Θέλεις ευτυχία;

θέλεις ευτυχία;

Σήμερον. θέλεις να νικήσεις τον πλησίον σου, που σου πρήζει το έχειν σου;

Σήμερον. Βαριέσαι να νικήσεις;

Σήμερον. θέλεις να βοηθήσεις; θέλεις να χαλάσεις;

Σήμερον. Θέλεις να φοβάσαι λιγώτερο;

Σήμερον. Από σήμερον, χωρίς να περιμένεις το αύριον, τάχα για να οργανωθείς, τάχα μου για να οργανωθείτε, διότι και το αύριον ένα σήμερον θα 'ναι.

Να φοβάσαι λιγώτερο από σήμερον.

Να είσαι Ά­γων σήμερον και Αντάρτης ες αεί.

Δείτε, λέει ο Χριστός, τα πουλάκια , που δεν συσσωρεύουν, ως φοβιτσιάρικα και μικρομεσαία, θησαυρούς επί της γης και αποθέματα και πεντάχρονα προγράμματα, αλλά ατίθασα και ελεύθερα ζουν σήμερον για το σήμερον κι έχει ο θεός.

Ή, δεν έχει...

Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα και το έσχατον που διδάχτηκα τότε, έφηβος αλαζών του προοδευτικού παραληρήματος, όταν το 1957 το Άγιον Όρος μου κατάφερε στην κενόδοξη κεφαλή μου το πρώτο και καίριο αναποδογύρισμα της ζωής μου.

Πλαγιομετωπική σύγκρουση: με ένα νεκρό και μία Ανάσταση.

Ο νεκρός:

ο εαυτός μου ο «επιτυχημένος», με την ακράδαντη βλακεία των επι­στημονικών μου «κατακτήσεων», με την έτοιμη συνταγή και λύση του κοινωνικού προβλήματος, με την αδιάσειστη μου βεβαιότητα περί του σωστού και του λάθους και την απληστία μου του winner, ως Κατακτητού των Aκρωρειών και λοιπών ψιλικών.

Ψιλικατζής εγώ σπουδάρχης, με σπουδήν για την «επανάσταση»...

Και η Ανάσταση;

Μα εκείνα τα γεροντάκια μέσα στα Μοναστήρια, που τα έβλεπα να τρέχουν

-το καθέ­να ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων-

γεροντάκια ρακένδυτα και χαρούμενα- ή χαρούμενα διότι ρακένδυτα;

Γεροντάκια να βοηθούν εμάς τους νωχελικούς καλοντυμένους εφήβους και να μας φιλεύουν με ό,τι είχαν και δεν είχαν.

Να βλέπω αυτό το παράδοξο ανθρωπολογικό είδος, τους Μοναχούς, να είναι ακτή­μονες πλήρως και πάμπτωχοι εντελώς και να έχουν ως πλούτο, που τον μοίραζαν αφειδώλευτα, όλη εκείνη την δαψίλειαν και την πολυτέλεια της βυζαντινής τους αύ-τοκρατορικής τελετουργίας . . .

Τις Ακολουθίες, τον πλούτο τους πού ακτινοβολούσε τρυφήν ισχύος μέσα στις εκκλησίες, τις δυσθεώρητης καλλονής Ακολουθίες,

την ποίηση, που έξέχεε άρωμα, και την μελωδία των ύμνων να εκρήγνυται στους θόλους, όπου οι έκπαγλοι στρατιωτικοί Άγιοι έπασχαν άκραν έπαρσιν της κατά κόσμον ήττας τους...

Και οι Γέροντες κι οι άλλοι Μοναχοί, μέσα σε τούτη την λατρευτική βακχεία, να σέρνουν Πρωτοστάτες ένα Χορό δίνης ουρανοδρόμου, συνεχώς ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, ακραιφνώς χαρούμενοι και να επιμένουν σήμερον, χωρίς φροντίδα για το αύριον.

Και να διαστέλλουν το σήμερον σ' ένα χώρο Αχώρητον, που καταργούσε τον φόβο του αύριον.

Η άσκηση τους. Σήμερον. Ως πρωταθλητών, σε συνεχή προπόνηση

για ένα πρωτάθλημα που δεν θα γίνει ποτέ κι ούτε μας νοιάζει!

Διότι μας ενδιαφέρει ή προπόνηση σήμερον.

Ναι! Να είμαστε σε πλήρη φόρτιση και υπεραπόδοση σήμερον,

γιατί και αύριον προπόνηση θα έχει, αφού θα είναι ένα νέο σήμερον.

Η συνάντηση;

Τρέχα-γύρευε. Μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι...

Η μόνη βέβαιη νίκη είναι η προπόνηση...

Φιλοκαλούμεν μετ’Ανταρσίας Κώστας Ζουράρις σελ 167-173 εκδ Αρμός

πηγή:φλεγόμενος ποδηλάτης