά, την ξαναμύρισε στα τυπογραφεία πίσω από τη Ζωοδόχου Πηγής, σε κάτι στενά προς τα Εξάρχεια, όταν έβγαζε με τη παρέα του κάτι χειροποίητα περιοδικά. Ζωοδόχος Πηγή η μυρωδιά!

Γράμματα ήξερε πριν πάει σχολείο. Του τα είχε μάθει ο μπαμπάς ο απόφοιτος μετ' επαίνων του Δημοτικού, ο μπαμπάς που έβοσκε γελάδια και δεν σπούδασε γιατί η οικογένεια είχε ανάγκη. Διάβαζε και έγραφε, ο μικρός! Και με τι χαρά, άρχισε την αντιγραφή και ζωγράφιζε στο λευκό κουτί που άφηνε το πάνω μισό της σελίδας! Με σταθερές γραμμές το σχέδιο, τα χρώματα πάντα μέσα στο περίγραμμα και από κάτω οι λέξεις επαναλαμβανόμενες με γράμματα ισοϋψή, στρογγυλά, χωρίς μουτζούρες. Μια, δυό, τρείς, γάτα η κοντή δασκάλα, έπαψε να του βάζει άριστα, εννιάρια μόνο, κι’ αυτά με ερωτηματικό, τη στιγμή που με χαμόγελο σίγουρου χωροφύλακα, κάθε πρωί την ώρα της υπογραφής ρώταγε:

- Ποιός το ζωγράφησε;

- Εγώ, κυρία!

- Ποιος στο έγραψε;

- Εγώ, κυρία!

Το εννιά το έφτιαχνε μεγάλο, κάλυπτε όλη τη γραφή, «άλλη φορά να τα κάνεις μόνος σου» απήγγειλε γαμψά και φωναχτά μαζί, αναχωρώντας για το επόμενο θρανίο. Κάθε μέρα ο ίδιος διάλογος. Και η ίδια η δασκάλα απορούσε με τον εαυτό της, πώς κατάφερνε να μην οργιστεί με την επιμονή του μικρού στην απάτη! Κι ο μικρός απορούσε πάλι, πώς κατάφερνε να μη κλάψει με τα άδικα σκατά που τον έλουζε η κυρία! Που έβλεπε το τετράδιο της Κικής που ο πατέρας της είχε μπακάλικο και πολλές ελιές (ελές τις έλεγε η ίδια), να γεμίζει με «άριστα δέκα» ολογράφως, και ζήτημα είναι αν η Κική είχε γράψει ένα γράμμα με το χεράκι της μόνο του, χωρίς να της το κρατάει η μαμά!

Καλόβολος ήταν, χαζός δεν ήταν, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει και πριν έρθουν οι γιορτές αφόπλισε τη δασκάλα. Άρχισε να ζωγραφίζει πιο λιτά και στα γρήγορα, χωρίς πολλά χρώματα αλλά η ρημάδα η γραφή συνέχιζε να είναι ίδια. Κι εκεί όμως βρήκε λύση: Έγραφε και στη συνέχεια έσβηνε και ξανάγραφε, και να οι μουτζούρες και να τα «άριστα δέκα» από την ικανοποιημένη πια κυρία. Και πώς έσβηνε; Η πρώτη γόμα είχε τελειώσει ή την έχασε, δεν θυμάται, δεύτερη δεν γινόταν να αγοράσει, οπότε χρησιμοποίησε τη γόμα του φτωχού: τη ψίχα του ψωμιού, ζουληγμένη σε βώλο. Το ξερό καρβέλι έσβηνε καλύτερα. Το φρέσκο όμως έκανε πιο ωραίο βώλο, μαλακό που δεν τριβόταν και έτσι το σβήσιμο φαινόταν μεγαλύτερο και είχε μια παστέλ εμφανή απόχρωση, ιδανική για τον σκοπό του. Κατάφερε με τις μουτζούρες και τις μουτζουρίτσες να γίνει πιστευτή η δική του προσπάθεια και να επιβραβεύεται για το έλασσον. Γλύτωσε την επιτίμηση, κέρδισε και το «άριστα».

Κάποια στιγμή, στη Δευτέρα πια, η κυρία τους έδειξε δυο χαρτονένιες ζωγραφιές, στη μια ένας λευκός κύκνος και στην άλλη μια χρωματιστή πάπια. Τι το ΄θελε να απαντήσει πρώτος, ζαλισμένος απ’ τα γυαλιστερά πράσινα και μωβ φτερά, ότι πιο όμορφο πουλί είναι η πάπια! Για δευτερόλεπτα η κυρία έχασε τη φωνή της, τα γυάλινα μικρά της μάτια μεγάλωσαν και έγιναν ίσαμε με το μικρό της στόμα, αυτό το σουφρωμένο στόμα που ξέσπασε σε ένα ανατριχιαστικό γέλιο! Πρώτη και τελευταία φορά που είδε αυτή τη γυναίκα να γελάει, στα τρία χρόνια που τον δίδαξε! Καλύτερα όμως να μην την είχε δει έτσι! Καλύτερα να μην ήξερε την προπαίδεια, καλύτερα να έγραφε το «και» με έψιλον, καλύτερα οτιδήποτε, οποιοδήποτε λάθος θα ήταν προτιμότερο εκείνη τη στιγμή! Ακούς εκεί, η πάπια ομορφότερη απ’ τον κύκνο! Το γέλιο της ασταμάτητο. Η ειρωνεία της στον καλύτερο μαθητή, μπροστά στα παιδιά τριών τάξεων, ξέσπασμα σαν να περίμενε χρόνια τη στιγμή που θα της έλεγε ότι η πάπια είναι ομορφότερη απ’ τον κύκνο! Και οι μαθητές τριών τάξεων να γελάνε δυνατά πίσω απ’ την πλάτη του, καθόταν βλέπεις στο πρώτο θρανίο, κι ανάθεμα αν κάποιος απ’ όλους θα απαντούσε κάτι διαφορετικό, για ένα πουλί άγνωστο, που δεν είχε χρώματα και είχε ένα μεγάλο στραβό λαιμό σαν του Νασ’ Νταραμάρα!

Περασμένα-ξεχασμένα! Τα χρόνια θέλοντας και μη, στεγνά ή βρεγμένα πέρασαν και προσπέρασαν τον μικρό που πορεύτηκε όπως κατάλαβε και όπως τον δίδαξαν. Γιατί, είπαμε, τα έπαιρνε τα γράμματα, έπαιρνε κι από συμβουλές. Μόνο που σαν μεγάλωσε, οι συμβουλές άλλαξαν. Του έλεγαν, για να προκόψει να είναι καθαρός απ’ έξω κι από μέσα, αλλά έβλεπε ότι πρόκοβε πάλι όποιος έκανε μουτζούρες! Του έλεγαν ότι η ζωή είναι όμορφη, αλλά τα χρώματα τα έβλεπε πάλι μόνο στις αφορισμένες πάπιες και οι κύκνοι συνέχιζαν να ζούνε κάπου αλλού! Κάποιες φορές στο όνειρό του τα μπέρδευε και έβλεπε ένα κύκνο με μουτζούρες στα φτερά, μια πάπια ολόασπρη, τον κύκνο πάλι να γελάει ειρωνικά ή την δασκάλα σαν πάπια στις γεμάτες σφήκες λάσπες του χωριού.

Περασμένα-ξεχασμένα! Μόνο που τελευταία, το όνειρο το βλέπει στο ξύπνιο του!...


πηγή: www.tsamatis.blogspot.com

Λόγια σοφά γέροντος Πορφυρίου




• Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ πρέπει ν᾿ ἀγαπήσει τὸ Χριστό, κι ὅταν ἀγαπήσει τὸ Χριστό, ἀπαλλάσσεται ἀπ᾿ τὸ διάβολο, ἀπὸ τὴν κόλαση καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο.

• Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

• Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολλὴ προσευχή.

• Ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα. Δὲν πρέπει ἡ μητέρα νὰ ἀρκεῖται στὸ αἰσθητὸ χάδι στὸ παιδί της, ἀλλὰ νὰ ἀσκεῖται στὸ πνευματικὸ χάδι τῆς προσευχῆς.

• Ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σας περνάει μέσα ἀπὸ τὸν ἐξαγιασμὸ τὸ δικό σας.



Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Eνα Sms για τα παιδια που υποφερουν απο την πεινα! (έως και τις 5 Οκτωβρίου)




Στείλτε SMS τη λέξη ΑΑ στο 19454 (αξίας 1.19€, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ)
Κάθε 6 ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα όταν στον κόσμο υπάρχει άφθονη τροφή για όλους μας.

Από τις 21 Σεπτεμβρίου έως και τις 5 Οκτωβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής (αξίας 1.19€, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ) και φωνάζοντας όχι στην πείνα. Τα έσοδα θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πείνας.
Μια πολυ καλη κινηση (πιστεύουμε) της Actionaid.

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

"Τα χαρίσματα"

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ράφτης αλλιώτικος απ' τους άλλους. Ύφαινε τα ρούχα των ανθρώπων απ' τα λόγια τους. Έπαιρνε τις λέξεις κι έφτιαχνε ένα ύφασμα που τους ήταν απολύτως ταιριαστό. Το έκοβε και το έραβε στα μέτρα τους χρησιμοποιώντας κάθε φορά τις παύσεις τους, τα ερωτηματικά τους και τα κόμματα, για κλωστή, κόπτσες και κουμπιά.

Στο τέλος τα στόλιζε με τα θαυμαστικά τους. Τα μυστικά τους τα έφτιαχνε φόδρα και τα όνειρά τους τα έβαζε είτε μαντηλάκι στο σακάκι, είτε φουλάρι που διακοσμούσε το φόρεμα, κορδέλα στα μαλλιά αν ήταν για μικρό κορίτσι ή ζώνη αν το ρούχο προοριζόταν για αγόρι μια σταλιά.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χτίστης που δεν έμοιαζε με κανέναν στον κόσμο. Έχτιζε τα σπίτια των ανθρώπων απ' τις χειρονομίες τους. Τις κινήσεις των χεριών τους στον αέρα, το βάδισμά, τον τρόπο που ξάπλωναν, πλένονταν, αγκαλιάζονταν. Απ' όλα αυτά έφτιαχνε τα υλικά της δουλειάς του, άλλοτε ατσάλι σκληρό, άλλοτε άμμο, άλλοτε πέτρες, ασβέστη, μετάξι κι έχτιζε στον καθένα το σπίτι που του ταίριαζε απόλυτα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μάγειρας τόσο διαφορετικός από τους άλλους που τον ζήλευαν όλοι οι μάγειρες του κόσμου. Έφτιαχνε τα φαγητά που άρεσαν στον καθένα χωρίς να χρειάζεται παραγγελιά. Οι μυστικές του συνταγές ήταν τα συναισθήματα και τον χαρακτήρα των ανθρώπων κι αυτά για να τα καταλάβει τού ήταν αρκετό να ρίξει μια μόνο ματιά στα πρόσωπά τους. Έτσι σ' άλλους πρόσφερε φαγητά καυτά σαν το πάθος τους, σ' άλλους ξινά σαν τα μούτρα τους, πικάντικα σε άλλους και σ' άλλους άγευστα, ανάλατα, αλάδωτα και ωμά όσο και η τσιγκουνιά τους.
Την ιδια εποχή μ' αυτούς τους τρεις σπάνιους και τόσο ταλαντούχους τεχνίτες ζούσε βέβαια κι ένα ακόμα πιο σπάνιο παιδί. Τόσο σπάνιο ήταν το παιδί αυτό που ούτε ο ράφτης μπορούσε να το ντύσει, ούτε ο χτίστης να του φτιάξει ένα παιδικό δωμάτιο που να του ταιριάζει, ούτε και ο μάγειρας να του μαγειρέψει επιτέλους κάτι που να του αρέσει. Το σπάνιο χάρισμα που είχε αυτό το παιδί ήταν πως δεν είχε εαυτό. Μπορούσε να αλλάζει όπως ο καιρός. Πάνω που το καταλάβαινες κι έλεγες: "έτσι είναι", αυτό άλλαζε μεμιάς και σ' έκανε να τα χάνεις όπως μετά από ένα μπουρίνι μια απροσδόκητη λιακάδα. Εκεί που έκλαιγε γελούσε, εκεί που θύμωνε ημέρευε, εκεί που μάλωνε φιλιόνονταν, εκεί που κοιμόταν ξυπνούσε, εκεί που ήταν έτσι γινόταν αλλιώς κι εκει που ήταν αλλιώς γινόταν έτσι. Δεν είχε στιγμή ησυχίας, δεν ήξερε από σταθερότητα, δεν είχε ένα πρόσωπο με μία έκφραση, κάποια συναισθήματα, συγκεκριμένες προτιμήσεις. Τα είχε όλα και τίποτα απ' όλα.
Ο ράφτης, ο μάγειρας και ο χτίστης έπεσαν μια μέρα σε βαθιά περισυλλογή.
Όλος ο κόσμος τους επιβρέβευε. Όλοι ήταν τόσο πολύ ευχαριστημένοι μαζί τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος σε όλη τη χώρα που να μην τους ευγνωμονεί, εκτός, από το μικρό παιδί που πάντα τους προσπερνούσε κάνοντας χίλια δυο κόλπα, απ' τα πιο αστεία μέχρι τα πλέον δραματικά χωρίς να τους δίνει καμιά αφορμή να το ικανοποιήσουν.
"Ποτέ δεν ρωτάμε κανέναν τι θέλει", είπε ο ράφτης, "γιατί και οι τρεις είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Τι θα κάνουμε μ' αυτό το παιδί που ποτέ δεν ευχαριστήσαμε";
Ήταν σίγουροι πολύ καλοί και οι τρεις τους και δεν ήθελαν να μείνει ούτε ένας σε όλη την χώρα που δε θα του έδιναν αυτό που ήθελε κι αυτό που του ταίριαζε.
"Μάλλον πρέπει να κάνουμε πέτρα την καρδιά και να το ρωτήσουμε τι θέλει, αφού όσο κι αν προσπαθούμε δεν βγάζουμε άκρη μ' αυτό το παιδί" απάντησε ο χτίστης.
"Θ' αρχίσει πάλι να κάνει τα δικά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας δώσει την ελάχιστη σημασία", συμπλήρωσε γεμάτος απογοήτευση ο μάγειρας. "Έχω ταϊσει χιλιάδες και χιλιάδες παιδιά και όλα έφαγαν όλο τους το φαγητό και τα περισσότερα μου ζήτησαν και δεύτερο πιάτο. Μ' αυτό το παιδί δεν έχω καμιά ελπίδα".
Μπορεί όλος ο κόσμος της χώρας τους να τους είχε δοξάσει, μπορεί όλος ο υπόλοιπος κόσμος να τους ζήλευε φριχτά και κάποιοι να τους φθονούσαν κιόλας για τα εξαιρετικά τους χαρίσματα, αλλά αρκούσε η απογοήτευση που έπαιρναν από αυτό το παιδί για να τους οδηγήσει σ' ένα αίσθημα τεράστιας αποτυχίας και μελαγχολίας βαθιάς.
Πίσω απ' την πλάτη τους ακούστηκε τότε μια φωνή να λέει:
"Κάνετε τους σπουδαίους και νομίζετε πως βρήκατε το μυστικό της ευτυχίας. Το χειρότερο είναι πως το νομίζουν και όλοι οι άλλοι που τους φτιάχνετε ρούχα, σπίτια και φαγητά ταιριαστά. Κι έτσι αυτή η χώρα μένει πάντα καρφωμένη στο ίδιο σημείο μιας ευτυχίας ψεύτικης. Τίποτα δεν προχωρά και τίποτα δεν αλλάζει. Το χαμόγελο έχει κολλήσει πάνω στα πρόσωπα όλων σαν χάρτινη χαλκομανία και δεν έχει καμιά ζωή πάνω του. Όλοι νομίζουν πως είναι ευχαριστημένοι και περισσότερο απ' όλους εσείς. Σιγά το σπουδαίο πράγμα που κααφέρατε. Το χάρισμα που σας δόθηκε το υποδουλώσατε στις διαθέσεις, στις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων κι έτσι το μετατρέψατε σε κατάρα. Γιατί το χάρισμα είναι φτιαγμένο για να οδηγεί ελεύθερο, να αλλάζει και να μεταμορφώνει τον κόσμο, όχι να τον επιβεβαιώνει και να τον κάνει να στρογγυλοκάθεται βολεμένος στην πολυθρόνα του.
Ράψε ράφτη ένα κουστούμι αταίριαστο σε κάποιον και άφησέ τον να βρει τον τρόπο να χωρέσει μέσα του βρίσκοντας καινούριες λέξεις που ποτέ δεν φαντάστηκε.
Χτίσε χτίστη σπίτια από ετερόκλητα υλικά να μάθουν να συμβιώνουν οι μεταξένιοι άνθρωποι με τους ατσάλινους κι οι αμμώδεις με τους πέτρινους. Ανακάτεψέ τα όλα, μπέρδεψέ τα να γεννηθούν νέοι άνθρωποι που θα έχουν κάτι απ' όλα πάνω τους.
Κι εσύ μάγειρα βάλε λίγο αλάτι στον ανάλατο και λίγη ζάχαρη στον πικρό. Πώς θα ομορφύνει ο κόσμος αν κάθε τι και καθένας έχει μόνο μια γεύση;"
Οι τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν και κοίταξαν το παιδί παραξενεμένοι. Είχαν χάσει ολότελα τα λόγια τους. Μόνον ο μάγειρας που είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά τόλμησε να το ρωτήσει:
"Κι εσύ λοιπόν τι θέλεις για τον εαυτό σου;"
Το μικρό παράξενο παιδί με τα αχτένιστα μαλλιά και τα χέρια στις τσέπες χαμογέλασε:
"Εγώ είμαι εσείς οι τρεις μαζί και κανένας από σας. Θέλω ό,τι δεν θέλω και μπορώ ό,τι δεν μπορώ. Θέλω μόνο να γελώ όταν κλαίω και να κλαίω όταν γελώ. Να δέχομαι ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνω και να καταλαβαίνω όταν δεν δέχομαι. Να τολμώ το ακατόρθωτο και να φοβάμαι το εύκολο. Μα περισσότερο απ' όλα θέλω να μην εξαρτιέμαι από μένα κι απ' τους άλλους. Καλή δουλειά τώρα φίλοι μου, σας χαιρετώ και πάω εκεί που ο τόπος δεν έχει στεριά ούτε θάλασσα. Εκεί που ο χρόνος δεν έχει πριν και μετά. Που το ένα περιεέχει τα πάντα και τα πάντα το ένα. Που όλα χωρούν γιατί κάποιος χωρά την ποικιλλία τους".
Αυτά είπε το μικρό παράξενο παιδί κι έγινε αχτίδα πολύχρωμη που χάθηκε στον ουρανό.
Οι τρεις τεχνίτες λυπήθηκαν πολύ με την αποχώρησή του κι επειδή δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν κάτι για να το ευχαριστήσουν αποφάσισνα αμέσως να εφαρμόσουν τις συμβουλές του. Ειδαν τότε τον ήλιο να γίνεται πολύχρωμος κι ο κόσμος λίγο λίγο, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, άρχισε να γίνεται αληθινός.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Χωρίς λόγια


Αλλος ενας λόγος για να μην δέρνετε το παιδί σας

ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΧΑΖΟ

Το ξύλο γενικά δε το συζητάμε ειναι απαράδεκτο και παράνομο. Κάποιοι όμως δυστυχώς το χρησιμοποιούν ακόμα. Οταν λοιπόν φτάνετε στο σημείο να δέρνετε το παιδί να ξέρετε οτι του μειώνεται την ευφυΐα. Το έδειξε επιστημονική μελέτη οτι...το ξύλο δημιουργεί ψυχολογικό πρόβλημα και φόβο στο παιδί τα οποία εμποδίζουν την ανάπτυξη του IQ τους. Ερευνα έδειξε πως παιδιά τα οποία λόγο κακής συμπεριφοράς (ή και άλλους λόγους) έφαγαν ξύλο είχαν κατα μέσο όρο 5 βαθμούς χαμηλότερο IQ απο τα υπόλοιπα.

Μάθαμε τα πρώτα μας γραμματάκια........Για δείτε....















Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Συμβουλές για τον πονοκέφαλο των παιδιών



Η χορήγηση επιπλέον υγρών σε ένα παιδί είναι ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος για να αντιμετωπίσετε τυχόν κρίση πονοκεφάλου.
Εάν αφήνετε το παιδί να βλέπει λιγότερη τηλεόραση και να περνά όσο το δυνατόν λιγότερη ώρα μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή είναι ακόμα ένα θετικό βήμα για την αντιμετώπιση της κεφαλαλγίας, υποστηρίζει ο καθηγητής Πέτερ Κροπ, του Ινστιτούτου Κλινικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Ροστόκ της Γερμανίας. Επίσης τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται αρκετές ώρες.
Άλλες χρήσιμες μέθοδοι ανακούφισης είναι το μασάζ με λάδι και τα επιθέματα πάγου. Ο κύριος στόχος φυσικά όλων αυτών των μεθόδων είναι η μείωση του στρες, τονίζει ο δόκτωρ Κροπ. Το αποτέλεσμα αυτό μπορεί επίσης να επιτευχθεί με ασκήσεις γέλιου μπροστά στον καθρέφτη ή με ασκήσεις χαλάρωσης, οι οποίες μπορούν να ενταχθούν στο καθημερινό οικογενειακό πρόγραμμα.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η απραξία, το επιπλέον σωματικό βάρος, οι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή της τηλεόρασης και τα υπερφορτωμένα προγράμματα προκαλούν πονοκεφάλους στα παιδιά.
Ορισμένες μελέτες υποστηρίζουν ότι περισσότερο από το 20% των παιδιών προσχολικής ηλικίας παραπονιούνται για κεφαλαλγίες. Με την ολοκλήρωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης το ποσοστό αυξάνεται σε 50%

Μυρτώ-Μαρία Μυλωνά διαιτολόγος-διατροφολόγος, επιστημονικός συνεργάτης Μονάδας Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» Γεωργία Φλουράκη διαιτολόγος-διατροφολόγος


Το σχολείο ξεκίνησε! Πάλι διάβασμα, τεστ, διαγωνίσματα. Το κουδούνι χτυπάει! Ήρθε η ώρα για διάλειμμα… Επιτέλους, παιχνίδι με την παρέα και κολατσιό. Τι τρώνε, όμως, τα παιδιά μας στο διάλειμμα; Είναι σωστές οι επιλογές τους; Τα κυλικεία στα σχολεία πληρούν τις προδιαγραφές για τη σωστή διατροφή των παιδιών;Οι περισσότερες μελέτες, έως σήμερα, δείχνουν ότι τα τρόφιμα που επιλέγουν τα παιδιά από το κυλικείο, τις περισσότερες φορές, είναι κακής ποιότητας και χαμηλής θρεπτικής αξίας.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο εγκέφαλος για να λειτουργήσει και να αποδώσει τα μέγιστα θα πρέπει να εφοδιάζεται με ενέργειακαι θρεπτικές ουσίες από φρούτα, χυμούς, λαχανικά και δημητριακά ολικής αλέσεως. Τέτοια τρόφιμα, όμως, σπάνια περιλαμβάνονται στο μενού των κυλικείων.Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διατροφική αγωγή ξεκινάει από το σπίτι. Γι’ αυτό, οι γονείς θα πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους καθημερινά πέντε υγιεινά θρεπτικά γεύματα, για να μπορέσουν έτσι να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες απαιτήσεις της ημέρας.

Λέγοντας πέντε γεύματα εννοούμε τα εξής: πρωινό, πρόγευμα, μεσημεριανό, απογευματινό και βραδινό.Οι παλιοί έλεγαν ότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Με άλλα λόγια, η καλή μέρα ξεκινάει μ’ ένα καλό πρωινό!

Το πρωινό θα πρέπει να αποτελείται από:

ένα ποτήρι γάλα (μέτριο σε λιπαρά), ψωμί με βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα, ή από ένα ποτήρι γάλα με δημητριακά και φρούτο ή φρέσκο χυμό. Επίσης, ένα τοστ ή ένα βραστό αβγό και μία φέτα ψωμί, συνοδευόμενα από ένα ποτήρι φρέσκο χυμό, αποτελούν εξαιρετική επιλογή.

Οι παραπάνω επιλογές εξασφαλίζουν στον οργανισμό μεγάλη ποσότητα θρεπτικών συστατικών, όπως είναι οι υδατάνθρακες, για ενέργεια και καλύτερη απόδοση στα μαθήματα. Το πρόγευμα, ή αλλιώς δεκατιανό, είναι απαραίτητο κάθε μέρα, ειδικά όταν αυτή ξεκινάει αρκετά νωρίς το πρωί. Επιτρέπει στα παιδιά να ενεργοποιήσουν τον μεταβολισμό τους έγκαιρα, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγουν σε γλυκά ή λιπαρά τρόφιμα για να κορέσουν την πείνα τους. Επίσης, το πρόγευμα παρέχει στα παιδιά την απαιτούμενη ενέργεια για συγκέντρωση, καλύτερη απόδοση και λιγότερα λάθη, μεγαλύτερη συμμετοχή στην τάξη, αλλά και στο παιχνίδι. Στο σχολείο, αν τα παιδιά δεν έχουν κολατσιό από το σπίτι, ως πρόγευμα μπορούν να επιλέξουν ένα σάντουιτς με τυρί, γαλοπούλα και ντομάτα ή μαρούλι από το κυλικείο, ή ένα παιδικό γιαούρτι ή μια σπανακόπιτα ή ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης ή ένα σταφιδόψωμο και έναν χυμό.

Τα κυλικεία αποδεικνύεται ότι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διατροφική υγεία των παιδιών. Η σωστή και υγιεινή διατροφή στα σχολεία προλαμβάνει διάφορες σοβαρές παθήσεις, όπως η παχυσαρκία, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες κ.ά. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η εκπαίδευση των μαθητών και των γονιών τους,αλλά και των δασκάλων, από τους διαιτολόγους, σε συνεργασία με παιδιάτρους και ειδικούς σε θέματα αγωγής υγείας, ώστε να είναι επαρκώς ενημερωμένοι για θέματα διατροφής, τόσο στο σχολείο όσο και στην καθημερινότητά τους.
Ακολουθεί ένα κουίζ για να διαπιστώσεις αν είναι ορθές οι διατροφικές επιλογές σου. Δοκίμασέ το άφοβα…

1. Για πρωινό τρως…

α) Γάλα με δημητριακά

β) Σοκολατούχο γάλα και τυρόπιτα

γ) Συνήθως τίποτα


2. Στο σχολείο τρως…

α) Φρούτο ή χυμό και τοστ

β) Μπισκότα με σοκολάτα ή κρουασάν σοκολάτα

γ) Πατατάκια, γαριδάκια κ.λπ.


3. Τρως χάμπουργκερ, τηγανητές πατάτες, πίτσα…

α) Περίπου μία φορά την εβδομάδα

β) Μία φορά τον μήνα

γ) Περισσότερο από μία φορά την εβδομάδα

4. Κάθε μέρα τρως…

α) 3-4 φέτες ψωμί

β) Καθόλου ψωμί

γ) Περισσότερες από 4 φέτες ψωμί

5. Πόσα φρούτα τρως την ημέρα;

α) 3-4

β) 2 και έναν χυμό

γ) Κανένα

6. Κάθε μέρα πίνεις…

α) 2 λίτρα νερό (2 μεγάλα μπουκάλια)

β) ½ λίτρο νερό (1 μπουκαλάκι)

γ) Πολλά και διάφορα υγρά

7. Πριν από τον ύπνο πίνεις/τρως…

α) 1 ποτήρι γάλα

β) Γλυκό και χυμό

γ) Τίποτα

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Αν τα περισσότερα είναι α Μπράβο! Οι επιλογές σου είναι πολύ καλές. Συνέχισε έτσι, γιατί αυτές οι διατροφικές επιλογές θα σε βοηθήσουν να έχεις μιαν υγιεινή και σωστή διατροφή!

Αν τα περισσότερα είναι β Καλό θα ήταν να κάνεις μερικές αλλαγές στη διατροφή σου, έτσι ώστε να έχεις περισσότερη ενέργεια και καλύτερη απόδοση. Η σωστή και ισορροπημένη διατροφή θα σε βοηθήσει να κρατιέσαι σε φόρμα!

Αν τα περισσότερα είναι γ Οι επιλογές σου δεν είναι και τόσο καλές. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσθέσεις σταδιακά στη διατροφή σου φρούτα και λαχανικά, αλλά και κρέας και δημητριακά, τα οποία δίνουν πολλή ενέργεια και ζωντάνια. Και μην ξεχνάς το νερό!


Συμβουλές: Αν ένα παιδί…




Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική,
μαθαίνει να κριτικάρει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα,
μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία,
μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή,
μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση,
μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση,
μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο,
μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη,
μαθαίνει να είναι δίκαιο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια,
μαθαίνει να πιστεύει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία,
μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και τα φιλιά,
μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

΄Ενας φίλος










Πριν από δύο μέρες, πρωί, εφτά και μισή, περιμένω στη διάβαση πεζών το φανάρι να γίνει πράσινο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο μια κοπελίτσα καμιά 15αρια χρονών περιμένει κι αυτή να περάσει απέναντι.Το φανάρι ανάβει, ξεκινάμε και ξαφνικά ένα πουλάκι ορμά προς την κοπέλα και κάνει κύκλους γύρω της, φαίνεται σαν να θέλει να καθήσει πάνω στο κεφάλι της.Η κοπέλα τρομάζει, πατάει μια τσιρίδα και με τα χέρια προσπαθεί απεγνωσμένα να διώξειτο πουλί μακριά της.Κάποια στιγμή το χτυπά και το πουλί πέφτει ζαλισμένο στην άσφαλτο.



Όλα αυτά γίνονται μέσα σε περίπου 10“, ενώ το φανάρι γίνεται ξανά κόκκινο.Σκύβω το πάιρνω στα χέρια μου, είναι ζαλισμένο και λαχανιασμένο,2 μηνών περίπου, η μυτούλα του είναι ελαφρώς στραβή.Το πήρα μαζί μου στο γραφείο, του έκοψα με ένα ψαλιδάκι την μυτούλα του ίσια (μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία πράγματα) το τάισα σουσάμι από το κουλούρι μου και ψίχουλα του έδωσα και λίγο νεράκι και μετά από ένα μισάωρο άνοιξα το παράθυρο και αφού του είπα στα γερμανικά Viel Glück ΄΄καλή τύχη΄΄ δηλαδή, το άφησα να πετάξει ελεύθερο.Δεν πέρασε ένα μισάωρο κι ενώ έγραφα στον υπολογιστή, ακούω ένα φτερούγισμα και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, ο σπούργος προσγειώθηκε πάνω στο κεφάλι μου.



Από εκείνη τη στιγμή και μετά κάθεται συνέχεια στο κεφάλι, στον ώμο ή στα χέρια μου.Τρώει και πίνει από το χέρι μου ακόμα και από το στόμα μου!!!Μου τιτιβίζει συνέχεια στο αυτί και τρελαίνεται να βλέπει βιντεάκια με σπουργίτια στο youtube!!Όπως καταλαβαίνετε, δυό μέρες τώρα δε δούλεψα καθόλου κι από το γραφείο μου πέρασαν όλοι οι συνάδελφοι να δουν το μικρό μου φίλο.


Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

αγκαλια και παραμυθι...




Ήταν που λες μια φορά ένα σκιουράκι.
Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο.
Ούτε έξυπνο, ούτε κουτό.
Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε,
που θα 'μοιαζε μ' όλα τα άλλα,
αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια.
Μόλις σουρούπωνε, το 'σκαγε από τη φωλιά του
και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους,
δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα
που πήγαιναν να πιούν νερό...
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες
και λαγοί κι ασβοί και βατραχάκια...
Το σκιουράκι ένιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι,
πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό.
Έτσι, τα σταματούσε όλα,
τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:
- Μπορείς να μ' αγαπάς;
Τα πιο πολλά γελούσαν.
Άλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν.
Και άλλα του έλεγαν:
-Δεν έχω χρόνο
- ή δεν ξέρω τι είναι ν' αγαπάς...
Κι αυτό γινόταν κάθε σούρουπο κι έτσι
είχαν τα πράγματα, ώσπου μια μέρα,
το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός
του χαμογέλασε και του είπε:
- Μπορώ. Έλα να αγαπηθούμε.
- Μπορείς; Πόσο χαίρομαι!Πες μου, όμως,
τι πά' να πει ν' αγαπηθούμε;
- Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς
να καταλάβεις. Και τώρα άκου:
Ν' αγαπηθούμε, πρώτα-πρώταπά' να πει να κοιταζόμαστε
στα μάτια.Κι έτσι κοιταζόταν στα μάτια για μερόνυχτα...
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι βέβαια.Αλίμονο αν ήταν τόσο απλό.
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να φτιάξουμε κάτι μαζί.
Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα!...
- Τι ωραίο να σ' αγαπάω! Τώρα δεν αγαπιόμαστε;
- Όχι ακόμα. Γιατί ν' αγαπηθούμε πά' να πει
και να 'χουμε κάτι ο ένας απ' τον άλλον.
Δώσε μου λίγο απ' το καστανόμαυρο τρίχωμά σου
κι εγώ θα σου δώσω από το κίτρινο των ματιών μου.
Κι έκαναν έτσι...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και
καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια.
Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο
τρίχωμα που είχεστην πλάτη του.
- Τώρα αγαπιόμαστε;
- Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο.
Πρέπει να αγκαλιαστούμε σφιχτά, πολύ σφιχτά,
και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μιαν αχτίδα
από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία,
να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
- Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεεεεεεεε... ωπ!
- Τώρα αγαπιόμαστε;
-Τώρα.
Και που λέτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,
κάπως έτσι έγινε κι έτρεχαν για τον ήλιο.
Κι άρχισε να πέφτει βροχή, γλυκιά σα μέλι.
Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους,
που απ' την τεράστια ταχύτητα
- που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ' αστέρια- έγιναν ένα...
Κι ύστερα βγήκε ένα ουράνιο τόξο τόσο λαμπερό,
που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια
να μην τυφλωθούνε,κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί
πάνωαπ' τα σύννεφα... Και πέρασε καιρός.
Να 'τανε χρόνια,να 'τανε ένα λεπτό μονάχα,
κανένας δε θα μπορούσε να μας πει,
γιατί ο χρόνος ήταν άχρονος,
μέχρι που ο ασβός ψιθύρισε:
- Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί.
Μπορεί και να ζαλίστηκα απ' το τρέξιμο.
Θα 'θελα να γυρίσω πίσω.
- Κουράστηκες; Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα.
Είναι το φως που μας κουβαλάει.Δεν είναι κουραστικό.
- Για μένα είναι.Έπειτα το 'χω ξανακάνει.
Λίγοι το αντέχουνδεύτερη φορά.Είν' επικίνδυνο.
Γυρίζω πίσω...Αυτά είπε. Και με μεγάλη ευκολία,
πήδηξε σ' ένα μετεωρίτη που κατέβαινεστη γη και χάθηκε...
- Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι.
Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω,
κι είν' αστείο να τρέχω μόνος μουστον ουρανό...
Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχατο σκοτάδι,
κι ίσως - δε σας τ' ορκίζομαι -το φεγγαράκι που πρόβαλε
πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
- Εεεεεεε... ωωωωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ;
Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο.
Ποιος θα μπορούσε να μου πει πώς θα ξαναγυρίσω πίσω;
Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήτανε άδειο,
κι έτσι δεν του απάντησε κανένας.
- Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα.
Κι άρχισα να κρυώνω.Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα;
-Εεεεεεε... ωωωωωωωωω... Βοήθεια!Δεν είναι κανείς εδώ;Τ
ότε, μια μικρή φωνούλαέφτασε στ' αφτιά του,
τόσο γλυκιά και σιγανήσα να 'βγαινε από μέσα του.
- Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
- Μου μίλησε κανείς;Τίποτε δεν βλέπω.
- Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου.
Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί
με τον ασβό βόλτα στον Γαλαξία.
Ακόμα πάνω μου τρέχεις.Άκου. Μόνο εγώ μπορώ να
σε γυρίσω πίσω.Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω από τη γη,
ύστερα σιγά-σιγά θα κατέβουμε.Μόνο που 'χω τρέξει άπειρα
χιλιόμετρακι η ενέργειά μου έχει σχεδόν εξαντληθεί.
Για να γυρίσουμε πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα,
να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
- Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω;
- Ξέρω κι εγώ;... Το τρίχωμά σου, τις πατούσες σου,
ένα κομμάτι από την καρδιά σου...
- Το τρίχωμά μου, οι πατούσες μου, δικά σου.
Μόνο που καρδιά δεν έχω πια.Την πήρε ο ασβός μαζί του.
Κι αυτό δεν αλλάζει...
- Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου.Ελπίζω να μας φτάσουν.
Καίω την πρώτη...Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω.
Ησύχασε. Κρατήσου τώρα.Αλλάζουμε πορεία.
Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά...
Το σκιουράκι μ' ένα πόδι, κοίταζε τη γη- τόσο μικρούλα -
κι όμως του φαινότανε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του.
Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι' αυτό.
Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.
- Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά.Το κέντρο της ζωής σου
είν' αυτό το κάτι πουτρέχεις γύρω του.
Κι όμως είν' άσκοπο να τρέχεις,γιατί δεν μπορείς να το
φτάσεις,ούτε και να ξεφύγεις απ' αυτό...
- Σσσσσσστ! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη,είπε η ηλιαχτίδα.
Καίω τη δεύτερη πατούσα.Κατεβαίνουμε...
Κι αρχίσανε να κατεβαίνουνκάνοντας τούμπες στον αέρα,
μέσασε ρεύματα τόσο τρελά, που όλα δείχνουνπως δίχως άλλο
θα γκρεμοτσακιστούνε.Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη
να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσοςνα φαίνεται πια καθαρά,
τα δένδρα, τα πουλάκια,το ποτάμι και ξαφνικά... Πλατς!...
Και μετά τίποτα... Όταν το σκιουράκι, ύστερα
από ώρα, άρχισε να συνέρχεται,πόναγε σ' όλο του το κορμί.
Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά τουκαι του έβαζε
οινόπνευμα κι ύστερα φυσούσετις πληγές για να μην τσούζει,
και του 'βαζεκομπρέσες κι επιδέσμους και το χάιδευε...
- Ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
Όμως, είδε να σκύβει πάνω του ένας κάστορας.
Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας
μ' αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του
ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες
πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στη ματιά του.
Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό,
που το σκιουράκι ούτε να δακρύσειαπό ευγνωμοσύνη
δεν μπορούσε.Κοιταζόταν σιωπηλά ώρα πολλή.
Ύστερα, ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι
άπειρες φορές είχε ρωτήσει πιο παλιά,
όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα...
- Μπορείς να μ' αγαπάς;Το σκιουράκι αναστέναξε,
χωρίς καθόλου λύπη.
- Φοβάμαι πως δεν μπορώ.Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω...
- Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσωένα κομμάτι απ' τη δικιά μου.
- Όμως ν' αγαπηθούμε πά' να πει να τρέχουμε μαζί
- κι εγώ δεν έχω πόδια.
- Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί;
Ν' αγαπηθούμε πά' να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο,όπως μπορούμε.
Το πιο σπουδαίο είναι να 'μαστεοι δυο μας,
και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε,ούτε που θα πάμε...

Μικρό μου σκιουράκι,αν μπορείς να μ' αγαπάς,
θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς.
Κι αν δε θες,θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια.
Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα 'ναι πιο όμορφα,
γιατί θ' ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει
μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ,
εγώ ή εσύ,θα 'μαστε εμείς...Τι έγινε μετά, κανείς δεν έμαθε
στα σίγουρα - κι εγώ που να το ξέρω;
Λένε πως τους είδανε να φεύγουνε για την Ανατολή,
περπατώντας με τα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε...
Ο απόηχος απ' το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα
των δένδρων - λένε... Πάντως, ποτέ - μα ποτέ-
κανείς πια δεν τους ξανάδε.......

Ένα αεράκι..

Άγνοια...





Διαβάσαμε στο διαδίκτυο για μια υποτιθέμενη «έρευνα» του ΟΗΕ, που μεταξύ μας, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και αληθινή...


Απ' όλα τα κράτη-μέλη ζητήθηκε το ίδιο πράγμα: «Παρακαλώ να εκφέρετε την τίμια και ειλικρινή γνώμη σας για τη λύση στο πρόβλημα της έλλειψης τροφίμων στον υπόλοιπο κόσμο».

Δυστυχώς, η έρευνα απέτυχε. Διότι:
Στην Αφρική δεν ήξεραν τι σημαίνει «τρόφιμα».
Στην Ανατολική Ευρώπη δεν ήξεραν τι σημαίνει «τίμια».
Στην Αγγλία δεν ήξεραν τι σημαίνει «ειλικρινή».
Στη Δυτική Ευρώπη (που δεν συμπεριλαμβάνει την Αγγλία, που θεωρεί τον εαυτό της έναν κόσμο μόνη της!) δεν ήξεραν τι σημαίνει «έλλειψη».
Στη Σκανδιναβία δεν ήξεραν τι σημαίνει «πρόβλημα».
Στην Κίνα δεν ήξεραν τι σημαίνει «γνώμη».
Στη Μέση Ανατολή δεν ήξεραν τι σημαίνει «λύση».
Και στις ΗΠΑ δεν ήξεραν τι σημαίνει «υπόλοιπος κόσμος».

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Τα εικαστικά του Γιάννη Ρίτσου


Πρωτότυπα έργα από τη συλλογή τουΜουσείοΜπενάκηΔΗΜΗΤΡΙΑ24/9/2009

Αφιέρωμα στον εικαστικό Γιάννη Ρίτσο (1909-1990) για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Ο ποιητής με τις αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, τα πεζογραφήματα, τα θεατρικά έργα, τις μεταφράσεις, όταν δεν έγραφε ζωγράφιζε.

Ζωγράφιζε γιατί θεωρούσε αυτή την ενασχόληση έναν άλλο τρόπο άσκησης της ποίησης, άλλωστε στις σχεδιαστικές του αποτυπώσεις ενυπάρχουν όλες οι όψεις της ποιητικής του διάστασης.

«Ζωγράφιζα από μικρό παιδί» εξομολογείται ο ίδιος «τα σχολικά μου τετράδια ήταν γεμάτα από εικόνες με ζώα, δέντρα, φυτά και κάθε λογής ομορφιές της φύσης».

«Τη ζωγραφική πάνω στις πέτρες την ξεκίνησα εξόριστος στην Γυάρο, όπου δεν είχα άλλα μέσα ζωγραφικής, επηρεασμένος από την Βάσω Κατράκη που την έβλεπα να ζωγραφίζει πάνω σε χαλίκια».

Με αυτόν τον τρόπο οι πέτρες, τα βότσαλα, οι ρίζες των καλαμιών, τα τσιγαρόκουτα, τα ευτελή και απρόβλεπτα αυτά υλικά έγιναν ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Ρίτσος γέμιζε τις βασανιστικές και απελπισμένες ώρες του στα βουβά χρόνια της εξορίας.

Πρώτα στη Γυάρο και μετά στο Παρθένι της Λέρου συνέχισε να δουλεύει με λέξεις και χρώματα, να αποτυπώνει με ζωγραφική ευχέρεια ανθρώπινες μορφές που παλεύουν με την αγριότητα του κόσμου που προσδοκούν με την ομορφιά του έρωτα

.Ενοιωθε την ανάγκη να αντιπαραθέτει στους πόνους και τις αδικίες της εξορίας την ομορφιά της ζωής και την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ετσι, δημιούργησε ένα πανόραμα αγοριών και κοριτσιών με ελληνικές κατατομές,εμπνευσμένο από την αρχαία αγγειογραφία, αναζητώντας με τις ζωγραφιές του ένα κόσμο αιώνιας νιότης.

Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά «η ελληνική τέχνη είναι ανθρωποκεντρική με κύριο ιδεώδες της το κάλλος». Δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει μέχρι το τέλος της ζωής του. Κραγιόνια και ακουαρέλλες τον συνόδευαν παντού. Στο σπίτι του στη Σάμο ζωγράφισε πολλά τοπία και πορτραίτα. Κάθε στιγμή της ζωής του ήταν στιγμή δημιουργίας. Οι ρίζες από τα καλάμια που ξέθαβε ο δυνατός άνεμος τον χειμώνα και που έβρισκε στις έρημες παραλίες του Καλάμου, μεταμορφώνονταν σε πρωτότυπα έργα τέχνης στα χέρια του.Οι ρίζες πρωτόγονες και ολόγυμνες ήταν το πιο κατάλληλο μέσο για να αποτυπώσει την αγωνία, το τραγικό του βίωμα και τις μαρτυρικές φυσιογνωμίες από τα πάθη του λαού.

Στο έργο του Γιάννη Ρίτσου η εκφραστική ανάγκη επικεντρώνεται ισότιμα στην εικαστική παραγωγή και την ποιητική κατάθεση. Σπάνια περίπτωση ανθρώπου και ταλέντου όπου οι δημιουργίες του, η ποίηση και η ζωγραφική, είναι δημιουργίες γεμάτες χρώματα, αισθήσεις βαθιές και διαπεραστικές. Διαδικασίες όπου η μία συμπληρώνει την άλλη και αν δεν είναι ισότιμη η μία ωστόσο φωτίζει τις αναζητήσεις της άλλης.

http://www.zougla.gr


Προσοχή!! ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ

ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΣΤΟ youtubehttp://hamomilaki.blogspot.com/2009/09/pedophile-channels.html
These are pedophile channels that were brought to my attention... so please go and hit the block button and let others know.. .maybe we can rid these monsters
http://www.youtube.com/user/babyfuckerhttp://www.youtube.com/user/cataldomemmolahttp://www.youtube.com/user/JASON4VOORHEES2 http://www.youtube.com/user/ourd0ggsevenhttp://www.youtube.com/user/PedophileBandithttp://www.youtube.com/user/roccosexhothttp://www.youtube.com/user/thebabyfucker

Ενημερωθήκαμε από φίλους
Κοινοποιήστε το και σε άλλους να τα αναφέρουν

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Η άποψη του π. Παϊσίου περί παιδείας



Το Δυτικόφερτο πνεύμα του ψευτοδιαφωτισμού, μιλά για κατάργηση του Κατηχητικού μαθήματος στα σχολεία, ή για κατάργηση της προσευχής στο σχολείο, καθιστώντας το μάθημα "διαθρησκειακό". Όμως οι Χριστιανοί έχουμε οδηγούς, όχι τους πράκτορες της αθεϊστικής Γαλλικής Επανάστασης, αλλά τους αγιασμένους Πατέρες μας, να μας δίνουν το στίγμα της σωστής Χριστιανικής θέσης, στο κάθε τι. Παρουσιάζουμε λοιπόν έναν Θεοφόρο άνθρωπο της εποχής μας, ως οδηγό στο θέμα αυτό. Για να έχουν οι Χριστιανοί εκπαιδευτικοί μας, μια γραμμή σύμφωνη με το Πνεύμα του Χριστού στην πάλη τους με τις αντίθεες αυτές δυνάμεις.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α’


Η ελληνική γλώσσα

- Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;

- Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!

Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μία μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιο μου»[i]. Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο! Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα. Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»; Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πως να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;
- Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

- Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ’ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πως ήταν πριν οι καημένοι!

Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».


Τα προβλήματα της παιδείας

- Γέροντα, συχνά λέτε ότι πάνε τα πάντα να διαλύσουν. Εννοείτε και την παιδεία;

- Ναι, δεν βλέπετε τι γίνεται; Σχολεία είναι αυτά; Γλώσσα είναι αυτή που διδάσκουν σήμερα στα παιδιά; Ποια είναι η ιστορία μας; Αλλά και στην Θεολογία τι γίνεται; Έχει ένας άθεος πτυχίο της Θεολογίας και τον αφήνουν να διδάσκη θρησκευτικά. Δεν εξετάζουν όμως· θρησκευτικά διδάσκει ή αθεΐα; «Δεν μπορούμε, λένε, να τον βγάλουμε». Αν ένας φιλόλογος πάη να διδάξη μαθηματικά, θα τον αφήσουν;

Άλλος είναι θεολόγος και δεν αφήνει τους ανθρώπους να κοινωνούν, για να μην κολλήσουν έιτζ! Είναι από αυτούς που τους έστειλε στην Θεολογική Σχολή το κομπιούτερ! Αυτή δεν είναι η γνώση του Θεού. Παλιά λέγανε: «Έμαθε τα ιερά γράμματα το παιδί», γιατί ήταν ιερά τα γράμματα. Βλέπεις καθηγητή Θεολογίας να μην πιστεύη, να βρίζη μπροστά στους φοιτητές τους Προφήτες, και να μην τον βγάζουν. Μα τι θέλεις, καλέ μου άνθρωπε, στην Θεολογική Σχολή; Εσύ, τι θεολόγους θα βγάλης;

Πόσο έχουν επιδράσει οι Προτεστάντες, οι Καθολικοί! Το άθεο πνεύμα πόσο μπήκε στον Καθολικισμό! Οι Καθολικοί πάνε σιγά-σιγά να κουτσουρέψουν τους Αγίους. «Η Αγία Αικατερίνη, λένε, δεν ήταν μεγάλη Αγία· ένας μικρός βασιλίσκος ήταν ο πατέρας της. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν μικρός Άγιος. Ο Άγιος Γεώργιος μύθος. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ δεν υπήρχε· ήταν μια παρουσία του Θεού. Το ίδιο και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ». Μετά θα πουν: «Ο Χριστός δεν είναι Θεός· ήταν μόνον ένας δάσκαλος μεγάλος». Μετά θα προχωρήσουν και άλλο: «Ο Θεός είναι μια δύναμη». Και μετά θα πουν: «Ο Θεός είναι η φύση»! Ενώ υπάρχουν γεγονότα χειροπιαστά. Προφήτες, προφητείες, τόσο ζωντανά θαύματα, φθάνουν και μερικοί δικοί μας στο σημείο να πιστεύουν τέτοιες χαζομάρες.

Ήρθε και σ’ εμένα κάποιος να πάρη ευλογία, για να πάη στην Ιταλία να σπουδάση Λειτουργική και να κάνη διατριβή. «Είσαι στα καλά σου; του είπα. Θέλεις να πας στους Ιησουΐτες να κάνης την διατριβή σου και ήρθες να σου δώσω και ευλογία; Αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Εκεί διδάσκουν Ουνίτες, Ιησουΐτες, δεν ξέρω τι!» Θέλει προσοχή από όλες τις απόψεις. Γιατί έτσι κάνουν· πάνε, σπουδάζουν στην Αγγλία, Γαλλία κ.λπ., πιάνουν τα ευρωπαϊκά μικρόβια και κάνουν μετά διατριβή. Μελετούν λ.χ. τους Έλληνες Πατέρες σε μετάφραση που έκαναν οι ξένοι στην γλώσσα τους. Εκείνοι, είτε επειδή δεν μπορούσαν να αποδώσουν τα νοήματα σωστά είτε από πονηριά, πρόσθεσαν και τα δικά τους τα λανθασμένα. Οι δικοί μας πάλι, οι Ορθόδοξοι, που μάθανε τις ξένες γλώσσες, παίρνουν από ‘κει τα ξένα μικρόβια και τα μεταφέρουν εδώ και μετά τα διδάσκουν κιόλας. Φυσικά, όταν προσέξη κανείς, εύκολα ξεχωρίζει το χρυσό από το κεχριμπάρι.

- Γέροντα, μερικά παιδιά που είναι κοντά στην Εκκλησία, όταν βγουν για σπουδές στο εξωτερικό, επειδή δεν περνάνε εδώ στο Πανεπιστήμιο, χάνουν την πίστη τους και παραστρατούν.

- Θα πω σε κανέναν από αυτούς που γνωρίζω, να κάνουν ακόμα κανα-δυο Πανεπιστήμια εδώ στην Ελλάδα, για να μην βγαίνουν τα παιδιά έξω. Να σπουδάζουν εδώ, γιατί και τα παιδιά χάνονται και οι γονείς ξοδεύονται και τόσο συνάλλαγμα βγαίνει έξω.

Πάντα λέω στα παιδιά που πάνε έξω για σπουδές: «Να πάτε, αφού το θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας· να πάρετε μόνον τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μια επιστήμη. Πολύ προσέξτε να μην ψυχρανθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή πνευματικά».

- Και οι απεργίες, Γέροντα, τι κακό κάνουν! Ολόκληρο μήνα χωρίς μάθημα τα παιδιά, να γυρίζουν στους δρόμους!

- Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν λ.χ. τα θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία κ.λπ. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα;

- Δηλαδή, Γέροντα, έτσι που έχει διαμορφωθή η παιδεία θα κάνη πολύ κακό.

- Τώρα θα σακατευτούν πολλά παιδιά, αλλά και ο Καλός Θεός θα κρίνη ανάλογα. Θα εξετάση σε τι κατάσταση θα ήταν, αν δεν τα επηρέαζαν και δεν τους έκαναν κακό. Όμως και εμείς χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή για τα καημένα τα παιδιά, ώστε να επέμβη ο Θεός να τα βοηθήση και να μη σακατευτούν, αλλά να είναι υγιέστατα πνευματικά και να αποκτήσουν αρετές.



Απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία

Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία! Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους. Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείαις....», «Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.

- Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;

- Ναι, όλα μαζί τα παιδιά. Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της. Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα. Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά. Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν, γίνονταν αρνάκια. Είχαμε και έναν δάσκαλο Εβραίο, αλλά θρησκευτικά δεν μας δίδασκε· ερχόταν μια δασκάλα και μας έκανε θρησκευτικά. Παρ’ όλο όμως που ήταν Εβραίος, μας πήγαινε μέχρι την Εκκλησία. Και στην Εκκλησία όλα τα παιδιά στεκόμασταν όρθια, ήσυχα.

Και βλέπω σήμερα που απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία, πως έχουν αγριέψει! Ενώ στην Εκκλησία το παιδάκι θα ηρεμήση, θα γίνη καλό παιδί, γιατί δέχεται την ευλογία του Θεού, αγιάζεται. Δεν τα αφήνουν να πηγαίνουν στην Εκκλησία, για να μην επηρεασθούν από τα πνευματικά! Από τις άλλες ανοησίες όχι μόνον δεν τα απομακρύνουν, αλλά τους τις διδάσκουν κιόλας! Μα δεν καταλαβαίνουν ότι τα παιδάκια, αν επηρεασθούν, ας υποθέσουμε, από την Εκκλησία, από την θρησκεία, στο κάτω-κάτω δεν θα κάνουν αταξίες, θα είναι φρόνιμα, θα έχουν επιμέλεια στα μαθήματά τους, δεν θα είναι ζαλισμένα όπως τώρα. Μέχρι να μεγαλώσουν, και στα θέματα τα εθνικά θα είναι σωστά τοποθετημένα, δεν θα μπλέξουν με παρέες, με ναρκωτικά, να αχρηστευθούν. Όλα αυτά δεν θα είναι μια προϋπόθεση να γίνουν καλοί άνθρωποι; Αυτό τουλάχιστον δεν το αναγνωρίζουν; Δεν το σέβονται;

Αλλά σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία. Τα δηλητηριάζουν, τα μολύνουν με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν την πίστη τους. Τα εμποδίζουν από το καλό, για να τα αχρηστέψουν. Τα καταστρέφουν από μικρά. Και τα παιδάκια, φυσικά, από αρνάκια γίνονται κατσικάκια. Αρχίζουν μετά να χτυπούν άσχημα και τους γονείς τους και τους δασκάλους και αυτούς που τα κυβερνούν. Τα κάνουν όλα άνω-κάτω· συλλαλητήρια, καταλήψεις, αποχή από τα μαθήματα. Και τελικά, όταν φθάνουν να ξεκοιλιάσουν αυτούς που τα κυβερνούν, τότε θα βάλουν και αυτοί μυαλό.


Φορτώνουν τα παιδιά με πολλά...

Βλέπω παιδιά που έχουν τελειώσει όχι μόνο Λύκειο αλλά και Πανεπιστήμιο να γράφουν κάτι γράμματα, να κάνουν κάτι λάθη... Εμείς του Δημοτικού ήμασταν και τέτοια λάθη δεν κάναμε. Και αν είναι φοιτητές της Φιλολογίας ή της Νομικής, κάτι γίνεται. Αν είναι άλλης Σχολής, δεν ξέρουν να γράφουν. Ενώ το Σχολαρχείο παλιά ήταν...

- Σαν Πανεπιστήμιο, Γέροντα!

- Εδώ βλέπεις και στο Δημοτικό πόσα μάθαιναν τότε τα παιδιά, πόσο μάλλον στο Σχολαρχείο! Σήμερα τα φορτώνουν ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο του Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά – ενώ Αρχαία να μη μάθουν – μουσική, το ένα, το άλλο... Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι να μάθουν για την Πατρίδα τους κ.λπ., δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά τραγούδια ούτε τίποτε.

Πιάσε ένα από τα σημερινά παιδιά τώρα και ρώτησέ το: «Σε ποιο νομό είναι το χωριό σου; Πόσο πληθυσμό έχει;» Δεν ξέρει να σου πη. Σου λέει: «Θα πάω στο Πρακτορείο, θα πάρω το λεωφορείο και θα με πάη στο χωριό. Αφού ξέρει ο εισπράκτορας, θα του πω ότι θέλω να πάω στο τάδε χωριό, θα πληρώσω και θα με πάη». Εμείς στο Δημοτικό ξέραμε όλον τον κόσμο απ’ έξω. Γιατί έπρεπε να ξέρης απ’ έξω τις πόλεις όλων των κρατών από πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους και άνω. Μετά έπρεπε να ξέρης τα μεγαλύτερα ποτάμια στο φάρδος και στο μάκρος και τα αμέσως μικρότερα, τα μεγαλύτερα βουνά κ.λπ. – πόσο μάλλον της Ελλάδος! Το έχω δει και σε μεγάλους όχι μόνον σε μικρά παιδιά· φοιτητής να μην ξέρη πόσους κατοίκους έχει η πόλη στην οποία σπουδάζει! Ρώτησα έναν ποιο είναι το μεγαλύτερο βουνό της Ελλάδος, και δεν ήξερε. Ποιος είναι το μεγαλύτερο ποτάμι, τίποτε. Το πιο μικρό, ούτε αυτό. Φοιτητής και να μην ξέρη τίποτε για την Πατρίδα του! Θα ‘ρθούν μετά οι ... «φίλοι» μας, οι γείτονες, και θα του πουν: «Αυτή δεν είναι πατρίδα σου· είναι πατρίδα δική μας», και θα τους απαντήση: «Καλά λέτε, έτσι είναι»! Καταλάβατε; Εκεί πάμε! Αν ρωτήσης όμως τα σημερινά παιδιά για το ποδόσφαιρο ή για την τηλεόραση, τα ξέρουν όλα και όλους απ’ έξω.

Και βλέπεις, ήρθαν παιδιά από την Αλβανία και ήξεραν γράμματα. «Που τα μάθατε τα γράμματα;» ρωτάς τους Βορειοηπειρώτες. «Στις φυλακές», σου λένε. Εκείνα τις φυλακές τις έκαναν σχολεία. Τα δικά μας τα παιδιά τα σχολεία τα έκαναν φυλακές· κλείστηκαν μόνα τους μέσα με τις καταλήψεις... Τα παιδιά σήμερα, ιδίως στην εφηβική ηλικία, είναι ζαλισμένα· πιο πολύ στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Στο Πανεπιστήμιο είναι πιο ώριμα. Εκεί άλλωστε, όποτε θέλουν πηγαίνουν.

Και αντί να λάβουν ορισμένα μέτρα για την παιδεία, κάνουν χειρότερα. Και όλα, βλέπω, τα πνευματικά πως τα αλλοιώνουν. Άκου τώρα προσευχή[iii] σε αναγνωστικό του Δημοτικού Σχολείου: «Παναγιά μου, το μωρό σου είναι το πιο όμορφο του κόσμου»! Βρε, τι πάθαμε! Παλιά τι μάθαιναν τα παιδιά στο σχολείο και τώρα τι μαθαίνουν! «Γιδούλα τετραπέρατη, κατσικοστριφτοκέρατη, μάσε τα διαβολάκια σου... να κάνουν κατσικόγαλο, να φάνε τα εγγονάκια σου, τα τρελλοδιαβολάκια σου»[iv]. Άντε τώρα να μαθαίνουν τέτοια πράγματα μικρά παιδιά! Αλλά το κάνουν για να προβάλουν τον διάβολο, οπότε από την άλλη οι Σατανιστές κάνουν την δουλειά τους. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του, γιατί τώρα δεν βοηθιούνται να αλλοιώνωνται τα παιδιά, με την καλή έννοια, αλλά να δαιμονίζωνται.
Και με τις γνώσεις που παίρνουν, δεν μαθαίνουν να δουλεύουν καθόλου το μυαλό, γι’ αυτό δεν παίρνει στροφές. Αλλά μυαλό που δεν παίρνει στροφές έχει αντάρα μέσα. Αυτοί που έκαναν εφευρέσεις, δούλευαν το μυαλό τους. Βρίσκονταν σε μια ανάγκη, σκέφτονταν πως θα την ξεπεράσουν. Σήμερα οι περισσότεροι κοιτάζουν τι γράφουν τα βιβλία, τι γράφουν οι σημειώσεις. Σ’ αυτά παραμένουν· τίποτε παραπάνω και όλο νούμερα και αριθμούς έχουν· αυτή η βίδα στο νούμερο 1, η άλλη στο νούμερο 2, και αν τύχη να πάθη τίποτε καμμιά βίδα και δεν δουλεύη το μηχάνημα, αμέσως: «Να φωνάξουμε τον μηχανικό». Δεν τους κόβει να πάρουν μια λίμα, να ανοίξουν λίγο την τρύπα, για να χωρέση η βίδα, ή να πάρουν λίγο πλαστικό, να τυλίξουν την βίδα, για να σφίξη, αλλά αμέσως: «Να φωνάξουμε τον μηχανικό», λένε. Τι να πω; Και οι τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα έχουν αποβλακώσει σήμερα τον άνθρωπο. Και έξυπνοι άνθρωποι γίνονται τελικά κασσέττες. Θέλω να τονίσω δηλαδή πως ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύη το μυαλό. Όλη η βάση εκεί είναι. Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, μαθαίνει, ας υποθέσουμε, τώρα αυτό θα μπερδευθή ύστερα στο άλλο. Γι’ αυτό σκοπός είναι να γεννάη το μυαλό του, να βρίσκη λύσεις. Αν δεν γεννάη, τότε είναι υπανάπτυκτο.


Το έργο του δασκάλου είναι ιερό

- Γέροντα, μερικές φορές οι δυσκολίες των εκπαιδευτικών στο σχολείο προέρχονται πιο πολύ από τους συναδέλφους;

- Θέλει πολλή διάκριση και φωτισμό στην εποχή μας, για να κινηθή σωστά ο καθένας ανάμεσα στους συναδέλφους του. Για την κάθε περίπτωση χρειάζεται πολλή σύνεση και θείος φωτισμός. Ακόμη και να μη δείχνη μερικές φορές ότι πιστεύει. Να κινήται αθόρυβα και πιο πολύ να τους μιλάη με την σωστή ορθόδοξη ζωή του.Έτσι θα βοηθήση, χωρίς να ερεθίση. Ιδίως στην εκπαίδευση μερικά πράγματα είναι σαν ένας όγκος, που άλλοτε είναι καλοήθης και άλλοτε κακοήθης. Αν πάρουμε μια θέση με μια λογική, θα κάνουμε πολύ κακό αντί για καλό. Αν γίνη επέμβαση και ο όγκος είναι κακοήθης, θα κάνη μετάσταση. Θέλει λίγη καυτηρίαση προσεκτικά.

- Πάντως, Γέροντα, και οι εκπαιδευτικοί που θέλουν να κάνουν δουλειά δυσκολεύονται, γιατί είναι δεσμευμένοι.

- Άμα θέλη κανείς, μπορεί να βρη τρόπο να κάνη δουλειά. Μπόρεσαν και βρήκαν τρόπο στα άθεα καθεστώτα και δεν μπορούν να βρουν εδώ; Στην Βουλγαρία πήγε κάποιος από ‘δώ και μοίρασε σταυρουδάκια στα παιδιά ενός σχολείου. Ένας όμως του κόμματος που στεκόταν εκεί κοντά τον είδε. Η δασκάλα, μόλις τον αντιλήφθηκε, πήγε και πήρε τα σταυρουδάκια από τα χέρια των παιδιών και τα μάλωσε που τα πήραν. Αλλά όταν έφυγε εκείνος ο άθεος, η δασκάλα τα μοίρασε μόνη της στα παιδάκια. Είδες πως η δασκάλα ήταν εντάξει και με τον νόμο και με τον Θεό; Βλέπεις και οι δάσκαλοι στην Μικρά Ασία, μέσα σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια, πόσα πρόσφεραν! Γιατί δούλευαν με την καρδιά τους. Πονούσαν, είχαν ευλάβεια, θυσιάζονταν. Να, και ο Άγιος Αρσένιος[v] ο Καππαδόκης πόσο σοφά φερόταν στα Φάρασα! Είχε ετοιμάσει αίθουσα για σχολείο και αντί για θρανία είχε βάλει δέρματα από κατσίκες ή από πρόβατα με το τρίχωμά τους. Πάνω σ’ αυτά γονατισμένα τα παιδιά παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Με αυτόν τον σοφό τρόπο δεν ερέθιζε τους Τούρκους, ακόμη και όταν τύχαινε να τα δουν, γιατί νόμιζαν ότι προσεύχονταν. Όταν πάλι ο Άγιος Αρσένιος ήθελε να βγάλη εκδρομή τα παιδιά, τα πήγαινε σε ένα δικό του χωράφι που ήταν σαν κήπος, δήθεν για να κάνουν δουλειά, και τους έλεγε: «Αν τυχόν δήτε Τούρκο, να κάνετε κανένα κουτσοδούλι. Κόψτε κανένα κλαρί, για να νομίζη ότι καθαρίζετε τον κήπο». Και έτσι έκαναν τα καημένα. Γιατί, αν καταλάβαιναν οι Τούρκοι ότι τα πήγε εκδρομή, θα είχε ιστορίες. Κρυφό σχολειό βλέπεις! Όταν έφευγε ο Τούρκος, έπαιζαν πάλι τα παιδιά. Και το καλοκαίρι, στις διακοπές, τα συγκέντρωνε πάλι τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, για να τα βοηθάη, για να μην ξεκόβωνται και ξεχνούν όσα τους δίδασκε.
- Γέροντα, γιατί ο Άγιος Αρσένιος έγραφε τα μαθήματα στα τουρκικά με ελληνικά γράμματα;

- Για να ξέρουν και τουρκικά τα παιδιά, ώστε να μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Και αν τυχόν τον έπιαναν οι Τούρκοι που μάθαινε γράμματα στα παιδιά, και να έβλεπαν ελληνικά γράμματα, άκουγαν ότι τα διάβαζε τουρκικά και δεν εξαγριώνονταν. Οπότε τα παιδιά μάθαιναν και τα τουρκικά, αλλά και οι Τούρκοι δεν ερεθίζονταν. Όλα όσα ζούσε ο Άγιος[vi], την ακρίβεια της Ορθοδοξίας, την ευλάβεια, τα μετέδιδε στους μαθητές του.
Γι’ αυτό λέω, άμα θέλη κανείς, μπορεί να κάνη δουλειά στα παιδιά, όπου και αν βρεθή. Έπεσε στα χέρια μου ένα ωραίο βιβλίο που έγραψε μια δασκάλα για την Βόρειο Ήπειρο. Αυτή για πεντακόσιους άνδρες κάνει. Πως μιλούσε στους ξεναγούς! Σβούρα τους έφερνε. Μπράβο της!

Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασσέττες· ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο· κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.

Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ.

Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη.

[i] Βλ. Ματθ. 2, 15.
[ii] Ιώβ 38, 14: «Η συ λαβών γην πηλόν έπλασας ζώον και λαλητόν αυτόν έθου επί γης;».
[iii] Ανθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., μέρος Β’, σ. 156.
[iv] Η γλώσσα μου, για τη Β’ Δημοτικού, Ο.Ε.Δ.Β., μέρος Γ’, σ. 11.
[v] Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1991, σ. 36.
[vi] Βλ. ό.π. σ. 41.



ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999

Το οικογενειακό περιβάλλον καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σχολική επίδοση



Tο οικογενειακό περιβάλλον και η προσωπικότητα του μαθητή ευθύνονται για τη σχολική αποτυχία, περισσότερο απ’ ό,τι το εκπαιδευτικό σύστημα, υποστηρίζουν οι εκπαιδευτικοί, σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου από το Τμήμα Κοινωνιολογίας, υπό την επίβλεψη του επίκουρου καθηγητή του ιδίου Τμήματος, Ευστράτιου Παπάνη.



Στην έρευνα χρησιμοποιήθηκε ένα αυτοσχέδιο ερωτηματολόγιο, που συμπληρώθηκε από εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και η κατασκευή του βασίστηκε σε αντίστοιχες έρευνες και διαπιστώσεις της διεθνούς βιβλιογραφίας και στην πολυετή εμπειρία των ερευνητών στην ειδική αγωγή.


Στην έρευνα, οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αντιστρέφει τις κοινωνικές ανισότητες και ότι υπάρχει συσχέτιση των σχολικών επιδόσεων με την αγορά εργασίας. Λιγότερο υποστηρίζεται, σε σχέση με τις υπόλοιπες απόψεις, ότι για τη σχολική αποτυχία ευθύνονται στοιχεία του εκπαιδευτικού συστήματος.



Επίσης, το οικογενειακό περιβάλλον και η προσωπικότητα του μαθητή βαρύνονται, σύμφωνα με τις απόψεις των εκπαιδευτικών, περισσότερο από το εκπαιδευτικό σύστημα.«Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να καταγραφούν οι απόψεις των εκπαιδευτικών για τις αιτίες που οδηγούν τους μαθητές στη σχολική αποτυχία και κατά πόσο το εκπαιδευτικό σύστημα συμβάλλει σε αυτήν.



Οι εκπαιδευτικοί και το υπόλοιπο εκπαιδευτικό προσωπικό διαδραματίζουν έναν κυρίαρχο ρόλο στην κοινωνικοπολιτική και ενταξιακή διαδικασία των μαθητών στο εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς και στην αγορά εργασίας», σημειώνει ο κ. Παπάνης, προσθέτοντας:«Οι εκπαιδευτικοί, αν και υποστηρίζουν την ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος, μάλλον διαφωνούν με την άποψη ότι στοιχεία του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως η ποιότητα, η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών και η στάση τους απέναντι στους μαθητές επηρεάζουν τη σχολική αποτυχία των μαθητών.


Εδώ είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι: α) οι εκπαιδευτικοί στηρίζουν, παρά τις ελλείψεις, το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά διαφαίνεται ότι αναπτύσσεται ένας προβληματισμός για την ποιότητα και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, και -


β) οι εκπαιδευτικοί μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας παρατηρούν και διαμορφώνουν τις κρίσεις και τις αντιλήψεις τους για την ικανότητα των μαθητών, στηριζόμενοι στις στερεοτυπικές αντιλήψεις τους σχετικά με τα χαρακτηριστικά του “καλού” ή του “κακού” μαθητή. Οι κατηγοριοποιήσεις των εκπαιδευτικών δεν είναι ουδέτερες και δεν βασίζονται σε αντικειμενικά κριτήρια, αλλά είναι συνάρτηση των κοινών αντιλήψεων των εκπαιδευτικών για τη μαθησιακή συμπεριφορά των μαθητών.


Όσον αφορά στην άποψη των εκπαιδευτικών σχετικά με την ευθύνη του οικογενειακού περιβάλλοντος και της προσωπικότητας του μαθητή για τη χαμηλή σχολική επίδοση, σε διεθνείς και ελληνικές έρευνες, επικρατεί η αντίληψη ότι το οικογενειακό περιβάλλον καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σχολική επίδοση ενός μαθητή επηρεάζοντας τα κίνητρα, τις αξίες, αλλά και τις στάσεις του απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα και στη μάθηση.- Η κοινωνική θέση και το πολιτισμικό επίπεδο των γονέων, σε συνδυασμό με την οικογενειακή τους κατάσταση, λειτουργούν ως σημαντικός παράγοντας επιρροής της επίδοσης των μαθητών-παιδιών.-Έχει διαπιστωθεί, άλλωστε, ότι οι οικογένειες με χαμηλό εισόδημα δεν εμπλέκονται στη μόρφωση των παιδιών τους κι αυτό επηρεάζει με ιδιαίτερο τρόπο την προσωπικότητα και τις δεξιότητες των παιδιών.


-Το πολιτισμικό κεφάλαιο της οικογένειας, οι διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της και η γονεϊκή εμπλοκή καθορίζουν ένα μεγάλο ποσοστό από τα σχολικά και επαγγελματικά αποτελέσματα της βιογραφίας των παιδιών.- Οι εκπαιδευτικοί της παρούσας έρευνας επιμερίζουν περισσότερες ευθύνες στο θεσμό της οικογένειας και στην προσωπικότητα του μαθητή σε σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα.


Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχουν δύο ομάδες εκπαιδευτικών που διαφοροποιούνται. Οι εκπαιδευτικοί της πρώτης ομάδας είναι πιο αισιόδοξοι σχετικά με τις επαγγελματικές προοπτικές των μαθητών που έχουν σχολικά αποτύχει και δεν αποδίδουν ευθύνες στα περιβαλλοντικά συστήματα (οικογένεια, σχολείο, μαθητής), ενώ οι εκπαιδευτικοί της δεύτερης ομάδας είναι περισσότερο καταγγελτικοί, αφού συμφωνούν ότι η σχολική επίδοση επηρεάζει τις επαγγελματικές προοπτικές των παιδιών που βιώνουν τη σχολική αποτυχία και καταμερίζουν τις ευθύνες στο εκπαιδευτικό σύστημα (και τα μέλη του), που δεν μπορεί να γεφυρώσει τις κοινωνικές ανισότητες, καθώς και δευτερευόντως στο οικογενειακό περιβάλλον και στην προσωπικότητα του μαθητή».



Καθημερινές...γλυκιές ματιές

























































Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

«Μισώ το σχολείο!» ομολογεί μεγάλος αριθμός μαθητών - Σήμερα σπάνια τα παιδιά νιώθουν σχολική φοβία


Ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός παιδιών ή εφήβων (από 5 έως 14 ετών) βιώνει με κυμαινόμενα αισθήματα έντονου φόβου, άγχους ή και πανικού το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς.


Και δεν πρόκειται καθόλου για τους λεγόμενους «αδιάφορους» ή «κακούς» μαθητές, αλλά για καλούς ή και άριστους μαθητές που, χωρίς κάποια εμφανή αιτία, αντιμετωπίζουν κυριολεκτικά με τρόμο την επιστροφή τους στην τάξη. Οι ειδικοί περιγράφουν αυτήν τη διαταραχή στη συμπεριφορά των μαθητών ως «σχολειοφοβία», μια σειρά από φοβικές αντιδράσεις που πλήττουν το 3-5% του μαθητικού πληθυσμού. Και οι γονείς ή οι δάσκαλοι τι κάνουν; Συνήθως τίποτα σωστό, όχι μόνο γιατί δεν διαθέτουν τα απαραίτητα εργαλεία για την έγκαιρη διάγνωσή της, πόσο μάλλον για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της, αλλά και επειδή εμπλέκονται οι ίδιοι άμεσα ή έμμεσα στην εκδήλωσή της.

Ο Τάκης είναι ένα ευγενικό και μοναχικό παιδί 12 ετών, που από την πρώτη Δημοτικού νιώθει έντονη φοβία για το σχολείο. Τα φοβικά αυτά αισθήματα εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως: κάθε πρωί, πριν φύγει για το σχολείο, παραπονιέται ότι έχει ημικρανίες και πόνους στο στομάχι, ενώ μόλις περνά την είσοδο του σχολείου αισθάνεται δυσφορία, έντονη αγωνία ή και πανικό. Μια απλοϊκή εξήγηση θα ήταν ότι ο Τάκης είναι αδιάβαστος και προσποιείται πως είναι άρρωστος για να αποφύγει τις συνέπειες. Όμως το παιδί έχει προετοιμάσει καλά τα μαθήματα της επόμενης μέρας και επομένως δεν θα έπρεπε να έχει καμία αγωνία μήπως τον εξετάσουν.

Όταν η μητέρα του Τάκη τόλμησε να αρθρώσει τη λέξη «σχολειοφοβία» για να δικαιολογήσει την εμφανώς αντικοινωνική συμπεριφορά του παιδιού της, συνάντησε μόνο τη δυσπιστία ή την ειρωνεία των υπευθύνων. Μολονότι αυτή η ψυχική διαταραχή είχε ήδη περιγραφεί επαρκώς από την Αμερικανίδα ψυχίατρο Adelaide Johnson από το 1941 (!), εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ακόμη και σήμερα με μεγάλη καχυποψία από τους γονείς και τους δασκάλους.



Σήμερα, η πλειονότητα των ειδικών (παιδοψυχολόγων, ψυχιάτρων) δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η φοβία του σχολείου ή σχολειοφοβία (school phobia) είναι μια υπαρκτή διαταραχή που προκαλεί στα παιδιά που υποφέρουν έντονες ψυχολογικές και σωματικές αντιδράσεις όποτε εξαναγκάζονται, συχνά διά της βίας, να αντιμετωπίσουν απροετοίμαστα το σύνθετο σχολικό περιβάλλον με τις περίπλοκες κοινωνικές υποχρεώσεις. Αυτή η διαταραχή εκδηλώνεται συχνότερα στα αγόρια ηλικίας 5-14 ετών, ενώ το 80% των περιπτώσεων είναι μοναχοπαίδια ή πρωτότοκα παιδιά.

Πριν φύγουν για το σχολείο τα σχολειοφοβικά παιδιά νιώθουν έντονη δυσφορία, κλαίνε και εκλιπαρούν τους γονείς τους να μείνουν στο σπίτι. Αν παρ' όλα αυτά τα εξαναγκάσουν να πάνε στο σχολείο, τότε οι εκδηλώσεις της διαταραχής γίνονται πολύ πιο δραματικές: τα μικρότερα παιδιά (5-7 ετών) έχουν πονοκεφάλους, έντονους πόνους στο στομάχι και συχνά κάνουν εμετό, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά το σκάνε από το σχολείο για να επιστρέψουν στο σπίτι. Συνήθως τέτοιες ακραίες συμπεριφορές αντιμετωπίζονται ως καπρίτσια κακομαθημένων παιδιών ή ως παράλογες εφηβικές αντιδράσεις και κατά συνέπεια οδηγούν τους υπεύθυνους (γονείς, καθηγητές) σε μια υπερβολικά αυστηρή και ανάλγητη συμπεριφορά. Τι γίνεται όμως όταν δεν πρόκειται για παιδικά καπρίτσια ή εφηβικές ανταρσίες, αλλά αντίθετα για τα συμπτώματα μιας βαθύτερης ψυχικής διαταραχής που προκαλεί αυτές τις «παράλογες» σχολειοφοβικές αντιδράσεις; Και πώς μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε;

Εξαλείφοντας τα συμπτώματα αλλά όχι τις πραγματικές αιτίες

Ένα τυπικό γνώρισμα κάθε σχολειοφοβικού παιδιού είναι ότι ηρεμεί τελείως όταν μένει στο σπίτι και δεν υποχρεώνεται να πάει στο σχολείο. Τότε μόνο οι ανήσυχοι γονείς του διαπιστώνουν εσφαλμένα ότι έχουν ένα υγιέστατο παιδί, το οποίο μάλιστα προσπαθεί να δικαιολογήσει ή και να εκλογικεύσει τα σχολειοφοβικά του αισθήματα: ρίχνει τις ευθύνες στον αυστηρό δάσκαλο ή στους κακούς συμμαθητές που συνεχώς τον πειράζουν, επικαλείται ως αιτία την πρόσφατη αλλαγή σχολείου κ.ο.κ. Και κατά κανόνα υπόσχεται ότι «αργότερα» θα επιστρέψει στο σχολείο χωρίς προβλήματα. Μια απολύτως ειλικρινής υπόσχεση που δυστυχώς δεν θα τηρήσει όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί απλά δεν μπορεί!

Ελπίζουμε να έγινε σαφές ότι δεν πρόκειται για μια απλή και εύκολα διαγνώσιμη διαταραχή. Μόνο μετά από εξαντλητικές ιατρικές εξετάσεις οι ειδικοί μπορούν να αποκλείσουν την αμιγώς οργανική προέλευση κάποιων συμπτωμάτων της σχολειοφοβίας (πονόκοιλος, ναυτία, εμετός, ημικρανία). Ωστόσο, γονείς και δάσκαλοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι, αν ένα παιδί εμφανίσει αυτά τα συμπτώματα, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τα αφήσουν να γίνουν χρόνια, αλλά να τα αντιμετωπίσουν εγκαίρως με τη βοήθεια πάντα των αρμόδιων ειδικών. Στην αντίθετη περίπτωση, η ενδεχόμενη παραγνώριση και πλημμελής αντιμετώπιση του προβλήματος θα έχει ολέθριες συνέπειες στη φυσιολογική ψυχική ανάπτυξη και την κοινωνικοποίηση του παιδιού.

Πώς όμως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σχολειοφοβία; Το βέβαιο είναι ότι οι ψυχολογικές δυσκολίες του μαθητή δεν αντιμετωπίζονται με την εξασφάλιση ειδικών ιατρικών αδειών που θα του επιτρέψουν να μελετά στο σπίτι. Μια τέτοια «λύση» απλώς θα επιδείνωνε το πρόβλημά του, γιατί αν αποφεύγει ή παρακάμπτει συνεχώς τις καταστάσεις που του δημιουργούν έντονο άγχος, δεν θα μάθει ποτέ να το αντιμετωπίζει ή να το εκμεταλλεύεται προς όφελός του. Ούτε βέβαια αλλάζοντας σχολείο λύνουμε το πρόβλημα, αφού το ζητούμενο δεν είναι απλώς η επιστροφή του μαθητή στη σχολική πραγματικότητα αλλά η προσωπική ένταξη και η προσαρμογή του σε αυτήν.

Όσο για τη φαρμακολογική αντιμετώπιση των φοβικών αισθημάτων, αποτελεί την πιο εύκολη αλλά και την πιο αναποτελεσματική προσέγγιση του προβλήματος. Ενδείκνυται μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όταν οι φοβίες συνδέονται με κάποια σοβαρή μορφή κατάθλιψης. Εξάλλου, η χορήγηση τέτοιων αντικαταθλιπτικών ουσιών δεν συνίσταται ποτέ ως θεραπευτική αγωγή για ανήλικα άτομα.

Η μόνη δυνατότητα θεραπευτικής παρέμβασης που απομένει είναι η συστηματική ψυχοθεραπευτική αγωγή του μικρού ασθενούς και ενίοτε των γονιών του. Στόχος της ψυχοθεραπείας δεν είναι η αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος αυτών των φοβικών συμπτωμάτων· κάτι τέτοιο θα επεδίωκε να το κάνει ένας ψυχαναλυτής, και μάλιστα με αμφίβολα αποτελέσματα. Αντίθετα, ένας κατάλληλα εκπαιδευμένος ψυχοθεραπευτής θα προσπαθήσει να «απαλλάξει» τον μαθητή από τις εμφανώς αυτοκαταστροφικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές του, προτείνοντάς του κάποια διαφορετικά και πιο συμβατικά πρότυπα συμπεριφοράς τα οποία ενδέχεται να του εξασφαλίσουν μια πιο φυσιολογική, αλλά όχι και πιο συνειδητοποιημένη ζωή. Δυστυχώς, αυτή η συμπεριφοριστική ψυχοθεραπευτική στρατηγική δεν αποβλέπει στη μεγαλύτερη αυτογνωσία του μαθητή, ούτε καν στην επίγνωση των αιτιών της σχολειοφοβίας, αλλά απλώς και μόνο στην εξάλειψη των ενοχλητικών συμπτωμάτων της.

Γιατί τα μαθηματικά είναι ο εφιάλτης πολλών μαθητών;

Ενώ όλοι θεωρούμε σήμερα εξωφρενικό το να μην ξέρει να διαβάζει ή να γράφει ένας ενήλικος, οι περισσότεροι από εμάς παραδέχονται πρόθυμα και ανερυθρίαστα ότι «δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά στα μαθηματικά».

Η δρ Ευγενία Κολέζα στο πρόσφατο βιβλίο της διερευνά τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα μιας ριζικής αναθεώρησης των μαθηματικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων Η δρ Ευγενία Κολέζα στο πρόσφατο βιβλίο της διερευνά τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα μιας ριζικής αναθεώρησης των μαθηματικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων Άραγε για τον γενικευμένο μαθηματικό αναλφαβητισμό των περισσότερων «μορφωμένων» ατόμων ευθύνεται το ανεπαρκές εκπαιδευτικό μας σύστημα ή, όπως συνήθως πιστεύουμε, η προσωπική μας ανεπάρκεια σε αυτό το θεμελιώδες γνωστικό πεδίο; Και πώς εξηγείται ότι τα μαθηματικά βιώνονται ως σχολικός εφιάλτης από τόσους πολλούς μαθητές;

Θέσαμε αυτά τα ερωτήματα στη μαθηματικό δρα Ευγενία Κολέζα, που από χρόνια ερευνά τη Διδακτική των μαθηματικών, την οποία και διδάσκει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Τόπος» το ενδιαφέρον και εξαιρετικά χρήσιμο βιβλίο της με τίτλο: «Θεωρία και πράξη στη διδασκαλία των μαθηματικών».

Γιατί οι περισσότεροι μαθητές αντιμετωπίζουν με φόβο τα μαθηματικά και, παρά την πολυετή μελέτη τους, νιώθουν τέτοια αποστροφή γι' αυτά;

Οι στερεότυπες και ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι τα μαθηματικά, τι σημαίνει κάνω μαθηματικά και τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος είναι καλός στα μαθηματικά αποτελούν το βασικό εμπόδιο στην απρόσκοπτη ιδιοποίηση των μαθηματικών από τους μαθητές.

Αυτές οι στερεοτυπικές αντιλήψεις επηρεάζουν βαθύτατα τον τρόπο με τον οποίο διδάσκονται, μελετώνται και γίνονται κατανοητά τα μαθηματικά. Για τους περισσότερους μαθητές και δασκάλους, τα μαθηματικά είναι ένα σύνολο από ορισμούς και κανόνες, που κάποιος πρέπει απλώς να απομνημονεύσει και στη συνέχεια να εφαρμόσει ορθά για να βρει τη σωστή απάντηση σε ένα πρόβλημα.

«Κάνω μαθηματικά» σημαίνει ακολουθώ πιστά μια συγκεκριμένη (αλγοριθμική ή αποδεικτική) διαδικασία βήμα προς βήμα προκειμένου να φτάσω σε ένα αποτέλεσμα. Υπό αυτή την έννοια, κάποιος είναι καλός στα μαθηματικά εάν μπορεί απλώς να ακολουθεί σωστά κάποια προκαθορισμένα βήματα, για την επιλογή των οποίων κάποιοι, κάπου, κάποτε αποφάσισαν με έναν τελεσίδικο τρόπο.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί τα μαθηματικά για να λύσει ένα πρόβλημα, είτε αυτό είναι ο σχεδιασμός μιας γέφυρας ή ο υπολογισμός της τιμής ενός προϊόντος στο σούπερ μάρκετ, δεν ακολουθεί ποτέ έναν προκαθορισμένο κανόνα. Αν έπρεπε να ακολουθήσει τυφλά έναν προδιαγεγραμμένο κανόνα, δεν θα επρόκειτο για πρόβλημα αλλά για απλή εφαρμογή ενός κανόνα! Η επίλυση ενός προβλήματος δεν είναι μονόδρομος αλλά πολλές φορές ένα δύσβατο μονοπάτι με πολλές διασταυρώσεις και αμφιβόλου αποτελέσματος επιλογές.

Αντίθετα, λοιπόν, με ό,τι συνήθως έμαθαν να πιστεύουν οι μαθητές μετά από κάποια χρόνια φοίτησης στο σχολείο, η επίλυση ενός μαθηματικού προβλήματος είναι μια δημιουργική διαδικασία στο πλαίσιο της οποίας έχουν (ή μάλλον θα έπρεπε να έχουν) την ευκαιρία να κάνουν υποθέσεις, να εξερευνήσουν την ισχύ τους, να τις αποδεχθούν ή να τις διαψεύσουν, να αναδιατυπώσουν τις σκέψεις τους, να συνδυάσουν δημιουργικά ποικίλες τεχνικές και ιδέες.

Μια άλλη ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη που εμποδίζει την ελεύθερη πρόσβαση των μαθητών στα μαθηματικά είναι ότι αποτελούν ένα δύσκολο γνωστικό αντικείμενο, στο οποίο έχουν πρόσβαση μόνο λίγοι μαθητές επειδή διαθέτουν κάποιες αδιευκρίνιστες «ιδιαίτερες» ικανότητες. Η σύνδεση των καλών επιδόσεων στα μαθηματικά με κάποια «έμφυτη ικανότητα» όχι μόνο ελαχιστοποιεί την προσωπική ευθύνη, μαθητών και δασκάλων, αλλά και ενθαρρύνει την άποψη ότι η όποια αποτυχία ή κακή επίδοση στα μαθηματικά είναι κάτι το «αναπόφευκτο».

Προφανώς τα υπάρχοντα εκπαιδευτικά προγράμματα και ο τρόπος που αυτά εφαρμόζονται δεν είναι άμοιρα ευθυνών για τη διαστρεβλωμένη εικόνα των μαθηματικών που αποκτούν οι μαθητές.

Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια για να αναπτυχθεί η μαθηματική γνώση που διδάσκεται στα σχολεία και η ανάπτυξή της ήταν κάθε άλλο παρά μια γραμμική και ομαλή διαδικασία. Η δημιουργία κάθε νέας γνώσης υπήρξε ανέκαθεν (και συνεχίζει να είναι) το αποτέλεσμα έντονων συζητήσεων, αμφισβητήσεων και αντιπαραθέσεων, ακόμα και για ζητήματα που σήμερα φαίνονται προφανή και σε έναν νεαρό μαθητή, όπως για παράδειγμα η περίπτωση των αρνητικών αριθμών. Εντούτοις, για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το περιεχόμενο των μαθηματικών πρέπει να παρουσιάζεται ως μια παγιωμένη ιεραρχική δομή, με ορισμένες έννοιες να προηγούνται και άλλες να ακολουθούν λογικά τις προγενέστερες. Η βασική διδακτική υπόθεση που διέπει το σημερινό πρόγραμμα σπουδών των μαθηματικών είναι ότι αυτή η ιεραρχική δομή του περιεχομένου των μαθημάτων επιτρέπει στους μαθητές να εμπλουτίζουν βαθμιαία τη γνώση τους.

Τόσο όμως η ιστορία των μαθηματικών όσο και πολλές σύγχρονες έρευνες έχουν δείξει ότι πολλές μαθηματικές έννοιες που φαίνονται απλές στους δασκάλους -επειδή διαθέτουν ήδη συγκροτημένες μαθηματικές δομές- δημιουργούν απίστευτες δυσκολίες στους μαθητές που επιχειρούν να τις κατανοήσουν, κυρίως διότι αντιβαίνουν σε κάποιες διαισθητικές τους αντιλήψεις. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να δεχθεί ένας μαθητής της τρίτης δημοτικού ότι ο πολλαπλασιασμός δεν «μεγαλώνει» πάντα (διότι αυτό του καταρρίπτει την αντίληψη του πολλαπλασιασμού ως επαναλαμβανόμενης πρόσθεσης) ή ότι η διαίρεση δεν «μικραίνει» ή ακόμα ότι ένας αριθμός μπορεί να μην έχει επόμενο.

Η πιο σημαντική δυσκολία, ωστόσο, είναι ότι πολλές φορές οι δάσκαλοι, επειδή δεν κατανοούν επαρκώς τον τρόπο που ιδιοποιούνται τις μαθηματικές έννοιες οι μαθητές τους, αντιμετωπίζουν τα πιθανά λάθη των μαθητών ως έλλειψη προσπάθειας ή προσοχής και τους επιβάλλουν τις σχετικές κυρώσεις που συχνά δεν περιορίζονται στη βαθμολογία. Αυτή η αλόγιστη απαξίωση ενδέχεται να προκαλεί μεγάλα μαθησιακά προβλήματα.

Πολλοί σημαντικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο τρόπος με τον οποίο σήμερα διδάσκονται τα μαθηματικά, για παράδειγμα η έμφαση στην απομνημόνευση, δημιουργεί μεγάλο άγχος στους μαθητές. Και ενώ στα απλά μαθηματικά προβλήματα η απομνημόνευση μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική, όσο τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα, η έλλειψη ουσιαστικής κατανόησης δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στους μαθητές. Αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε το γιατί ενώ πολλά παιδιά ξεκινούν με θετικά συναισθήματα για τα μαθηματικά, καθώς μεγαλώνουν τα πράγματα αντιστρέφονται.

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν για τη βελτίωση της διδασκαλίας των μαθηματικών;

Το πρώτο βήμα που επιβάλλεται να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε ότι η μαθηματική εκπαίδευση των νέων είναι ένα σύνθετο πρόβλημα με επιστημονικές, κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις και ως τέτοιο να αντιμετωπιστεί συλλογικά. Προσπάθειες που περιορίζονται αποκλειστικά και μονοδιάστατα στην επιμόρφωση των δασκάλων ή στη συγγραφή νέων εγχειριδίων ή στην αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών, δύσκολα μπορούν να ευδοκιμήσουν. Το να αλλάξουμε το πρόγραμμα σπουδών χωρίς να αλλάξει η πρακτική διδασκαλίας ή το να αλλάξουμε τα εγχειρίδια διατηρώντας όμως την ίδια διδακτική πρακτική και τις ίδιες μορφές αξιολόγησης ή το να υιοθετήσουμε νέες πρακτικές διδασκαλίας μέσα από «μεταρρυθμιστικά» εγχειρίδια διατηρώντας στην ουσία το ίδιο πρόγραμμα σπουδών, είναι χαμένος κόπος.

Ακόμα, όμως, κι αν όλες οι προηγούμενες διαστάσεις -πρόγραμμα σπουδών, μορφή διδασκαλίας, αξιολόγηση- ληφθούν συνολικά υπόψη, κινδυνεύουμε και πάλι να αποτύχουμε, αν δεν απαντήσουμε στο ακόμη πιο θεμελιώδες ερώτημα: «Τι μαθηματικά θέλουμε να μάθουν οι μαθητές μας και γιατί;». Και δεν πρόκειται καθόλου για θεωρητικά ερωτήματα, όπως πολλοί πιστεύουν, δεδομένου ότι το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών καθορίζεται από τη συγκεκριμένη απάντηση που δίνουμε κάθε εποχή σε αυτά.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Σήμερα σπάνια τα παιδιά νιώθουν σχολική φοβία

«Σεπτέμβριος 1970. Παιδιά με σχολική φοβία. Εγώ. Να πάω στο νηπιαγωγείο, δεν μπόρεσε κανείς να με πείσει! Αφού περνούσα υπέροχα με τη μαμά μου στον κήπο με τα παιχνίδια μου; Αλλά και μετά, από τις φωτογραφίες που οι γονείς μου είχαν τη συνήθεια να τραβούν την πρώτη μέρα του σχολείου, είναι ολοφάνερο πως ποτέ δεν ξεκινούσα με χαρά. Σε όλες κρατάω το κεφάλι μου και πονάει το στομάχι μου. Πόσο μισούσα αυτό το “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του” που έλεγε η θεία μου κάθε Σεπτέμβριο. Δεν ήταν εύκολο το τέλος της ξεγνοιασιάς του καλοκαιριού. Κι απ’ την άλλη, η αγωνία αν ο δάσκαλος θα είναι αυστηρός. Μήπως και δέρνει με το χάρακα για κάθε ορθογραφικό λάθος; Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ, που τόσο δεν ήθελα να πάω στο σχολείο, αποφάσισα να μείνω σε αυτό και να γίνω δάσκαλος και συγγραφέας βιβλίων για παιδιά. Αποφάσισα να υπηρετήσω μια εκπαίδευση που τα σχολεία είναι χώροι δημιουργίας, είναι οι “Χώρες των παιδιών” κι όσοι μεγάλοι είναι εκεί, είναι για να τα βοηθούν να ανακαλύπτουν τη γνώση και να χτίζουν ολόπλευρες προσωπικότητες.

Σήμερα σπάνια τα παιδιά νιώθουν σχολική φοβία. Αποχωρίζονται εύκολα το οικογενειακό περιβάλλον. Στο σχολείο βρίσκουν αληθινούς φίλους, οι οποίοι παίζουν πραγματικά παιχνίδια, όχι ηλεκτρονικά, σε μεγάλες αυλές, όχι σε στενά μπαλκόνια. Κι όμως, όλοι οι μεγάλοι νιώθουμε για λογαριασμό τους ακόμη φόβους κι αγωνία. Πώς το μικρό μας θα βγάλει πέρα ένα τόσο μεγάλο και βαρύ πρόγραμμα; Πόσα μαθήματα θα χρειαστεί; Μήπως γίνουν κι άλλες “σοφές” αλλαγές στην Παιδεία; Πόσο ψηλά έφτασαν οι βάσεις; Πόσα πρέπει να μάθει για να έχει ένα σίγουρο μέλλον; Σεπτέμβριος 2009. Γονείς με σχολική φοβία! Εγώ. Ομως, ας προσπαθήσουμε να κρύψουμε τις αγωνίες και το άγχος μας κι ας κάνουμε την επιστροφή των παιδιών στα σχολεία όσο πιο ευχάριστη γίνεται. Μια αληθινή γιορτή».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://36dimotiko.blogspot.com/