Ένα ιστολόγιο που πηγαίνει σχολείο και αγωνιά για την παιδεία .

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”


Σαν να το είπε χθες!
Η Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963


 Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και
 κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.
 Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον
 πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει
 στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο
 όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.
 Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!
 Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν
 για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που
 γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για
 πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων
 αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν
 λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.
 Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν
 ήρθε το τέλος.
 Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη
 περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται.
 Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους.
 Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη
 μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.
 Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.
Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον
Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα, πως  δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.
 Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα
 και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!
 Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό
 και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει
 στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και
 βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους
 έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….
νήκω σ µία χώρα µικρή.
 να πέτρινο κρωτήρι στ Μεσόγειο, πο δν χει λλο γαθ παρ τν
 γώνα το λαο, τ θάλασσα, κα τ φς το λιου.
 Εναι µικρς τόπος µας, λλ παράδοσή του εναι τεράστια κα τ
 πράγµα πο τ χαρακτηρίζει εναι τι µς παραδόθηκε χωρς διακοπή.
  λληνικ γλσσα δν παψε ποτ της ν µιλιέται. Δέχτηκε τς
 λλοιώσεις πο δέχεται καθετ ζωντανό, λλ δν παρουσιάζει κανένα χάσµα.
 λλο χαρακτηριστικ ατς τς παράδοσης εναι γάπη της γι τν
 νθρωπιά, κανόνας της εναι δικαιοσύνη.
 Στην ρχαία τραγωδία, τν ργανωµένη µ τόση κρίβεια, νθρωπος πο
 ξεπερνά τ µέτρο, πρέπει ν τιµωρηθε π τς ρινύες.
σο γι µένα συγκινοµαι παρατηρώντας πς συνείδηση τς δικαιοσύνης
 είχε τόσο πολ διαποτίσει τν λληνικ ψυχή, στε ν γίνει κανόνας το
 φυσικού κόσµου.
 Κα νας π τος διδασκάλους µου, τν ρχν το περασµένου αώνα,
 γράφει: «… θ χαθοµε γιατί δικήσαµε …».
 Ατς νθρωπος ταν γράµµατος. Εχε µάθει ν γράφει στ τριάντα
πέντε χρόνια τς λικίας του.  λλ στν λλάδα τν µερν µας,
 προφορική παράδοση πηγαίνει µακρι στ περασµένα σο κα γραπτή. Τ διο κα ποίηση.
 Εναι γι µένα σηµαντικ τ γεγονς τι Σουηδία θέλησε ν τιµήσει
 καί  τούτη τν ποίηση κα λη τν ποίηση γενικά, κόµη κα ταν
 ναβρύζει νάµεσα σ’ να λα περιορισµένο.
 Γιατί πιστεύω πς τοτος σύγχρονος κόσµος που ζοµε,
 τυρρανισµένος π τ φόβο κα τν νησυχία, τ χρειάζεται τν ποίηση.
  ποίηση χει τς ρίζες της στν νθρώπινη νάσα – κα τί θ
 γινόµασταν ν πνοή µας λιγόστευε;
 Εναι µία πράξη µπιστοσύνης – κι νας Θες τ ξέρει ν τ δεινά µας
 δν τ χρωστµε στ στέρηση µπιστοσύνης.
 Παρατήρησαν, τν περασµένο χρόνο γύρω π τοτο τ τραπέζι, τν πολ
 µεγάλη διαφορά νάµεσα στς νακαλύψεις τς σύγχρονης πιστήµης καὶ στν λογοτεχνία. παρατήρησαν πς νάµεσα σ’ να ρχαο λληνικ δράµα
κα να σηµερινό, διαφορ εναι λίγη. Ναί, συµπεριφορ το
 νθρώπου δ µοιάζει ν χει λλάξει βασικά. Κα πρέπει ν προσθέσω πς
 νιώθει πάντα την νάγκη ν’ κούσει τούτη τν νθρώπινη φων πο
 νοµάζουµε ποίηση. Ατ φων πο κινδυνεύει ν σβήσει κάθε στιγµ π
 στέρηση γάπης κα λοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει πο νὰ’βρει καταφύγιο, παρνηµένη, χει τ νστικτο ν πάει ν ριζώσει στος
 πιό προσδόκητους τόπους. Γι’ ατ δν πάρχουν µεγάλα κα µικρ µέρη
 του κόσµου. Τ βασίλειό της ε