Ένα ιστολόγιο που πηγαίνει σχολείο και αγωνιά για την παιδεία .

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

«Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»


Γράφει: Ο Nατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκίς


Θα ξεκινήσω με τρία κείμενα. Ένα από την αρχαία Ελλάδα, το επόμενο από την Πονεμένη Ρωμιοσύνη, το κακώς λεγόμενο Βυζάντιο και το τρίτο από την νεότερη εποχή.

«Άρξομαι των προγόνων» πρώτα, όπως λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο.


Ίσως και ο λόγος μου σήμερα είναι και αυτός επιτάφιος,

επικήδειος επάνω στο άταφο σώμα της Παιδείας μας, της πάλαι ποτέ εθνικής και νυν νεοταξικής και καλύτερα δαιμονικής. Δεν έλεγε ο Πατροκοσμάς «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»; Το κακό ήρθε και το κακό έχει όνομα «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος».

Το πρώτο κείμενο είναι από το εξαίσιο πόνημα του Πλουτάρχου «περί παίδων αγωγής».

Αφού προτάσσει ο φιλόσοφος την μεγάλη αλήθεια «Παιδεία δε των εν ημίν εστίν αθάνατον κα θείον», αναφέρεται στον νομοθέτη της Σπάρτης, τον Λυκούργο:

«Ο Λυκούργος ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων, πήρε δύο κουταβάκια γεννημένα από τους ίδιους γονείς και τα μεγάλωσε με τρόπο εντελώς διαφορετικό το ένα από το άλλο, κάνοντας το ένα λαίμαργο και με ροπή στην κλοπή, και το άλλο ικανό στην ανίχνευση και επιτήδειο στο κυνήγι. Αργότερα, όταν κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι είχαν συγκεντρωθεί σ’ ένα μέρος, τους είπε: Για την απόκτηση της αρετής, Λακεδαιμόνιοι, μεγάλη συμβολή έχουν και η συνήθεια και η εκπαίδευση και η διδαχή και ο τρόπος αγωγής, και τούτα ευθύς θα σας τ’ αποκαλύψω. Έφερε τότε τα δυο σκυλιά και τ’ άφησε ελεύθερα, αφού έβαλε στη μέση μπροστά τους ένα δοχείο με φαγητό κι ένα λαγό. Τότε το ένα σκυλί κίνησε κατά τον λαγό, ενώ το άλλο όρμησε στο δοχείο. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν ακόμα να καταλάβουν τι σημασία απέδιδε σ’ αυτό και με ποια πρόθεση τους έδειχνε τα σκυλιά∙ τότε τους είπε: Και τα δυο τούτα είναι από τους ίδιους γονείς, αλλά, με το να λάβουν διαφορετική αγωγή, το ένα έγινε του φαγητού και το άλλο του κυνηγιού».

Κείμενο δεύτερο, αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από το θαυμάσιο «περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων». «Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν, στην ψυχή του παιδιού, όταν ακόμη είναι τρυφερή, κανείς δεν θα μπορέσει να τις αφαιρέσει, γιατί θα έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί».

Το τρίτο είναι από τον λόγο του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838, στην Πνύκα:

«Παιδιά μου, να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις του καφενέδες και εις τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τα σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δυο και τρεις χρόνους, και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κυττάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».

Με τα τελευταία του λόγια, ο αγράμματος, αλλά βαθιά μορφωμένος Γέρος του Μοριά, επαναλαμβάνει τον Θουκυδίδη. «Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ τα καθ’ εαυτόν, διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι, πολλώ μάλλον διασώζεται». (στο Β΄, 60). Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εκείνη την εποχή οι πολιτικοί ήξεραν γράμματα, τα σημερινά αγράμματα και απελέκητα απολειφάδια πολιτεύονται με ζεμπεκιές και κουμπαριές.

Γράφει ο Βενιζέλος:

«Διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί».

Ας τα έχουν υπ’ όψιν τους αυτά τα λόγια οι τωρινοί χρυσοκάνθαροι με το κλεφτοκατσικάδικο ήθος. Κάπως το γράφει ο Καρυωτάκης: «Επρόδωσαν την αρετήν/ κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι/ με χρήματα παίρνεται η καρδιά/ κι αποτιμάται ο φίλος».


Και τα τρία τιμαλφή κείμενα που παρέθεσα, τζιβαϊρικά πολυτίμητα που μας παρέδωσαν σοφοί, ήρωες και άγιοι του Γένους μας, αναδεικνύουν την σπουδαιότητα της αγωγής, της Παιδείας με αξίες που πρέπει να λαμβάνει ο άνθρωπος στην παιδική ηλικία. ( Οι λέξεις αγωγή και αξία είναι ομόρριζες. Από το ρήμα άγω, στον μέλλοντα άξω- από δω η αξία. Η αγωγή πρέπει να οδηγεί σε αξίες).

Κατ’ αρχάς τι είναι Παιδεία;

Χρησιμοποιώ ένα ορισμό του Πλάτωνα: «Παιδεία εστί ου την υδρίαν πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν». Η Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα άδειου δοχείου, (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως. (Εδώ έχουμε σπερματικό λόγο: «ουχ αλλότρια εστί τα Πλάτωνος διδάγματα του Χριστού» γράφει ο άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας. Από τα φώτα του Πλάτωνος φτάνουμε στο «φως Χριστού φαίνει πάσι»). «Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους», λέει ο άγιος Κοσμάς.

Το σχολείο όμως σήμερα δεν φωτίζει, σκοτίζει, σκοτάδι πολύ που επικάθησε και στις ψυχές των παιδιών, γι’ αυτό το πετροβολούν. Όταν ένας νέος σπάζει μια βιτρίνα ή ένα τζάμι σχολείου αναγκάζει τα αντικείμενα να του απαντήσουν, ακόμη και να τον χειροκροτήσουν, μιας και οι πάντες τον αγνοούν ή τον περιφρονούν. Αυτό βιώνει σήμερα στο σχολείο, αισθάνεται ανύπαρκτος.

Και ερχόμαστε εμείς, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία και λέμε στους νεότερους: Εμείς στα χρόνια σας είχαμε αξίες. Απαντούν: και τι τις κάνατε; Μπαζώσαμε την συνείδησή μας και περνάμε καλά. Ο λόγος του Πατροκοσμά είναι αδυσώπητος: «Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τι πρέπει να κατηγορήσουμε, τα μήλα ή τη μηλιά; Τη μιλιά. Λοιπόν κάμνετε καλά εσείς οι γονείς, οι δάσκαλοι συμπληρώνω, όπου είστενε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά». «Εκ γαρ του καρπού το δέντρο γινώσκεται».

Τώρα είμαστε σε κρίση, δηλαδή, στο σάπισμα. Και για να φτάσουμε στο σάπισμα των καρπών, έπρεπε να πληγούν καίρια πρώτα οι γονείς, μετά οι δάσκαλοι και τελευταίοι, μέσω των βιβλίων, οι μαθητές. Και αυτό γιατί;

Γιατί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που είναι το καλλιτεχνικό όνομα του μυστηρίου της ανομίας, δοκίμιο , τις δυνάμεις της πρώτα εδώ, στην Ελλάδα στην έπαλξη της σοφίας, στο προπύργιο της Ορθοδοξίας.

Το κακό ξεκίνησε επί δικτατορίας. Γιατί; Γιατί συνθήματα όπως «πατρίς – θρησκεία- οικογένεια» ή «Ελλάς – Ελλήνων- Χριστιανών» σημαίνουν ότι μετατρέπεις σε ιδεολογία, αξίες εδραίες και τιμαλφείς τις οποίες βίωνε ο λαός μας για αιώνες.

Ο Σεφέρης με λίγους στίχους συνόψισε το κακό: «Ελλάς πυρ/ Ελλήνων πυρ/ Χριστιανών πυρ/ τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;».

Ήρθε το Πολυτεχνείο. Αναλαμπή της νιότης. Χωρίς κουκούλες εκείνα τα παιδιά- μόνο οι δοσίλογοι, οι δήμιοι και οι προδότες φορούν κουκούλα - κλόνισαν το καθεστώς, το οποίο κατέπεσε εν μέσω τραγωδίας… αλώθηκε η Κύπρος μας.

Μεταπολίτευση. Ρυτίδες εμφανίζονται στον λαό. Τον γέμισαν ενοχές, επειδή ανέχτηκε τους Απριλιανούς. Επέπεσαν πάνω του και οι δήθεν προοδευτικοί, οι οποίοι βρήκαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία να διαπομπεύσουν τις ριζιμιές αξίες του Γένους και την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια. Όποιος τις επικαλούνταν ήταν (και είναι) χουντικός. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητα μας, φορέσαμε προσωπείο, γίναμε μασκαράδες. Ο Έλληνας, ο Ρωμιός, ο Γραικός- όλα δικά μας είναι- υποκορίστηκε έγινε Γραικύλος.

Νόμισε ο δυστυχής πως αν παραμείνει Έλληνας, όπως τον έμαθαν οι πατεράδες του, θα μείνει πίσω, θα είναι συντηρητικός. «Έκοψε δρόμο», έχασε τον προσανατολισμό του, βρέθηκε στον γκρεμό. Τον έφαγε η πρόοδος η πολλή, η αχώνευτη. Ύψωσε σε εθνικό ιδεώδες έναν «πολιτισμό» - (Δύση)- διαφορετικό από πολλές απόψεις από τον δικό τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υλικά υπέρτερος.

«Εδώ και τώρα» άρχισε η «αλλαγή» του, ο εξευρωπαϊσμός του, ξεπούλησε τιμημένα πρωτοτόκια αντί πινακίου φακής, σάπιας, μουχλιασμένης, βρώμικης. (Και η «αλλαγή» δεν άλλαξε μόνον τα «παιδιά της αλλαγής». Ο κοινωνικός μετασχηματισμός ήταν ολικός και δομικός). Από «αριστοκράτης», όπως λέει ο Ελύτης, ξέπεσε στην τάξη των λακέδων. Και αυτός ο ξεπεσμός, ονομάστηκε ευημερία. Ρίχτηκε με μανία στην ζήτησή της, διαβρώνοντας τις εσωτερικές του δυνάμεις. Στόχος του ο εύκολος και άκοπος πλουτισμός. Η λαϊκή θυμοσοφία συνόψισε ευθύβολα την περιρρέουσα σκυβαλοκρατία: τα λίγα βγαίνουν με κόπο τα πολλά με κόλπο. Πάχυνε το σώμα του, φτώχυνε η ψυχή του.

Αλλάζει τον τρόπο ανατροφής των παιδιών του. Αναθρέφει μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς και μοναχοκόρες, παρέχοντάς τους άφθονα υλικά αγαθά, γιατί δεν μπορούσε να τους προσφέρει το φυσικό λίπασμα της ανατροφής των παιδιών, την αγάπη, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη» (Μέγας Βασίλειος).

Λησμόνησε ο αξιοθρήνητος το ευλογημένο «όχι». Φοβήθηκε μην τον πουν οπισθοδρομικό.
Έτρεμε, όπως προείπαμε, και τις λοιδορίες των κατ’ επάγγελμα προοδευτικών. Προσθέστε και την εξηλιθίωση μέσω της τηλεόρασης, που ανέλαβε τον ρόλο του τρίτου γονέα. Έχει υπολογιστεί στην Αμερική –αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική λέει ένα εύστοχο ρητό- μέχρι την ενηλικίωσή του ένα παιδί παρακολουθεί 100.000 φόνους.

Η καταδιεφθαρμένη τηλεόραση πήρε την θέση της μάνας, γεγονός που εξηγεί και την γλωσσική ένδεια των μαθητών και των δασκάλων της νέας γενιάς. (παγκόσμιος=πάγκος + οσμή. Έτσι ετυμολόγησε την λέξη ένας εκκολαπτόμενος δάσκαλος σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ). Γιατί παιδεία θα πει γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δυο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας. ‘Όταν αυτός ο δροσερός σταλακτίτης στερεύει τότε αντικαθίσταται από το αναίσχυντο στόμα της τηλοψίας.

Σειρά έχει ο δάσκαλος.
Καταστρέψαμε τον δάσκαλο ως θεμέλιο και ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε πρότυπο ιδιοτέλειας και αδιαφορίας, σε πενταροκυνηγό που ξέρει απλώς να έχει διεκδικήσεις και να πολιτικολογεί. Δεν καταλαβαίνουμε πως καλό είναι το σχολείο με αφοσιωμένους δασκάλους, με δασκάλους, οι οποίοι, μετ’ επιστήμης, χαλυβδώνουν τα παιδιά με ψυχή και Χριστό, με φιλοπατρία και φιλοτιμία, με πρότυπο τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» γράφει ο Δημ. Καμπούρογλου. «Η Ελλάδα είναι γεννημένη από τους πεθαμένους» λέει ο ποιητής.

Έτσι φτιάχνουμε σχολείο, με το πολυτίμητο τζιβαϊρικό της παράδοσης και όχι με νέες τεχνολογίες, όπως οραματίζεται η διαβιουπουργός, ένα σχολείο – ΚΕΠ, με πανικόβλητους υπαλλήλους που τους λέμε δασκάλους και με καλωδιωμένους πελάτες, επισκέπτες που ονομάζονται και μαθητές. Σχολείο ίσον δάσκαλος λέει ο Παλαμάς. Ή όπως κανοναρχούσε ο άγιος της πολιτικής, ο Ιω. Καποδίστριας «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησή της αδύνατη».

Σειρά είχαν τα βιβλία, κυρίως της γλώσσας, τα οποία είναι τα σημαντικότερα και, από πλευράς συγγραφής, τα δυσκολότερα. Γεφυρώνουν την προσχολική ηλικία με την σχολική φάση της παιδικής και σημαδεύουν τον ψυχικό μας κόσμο εφ’ όρου ζωής. Ο δάσκαλος και το αναγνωστικό – όπως το λέγαμε παλιά – αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί.

Στο σχολείο το παιδί καλείται για πρώτη φορά να εργασθεί υπεύθυνα, να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο ανέμελο παιχνίδι, αλλά κυρίως κόπος προσφοράς και ότι εν τέλει στην θυσία της προσφοράς, βρίσκεται η πιο μόνιμη, η πιο μεγάλη χαρά. Στα νέα βιβλία γλώσσας του δημοτικού (από το 2006) έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία υποχώρηση του λογοτεχνικού κειμένου κατά 40% και την εισαγωγή νέων κειμενικών ειδών όπως: συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, αφίσες, οδηγίες χρήσης συσκευών, κόμικς, άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά.

Το επιχείρημα των αρμοδίων είναι η προσαρμογή στην σύγχρονη, νέα εποχή. Και αφού οι σύγχρονοι θεοί είναι ο καταναλωτισμός και η ανταγωνιστικότητα, γιατί το σχολείο να αντισταθεί; Ο λαός μας έλεγε: «κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Τώρα η γνώση υποκλίνεται στην πληροφορία, στο εφήμερο, στο άχρηστο, για να καταλήξουμε σ’ έναν νέο τύπο ανθρώπου: στον μορφωμένο βάρβαρο. Μια απλή περιδιάβαση στα βιβλία γλώσσας δημοτικού και γυμνασίου, τα περιοδικά ποικίλης ύλης, αποκαλύπτει γιατί τα βιβλία αυτά βάλλουν κατά της αγίας Ορθοδοξίας, κατά της πατρίδας μας και συνιστούν προπαιδεία καταναλωτισμού.

Ας αφήσουν για λίγο οι γονείς το τηλεχειριστήριο της διαφθοράς και ας ανοίξουν τα βιβλία των παιδιών τους.


Ερώτηση επιλογική: κάποιοι κολοκυθολογούντες μιλούν για «πολιτισμένη» εποχή και εξελιγμένο αιώνα, συγκρίνοντάς τον με τις δήθεν «καθυστερημένες» δεκαετίες του ’50 ή του ’60. Θα ανέχονταν όμως οι «αμόρφωτοι» εκείνοι Έλληνες κείμενο στην Α’ Γυμνασίου στο οποίο εξυμνείται η παιδεραστία; Τώρα περνά αντουφέκιστο.

O tempora o mores…


εισαγωγή ομιλίας με θέμα τα σχολικά βιβλία

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Θέλεις ευτυχία;

θέλεις ευτυχία;
Σήμερον. θέλεις να νικήσεις τον πλησίον σου, που σου πρήζει το έχειν σου;
Σήμερον. Βαριέσαι να νικήσεις;
Σήμερον. θέλεις να βοηθήσεις; θέλεις να χαλάσεις;
Σήμερον. Θέλεις να φοβάσαι λιγώτερο;
Σήμερον. Από σήμερον, χωρίς να περιμένεις το αύριον, τάχα για να οργανωθείς, τάχα μου για να οργανωθείτε, διότι και το αύριον ένα σήμερον θα 'ναι.
Να φοβάσαι λιγώτερο από σήμερον.
Να είσαι Ά­γων σήμερον και Αντάρτης ες αεί.

Δείτε, λέει ο Χριστός, τα πουλάκια , που δεν συσσωρεύουν, ως φοβιτσιάρικα και μικρομεσαία, θησαυρούς επί της γης και αποθέματα και πεντάχρονα προγράμματα, αλλά ατίθασα και ελεύθερα ζουν σήμερον για το σήμερον κι έχει ο θεός.
Ή, δεν έχει...

Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα και το έσχατον που διδάχτηκα τότε, έφηβος αλαζών του προοδευτικού παραληρήματος, όταν το 1957 το Άγιον Όρος μου κατάφερε στην κενόδοξη κεφαλή μου το πρώτο και καίριο αναποδογύρισμα της ζωής μου.

Πλαγιομετωπική σύγκρουση: με ένα νεκρό και μία Ανάσταση.

Ο νεκρός:
ο εαυτός μου ο «επιτυχημένος», με την ακράδαντη βλακεία των επι­στημονικών μου «κατακτήσεων», με την έτοιμη συνταγή και λύση του κοινωνικού προβλήματος, με την αδιάσειστη μου βεβαιότητα περί του σωστού και του λάθους και την απληστία μου του winner, ως Κατακτητού των Aκρωρειών και λοιπών ψιλικών.
Ψιλικατζής εγώ σπουδάρχης, με σπουδήν για την «επανάσταση»...

Και η Ανάσταση;
Μα εκείνα τα γεροντάκια μέσα στα Μοναστήρια, που τα έβλεπα να τρέχουν
-το καθέ­να ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων-
γεροντάκια ρακένδυτα και χαρούμενα- ή χαρούμενα διότι ρακένδυτα;

Γεροντάκια να βοηθούν εμάς τους νωχελικούς καλοντυμένους εφήβους και να μας φιλεύουν με ό,τι είχαν και δεν είχαν.
Να βλέπω αυτό το παράδοξο ανθρωπολογικό είδος, τους Μοναχούς, να είναι ακτή­μονες πλήρως και πάμπτωχοι εντελώς και να έχουν ως πλούτο, που τον μοίραζαν αφειδώλευτα, όλη εκείνη την δαψίλειαν και την πολυτέλεια της βυζαντινής τους αύ-τοκρατορικής τελετουργίας . . .

Τις Ακολουθίες, τον πλούτο τους πού ακτινοβολούσε τρυφήν ισχύος μέσα στις εκκλησίες, τις δυσθεώρητης καλλονής Ακολουθίες,
την ποίηση, που έξέχεε άρωμα, και την μελωδία των ύμνων να εκρήγνυται στους θόλους, όπου οι έκπαγλοι στρατιωτικοί Άγιοι έπασχαν άκραν έπαρσιν της κατά κόσμον ήττας τους...

Και οι Γέροντες κι οι άλλοι Μοναχοί, μέσα σε τούτη την λατρευτική βακχεία, να σέρνουν Πρωτοστάτες ένα Χορό δίνης ουρανοδρόμου, συνεχώς ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, ακραιφνώς χαρούμενοι και να επιμένουν σήμερον, χωρίς φροντίδα για το αύριον.

Και να διαστέλλουν το σήμερον σ' ένα χώρο Αχώρητον, που καταργούσε τον φόβο του αύριον.

Η άσκηση τους. Σήμερον. Ως πρωταθλητών, σε συνεχή προπόνηση
για ένα πρωτάθλημα που δεν θα γίνει ποτέ κι ούτε μας νοιάζει!

Διότι μας ενδιαφέρει ή προπόνηση σήμερον.

Ναι! Να είμαστε σε πλήρη φόρτιση και υπεραπόδοση σήμερον,
γιατί και αύριον προπόνηση θα έχει, αφού θα είναι ένα νέο σήμερον.

Η συνάντηση;
Τρέχα-γύρευε. Μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι...

Η μόνη βέβαιη νίκη είναι η προπόνηση...


Φιλοκαλούμεν μετ’Ανταρσίας Κώστας Ζουράρις σελ 167-173 εκδ Αρμός

πηγή:φλεγόμενος ποδηλάτης

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Τι είναι τα παιδιά;

paidakia.jpg

Έχω ακούσει οτι τα παιδιά είναι ευτυχία, ευλογία και χαρά.

Τα παιδιά είναι ελπίδα, το μέλλον.

Τα παιδιά είναι…… η συνέχεια δική σας.

Τι έχετε ακούσει ή τι έχετε ζήσει;

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Δάσκαλος: βοηθός μάθησης



Γράφει: Ο Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς


«Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά∙ οι γονείς μου κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφάδες, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πέρασα στον Πειραιά. Κι όποιος ξέρεις τι σημασία έχει για τον νέο η παρουσία στην κριτική τούτη ηλικία ενός προσώπου σαν τον λαμπρόν εκείνο παιδαγωγό, που θύμιζε αρχαίον Έλληνα, τον αείμνηστο Ιάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οι μαθητές του φυλάγουν σ’ όλη τους τη ζωή, μέσα στην καρδιά τους, τη μνήμη της μορφής του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», εκδ. «Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», σελ. 23).

Ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δ. Πικιώνη, του μεγάλου Έλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο την τελευταία πρόταση του προοιμίου του. Κράτησε στα φυλλοκάρδια του, ολοζωής, την μνήμη της μορφής του δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα. Πόσες φορές σε βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ακριβών» ανθρώπων, δεν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Ευτύχησε να μαθητεύσει κοντά στον…».
«Ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους… τον ενέπνευσε την αγάπη για τα γράμματα».
Όσο κρατούσε η Παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο, σχολείο και παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τα πάντα δορυφορούσαν τον δάσκαλο. «Καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί», απροσπέλαστος ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Χαρακτηριστικό το ακόλουθο παράδειγμα, που δείχνει το πόσο σημαντικό και ουσιαστικό θεωρούσαν οι Ρωμιοί (Βυζαντινοί) πρόγονοί μας το αξίωμα του δασκάλου.

Στα χρόνια του λόγιου αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842 μ.Χ.) διδάσκει στην Κωνσταντινούπολη ο περίφημος Λέων ο μαθηματικός ή φιλόσοφος. (Ο οποίος μετέβη από την Πόλη στην Άνδρο για πληρέστερη μόρφωση, όπου δίδασκε κάποιος ονομαστός για τη σοφία του διδάσκαλος).

Η φήμη του Λέοντος είχε εξαπλωθεί «επί πτερύγων ανέμων», είχε φτάσει ως το χαλιφάτο της Βαγδάτης. Ο Χαλίφης Μαμούν τον ζήτησε επίσημα από τον αυτοκράτορα τον Λέοντα, έστω και ως μετακλητό, προσφέροντας ένα τεράστιο ποσό.

Ο Θεόφιλος αποβλέποντας στο γόητρο της αυτοκρατορίας, αλλά και εκτιμώντας την αξία του δασκάλου, αρνήθηκε. Αξίζει να παραθέσουμε αποσπάσματα από τον επιστολικό διάλογο των δυο ηγετών, όπως τον διέσωσε ο «Συνεχιστής Θεοφάνους».

Γράφει ο χαλίφης: « Αξιώ το ον έχεις επί φιλοσοφία και ταις άλλαις επιστήμαις περιβόητον άνδρα βραχύν τινά χρόνον εξαποστείλαι…».

Απαντά το Θεόφιλος: «….άλογον το οικείον δούναι ετέροις καλόν και την των όντων γνώσιν έκδοτον ποιήσαι τοις έθνεσι, δι’ ης το των Ρωμαίων γένος θαυμάζεται τε και τιμάται παρά πάσι». Με λίγα λόγια , είναι ανοησία να ξεπουλήσεις στα έθνη, αυτό για το οποίο θαυμάζεται το γένος σου, δηλαδή, ο έξοχος διάκονος της όντως Παιδείας. (Από το βιβλίο του Γ. Τσαμπή «Η Παιδεία στο Βυζάντιο», εκδ. Γρηγόρη, σελ. 54).

Το παραπάνω, νομίζω, εξηγεί και το χιλιόχρονον της ενδόξου αυτοκρατορίας μας. «Κάλλιο γνώση, παρά γρόσι», όπως έλεγαν και οι εν αιχμαλωσία πρόγονοί μας. Και είναι γεγονός αναντίρρητο πως φτάσαμε στην αγιασμένη Επανάσταση γιατί «η ψυχή του Γένους αγρυπνούσε. Φτωχοί παπάδες και δάσκαλοι, που ετρέφοντο με λίγο ψωμί, είχαν το σθένος εις το βάθος της ψυχής των, σθένος ποιητών. Καταλάβαιναν την ευθύνην που τους εβάρυνε να συνεχίσουν την ελληνικήν παράδοσιν∙ διηγούντο εις τα ελληνόπουλα ποια ήταν άλλοτε η πατρίδα τους και τους εδίδασκαν δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία». (Του ακαδημαϊκού Σ. Μενάρδου, που περιέχεται στο βιβλίο του αρχιμ. Ιω. Αλεξίου, «Η Παιδεία στην Τουρκοκρατία», σελ. 181).

Εξαιρετικές είναι και οι προϋποθέσεις που θέτει ο Ιω. Καποδίστριας, για να αναλάβει κάποιος καθήκοντα δασκάλου:

«Εν γένει πρέπει να στοχάζονται (οι δάσκαλοι) ότι η κυβέρνηση και οι πολίται εμπιστεύονται εις αυτούς τα παιδία των δια να μάθωσιν όχι μόνον γράμματα, αλλά και το πώς να γίνωσιν άνδρες, ωφέλιμοι εις την κοινωνίαν. Όθεν οι διδάσκαλοι σωφρόνως και τιμίως διάγοντες και με ημερότητα και φιλοστοργίαν προς τους νέους προσφερόμενοι, χρέος έχουν να μαθητεύωσιν αυτούς και με τους λόγους και με το παράδειγμα της ίδιας των διαγωγής, εις τα προς τον Θεόν, προς εαυτούς και προς τον πλησίον καθήκοντα, εις την δικαιοσύνην και χριστιανικήν ευσέβειαν, εις την ευταξίαν και φιλαλήθειαν, εις την φιλοπονίαν, εις την αγάπην του πλησίον, εις παν ό,τι εν ενί λόγω, είναι πρόσφορον να τους καταστήση ήμερους και τιμίους ανθρώπους, ιδίως προς ένα έκαστον και ενάρετους και χρηστούς πολίτας κοινώς προς την πολιτείαν». (Ιω. Τσάγκα, , «Η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή στο εκπαιδευτικό έργο του Ιω. Καποδίστρια», εκδ. «Κυριακίδη», σελ. 151).

Ας εγκύψουμε τώρα στις βαθυστόχαστες τιποτολογίες, ας διαβάσουμε στο προσχέδιο «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Πρώτα ο μαθητής» της διαβιουπουργού, τα όσα γράφει για τον δάσκαλο. Στην εισαγωγή ο δάσκαλος τίθεται στην έκτος στις γενικές «επιγραμματικές» σκέψεις. Προηγούνται μεταξύ άλλων, τα ψηφιακά «ζαρζαβατικά» ( διαδραστικός πίνακας, ηλεκτρονικό βιβλίο, προσωπικος Η/Υ) και κατόπιν ακολουθεί ο δάσκαλος, για τον οποίο γράφει:



«Το Νέο Σχολείο δίνει έμφαση στην συνάρθρωση, τη συνέργεια και τον συντονισμό μεταξύ των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Ισχυροποιείται ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην διαδικασία αναβάθμισης του σχολείου, με πρωτοβουλίες αυτενέργειας και κίνητρα καινοτομίας, με τις γνώσεις που χρειάζεται για να ανταποκριθεί στην υψηλή αποστολή του και με αντίστοιχο υψηλό κύρος, θέση στην κοινωνία και αμοιβή».

Έξοχο κείμενο, ιστορικό. Πώς το λέει, «υψηλή αμοιβή»; Υλοποιήθηκε διά της μειώσεώς της. Με τέτοιες, λοιπόν, υψηλόφρονες ονειροφαντασίες θα φτάσουμε, όχι σε χρηστούς και ενάρετους πολίτες, αλλά στο «πράσινο, ανοικτό στην κοινωνία και δημόσιο, ψηφιακό σχολείο». (Θα πρότεινα για τον πρώτο στόχο, να βαφούν εξωτερικώς όλα τα σχολεία πράσινα, για να γλιτώσουμε από αυτόν τον ψυχοβγάλτη: το «πράσινο» σχολείο).

Το ποιος όμως θα είναι ο ρόλος του «ισχυροποιημένου» εκπαιδευτικού στο «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», τον διαβάζω στο βιβλίο «Νεοελληνική γλώσσα», Α΄ Γυμνασίου, (τετράδιο εργασιών), σελ. 71. Ιδού το «σχολείο του μέλλοντος»:

«Ουσιαστικά το σχολείο του μέλλοντος θα είναι μια μορφωτική υπηρεσία, όπου το κάθε παιδί θα μαθαίνει μόνο του από τον υπολογιστή, υποβοηθούμενο από ένα υποβαθμισμένο βοηθό μάθησης, (σ.σ. όπως λέμε οικιακή βοηθός), επιφορτισμένο κυρίως με τεχνικής φύσεως προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν υπολογιστή στο σπίτι θα μπορούν να παρακολουθούν αποκεί (σ.σ. έτσι, μια λέξη, «αποκεί»), χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο, αφού έτσι κι αλλιώς οι ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων του θα είναι online σε 24ωρη βάση. Οι εκπαιδευτικοί, βέβαια, λένε…», ποιος νοιάζεται τι λένε οι εκπαιδευτικοί;

Καταλάβαμε.

Από φέτος οι μαθητές, στα 800 ολοήμερα σχολεία - από του χρόνου όλα - στις 1274 ώρες τον χρόνο (781 ώρες ο μέσος όρος στην Ε.Ε.), με ηλεκτρονικό υπολογιστή από την Α΄ δημοτικού, με αγγλικά από την ίδια τάξη (στην Ε΄ - ΣΤ΄ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε.) και μ’ έναν κακόμοιρο «βοηθό μάθησης» κάπου στη γωνία της τάξης, θα μάθουν επιτέλους, για όλη τους τη ζωή να φυλάγουν μέσα στην καρδιά τους, τι σημαίνει η φράση του Σεφέρη «όταν μπει σε κίνηση η βλακεία ποιος μπορεί να την σταματήσει;».

πηγή:Ρεσάλτο

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Αθωότητα...








πηγή: Τρελογιάννης

Περί της μικρής ελληνικής Γλώσσας

http://4.bp.blogspot.com/_hBuzCOth-DI/Sz5PUbHK4HI/AAAAAAAAA-o/ukcF6z6X9HY/s400/%CE%98%CE%91%CE%9B%CE%95%CE%99%CE%91+%CE%94%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%A9%CE%9D%CE%91.jpg

Πρόσφατα η Θ.Δραγώνα συνεργάτης της Υπουργού Παιδείας δήλωσε ότι η ελληνική γλώσσα είναι πολύ μικρή. Την απάντηση την έδωσε ο Ξενοφών Ζολώτας με δύο λόγους που εκφώνησε στη δεκαετία του 1950 και οι οποίοι ήταν γραμμένοι στα αγγλικά αλλά χρησιμοποιούσαν λέξεις ελληνικής προέλευσης.

Ο πρώτος λόγος, εκφωνήθηκε στο κλείσιμο της 12ης ετήσιας συνεδρίασης της Παγκόσμιας Τράπεζας, τον Οκτώβριο του 1957 στη Νέα Υόρκη, όπου ο Ξ. Ζολώτας παραβρέθηκε ως Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος. Ο Ξενοφών Ζολώτας ξεκίνησε την ομιλία του στα αγγλικά, και τη συνέχισε επίσης στα «αγγλικά» αλλά με αποκλειστικά ελληνογενείς λέξεις, αν εξαιρέσουμε κάποιες λίγες αναπόφευκτες αγγλικές, δηλαδή άρθρα, προθέσεις, συνδέσμους και βοηθητικά ρήματα.


I always wished to address this Assembly in Greek, but realized that it would have been indeed " Greek" to all present in this room. I found out, however, that I could make my address in Greek which would still be English to everybody. With your permission, Mr. Chairman, l shall do it now, using with the exception of articles and prepositions, only Greek words.

" Kyrie, I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas. With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe. In parallel, a Panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my euharistia to you, Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizes and protagonists of his Amphictyony and the gastronomic symposia".

Ο λόγος έκανε μεγάλη εντύπωση και ύστερα από δύο χρόνια ο έλληνας ακαδημαϊκός επανέλαβε το εγχείρημα, τον Οκτώβριο του 1959. Ο δεύτερος λόγος είναι εκτενέστερος και χρησιμοποιεί λιγάκι περισσότερες αγγλικές λέξεις:

Kyrie, it is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices.

Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic.

In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not hyper-antagonize economic acme.

A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.

These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymοus organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies.

The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism on one or two themes, with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.

I apologize for having tyrannized you with my Hellenic phraseology.

In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.

Παρόμοια ομιλία του καθηγητή κ. Σουκάκου (ΤΑ ΝΕΑ, 7.11.2002):

THE INFLUENCE OF THE ANCIENT GREEK WORDS ON THE ENGLISH LANGUAGEΠ. ΣOYKAKOΣ

Oμιλία στα αγγλικά με ελληνικές λέξεις

" Συγκίνηση προκάλεσε η ομιλία του καθηγητή Oρθοπεδικής κ. Παναγιώτη Σουκάκου, στην εναρκτήρια τελετή του 5ου Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Oρθοπεδικής που γίνεται στη Pόδο. Παρουσία 6.000 ορθοπεδικών από 64 χώρες του κόσμου, ο κ. Σουκάκος μίλησε στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας ωστόσο πλήθος ιατρικών όρων και λέξεων ελληνικής προέλευσης, με αποτέλεσμα ακόμη και ο πλέον αδαής περί την αγγλική γλώσσα να είναι σε θέση να καταλάβει το σύνολο της ομιλίας του καθηγητή. Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

The Hellenic orthopaedic physicians have synchronized their dynamism and energy with the European Organization of Orthopaedics and Traumatology, to generate this symbiotic and not ephemeral synthesis of charismatic, academic scholars, and are enthusiastic with the atmosphere of euphoria and analogous ecstasy in Dodecanisa, Rodos.

Rodos is a graphic Hellenic metropolitan center in the Aegean archipelagos, with myriads of archaeological and historical sites. Rodos is a geographical paradise of cryptic and chimerical icons of idyllic charm, amalgamated with Hellenic gastronomy of mousaka, souvlaki, ouzo emporia and euphoria of the rhyme and rhythm of bouzouki, Byzantine and Spanoudakis music.

A plethora of basic and didactic themes in the sphere of orthopaedics and traumatology, such as trauma of the musculoskeletal system, arthroscopic and arthroplasty surgery, pediatric orthopaedics, poly-trauma, podiatric surgery, carpus and dactylic surgery with traumatic and genetic anomalies, microsurgery, spondylopathies like scoliosis, kyphosis and spondylolisthesis, osteoporosis and pharmacologic and prophylactic therapeutic policies with be emphasized.

Diagnostic methods and etiological therapy of traumatic, non - physiological and pathological syndromes, therapeutic schemes and strategies, will be analyzed and synthesized at this academic symposium on the basis of a democratic climate and with the scope of a non-dogmatic and egocentric dialogue, which I prophesize will be an historic phenomenon and paradigm of dynamic synergy and harmony between polyethnic orthopaedic physicians of the European Epirus.

To paraphrase, with the phobia and dilemma of being tautological, let me emphasize that the logistics and machinations in this academic symposium, will generate the scheme and type of our harmonic synergy and syndesmosis.

Pragmatically, it is my thesis and not hypothesis that the next phase and programmed orthopaedic symposium in Helsinki, which I eulogize, will be as dynamic and with colossal kyros, as in Rodos, Hellas.

I apologize for my eulogistic demagogy and if my etymological glossary is based on philosophic or symbolic metaphors and lexical hyperbole, please sympathize with me and I apologize for the idiosyncrasy of a zealous Hellenic, practicing orthopaedic physician who is also fanatically enthusiastic about the giant anode of European propaedutics and academics in orthopaedics and traumatology.


* Τόσο μικρή είναι κ. Δραγώνα η ελληνική γλώσσα που τόσο μισείτε. Αν έβγαζαν όλες οι " μεγάλες" γλώσσες τις ελληνικές λέξεις θα μιλούσαν με νοηματική. Ούτε για την δημοκρατία, ούτε για την φιλοσοφία, ούτε για το θέατρο, ούτε καν η Ευρώπη δεν θα είχε όνομα, αφού κι αυτό ελληνικό είναι.


* Πρέπει να απομακρυνθεί από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά ποιος θα την απομακρύνει; το μόνιμο μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ που τυγχάνει να είναι και Υπουργός;


πηγή: Τρελογιάννης

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Το Μυρμήγκι

Ήταν μία φορά κι έναν καιρό ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι που ξεκινούσε κάθε μέρα, πρωί-πρωί, για τη δουλειά του. Περνούσε όλη μέρα δουλεύονται και τραγουδώντας, μέσα στην καλή χαρά!

Του άρεσε πάρα πολύ να εργάζεται Και, φυσικά, η απόδοση του ήταν εξαιρετική! Μόνο που, δυστυχώς στην επιχείρηση δεν υπήρχε manager να το κατευθύνει!Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας, αποφάσισε πως αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί κι έτσι δημιούργησε μία θέση manager, για την οποία προσέλαβε μία ιδιαίτερα έμπειρη Πασχαλίτσα.

Πρώτο μέλημα της Πασχαλίτσας ήταν να εποπτεύσει το ωράριο του Μυρμηγκιού και για αυτό προχώρησε αμέσως στην οργάνωση ενός συστήματος ελέγχου, με κάρτες. Βέβαια, σύντομα χρειάστηκε να προσλάβει μία γραμματέα, που ανέλαβε να ετοιμάζει τους φακέλους αναφοράς, με τη βοήθεια μίας νέο-προσληφθείσας Αράχνης.

Η Αράχνη επιφορτίστηκε με το σύστημα αρχειοθέτηση καθώς και με το τηλεφωνικό κέντρο. Στο μεταξύ, το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι συνέχιζε να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει…

Ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ήταν τόσο ευχαριστημένος με τις καθημερινές αναφορές που λάμβανε από την Πασχαλίτσα, ώστε της ζήτησε να του ετοιμάσει μία συγκριτική μελέτη, με γραφήματα και ανάλυση τάσεων. Έτσι, απευθύνθηκαν σε μία Κατσαρίδα, στην οποία αγόρασαν μάλιστα ένα νέο σετ υπολογιστή-εκτυπωτή, για να βοηθήσει στην εκπόνηση της μελέτης.

Το ευτυχισμένο, παροδικό Μυρμήγκι άρχισε δειλά-δειλά να διαμαρτύρεται για όλη αυτή τη γραφειοκρατία και το χαρτοβασίλειο. Μοιραία, οι ρυθμοί της δουλειάς του άρχισαν να μειώνονται…

Ο Κηφήνας Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος τnς επιχείρησης, αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει αμέσως μέτρα αυτή την απαράδεκτη κατάσταση και έφερε επειγόντως έναν ειδικό διευθυντή, αρμόδιο να επιβλέπει το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι.

Τη θέση, λοιπόν, ήρθε να καλύψει ένας τζίτζικας που άλλαξε αμέσως τη φθαρμένη επίπλωση του γραφείου του και ζήτησε μία ειδική, εργονομική πολυθρόνα και έναν υπολογιστή με επίπεδη οθόνη. Βέβαια με τόσους υπολογιστές πια, η εταιρεία προχώρησε, αναγκαστικά, στην αγορά ενός Server.

Ο νέος διευθυντής ένιωσε σύντομα την ανάγκη να φέρει έναν υποδιευθυντή (που ήταν, παλιά, βοηθός του) ώστε, με τη βοήθεια του, να καταστρωθεί ένα στρατηγικό πλάνο, καθώς και ο προϋπολογισμός του νέου αυτού τμήματος.

Όσο γίνονταν όλα αυτά, το Μυρμήγκι ένιωθε όλο και λιγότερο ευτυχισμένο, όλο και λιγότερο παραγωγικό…

Ο Τζίτζικας δεν έχασε χρόνο: “Πρέπει να παραγγείλουμε μια έρευνα σχετικά με τα προβλήματα του εργασιακού περιβάλλοντος και τις αντιδράσεις των εργαζομένων”, είπε. Μόνο που, μια μέρα, μελετώντας τις αναφορές, ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος,συνειδητοποίησε, ότι ο τομέας στον οποίο προσέφερε τις υπηρεσίες του το ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, δεν ήταν πλέον τόσο κερδοφόρος.

Αμέσως ζήτησε από μία περιζήτητη σύμβουλο, την Κουκουβάγια, να γνωμοδοτήσει πάνω στο θέμα και να εισηγηθεί κάποιες λύσεις. Τρεις μήνες αργότερα η Κουκουβάγια έφερε την έκθεσή της που κατέληγε ως εξής:

«Στην επιχείρηση υπάρχει σαφώς, πλεόνασμα προσωπικού». Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Κηφήνας, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, ακολούθησε τη συμβουλή της και… απέλυσε το Μυρμήγκι!!!

Συμπεράσματα:

Από το να είσαι ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, καλύτερα να είσαι ένα ανίκανο τίποτα, άχρηστο για οτιδήποτε. Άλλωστε, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ανίκανοι δεν έχουν καμία ανάγκη εποπτείας. Τι να την κάνουν; Αν, παρόλα αυτά, επιμένεις να είσαι παραγωγικό Μυρμήγκι, τουλάχιστον, μη δείχνεις ότι είσαι, ταυτόχρονα, κι ευτυχισμένο… Δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ! Αν πάλι, επιμένεις ξεροκέφαλα να είσαι ένα ευτυχισμένο, παραγωγικό Μυρμήγκι, φρόντισε να δημιουργήσεις δική σου επιχείρηση, ώστε, τουλάχιστον, να μην πρέπει να συντηρείς Κηφήνες, Πασχαλίτσες, Αράχνες, Τζιτζίκια, Κουκουβάγιες και Κατσαρίδες. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω βασίζονται σε έγκυρες πανεπιστημιακές έρευνες που δείχνουν ότι η πλειονότητα των ανθρώπων έχουν την τάση να γίνουν παράσιτα…

(προσαρμογή στα ελληνικά: Εμμανουέλα Ν.» Μελίνα I. )

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ο σπαραγμός ενός μαθητή του δημοτικού


ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΟ!!!

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό»






«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»


Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!..»

πηγή:Ρεσάλτο

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΙΝΕΖΙΚΑ!

http://3.bp.blogspot.com/_kONxc1ElMjk/TDWmQV1mSGI/AAAAAAABBkM/naefOfxFX3Q/s1600/%CE%9A%CE%99%CE%9D%CE%95%CE%96%CE%99%CE%9A%CE%91+%CE%A3%CE%A4%CE%9F+%CE%94%CE%99%CE%91%CE%A5%CE%9B%CE%9F.jpg

Ρεπορτάζ : Έλλη Ισμαηλίδου

Oι Ελληνες φημίζονται εδώ και δεκαετίες για τον αριθμό των ξένων γλωσσών που κοσμούν το βιογραφικό τους. Κατακτώντας ήδη από μικρή ηλικία ένα ικανοποιητικό επίπεδο αγγλικών, στρέφονταν μέχρι πρότινος προς το παραδοσιακό «βαρύ πυροβολικό» των ξένων γλωσσών (γαλλικά και γερμανικά).

Σε
περιόδους οικονομικής κρίσης ωστόσο ο γλωσσικός ελιτισμός δίνει τη θέση του σε πιο πρακτικά ερωτήματα: «Ποια είναι η γλώσσα των οικονομικών υπερδυνάμεων, του εμπορίου και των συναλλαγών; Ποια γλώσσα θα με βοηθήσει να βρω δουλειά;». Και κάπως έτσι παραγκωνισμένες γλώσσες όπως τα κινεζικά, τα ρωσικά, τα τουρκικά και τα σουηδικά κερδίζουν διαρκώς έδαφος αποδεικνύοντας ότι οι Ελληνες- αν μη τι άλλο- έχουν την ικανότητα να στρέφουν το βλέμμα τους... στο μέλλον...

Οι πιο «δυνατές»
Για τους Ελληνες που έχουν στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον τα κινεζικά, η γλώσσα της ανερχόμενης υπερδύναμης, αποτελούν αναμφισβήτητα μονόδρομο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο μονόδρομος είναι ιδιαίτερα... δύσβατος, μια και η εν λόγω γλώσσα, που ομιλείται από περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους, απαιτεί μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία δόμησης του λόγου. «Αναγκάστηκα να μάθω να σκέφτομαι και να επικοινωνώ από το μηδέν. Τα κινεζικά δεν έχουν γραμματική, ρήματα ή ουσιαστικά, μόνο ιδέες που παρατίθενται σε μία πρότασημέσω των ιδεογραμμάτων» εξηγεί ο κ. Κάρολος Βιδάλης. Τα δε ιδεογράμματα είναι κάθε άλλο παρά απλή υπόθεση καθώς «ακόμη και μια κουκκίδα ή μια μικρή γραμμούλα μπορεί να αλλάξει τελείως το νόημα! Συνεπώςπρέπει κανείς να μάθει απ΄ έξω εκατοντάδες από αυτάκαθώς απαιτούνται τουλάχιστον 300 για μια στοιχειώδη επικοινωνία, ενώ μόνο όταν φτάσεις στα 1.000 αρχίζεις να “στέκεσαι στα πόδια σου”» προσθέτει. Παρά τις δυσκολίες, ωστόσο, ο κ. Βιδάλης δεν εγκαταλείπει τον κινεζικό... Γολγοθά καθώς θεωρεί ότι όποιος μιλάει κινεζικά κατέχει ένα «συγκριτικό πλεονέκτημα στις εμπορικές συναλλαγές, όπου οι κινεζικές επιχειρήσεις αποκτούν όλο και περισσότερο έδαφος». Η γλώσσα που κατέχει τα πρωτεία στις προτιμήσεις των Ελλήνων είναι αναμφισβήτητα τα ισπανικά, η δεύτερη «ισχυρότερη» σε αριθμό ομιλητών διεθνώς. Σύμφωνα μάλιστα με τα στατιστικά στοιχεία του Διδασκαλείου Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι εγγραφές στις τάξεις των ισπανικών έχουν ξεπεράσει την τελευταία πενταετία ακόμη και αυτές των αγγλικών! «Τα ισπανικά είναι μια γλώσσα με μεγάλη δυναμικήκαθώς ομιλείται στο σύνολο σχεδόν των χωρών της Νότιας Αμερικής, ενώ αποτελεί τη βασική ξένη γλώσσα που διδάσκεται στις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια η μανία των ισπανικών έχει φθάσει και στη χώρα μας, ιδίως από φοιτητές που ήδη έχουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο αγγλικών και θέλουν να επεκταθούν σε μια δεύτερη ξένη γλώσσα» εξηγεί ο κ. Δημήτρης Ραμαντζάς, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου διδασκαλίας ξένων γλωσσών «So Εasy». «Βοηθάβέβαιασε αυτό και η επιρροή της μουσικής βιομηχανίας που έχει εισαγάγει την ισπανική γλώσσα και κουλτούρα στη ζωή του Ελληνα» προσθέτει.


Η... εμπορική καρδιά

Αμφισβητώντας την παραδοσιακή ελληνική νοοτροπία που αντιλαμβάνεται τα Βαλκάνια ως τον «φτωχομαχαλά της Ευρώπης», εκατοντάδες νέοι Ελληνες αποφασίζουν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τη «γειτονιά» μας καθώς εκεί χτυπάει η καρδιά των εμπορικών συναλλαγών. Ετσι γλώσσες όπως τα ρωσικά και τα βουλγαρικά ανεβαίνουν σταθερά στις προτιμήσεις ιδίως αυτών που ασχολούνται με τον τουρισμό και το εμπόριο. «Η Ρωσία είναι ένας εμπορικός κολοσσός που διατηρεί στενές σχέσεις με τη χώρα μας, ενώ οι συναλλαγές με τη Βουλγαρία- ιδίως μετά την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση- είναι ζωτικό κομμάτι της οικονομίας μας. Είναι κρίμα που τόσο λίγοι το αντιλαμβάνονται» αναφέρει η κυρία Νατάσα Αθανασιάδου. Εδώ και τρία χρόνια η ίδια μαθαίνει τις δύο αυτές γλώσσες, οι οποίες ταλαιπωρούν τους Ελληνες με δύσκολη προφορά και ιδιαίτερα σύνθετη γραμματική αλλά αποζημιώνουν τον επιμελή μαθητή. «Είναι υπέροχο να μπορείς να διαβάζεις Πούσκιν ή Ντοστογέφσκι από το πρωτότυπο!» σχολιάζει με ενθουσιασμό η κυρία Αθανασιάδου.
Την ίδια στιγμή μια πρώην παραγκωνισμένη ξένη γλώσσα (η οποία, ωστόσο, έχει αφήσει πλούσιες επιρροές στα ελληνικά) αποκτά όλο και περισσότερους έλληνες μαθητές. Ο λόγος για τα τουρκικά, τη γλώσσα των γειτόνων με τους οποίους διατηρούμε τη γνωστή σχέση μίσους- αγάπης, χωρίς ωστόσο να τους γνωρίζουμε πραγματικά. «Μαθαίνοντας τουρκικά γνώρισα εκ των έσω τον τουρκικό πολιτισμό, τα τραγούδια τους, τον κινηματογράφο τους, ενώ ταξίδεψα πολλές φορές και στην Τουρκία και την αγάπησα. Μάλισταη εξοικείωσή μου με τα τουρκικά ήταν τέτοια που όταν βρέθηκα στη Γαλλία για σπουδές έκανα πάρα πολλούς τούρκους φίλους και κατέληξα να μιλάω... περισσότερο τουρκικά από γαλλικά!» σχολιάζει η κυρία Σάρα Γκιάτα.


Σουηδική πρακτική

Η κρυφή δύναμη στις ξένες γλώσσες είναι αναμφισβήτητα τα σουηδικά. Ο λόγος είναι πρακτικός και δη επαγγελματικός: η Σουηδία χαρακτηρίζεται (όχι αδίκως) «Γη της Επαγγελίας» για νέους γιατρούς και μηχανικούς, οι οποίοι βρίσκουν στη σκανδιναβική χώρα έναν εργασιακό παράδεισο γεμάτο επαγγελματικές ευκαιρίες και υψηλές αμοιβές. Για να τις εκμεταλλευτούν χρειάζεται να υπερνικήσουν μόνο ένα εμπόδιο: τη γλώσσα. Γι΄ αυτό και οι μαθητές των σουηδικών πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια τις τάξεις των φροντιστηρίων. «Πρόκειται για μια εύκολη γλώσσα, μια και η γραμματική είναι απλή και μόνο η προφορά παρουσιάζει κάποιες απαιτήσεις. Αλλωστεοι φοιτητές που την επιλέγουν είναι αποφασισμένοι να κατακτήσουν γρήγορα ένα βασικό επίπεδοπου θα τους επιτρέψει να εργαστούν στη Σουηδία, γι΄ αυτό και η πρόοδός τους είναι θεαματική» σχολιάζει ο κ. Αρης Γιαχνής, διευθυντής του φροντιστηρίου Δεληβοπούλου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο ειδικεύεται στη διδασκαλία των σουηδικών.




(από ΤΟ ΒΗΜΑ)

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Δυσκολίες στην επίλυση προβλημάτων

Η επίλυση προβλημάτων είναι μια σύνθετη διαδικασία, η αποτελεσματικότητα της οποίας εξαρτάται από την ικανότητα του ατόμου να επισημαίνει και να επεξεργάζεται σωστά τις αναγκαίες πληροφορίες, να βγάζει συμπεράσματα, να προβλέπει, να εκτιμά και να επιλέγει κατάλληλες ακολουθίες ενεργειών. Η πλειοψηφία των παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες δεν ανταποκρίνεται στον επιθυμητό βαθμό στις απαιτήσεις των παραπάνω διεργασιών, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες στην επίλυση προβλημάτων. Οι στόχοι και οι διδακτικές ενέργειες ενός προγράμματος αντιμετώπισης των δυσκολιών με τα μαθηματικά προβλήματα, θα μπορούσαν να έχουν ως εξής:

1) Σωστή αξιοποίηση πληροφοριών. Η επισήμανση των κρίσιμων πληροφοριών για την κατασκευή της νοητικής αναπαράστασης του προβλήματος είναι μια θεμελιώδης δεξιότητα, που μπορεί να υποστηριχθεί με δραστηριότητες σαν τις παρακάτω:
(α) Δίνουμε στα παιδιά προβλήματα που έχουν περιττές πληροφορίες και τους ζητάμε να βρουν αυτές τις πληροφορίες και να τις διαγράψουν. Παράδειγμα ενός τέτοιου προβλήματος είναι το εξής:

Ένα λεωφορείο έχει 12 επιβάτες. Το λεωφορείο αυτό έχει 50 θέσεις. Ένα άλλο λεωφορείο έχει 8 επιβάτες. Πόσους επιβάτες έχουν και τα δυο λεωφορεία μαζί;

(β) Δίνουμε στα παιδιά προβλήματα που έχουν τις απαραίτητες πληροφορίες, αλλά τους λείπει η τελική ερώτηση, την οποία καλούνται να διατυπώσουν τα παιδιά. π.χ. Μια βιβλιοθήκη έχει τρία ράφια. Σε κάθε ράφι υπάρχουν 6 βιβλία.
(γ) Δίνουμε στα παιδιά προβλήματα από τα οποία λείπουν σημαντικές πληροφορίες ή στα οποία γίνονται ερωτήσεις, που δεν μπορούν να απαντηθούν με βάση τις πληροφορίες που δίνονται.
π.χ. Η Γ΄ τάξη ενός σχολείου έχει αγόρια και κορίτσια. Τα αγόρια της τάξης είναι 9. Πόσα είναι τα κορίτσια;

(δ) Δίνουμε στα παιδιά πλήρη προβλήματα και τους ζητάμε να τα αναπαραστήσουν εικονιστικά και να τα διηγηθούν με δικά τους λόγια, πριν επιχειρήσουν την επίλυσή τους.

2) Κατανόηση μαθηματικού λεξιλογίου και συμβόλων. Ένα από τα χαρακτηριστικά των παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες είναι οι αδυναμίες στη σύνδεση των λέξεων και των συμβόλων των Μαθηματικών, με το νόημα και το λειτουργικό τους ρόλο. Ειδικά στην περίπτωση των λέξεων, η δυσκολία μπορεί να αφορά λέξεις με ειδικό μαθηματικό περιεχόμενο ή να συνδέεται με λέξεις που στα πλαίσια των προβλημάτων σηματοδοτούν την εκτέλεση συγκεκριμένων πράξεων. Παραδείγματα τέτοιων λέξεων είναι οι λέξεις - αριθμοί ή λέξεις όπως κερδίζω, χάνω, παίρνω, δίνω κ.λ.π. Η εννοιολογική διευκρίνιση αυτών των λέξεων απαιτεί ειδική εξάσκηση, η οποία μπορεί να έχει την εξής μορφή:

Είχες 10 ευρώ και [έχασες, έδωσες, χάρισες, ξόδεψες] τα 5. Θα έχεις {περισσότερα, λιγότερα} (το παιδί υπογραμμίζει) ευρώ από όσα είχες στην αρχή. Για να βρεις πόσα ευρώ έχεις τώρα θα κάνεις
{πρόσθεση (+), αφαίρεση (-)}.(το παιδί υπογραμμίζει)
3) Επιλογή ακολουθίας ενεργειών. Συχνά τα παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι σε θέση να βάλουν στη σωστή σειρά τις ενέργειές τους, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των προβλημάτων με περισσότερες από μια πράξεις. Ασκήσεις που μπορούν να βοηθήσουν στο ξεπέρασμα αυτής της αδυναμίας είναι οι εξής:
(α) Μετά την τυπική ανάγνωση το πρόβλημα αναπαριστάνεται σε πραξιακό ή / και εικονιστικό επίπεδο, και το παιδί το διηγείται με δικά του λόγια. Κατά τη διήγηση τονίζονται ιδιαίτερα οι λεπτομέρειες της χρονικής ακολουθίας.
(β) Παρουσιάζουμε στο παιδί έτοιμες τις ενέργειες για τη λύση του προβλήματος σε τυχαία σειρά και του ζητούμε να τις βάλει στη σειρά που πρέπει
4) Επιλογή κατάλληλης πράξης και εκτίμηση του αποτελέσματος. Όχι σπάνια, τα παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες αδυνατούν να επιλέξουν την αριθμητική πράξη, με την οποία θα μπορέσουν να βρουν το ζητούμενο που τους ενδιαφέρει. Αυτό βέβαια πρωτίστως οφείλεται σε ατελή κατανόηση του νοήματος της πράξης και από κει θα πρέπει να ξεκινήσει το πρόγραμμα αντιμετώπισης.

πηγή:περί μαθησιακών δυσκολιών

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Τα παιδιά και η αναγκαιότητα της τηλεόρασης

Ἕβδομη ὥρα στή Γ´ Γυμνασίου, στήν πιό ἀπειθάρχητη τάξη τοῦ σχολείου, στό τέλος μιᾶς ἡμέρας δύσκολης, ἀφοῦ τό αἴτημα γιά ἐκδρομή εἶχε ἀπορριφθεῖ. Ὅπως περίμενα, βρέθηκα ἀντιμέτωπη μέ τήν κορυφωμένη ὀργή τῶν οὕτως ἤ ἄλλως θυμωμένων μαθητῶν μου. «Γιατί νά μήν πᾶμε ἐκδρομή;», πετάχτηκε μέ ἀναίδεια ἡ Ἑλένη. Καί σάν νά εἶχε δοθεῖ τό σύνθημα γιά γενική ἐπίθεση, ἄρχισαν ὅλα νά χειρονομοῦν καί νά φωνάζουν ἀσυγκράτητα: «Θά κάψουμε τά ἀπουσιολόγια!», «Θά σπάσουμε τά τζάμια!», «Θά σκάσουμε τά λάστιχα τοῦ Διευθυντῆ. Αὐτός ὁ…». Οἱ φράσεις πού ἀκολούθησαν δέν ἦταν μόνο ἀπρεπεῖς, ἤτανε ἕως βλάσφημες. Τά κοίταζα μέ παγωμένο τρόμο στήν ψυχή. Αὐτά τά πλάσματα πού ἔβριζαν ὥς καί τόν ἴδιο τόν Θεό δέν ἦταν παρά παιδιά μόλις 15 ἐτῶν. Ἦταν τό αὔριο τοῦ κόσμου μας, ὁ κόσμος πού ἑτοιμάζουμε. «Τί περιμένεις;», σχολίασε μελαγχολικά μία συνάδελφος, «Μήπως ἔχουν σπίτια νά τά μεγαλώσουνε;». «Βλέπεις κι αὐτά πού ἔχουν…», ἀπάντησε μέ πικρή εἰρωνεία μιά ἄλλη. «Δέ βρίσκεις ἄκρη μέ τά σημερινά παιδιά. Ἄμα γίνεις μάνα, θά καταλάβεις».

Ὅλη τήν ἡμέρα προσπαθοῦσα νά καταλάβω. Μ᾽ αὐτό τό θλιβερό «γιατί;» ἔτυχε νά περνῶ κεῖνο τό βράδυ ἔξω ἀπό ἕνα στέκι, ὅπου συνάζονται οἱ ἔφηβοι· ἀγόρια καί κορίτσια ρουφούσανε μηχανικά τά καλαμάκια τους, ἐνῶ τά μάτια χαυνωμένα καί ὀρθάνοιχτα, μέναν προσηλωμένα στήν τεράστια ὀθόνη τοῦ ἀπέναντι τοίχου. «Κοίτα, ρέ. Αὐτή…», χυδαῖα σχόλια, ἀπρεπεῖς χειρονομίες, λάγνα βλέμματα. Κοίταξα φευγαλέα τό ἐπίμαχο θέαμα. Κατάλαβα… Τό πιό δημοφιλές reality τῆς τηλεόρασης.

Κατάλαβα. Μετά τό τελευταῖο χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ, τά παιδιά μας θά φοιτήσουν σ᾽ ἕνα ἄλλο σχολεῖο· ἕνα σχολεῖο πού δέν ξέρει ἀπό διαλείμματα, πού δέν ἀπαιτεῖ καμιά προσπάθεια. Ἀρκεῖ νά πατήσεις ἕνα μικρό κουμπί γιά νά ξεδιπλωθοῦνε οἱ μαγικές σελίδες του. Μάθημα πρῶτο: τό πιό δημοφιλές reality: νεαρά κορίτσια θά κυνηγήσουνε μέ κάθε τίμημα τό ὄνειρο μιᾶς ὀμορφιᾶς πού ἐξαργυρώνεται… Μάθημα δεύτερο:  τό πιό δημοφιλές σήριαλ πού τά ὀνόματα τῶν πρωταγωνιστῶν του ἐμφανίζονται σέ ἀφελεῖς παρομοιώσεις στίς ἐκθέσεις τῶν δεκατριάχρονων: μιά νεαρή παρέα κρύβει στούς δεσμούς τῆς «φιλίας» μοιχεῖες, πορνεῖες, ἐγκαταλείψεις παιδιῶν, ἀθέμιτο χρῆμα, δολοπλοκίες, δολοφονίες· ἔνοχα μυστικά πού θά καπηλευτοῦν στό ὄνομα τοῦ τίτλου ὅ,τι πιό ἅγιο, ἁγνό καί ἱερό ποθεῖ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή· Ἐδέμ! Τό ψέμα, ἡ μοιχεία, ἡ διαφθορά· Ἐδέμ! ὁ δικός μας Παράδεισος, ἡ ἀπόλυτη ἀντιστροφή.

Καί τά δάχτυλα θά παίζουν στό τηλεκοντρόλ καί τά παιδιά μας θά ἀποκοιμηθοῦν στό φῶς τῆς τηλεόρασης· καί τήν ἄλλη μέρα στίς σχολικές τάξεις θ᾽ ἀγγίζουμε μές στίς ψυχές ἐρείπια: μιά σκέψη ναρκωμένη κι ὅλο τόν κόσμο γυρισμένο ἀνάποδα. Κάθε ἀξία πού ἔχει ὥς τώρα συντηρήσει τή ζωή θά ἐκμηδενίζεται ὡς ἠλίθια μπροστά στό θλιβερό ἀντίστροφο: ὁ ἐσωτερικός πλοῦτος μπροστά στήν ἀπολυτοποίηση τῆς ὀμορφιᾶς, ἡ τιμιότητα στό κυνήγι τοῦ εὔκολου κέρδους, ὁ σεβασμός στήν ἀναίδεια, ἡ ἀφοσίωση τῆς ἀγάπης στήν ἐλευθεριότητα τῆς ἡδονῆς, ἡ πίστη στόν Θεό στή λατρεία τῶν ἀνθρώπινων εἰδώλων. Ἕνας ἀντεστραμμένος κόσμος, ἕνας ἄλλος κόσμος, ἕνας κόσμος ξένος…

Κι ἐγώ, μιά ἁπλή, ἀσήμαντη δασκάλα νά μοχθεῖ· πῶς ν᾽ ἀνορθώσω τά κατεσκαμμένα μέσα τους; Πῶς νά παλέψω αὐτήν τήν τραγική δικτατορία τῆς εἰκόνας ἀφοῦ ἐμεῖς, οἱ μεγαλύτεροι, ἐμεῖς, οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τους, ἐπιλέγουμε αὐτήν τή μαστρωπό νά δίνει στά παιδιά αὐτά πού δέν προφθαίνουμε; Ἀφοῦ οἱ ἴδιοι μας λαγνεύουμε μ᾽ αὐτήν τή μαστρωπό, ρουφοῦμε συντροφιά μέ τά παιδιά μας τήν ἀποφορά τῶν σκουπιδιῶν της μέσα στό χῶρο τόν πανίερο τῆς προσωπικῆς μας ἐκκλησιᾶς, μέσα στό σπιτικό πού εὐλόγησε τό ἅγιο μυστήριο τοῦ Θεοῦ;

«Δέ βρίσκεις ἄκρη μέ τά σημερινά παιδιά. Τί περιμένουμε;». «Τί περιμένουμε;», ἀπάντησα ἐπαναλαμβάνοντας τό γνώριμο ἀπογοητευμένο ἐρώτημα. «Ὅταν ἡ τηλεόραση παίζει στά σπίτια μας μέρα καί νύχτα, τί νά περιμένουμε;». Μέ κοίταξαν μέ ἔκπληξη οἱ συνάδελφοι. «Δέν ἔχεις ἄδικο», σχολίασε κάποιος σκεφτικά. «Μά, ἄς εἴμαστε ρεαλιστές. Μποροῦμε νά ζήσουμε καί χωρίς τηλεόραση».

Ὄχι, δέν μποροῦμε. Ἄς εἴμαστε ρεαλιστές. Δέν μποροῦμε, γιατί μᾶς πνίγει ἡ μοναξιά κι ἔχουμε ἀνάγκη νά βλέπουμε ἕνα πρόσωπο ἀνθρώπινο, ἔστω καί πίσω ἀπ᾽ τό γυαλί· γιατί στά σπίτια μας ἔχει πέσει σιωπή κι ἔχουμε ἀνάγκη μιά ἀλλότρια φωνή νά πνίξει τήν κραυγή τῆς ἀποξένωσης· γιατί τό σῶμα μας καί ἡ ψυχή μας περιφέρονται κατάκοπα, κι ἔχουμε ἀνάγκη νά ξεδώσουμε, νά δραπετεύσουμε στήν ἐλαφρότητα· γιατί εἶναι ἀφόρητο νά δοῦμε μέσα μας κι ἔχουμε ἀνάγκη νά κοιτοῦμε ἔξω, ὅσο πιό ἔξω γίνεται· γιατί μέ δύο λέξεις ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ναρκωτικό νά μᾶς κοιμίζει τήν ὀδύνη μας κι ἡ τηλεόραση εἶναι τό πιό εὔκολο, φθηνό, «ἀκίνδυνο» ναρκωτικό πού βρίσκουμε.

Δέν μποροῦμε λοιπόν. Ἀκόμα καί γιά τά παιδιά μας ἡ θυσία θά μᾶς ἤτανε ἀβάσταχτη, γιατί μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά· τό ὀξυγόνο τῆς ζωῆς. Ἡ ἀγάπη· ἡ εἰρήνη· ἡ χαρά: Εἶπα αὐτές τίς λέξεις τίς εὐλογημένες μέσα μου κι αὐθόρμητα θυμήθηκα τό στίχο τῆς Γραφῆς· «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…». Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη· ὁ Παράκλητος. Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη· ὁ Θεός. Κι ἔνιωσα νά φωτίζεται ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου, ἡ ὕπαρξή μου ὁλόκληρη…

Ἄχ, ἄν μπορούσαμε ἤ μᾶλλον ἄν ἀποφασίζαμε ν᾽ ἀνοίξουμε μιά χαραμάδα μές στή φυλακή τοῦ κόσμου μας, νά ἐλευθερώσουμε τό στριμωγμένο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· μιά ἡλιαχτίδα στά θαμπά μας σύννεφα. Ἄχ, ἄν τοῦ δώσουμε τό λίγο, τό ἐλάχιστο τῆς ὕπαρξής μας, ἕνα μονάχα «ἐλθέ καί σκήνωσον». Ἐκεῖνος ἀγαπητικά, φιλόστοργα, σάν τότε τά ψωμιά, θά πολλαπλασιάσει τό ἐλάχιστο, θά κάνει τό λίγο μας πολύ, πολύ: τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ· κελάρυσμα χαρᾶς βαθειᾶς καί ἤρεμης, ἁπλοχωριά ἀγάπης· ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ φιλί ζωῆς στήν ἐρημία μας.

Τότε θά κλείναμε τήν τηλεόραση. Τότε δέν θά τολμούσαμε νά τήν ἀνοίξουμε μή μᾶς ληστέψει τή χαρά.

Ὑπάρχουν κάποιοι, κάποιοι ξενιτεμένοι τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας πού ζοῦν δίχως τηλεόραση, πού τά παιδιά τους μεγαλώνουν ἰσορροπημένα κι ἀτραυμάτιστα. Εἶναι οἱ ξένοι, οἱ «ἀπόκοσμοι» κι ὅμως οἱ πιό κοντά στόν κόσμο, οἱ πλησίον του· αὐτοί πού τόν κατανοοῦν βαθιά, γιατί βαθιά τόν ἀγαποῦν, γιατί ἀγκαλιάζουν τό λεπρό του σῶμα μέ τόν πόνο τοῦ σταυροῦ. Εἶναι αὐτοί πού βλέπουνε μιά ἄλλη τηλεόραση μέ τή συχνότητα τοῦ Πνεύματος, τίς ὀμορφιές τῆς θεϊκῆς Ἐδέμ.

Ἐκεῖνοι μπόρεσαν. Τό πείραμα τοῦ Παρακλήτου στή ζωή τους πέτυχε. Ὅμως τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν ξέρει διακρίσεις. Ἐκλιπαρεῖ μέ παραπονεμένες οἰμωγές στά βάθη μας.

Ἄς τό τολμήσουμε νά δοκιμάσουμε τή θέση καί τήν ἄρνηση, ἀμφίδρομα· νά ἀνοίξουμε τούς δέκτες τοῦ Θεοῦ, νά κλείσουμε τήν τηλεόραση. Νά κλείσουμε τήν τηλεόραση, ν᾽ ἀνοίξουμε τούς δέκτες τοῦ Θεοῦ.

Σέ ὅσα σπίτια κλείσει ἡ τηλεόραση, τόσα παιδιά θά ἔχουνε δικαίωμα στήν παιδικότητα· τόσο ὁ κόσμος θά ἔχει δικαίωμα στήν ἐλπίδα. Ἄς τό δοκιμάσουμε. Γιά τίς ἀθάνατες ψυχές μας, γιά τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πού μεγαλώνουμε. Ἀξίζουν, τους τό ὀφείλουμε.

Της Μαρίας Σωτηρίου


πηγή:ζωντανό ιστολόγιο

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Δικαστική συνέχεια δίνει η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου στα απαράδεκτα δημοσιεύματα

http://rodopinews.gr/wp-content/uploads/2010/01/xara22.jpgΑντί να παρέμβει αυτεπάγγελτα το κράτος του Ραγκούση στα δημοσιεύματα – προτροπές σε κακουργηματικές πράξεις, αναγκάζεται η ίδια η ηρωϊκή δασκάλα να σηκώσει για άλλη μία φορά το σταυρό του μαρτυρίου. Διαβάστε σχετικά στο τέλος του άρθρου.

Στην ελληνική δικαιοσύνη θα κληθούν να δώσουν λόγο οι τουρκόφωνες εφημερίδες που πριν λίγο καιρό προσπάθησαν να δημιουργήσουν κλίμα φυλλετικής έντασης στην περιοχή της Θράκης και συγκεκριμένα εις βάρος της δασκάλας του χωριού Μεγάλο Δέρειο Εβρου.

Την περίοδο των εορτών είχαν επιλέξει σχεδόν όλες μαζί οι τουρκόφωνες εφημερίδες για να επιτεθούν εκ νέου στη δασκάλα, γράφοντας πως είχε ζητήσει από τους μαθητές του σχολείου να ζωγραφίσουν τον Αλάχ. Κάτι τέτοιο όμως σύμφωνα με τη Χαρά Νικοπούλου δεν είναι αληθές αφού η ίδια γνωρίζει πολύ καλά τα της μουσουλμανικής θρησκείας και πως απεικόνιση ιερών προσώπων δε γίνεται.

Το θέμα είχε φέρει στην επικαιρότητα η εφημερίδα της Κομοτηνής “Φωνή της Ροδόπης” και έγινε θέμα ακόμη και σε κύκλους της κυβέρνησης. Τώρα πλέον θα αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη για το αν όντως η δασκάλα ζήτησε από τους μαθητές να ζωγραφίσουν τον Αλάχ ή όχι και για το ποιες είναι οι σκοπιμότητες τέτοιων δημοσιευμάτων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας πολύ συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, από πολύ συγκεκριμένα ΜΜΕ και για το που αποσκοπούν.

Φυσικά η ελευθερία του τύπου στην ελληνική και σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα στη χώρα μας πρέπει να είναι αυτονόητη, όπως και η ελευθερία έκφρασης αλλά και η προστασία των πηγών του δημοσιογράφου και κανείς δε δικαιούται να παραβιάσει στο παραμικρό όλα αυτά, ιδιαίτερα το δικαστήριο. Ομως πίσω από όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να κρύβονται άλλες προσωπικές ή πολιτικές επιδιώξεις ιδιαίτερα μάλιστα όταν αντικείμενο μαζικής επίθεσης είναι μια γυναίκα μόνη της σε ένα χωριό στα ορεινά του Εβρου. Και 1000 φορές άδικο να είχε η Χαρά Νικοπούλου, με τέτοια μεθοδική επίθεση που της γίνεται από τουρκόφωνα έντυπα, “νταήδες” μουσουλμάνους και ορισμένους ντόπιους ελληνόφωνους πολιτικούς πάλι θα κέρδιζε τη συμπάθεια του κόσμου.

ΧΑΡΑ 1

Κάτω τα ξερά σας από τη Χαρά! Μισάνθρωπα κτήνη πίσω στις τρύπες σας!

Η εμπνευστές του ναζισμού, οι μισόζωοι – μισογύνηδες άθλιοι στοχοθετούν (με την ανοχή της νέας διακυβέρνησης πάντα) την ηρωϊκή δασκάλα, Χαρά Νικολοπούλου. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι πλανώνται οικτρά εάν νομίζουν ότι θα επαναφέρουν τις μεσαιωνικές τους πρακτικές στη χώρα που τις αποτίναξε με αίμα!

Όπως έγινε με το παραμυθένιο συμβάν του Κορανίου όπου “φίλοι του ΠΑΣΟΚ” ξεσηκώθηκαν παρέα με τις γνωστές φυλλάδες που έχυναν το φυλετικό και θρησκευτικό τους δηλητήριο ΨΕΥΔΟΛΟΓΩΝΤΑΣ, έτσι και τώρα, χρησιμοποιούν το άλλο όπλο των Μουλάδων:

“Η Χαρά Νικολοπούλου έβαλε τα παιδιά να ζωγραφίσουν τον …Αλλάχ!”

Και έχουν το θράσος να το κάνουν αυτό όταν πριν λίγα εικοσιτετράωρα έγινε απόπειρα δολοφονίας του Δανού σκιτσογράφου που είχε στοχοθετηθεί για τον ίδιο λόγο! Με τις ευχές της διεθνούς τρομοκρατίας!

Με ψευδή δημοσιεύματα σε φασιστικές φυλλάδες προσπαθούν να στοχοποιήσουν τη Χαρά Νικολοπούλου με τα ίδια συκοφαντικά ψέμματα και το κράτος παρακολουθεί αδιάφορο.

Έχουμε δηλαδή κατ’ ουσίαν υποδαύλιση ρατσιστικού και θρησκευτικού μίσους αλλά και το αυτεπάγγελτα διωκόμενο κακούργημα της “Προτροπής σε Κακουργηματική πράξη”.

Οφείλει άμεσα να επέμβει εισαγγελέας και να διωχθούν οι υπεύθυνοι αυτών των συκοφαντικών δημοσιευμάτων αλλά και οι εφημερίδες που τα φιλοξενούν.

Εννοείται ότι οποιαδήποτε απειλή διατυπωθεί εναντίον της Χαράς Νικολοπούλου κινείται στο πλαίσιο της διεθνούς τρομοκρατίας και προχωρούμε άμεσα στα ανάλογα διαβήματα.

Εσείς σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ που προτιμάτε ψήφους αντί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μάλλον θα μείνετε αγκαλιά με την Αλ Κάιντα.

πηγή:ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ