Για τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας στο δημοτικό

Κωνσταντίνος Ι. Δεσποτόπουλος


Υπήρξα δύο φορές Υπουργός Παιδείας, το 1989 και το 1990. Εύλογο είναι άρα το υπεύθυνο κάπως ενδιαφέρον μου για τις σπουδαίες α­ποφάσεις σε θέματα παιδείας.
Πληροφορούμαι από δημοσίευμα ότι προγραμματίζεται διδασκαλία ξένης γλώσσας από την πρώτη ήδη τάξη του Δημοτικού, με πρόσφορη έστω μέθο­δο για τη δεκτικότητα μαθητών ηλικίας μικρότερης και των δέκα ετών. Ανησυχώ, λοιπόν, μήπως η πρόωρη αυτή διδασκαλία έχει ως αποτέλεσμα όχι το ελπιζόμενο αγαθό της διγλωσσίας, άλλα μάλλον το ελάττωμα της δυσγλωσσίας, και όχι αυτό μόνο.

Το Δημοτικό Σχολείο, υπενθυμίζω, σπουδαίο σκοπό μεταξύ άλλων έχει την ανάπτυξη της νοημοσύνης των μικρών μαθητών και σύνδρομα της εκφραστι­κής των ικανότητας. Και συντελείται η ανάπτυξη της εκφραστικής των ικανότη­τας με υποβοήθησή των προς βελτιωμένη χρήση της μητρικής των γλώσσας.

Η γλώσσα όμως, υπενθυμίζω επίσης, δεν είναι απλώς όργανο πνευματικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, απαραίτητη για τη λειτουργία της κοινω­νίας, άρα και για την ύπαρξη του ανθρώπου, αλλά είναι και το κατεξοχήν όρ­γανο παιδείας, καθώς είναι όχι απλώς φωνή «τού λυπηρού και του ηδέος σημείον», κάτι και στα ζώα υπαρκτό, αλλά είναι φωνή εκφραστική νοημάτων, άρα και θελήσεων και οντοτήτων και αξιών΄ είναι λοιπόν μύχιο αγαθό του ανθρωπίνου πνεύματος, είναι, κατά μεταφορική έκφραση «το αίμα της ψυχής», είναι δηλαδή για την ψυχή του ανθρώπου ό,τι είναι το αίμα για το σώμα του.

Η προαγωγή του ανθρώπου από την κατάσταση νοημοσύνης του νηπίου στην κατάσταση νοημοσύνης του παιδιού είναι σε μέγα βαθμό επίτευγμα της γλώσσας. Και αποτελείται η «γλώσσα» κάθε λαού από σύστημα λέξεων αντι­στοίχων προς νοηματισμένα πράγματα είτε γεγονότα ή και όντα εκτός χρό­νου, αλλά και σύστημα κανόνων συνειρμού των λέξεων. Και με τέτοια συγκρότηση βοηθεί πολύτιμα η γλώσσα τη συνείδηση του ανθρώπου για στερεή πνευματική διακατοχή, έστω κατά μέρος μόνο, των συστατικών της ζωής του και του γύρω του κόσμου, αλλά και για περαιτέρω διερεύνησή των.

Εμπεδώνεται, λοιπόν, στη συνείδηση του μικρού παιδιού η γνώση κάθε πράγματος είτε γεγονότος, καθώς αυτό κατονομάζεται με ορισμένη λέξη και η λέξη αυτή, αφού ακουσθεί από το μικρό παιδί για τη σήμανσή του, παραμένει θησαυρισμένη στην παιδική συνείδηση, αγαθό της ήδη έτοιμο προς χρήση. Εξ άλλου, το μικρό παιδί και οικειώνεται με τις μεταβολές των μη άκλι­των λέξεων στις καταλήξεις των, και με τον συνειρμό των λέξεων για σχημα­τισμό προτάσεων και με τον πρόσθετο αυτό καταρτισμό αποκτάει την ικανό­τητα για χρήση των εκμαθημένων ήδη μονοσήμαντων λέξεων.

Ποιό θα είναι, λοιπόν, το αποτέλεσμα, εάν εκτός από την ορισμένη λέξη της μητρικής γλώσσας, τη σημαίνουσα ορισμένο πράγμα ή γεγονός προσφέ­ρεται προς το μικρό παιδί για σήμανση του ίδιου αυτού πράγματος ή γεγο­νότος και μια λέξη άλλη προερχόμενη από το λεξιλόγιο ξένης γλώσσας, ή και όταν προβάλλονται σύνδρομα στη συνείδηση του μικρού παιδιού, με τη διδα­σκαλία ξένης γλώσσας και συνειρμοί λέξεων αλλότροποι, και ασυμβίβαστοι προς τους μόλις οικείους του από τη μητρική του γλώσσα; Είναι βέβαιο, σχε­δόν, ότι θα περιέρχεται το μικρό παιδί σε δυσυπέρβλητη σύγχυση, ως προς την ονομασία πραγμάτων και γεγονότων και σε αμηχανία ως προς τον συνειρ­μό των λέξεων για την έκφραση διανοημάτων, εφόσον περιάγεται σε δυσχέ­ρεια ταυτισμού λέξεων και σημαινομένων των, αλλά και ριπτάζεται μεταξύ δια­φορετικών τρόπων συνειρμού των λέξεων.

Ως Υπουργός Παιδείας πριν είκοσι χρόνια είχα παρεμποδίσει την εισαγω­γή στα Δημοτικά Σχολεία υπολογιστών προς χρήση των μικρών μαθητών, γιατί διέβλεψα κίνδυνο εθισμού των σε πνευματική ραστώνη, επιβλαβέστατη για την ανάπτυξη της νοημοσύνης των. Παρόμοια, τώρα, με το δικαίωμα και των πρεσβειών της ηλικίας επισημαίνω την επιζήμια για την παιδεία παρασυνέπεια της διδασκαλίας ξένης γλώσσας από την πρώτη ήδη Τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Αδιαφορώ αν μου καταλογισθεί από τους αντιφρονούντες υπέρμετρη σωφροσύνη.

Εύχομαι το Υπουργείο Παιδείας να σεβαστεί τον κύριο σκοπό του Δημο­τικού Σχολείου, την ανάπτυξη της νοημοσύνης των μικρών μαθητών, και σύν­δρομα της εκφραστικής των ικανότητας προς σαφήνεια και ακρίβεια, επιτεύξιμη, πιστεύω, με τη διδασκαλία σ' αυτούς μόνης της μητρικής των γλώσσας και να προγραμματίσει τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας για μαθητές προ­χωρημένης κάπως ηλικίας αλλά και προπάντων να σεβασθεί την ελληνική γλώσσα, μητρική γλώσσα της φιλοσοφίας και της επιστήμης, χορηγό πλείστων λέξεων στις ξένες γλώσσες για την έκφραση των εννοιών του πολιτισμού.


Πηγή: «Νέα Ευθύνη»

Τα ελληνόπουλα απροστάτευτα στο Διαδίκτυο

Από πολύ μικρές ηλικίες σερφάρουν ανεξέλεγκτα στο ίντερνετ

Τα ελληνόπουλα κάνουν χρήση των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης από τη νηπιακή ηλικία σύμφωνα με διαδικτυακή έρευνα που πραγματοποίησε η Δράση Ενημέρωσης Saferinternet.gr του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου, κατά την περίοδο 10/5/2011 έως 25/9/2011.

Η έρευνα, με τη συμβολή και συνεργασία του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου, είχε ως αποδέκτες τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, και σε αυτήν ανταποκρίθηκαν 2.319 εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα. Τα κυριότερα αποτελέσματα της έρευνας, σε σχέση με τη χρήση διαδραστικών τεχνολογιών από τους μαθητές, είναι τα εξής:

-Στην πλειοψηφία των νηπιαγωγείων (76%) τουλάχιστον ένα στα 10 νήπια χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο εκτός σχολείου. Σε ένα από τα τέσσερα νηπιαγωγεία, τρία στα 10 νήπια χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, ενώ σε ένα στα 10 νηπιαγωγεία το ποσοστό των νηπίων που κάνουν χρήση του Διαδικτύου εκτός σχολείου, είναι 50%.

-Στο 10% των νηπιαγωγείων, ένα στα 10 νήπια έχει δικό του κινητό τηλέφωνο.

-Στο 14% των νηπιαγωγείων, ένα έως δύο νήπια έχουν, ήδη, προφίλ σε κάποια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.

-Σε περισσότερα από τα μισά δημοτικά (56%), τουλάχιστον πέντε στα 10 παιδιά χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο εκτός σχολείου, σε ποσοστό δε 19% επί του συνόλου των δημοτικών που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο, τα παιδιά που χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο εκτός σχολείου είναι από οκτώ έως 10 στα 10.

-Σε τρία στα 10 δημοτικά σχολεία, τουλάχιστον οι μισοί μαθητές έχουν δικό τους κινητό τηλέφωνο, με τα μισά από τα δημοτικά αυτά να ενημερώνουν για χρήση κινητού από τους μαθητές σε ποσοστά 80-90%.

-Σε δύο από 10 δημοτικά σχολεία, τουλάχιστον οι μισοί μαθητές έχουν προφίλ σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο όπως το Facebook. Επί συνόλου των δημοτικών που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο, το 1,5 στα 10 παιδιά έχει, ήδη, ένα τέτοιο προφίλ.

-Επί του συνόλου των γυμνασίων και λυκείων της χώρας που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο, οι 8,8 στους 10 μαθητές χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο εκτός σχολείου.

-Σε σχεδόν τα μισά από τα σχολεία αυτά (47%) όλοι οι μαθητές έχουν δικό τους κινητό τηλέφωνο και σε ποσοστό 40% οι εννέα στους 10 μαθητές διαθέτουν κινητό. Επί της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολείων (97%), οι επτά έως 10 μαθητές διαθέτουν δικό τους κινητό τηλέφωνο.

-Στα έξι από τα 10 γυμνάσια και λύκεια της χώρας, τουλάχιστον οι επτά στους 10 μαθητές έχουν προφίλ σε κάποιο ιστοχώρο κοινωνικής δικτύωσης, ενώ σε ποσοστό 73% των σχολείων, κατά μέσο όρο 6,7 στους 10 μαθητές έχουν προφίλ στο Facebook.

Τα παραπάνω στοιχεία, σύμφωνα με το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου, καταδεικνύουν την άμεση ανάγκη να ασχοληθούν οι κηδεμόνες των ανήλικων χρηστών με τις διαδραστικές τεχνολογίες, έτσι ώστε γνωρίζουν τα οφέλη και τους δυνητικούς κινδύνους και να κατανοήσουν τους λόγους που ωθούν τους ανήλικους χρήστες από τόσο μικρή ηλικία στη χρήση του Διαδικτύου.

Το Κέντρο, επίσης, επισημαίνει ότι είναι σημαντικό να θέσουν οι γονείς στα παιδιά τους όρια χρήσης αυτών των τεχνολογιών από μικρή ηλικία και να εξηγήσουν με σαφήνεια το τι επιτρέπεται και τι όχι, κάνοντας έτσι το Διαδίκτυο

οικογενειακή υπόθεση. Όπως τονίζει, ζητήματα όπως η χρήση ιστοχώρων κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. Facebook) από ανήλικους χρήστες κάτω των 13 ετών, που απαγορεύεται ρητά από τον ίδιο τον ιστοχώρο, πρέπει άμεσα να απασχολήσουν τους γονείς.

Επίσης, το Κέντρο επισημαίνει ότι είναι πολύ σημαντικό να βοηθηθούν οι εκπαιδευτικοί, ώστε μέσα από εξειδικευμένες μαθησιακές δραστηριότητες να συμβάλουν στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας των μαθητών και τη σωστή συμπεριφορά στους εικονικούς κόσμους.

Σε αυτό το πλαίσιο, και μέσα από το μνημόνιο συνεργασίας που έχει συνάψει το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου με το υπουργείο Παιδείας, έχει προωθηθεί το εγκεκριμένο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο «Μαθαίνω να σερφάρω δημιουργικά και με ασφάλεια», έκτασης 244 σελίδων, σε όλους τους πιστοποιημένους εκπαιδευτικούς μέσω της ιστοσελίδας του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου internet-safety।sch.grΆ.

πηγή:Βήμα

«Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΠΟΤΕ»

Το περπάτημα προς το σχολείο έγινε οικολογικό παραμύθι!

Ο Πέτρος και η Δάφνη είναι δύο αδελφάκια, πέντε ετών. Ενώ είναι έτοιμα να μπουν στο αυτοκίνητο της μαμάς τους για να πάνε...
από το σπίτι στον παιδικό σταθμό, κάτι συμβαίνει και το όχημα χαλάει. Έτσι, αναγκάζονται να κάνουν τη διαδρομή με τα πόδια. Στο δρόμο βλέπουν άλλους ανθρώπους να πηγαίνουν στις δουλειές τους, χαιρετούν φίλους, έχουν εικόνες από την πόλη και μυρωδιές από τα καταστήματα. Όλα αυτά, είναι μια πρωτόγνωρη και συνάμα συναρπαστική εμπειρία για τα δύο παιδιά.

Τα δύο αδέλφια είναι οι πρωταγωνιστές του οικολογικού παραμυθιού «Πηγαίνοντας στο σχολείο ...δρόμος και εικόνες», που παρουσιάζουν στελέχη της Αναπτυξιακής Ανώνυμης Εταιρίας ΟΤΑ Ανατολικής ΑΕ, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Bambini/ Intelligent Energy Europe και περιλαμβάνει την εφαρμογή δραστηριοτήτων και παιχνιδιών με θέμα τα εναλλακτικά μέσα μετακίνησης.

Ειδικοί και ψυχολόγοι της Ανατολικής Α.Ε. επισκέπτονται -με αφορμή τον εορτασμό της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Μετακίνησης- δημοτικούς παιδικούς σταθμούς του δήμου Καλαμαριάς, προκειμένου να ενημερώσουν συνολικά 450 παιδιά, ηλικίας από 3,5 έως και 5 ετών, για τα εναλλακτικά μέσα μεταφοράς. Το παραμύθι είναι ένας τρόπος, όπου με οπτικοακουστικά μέσα, τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν πόσο σημαντικό είναι να μην χρησιμοποιείται το Ι.Χ. αυτοκίνητο για μικρές αποστάσεις.

«Άσε το αμάξι, κάτι μπορεί να αλλάξει, είναι το σύνθημα του παραμυθιού. Μέσα από αυτό θέλουμε να δείξουμε στα παιδιά τους εναλλακτικούς τρόπους μεταφοράς και πως με λιγότερη χρήση Ι.Χ. θα βοηθήσουμε το περιβάλλον και παράλληλα θα υπάρχει περισσότερος ελεύθερος χώρος για παιχνίδι. Στόχος είναι να πιέσουν τους γονείς τους να χρησιμοποιούν όσο το δυνατόν λιγότερο το αυτοκίνητο και να περπατούν τις κοντινές αποστάσεις», εξήγησε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η Ελενα Πατήλα, υπεύθυνη των προγραμμάτων ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού της Ανατολικής Α.Ε.

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ξεκίνησε από τον δήμο Καλαμαριάς και το επόμενο διάστημα θα υλοποιηθεί στο δήμο Θέρμης και στη δημοτική κοινότητα Πεύκων του Νεαπόλεως - Συκεών.

Τον κιαρατά το δάσκαλο…

Του Χρήστου Κεχαγιά

Η Οντολογία
Υπάρχει ένα περίεργο είδος ανθρώπου, ένα ον ‘πολυμορφικό’ σαν τη φύση, που όμως δεν εξελίσσεται εδώ και χιλιάδες χρόνια: το λένε «δάσκαλο». Οι ειδικοί που το μελετούν ισχυρίζονται ότι έχει το πείσμα και την υπομονή εκείνου του ανθρωπίδη του homo neanderthalensis, την προσαρμοστικότητα του sapiens, αλλά –παραδόξως- χρησιμοποιεί πανάρχαιες τεχνικές λείανσης ακατέργαστων λίθων, που βασίζονται σε ένα απαγορευμένο κράμα αγάπης και γνώσης. Αυτό το παράξενο ον πρέπει να εκπαιδευτεί μαζικά, μαζί με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα, να ξαναεκπαιδευτεί επισταμένως στα εφηβικά και μετεφηβικά του χρόνια, να γεμίσει το κεφάλι του με όλη την Ιστορία του Πλανήτη, την Ιστορία του Ανθρώπου, των Πολιτισμών, των Γραμμάτων, των Τεχνών, να διδαχθεί τόνους μαθηματικών εξισώσεων, άλγεβρας Boole, Λογικής, Φυσικής (πολλή Φυσική), Μουσικής, ζητημάτων μελέτης Περιβάλλοντος, Λαογραφία, Γλώσσα, Κοινωνιολογίες, Ξένες γλώσσες, Εικαστικά, Θέατρο, Θρησκευτικά, Λογοτεχνία, Φιλοσοφία, Βιολογία, Διαπολιτισμική εκπαίδευση (…)

Η Μεθοδολογία
Επιπλέον οφείλει να γνωρίζει θεωρίες και μεθοδολογίες για το πώς θα κάνει καλύτερα τη δουλειά του, και γι’ αυτό υποχρεούται να γνωρίζει μεταξύ άλλων, πολύ καλά: Ψυχολογία, Ψυχοφυσιολογία, Ψυχομετρία, Διδακτική, Μεθοδολογία, Επιστημολογία, Γνωσιοθεωρία, Οργάνωση & διοίκηση, Κοινωνική Ψυχολογία, Συμβουλευτική, Εκπαίδευση εκπαιδευτικών, Χειρισμό Η/Υ, Στατιστική, Μεθοδολογία Έρευνας, Αγωγή του Λόγου, Αξιοποίηση ανθρώπινου δυναμικού, Γλωσσολογία, Πολιτική Κοινωνιολογία κλπ.

Η συμ-μόρφωση
Αυτό το πολύ περίεργο ον, αφού το εκπαιδεύσουν και το παραεκπαιδεύσουν, επιχειρούν γρήγορα να το συμ-μορφώσουν με τις ‘κοινωνικές επιταγές’ και τις σύστοιχες ‘ανάγκες’. Μόλις λοιπόν λάβει το περιλάλητο πτυχίο του, που αποδεικνύει ότι εκπαιδεύτηκε ικανοποιητικά, το υποβάλλουν στη διαδικασία των εξετάσεων επιλογής προσωπικού, για να δουν αν η … πετριά που είχε φάει μικρός στο κεφάλι, (τότε που ήθελε να κάνει καλό στους άλλους ανθρώπους, για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου), αν αυτή η πετριά έχει ακόμη τη δύναμη να τον κάνει να θέλει την υλοποίηση του παιδικού του ονείρου. Αν το ον επιμένει και επιτύχει στις εξετάσεις, τότε ήρθε η ώρα του διορισμού.

Ο Διορισμός
Το ‘πολυμορφικό ον’ οφείλει να παρουσιαστεί άμεσα στην άλλη άκρη της χώρας, για να υπηρετήσει εκεί, όσα χρόνια μπορεί, μέχρι να πάρει ένα τσουβαλάκι μόρια, που θα του επιτρέψουν να γυρίσει κάπως κοντά στον τόπο που επιθυμεί να ζήσει. Όταν πρωτοδιορίζεται, δίνει στα γρήγορα έναν όρκο, που δε θυμάται μετά, του λένε το ‘καλώς ήλθες συνάδελφε’ (μαζί με έναν ανύπαρκτο κώδικα δράσης, με νόμους, διατάξεις, κώδικες κλπ.) και του δίνουν τη διεύθυνση του χώρου εργασίας του. Ενίοτε, μπορεί να έχει και 3 και 4 διαφορετικούς τόπους εργασίας, αλλά αυτό λίγο τον απασχολεί. Και τούτο, διότι στην αρχή είναι δόκιμος και στη διάθεση του ΠΥΣΠΕ και πρέπει να μάθει γρήγορα τη νέα του εργασία.

Τα εφόδια
Σε αυτήν, συνήθως ένας καλόκαρδος ασπρομάλλης διευθυντής τον καλωσορίζει, του συστήνει τους συναδέλφους, του αναθέτει τάξη και μετά… προσπαθεί να τον βάλει σε αυτό που καλείται ‘σχολικό κλίμα’. Του μιλά ξανά για σχέδια, πλάνα και ..αεροπλάνα μαθήματος, για ωράριο, για όσα παιδιά είναι προβληματικά, για τους γονείς που μπορεί να του δημιουργήσουν πρόβλημα, για τους παλιούς συναδέλφους που πρέπει να σέβεται και …τότε του βγάζει από το συρτάρι μία στοίβα από βοηθήματα, βιβλία διδάσκοντος, αναλυτικά προγράμματα, επιβοηθητικά προγράμματα, οδηγίες και κόντρα οδηγίες, που τις έχει αποστείλει το αρμόδιο υπουργείο και άλλοι φορείς, προκειμένου να τον …βοηθήσουν να διδάξει.

Πολλά εφόδια
Τέλος, του παρουσιάζει την αίθουσα υπολογιστών, στην οποία βασιλεύουν ακόμη κάποιοι 386, τη δανειστική βιβλιοθήκη που συνήθως είναι κλειστή, την αίθουσα που μπορεί να είναι άβαφτη, να μυρίζει λίγο μούχλα, να μην έχει καλά καλοριφέρ (ενίοτε και σόμπες), ίσως 1-2 παλιούς φθαρμένους χάρτες, φώτα που θυμίζουν τσιμπλόγυαλα, παράθυρα που μπάζουν αέρα, με κάγκελα απέξω για τους ..έξω και τέλος τον αύλιο χώρο, στον οποίο οφείλει να εφημερεύει 2 φορές την εβδομάδα. Ο νέος συνάδελφος οφείλει επιπλέον να έχει γνώσεις Α’ βοηθειών, στην περίπτωση που τραυματιστεί κάποιο παιδί και να υπερκαλύπτει το σχεδόν πάντοτε άδειο φαρμακείο του σχολείου. Τέλος, ο συνάδελφος είναι εξ αρχής χρεωμένος με έναν προκαθορισμένο αριθμό φωτοτυπιών, τις οποίες επιτρέπεται να βγάζει μηνιαίως, ειδάλλως …δεν ξέρω κι εγώ τί.

Οι ασπιρίνες
Μετά τις 2-3 πρώτες μέρες διδασκαλίας, ο νεοδιορισμένος αρχίζει να τακτοποιεί τα παλιά ακαδημαϊκά του βιβλία εκεί πίσω στη βιβλιοθήκη του, που ανήκουν και αρχίζει να σχεδιάζει επί χάρτου τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο διδασκαλίας. Οφείλει όμως να είναι σύννομος με τις επιταγές του αρμόδιου υπουργείου και των λοιπών σοφών, γι’ αυτό και χρειάζεται να εξετάζει εάν όσα διδάσκει είναι σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα, τις οδηγίες, τας εγκυκλίους κλπ. κλπ. Το σοφό υπουργείο δεν θα τον αφήσει όμως έτσι. Διότι, θα χρειαστεί πολύ γρήγορα να τον επιμορφώσει για τα βιβλία που δεν έχει ακόμη λάβει, ούτε αυτός ούτε οι μαθητές του, για τις ..νέες πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας, που έρχονται από την πεφωτισμένη δύση, για τα νέα διδακτικά μέσα, για το πώς εντάσσονται οι νέες τεχνολογίες και οι υπερσύγχρονοι τετραπύρηνοι υπολογιστές (ο 386 που λέγαμε) στη μάθηση και το πώς θα ενσωματώσει τα υπερσύγχρονα ευρωπαϊκά μοντέλα διασύνδεσης της εκπαίδευσης με τις εξελίξεις της Αγοράς, στην μαθησιακή διαδικασία. Τέλος, ένας παλιός συνάδελφος θα του συστήσει το τάδε αναλγητικό για τον πονοκέφαλο και έτσι, το ‘πολύμορφο’ ον είναι έτοιμο για την παραγωγή.


Και μπλα και μπλα…
Παραγωγή πολιτών του αύριο, κατ’ άλλους ανθρώπων, που να μπορούν να είναι ευτυχισμένοι, δημιουργικοί και παραγωγικοί, εκείνων που θα είναι οι επιστήμονες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί του αύριο. Το παρόν υπερσύστημα (αλλά και κάθε υπερσύστημα, από καταβολής κόσμου) βέβαια θέλει συνήθως να ‘παράγονται’ ανθρωπάρια τακτοποιημένα σε προκατασκευασμένα καλούπια, που είναι χειρίσιμα, χειραγωγήσιμα και όσο γίνεται πειθήνια στις βουλές του τάδε πλαισίου, προς χάριν της ανάπτυξης και της ευημερίας και μπλα μπλα και πολλά μπλα μπλα… Παρόλα αυτά, ο νεοδιορισμένος παλεύει μέσα του να συνδυάσει τον τύπο με την ουσία, τον εξαναγκασμό με τη δημιουργικότητα, την ψυχή και το καθήκον στον Άνθρωπο, συνήθως με αρκετή επιτυχία (!)

Και ράβε και ξήλωνε..
Γι’ αυτό και τα εκάστοτε αρμόδια υπουργεία, εντός κάθε τριακονταετίας επιχειρούν να διορθώνουν τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης, επινοώντας εξαιρετικές μεταρρυθμίσεις. Δεκάδες μεταρρυθμίσεις για την εκπαίδευση και μετά αντιμεταρρυθμίσεις και άντε πάλι από την αρχή… κάθε υπουργός και μια μεταρρύθμιση για την παιδεία. Και ράβε και ξήλωνε. Και όλοι οι υπουργοί εξαγγέλλουν νέα μέτρα, για να κάνουν καλύτερη παιδεία. Και αυτή όλο πάει από το κακό στο χειρότερο, διότι το πρόβλημα είναι… ο δάσκαλος! Αυτός, ο ξετσίπωτος δημόσιος υπάλληλος, που τον πληρώνουν όλοι, για να κάνει τη δουλειά του κι αυτός ο αχαΐρευτος κάνει κι απεργίες. Δεν του φτάνουν οι αργίες Χριστούγεννα, Πάσχα, Εθνικές εορτές, καλοκαίρι κλπ.

Δις εις θάνατον και μετά …ισόβια
Και οι καλοί υπουργοί υπολογίζουν με ποιό τρόπο θα διορθώσουν αυτή την απίστευτη αδικία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και γι’ αυτό αποφαίνονται σοφά ότι αυτό το ον, για να συμμορφωθεί θα πρέπει να του κόψουν το μισθό να μην παίρνει πάνω από 1000 ευρώ όταν έχει σιτέψει και πάνω από 600 ευρώ όταν πρωτοδιορίζεται. Το άξεστο, το αχαΐρευτο ον, που κακώς ο Καποδίστριας του έδωσε μονιμότητα, αυτό φταίει για όλα τα δεινά της κοινωνίας, γιατί δεν κάνει τη δουλειά του και γι’ αυτό είναι ένοχο και πρέπει να τιμωρείται. Σύμφωνα με μυστικές εισηγήσεις προς τον αρμόδιο υπουργό, κανονικά θα έπρεπε να πληρώνει για τη δουλειά του, ίσως και να μαστιγώνεται άπαξ του μηνός, εντός της κεντρικής πλατείας, προκειμένου να συμμορφώνεται...

***

Αλλά, ας ξεφύγουμε λίγο από αυτό το σχέδιο συμμόρφωσης και ως παρεμπίπτον ζήτημα, να θυμηθώ μια παλιά ιστορία..

Μια παλιά ιστορία
Ήταν τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη, λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, πήγαινα στην Γ’ δημοτικού –προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή- όταν έτυχε να συναντήσω σε κάποιο από τα ωραιότερα χωριά του Πηλίου, τον χασάπη του χωριού, τον Χασαπάκο με τ’ όνομα. Ήταν ευθυτενής, με άγρια όψη και μαλακή καρδιά, τα χέρια του είχαν ρόζους από τους μπαλτάδες για τα κρέατα, τα τσεκούρια για τα ξύλα και το καργάρισμα της αλυσίδας, μην τύχει και του φύγει το τσοπανόσκυλο, ο σκύλος- φύλακάς του, ο γερο Φρίξος.

Ο ..απειροστικός λογισμός
Εκείνες τις μέρες, έτυχε η γειτόνισσά του να του παραγγείλει μισό κιλό κρέας, για ένα τραπέζι που ήθελε να κάνει, για χάρη της θυγατέρας της, που ήταν στα αρραβωνιάσματα. Το κρέας κόστιζε χ δραχμές, όμως η γειτόνισσα είχε παραγγείλει και μυτζήθρα ανάλατη, αλλά και σαπούνια που τότε έμαθα ότι τα έφτιαχναν στα κατώγια με λίπη, σόδες και …ίσως και λίγα μαγικά λόγια της εποχής. Σαν αυτά που ψέλλιζε ο Χασαπάκος, όταν έφτασε η ώρα του λογαριασμού. Η γειτόνισσα ετοιμοπόλεμη, γρήγορη και προετοιμασμένη: το κιλό κάνει τόσο, δια δύο ίσον τόσο, επί τόσο ίσον…. κοστίζουν x, σου δίνω τόσα, μείον από κείνα τα κατοστάρικα που χρώσταγες για τη φρέζα, σούμα …

Το πολιτισμικό σοκ
Ο γερο Χασαπάκος βρισκόταν αντιμέτωπος με το χειρότερο εφιάλτη του: διαίρεση, πολλαπλασιασμός, πρόσθεση, αφαίρεση και ξανά αφαίρεση… πολιτισμικό σοκ! «Μισό λεπτό μωρ’ κορίτσ’, να τα ματαδούμε τα πρά’ματα…το λοιπό(ν)…φμμμμ…!!!», αλλά όσο κι αν προσπαθούσε όλο λάθος έκανε κι όλο ξαναέπιανε το τεφτέρι από τα ψηλά. Στη δεύτερη και τρίτη προσπάθεια έβαζε κι έβγαζε τα γυαλιά της μυωπίας, ασθμαίνων και ψιθυρίζοντας και λίγα ακόμη ..γαλλικά, στο τέλος –απηυδισμένος που δεν του ‘βγαιναν οι αριθμοί, έδινε μια με τα ροζιασμένα δάχτυλα (αυτά που έλιωναν σκορπιό με χαρτοπετσέτα) πάνω στο τεφτέρι, πεταγόταν πάνω το μολύβι με την …πολύπλευρη (από τα πολλά ξυσίματα με το χασαπομάχαιρο) μύτη κι ο γερο Χασαπάκος αποφαινόταν οριστικά: «Τον κιαρατά το δάσκαλο απ’ μ’ έμαθε τα γράμματα!!!».

Ο καημός
Και κάθιδρος έπαιρνε τα χρήματα, έδινε όσα ρέστα του έπαιρνε η γειτόνισσα και θυμωμένος με τον εαυτό του μαζευόταν στο πέτρινο, διακοσμημένο με μούσκλια, τραπέζι του μικρού κήπου με τις ορτανσίες, να στρίψει ένα τσιγάρο, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Φυσικά και δεν του έφταιγε κανένας δάσκαλος, γιατί ο Χασαπάκος αντί για δημοτικό σχολείο, είχε αποφοιτήσει από το σχολείο της φύσης, εκεί στο ρέμα που έβοσκε τα κατσικάκια. Είχε όμως σπουδάσει τοπική Γεωγραφία, γνωρίζοντας κάθε σπιθαμή του τόπου του, ενώ γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά τον παγκόσμιο χάρτη, αφού ήξερε να ξεχωρίζει ότι όταν ανέβαινε το ένα διάσελο έβλεπε τον Παγασητικό και όταν αγνάντευε από το άλλο, ξανοιγόταν τεράστιο το Αιγαίο Πέλαγος.

Οι εγκύκλιες σπουδές
Σπούδασε όμως και Γραμματική και Συντακτικό, αφού κανείς δεν μπορούσε να του παραβγεί στο πώς κλίνουν οι πλαγιές και πώς συντάσσονται τα μανιτάρια, ποιά είναι παλαβά και ποιά τρώγονται. Τις βασικές γνώσεις Φυσικής τις πήρε από την ταχύτητα με την οποία μάζευε το κοπάδι τη δύση, υπολογίζοντας την ανοικτή καμπυλόγραμμη κίνηση του Φρίξου, όταν ήθελε να μαζέψει το κοπάδι και την περιδίνηση του γάλακτος που έδινε στον γκαζοντενεκέ το γιαούρτι. Τέλος, αποφοίτησε με «άριστα» στην Ωδική, από το θεϊκό αηδόνι που τον συντρόφευε στο δάσος με τα αλεπούδια και με «λίαν καλώς» στη Γεωμετρία, αφού η γαϊδάρα του η Μαρίτσα, πάντοτε λυτή, ενίοτε γύριζε μόνη της στο σπίτι, αλλά δεν πήγαινε να κοιμηθεί με τα άλλα ζώα στο παχνί, καθώς της άρεσε να κλείνει το δρόμο προς το χωριό κάθετα και να μην αφήνει να περνάει κανείς, μέχρι να την συναντήσει ο κύρης της.
Λίγο φρένο δε βλάπτει..
Εκείνον που ήθελε όσο τίποτα να μάθει τα γράμματα, όχι μόνο για να μην τον κοροϊδεύουν οι αετονύχηδες της εποχής, αλλά «για να γίνει άθρωπος», όπως έλεγε. Άνθρωπος με κεφαλαίο έγινε, από τους λίγους που έζησαν εκεί, γράμματα όμως δεν έμαθε κι έφυγε με τον καημό. Εκείνον που φόρτωνε κάθε φορά στον (ανύπαρκτο) δάσκαλό του. Τέτοιες μέρες, κάθε Σεπτέμβρη, που έξω από τα σχολεία μαζεύονται τα πιτσιρίκια σα μελίσσια και οι δρόμοι παίρνουν άρωμα από τα καινούρια (οκ, αυτά που δεν πήρανε ακόμη) βιβλία, σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό, μήπως δε χρειάζονται τόσα λεφτά και προγραμματισμός και αγωνία για μεταρρυθμίσεις, για νέες τεχνολογίες, για αγορά νέων μεθόδων και πακέτων εκπαίδευσης, για βοηθήματα, για μετάφραση ξένων (ολοκληρωμένων, προτύπων) προγραμμάτων εκπαίδευσης, αλλά μήπως είναι καιρός, τώρα στα δύσκολα, να βάλουμε κάτω το αμόρφωτο κεφάλι μας και να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του δασκάλου εκείνο τον ρομαντικό πεισματάρη τύπο, που αγωνίζεται γιατί έχει ένα όραμα για τα παιδιά του, και να δούμε τί πραγματικά αξίζει και γιατί τον έχουμε για 600 ευρώ;

Κι αν νιώσουμε στο πετσί μας έστω και λίγο τη βλακεία που μας δέρνει, ας κάνουμε πρώτο αίτημά μας για κοινωνική αλλαγή, το πώς θα τον βοηθήσουμε να οικοδομεί καλύτερα τη σχέση με τους μαθητές και το αντικείμενό του, δηλαδή πώς θα τον βοηθήσουμε να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, με ποιά μέσα, με ποιές μεθόδους όχι παρεμβαίνοντας στη δουλειά του –την ξέρει καλύτερα από τους σοφούς των υπουργείων και των εγκυκλίων- αλλά σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό και -γιατί όχι- οικονομικό. Και μη μου πείτε ότι τέτοια εποχή άλλες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της πολιτείας, όπως η υποτιθέμενη ανάπτυξη και τα όμοια, γιατί τότε για την αμάθειά μου, οφείλω κι εγώ κι εσύ με τη σειρά μου να αναθεματίσω «Τον κιαρατά το δάσκαλο που μας έμαθε τα γράμματα» (…)


Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

πηγή:mediasoup.

Άφετε τα παιδία...

Γράφει: Ο Δημήτρης Νατσιός

«Για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
θέλει ένα Καιάδα
γκρεμοτσακίτστε τους»
Ν.Γκάτσος

«Έτσι για μας τους Έλληνες. Περάσανε από την πλάτη μας άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά με κοντάρια και με άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας κρεμάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας, δίναμε φωτιά στη φωτιά…». (Φ.Κόντογλου. «Μυστικά Άνθη», σελ 12, εκδ. «Αστήρ»)
Πρέπει, εμείς οι Ρωμηοί, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, τα καίρια και τα ουσιώδη του βίου. Είμαστε «καταδικασμένοι» ως έθνος ιστορικό να στραφούμε πίσω «όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλήν του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» γράφει ο σοφός αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου. Να ανακαλύψουμε και πάλι «το άριστον εκείνο, Ελληνικός/ ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν» (Κοβάφης).

«Να σωθεί το κράτος» ψελλίζουν τα ψοφίμια της πολιτικής και εννοούν την διαιώνιση της ελεεινής βιοτής τους, την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού, τον εκφυλισμό του.

Ας μην απορούμε για το κατάντημά μας. Είναι ιστορικό αξίωμα. Πριν φτάσεις στην υλική κατάρρευση προηγείται μια πνευματική ήττα. Ο στρατηγός Μακρογιάννης συνοψίζει σε μία φράση την ήττα. «Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη είς την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν».

Τρία πράγματα εχάλασαν την Ρωμανία κατά τον πατριδοφύλακα αγωνιστή: η απιστία, η αφιλοπατρία (ο πόνος για την πατρίδα) και η έλλειψη αρετής (και εξυπονοεί προφανώς την ανηθικότητα). Αυτό είναι και το μυστικό υφάδι, ο μίτος που θα μας επανενώσει με τους κεκοιμημένους μας, τα ευκλεή λείψανα του Γένους που εβαρέθηκαν στο μνήμα εκαρτερώντας. Και οφείλουμε, όσοι γράφουμε, ψευτογράφουμε πέντε αράδες να ανασύρουμε από τις πνευματικές μας σιταποθήκες κείμενα πίστης, φιλοπατρίας και αρετής για να αναθαρρήσουμε, εμείς οι Έλληνες, σε τούτους τους καιρούς του ύστατους.

«Ο φόβος κερδίζει ολοένα έδαφος μέσα τους σαν γάγγραινα» μονολογεί με θλίψη ο Σεφέρης για τα χρόνια τα κατοχικά. Και δεν μιλώ για χαζοαισιοδοξίες και παρηγοριές της μιας πεντάρας. Οι Φράγκοι τοκογλύφοι και τα εντόπια άταφα πτώματα, δεν θα μας σώσουν, έστω και οικονομικά («παλιόφραγκοι που πέφτετε/ σαν όρνια στα ψοφίμια/ εσείς πάντοτε κυνηγοί/ και πάντα εμείς αγρίμια»).

Τα δυτικά «όρνια» θα μας «σώσουν» αν υποκύψουμε στους εκβιασμούς της Τουρκίας και παραδώσουμε το Αιγαίο και όταν προδώσουμε την ιστορία της Μακεδονίας. Τότε θα βρεθούν τα δισεκαταμμύρια εν μια νυκτί).

Θέλω να πω κάτι, δίκην εξομολογήσεως, για να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι, εν μέσω ανείπωτης λύπης, εν μέσω φόβου και τρόμου, να αρθρώσεις μια λέξη, στηριγμού, έναν καλό λόγο, ένα «δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» του αγίου Χρυσοστόμου.

Χάρις και στις τηλεοπτικές εκκενώσεις, σε κάθε γωνιά της πατρίδας, από άκρου εις άκρον, όλοι μας τονθορύζουμε (σημαίνει ψιθυρίζω μετά γογγυσμού ) περί των μέτρων, των συνεπειών, για το μέλλον, τα αποφώλια τέρατα της ανεργίας, την αναξιοπρέπεια και την οδύνη της φτώχειας.

Το μαράζι μπήκε στα σπίτια, κατατρώει τα σωθικά των οικογενειών. Τα παιδιά είναι μπροστά, βιώνουν (βλέπουν, ακούν, αισθάνονται) τραγωδίες.

Μία «παραπλευρη απώλεια», όπως θα υποστήριζαν τα σαπρόφυτα της Νέας Τάξης, είναι τα παιδιά. Τα παιδιά σιγά-σιγά δεν παίζουν, τα παιδιά, τα Ελληνάκια, θα χάσουν, θα μας στερήσουν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μας υπενθυμίζουν την ομορφιά του κόσμου, την μεγαλοπρεπή απλότητα του παραδείσου: το γέλιο τους.

Πρώτες μέρες στο σχολείο, χωρίς βιβλία ( μια παραίτηση για λόγους ευθιξίας.

Ευθιξία; τι είναι αυτό; τρώγεται, αναρωτιούνται οι εθνομητριές του υπουργείου διά βίου αμάθειας και βλακείας), χωρίς επιχορηγήσεις, δάσκαλοι τετρομαγμένοι, διότι το φάσγανο της «εφεδρείας» διαπερνά και τον στενό τομέα και ….στη μέση τα παιδιά. (Θα γράψει ο Ντοστογιέφσκι. «Οι τρεις θησαυροί που μας μένουν από τον χαμένο παράδεισο:

-τα γέλια των παιδιών
-τα χρώματα των λουλουδιών
-το κελαήδημα των πουλιών).

Κανόνας αναντίρρητος της τέχνης του δασκάλου είναι ότι αυτός διδάσκει με τη ζωή του. Αυτό που είμαστε, αυτό εισπράττουν και αφομοιώνουν οι μαθητές.

«Αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος, κανών και όρος ευζωίας. Τον γάρ διδάσκοντα τοιούτον είναι χρη», ο δάσκαλος είναι πρότυπο και διαπαιδαγωγεί με το παράδειγμά του γράφει ο ιερός Χρυσόστομος («Εις Α’ Τιμ. Όμιλ ΙΓ, 1 , ΕΠΕ 23, 330).

Ας αναλογιστούμε τις τρομερές αναθυμιάσεις, την καταθλιπτική ατμόσφαιρα, που εισπνέουν τα παιδιά, από δω και πέρα, εφεξής σε σπίτι και σχολείο. Ήδη κάτι συμβαίνει μες στις τάξεις μας.

(Μιλάω για παιδιά της Ε΄Δημοτικού). Πλανάται ο φόβος. Τα καημένα τα σακατεύουμε με την μαυρίλα και τις περιρρέουσες φοβέρες που νυχθημερόν εξαπολύει η υβριδιοκαθεστωτική μαγαρισιά και ανικανότητα.

Οφείλουμε όμως, όσοι ζωντανοί, να βάλλουμε υποστυλώματα, να απλώσουμε, να τείνουμε «χείρα βοηθείας και συμπαθείας» στα θύματα, στα πραγματικά αθώα θύματα της κρίσης. Είναι ώρα να φανούμε Κυρηναίοι, να βαστάξουμε, εν ιλαρότητι καρδίας, τα βάρη των εμπερίστατων οικογενιών.

Και, γιατί όχι, όσοι πιστοί, ας επαναλάβουμε τους στίχους από εκείνο το ωραιότατο ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως, που προφανώς ευρισκόμενος εν μέσω θλίψεων και συμφορών του βίου προσφεύγει, ο τάλας, πού αλλού, στην Θεοτόκο, την χαρά των θλιβομένων. Τώρα που μας εκύκλωσαν αι ζάλαι του βίου, ωσπερ μέλισσαι κηρίον, ας σηκώσουμε τα αγύριστα κεφάλια μας, το βλέμμα μας στον ουρανό.

Εκεί θα βρούμε σκέπη, προστασία και γαλήνη. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, οι Ρωμηοί, όταν κινδυνεύουμε δεν παρακαλάμε τα όρνια της Δύσης και της Ανατολής - «το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε» θα έλεγε σ’αυτήν την περίπτωση ο ποιητής - αλλά ψάλλουμε παρακλητικούς κανόνες, φωνάζουμε την Παναγία με τον τρόπο του Κολοκοτρώνη.

«Ο Αναγνωσταράς, Μπεηζαντές, Μπούρας πάνε στο Λεοντάρι έμεινα μόνος μου με το άλογο μου εις το Χρυσοβίτσι γυρίζει ο Φλέσσας και λέγει ενός παιδιού: «Μείνε μαζί του μην τον φάνε τίποτες λύκοι». Έκατσα έως που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους, απέ εκατέβηκα κάτου• ήτον μία εκκλησία εις τον δρόμον (η Παναγία στο Χρυσοβίτσι) και το καθισιό μου ήτον όπου έκλαιγα την Ελλάς: «Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν». Και επήρα έναν δρόμο κατά την Πιάνα. Εις τον δρόμον απάντησα τον ξαδελφόν μου Αντώνιον, του Αναστάση Κολοκοτρώνη, με εφτά άνηψίδια μου, εγινήκαμεν εννιά, και το άλογο μου δέκα εγώ ήμουν και χωρίς τουφέκι».
(«Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής»).

«Του λοιπού μη φοβού» θα μας έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος.

ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΙΣΗ ΧΡΗΜΑΤΩΝ

Υπάρχουν πολλά κόλπα που μέσω αυτών γλιτώνεις λίγα χρήματα μεν τις περισσότερες φορές, αλλά αν κάνεις χρήση πολλών από αυτά ταυτόχρονα, μετά από ένα μεγάλο διάστημα χρόνου θα δεις σημαντική αλλαγή στα οικονομικά σου.Πρότεινε αν θέλεις και εσύ τις δικές σου συμβουλές στα σχόλια.

*Αγοράζεις ρούχα διαχρονικά που να μπορούν να φορεθούν πολλά χρόνια και να μην θεωρούνται ντεμοντέ την επόμενη χρονιά.

*Ένα φθηνό ρούχο αν χαλάσει σε μερικούς μήνες στην ουσία δεν είναι φθηνό αφού θα χρειαστεί να ξαναπληρώσεις για να το αντικαταστήσεις με κάποιο άλλο.Για αυτό τον λόγο ψωνίζεις από εταιρίες που έχουν ρούχα που αντέχουν στον χρόνο και διατίθενται σε "σχετικά" καλές τιμές(ρίξε μια ματιά και από zara,sprider,pull and bear)

*Να αλλάζεις τα καλά ρούχα όταν έρχεσαι στο σπίτι για να διατηρηθούν περισσότερο.

*Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια τότε το καλύτερο είναι να τα αγοράσεις σε μαύρο χρώμα ώστε να πηγαίνουν με όλα σου τα ρούχα.

*Με την ίδια λογική καλό είναι να αποφεύγεις τις αγορές ρούχων σε έντονα χρώματα ώστε να συνδυάζονται πιο εύκολα με άλλα.

*Αν φαγώθηκαν οι σόλες των παπουτσιών και το δέρμα παραμένει σε καλή κατάσταση δεν είναι ανάγκη να πεταχτούν,υπάρχουν και οι τσαγκάρηδες.

*Μην ψωνίζεις παρορμητικά.Άσε να περάσει μια ημέρα αφού δεις κάτι και αν εξακολουθείς να πιστεύεις ότι σου είναι απαραίτητο ψάξε να βρεις κάτι παρόμοιο σε προσφορά ίσως η και μεταχειρισμένο.

*Οι άντρες μπορούν να υιοθετήσουν ένα πιο κοντό κούρεμα που θα το συντηρούν με μια κουρευτική μηχανή όποτε θέλουν.Αν πήγαινες για παράδειγμα μια φορά τον μήνα στο κομμωτήριο και έδινες 10 ευρώ την φορά, μέσα σε ένα χρόνο θα εξοικονομήσεις 120 ευρώ.Τα έξοδα αγοράς της μηχανής τα κάνεις απόσβεση μέσα σε 2 με 3 μήνες.

*Ακόμα και αν πάει κάποιος η κάποια στο κομμωτήριο,ένα λούσιμο από το σπίτι αντί για το κομμωτήριο θα του εξοικονομήσει κάποια χρήματα.

*Φροντίζουμε για την καλή συντήρηση των πραγμάτων ώστε να έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής.Π.χ κάνουμε κάθε χρόνο συντήρηση στον καυστήρα,εξαέρωση στα καλοριφέρ κτλ.

*Ψάχνουμε να βρούμε σπίτι προς ενοικίαση τις περιόδους που δεν ψάχνουν άλλοι ώστε να εξασφαλίσουμε καλύτερη τιμή.Π.χ μέσα στο καλοκαίρι που αποφεύγουν όλοι τις μετακομίσεις είναι καλή περίοδος για κάτι τέτοιο.

*Εφόσον είναι δυνατόν αποφεύγουμε τους μεσίτες και κάνουμε την δική μας έρευνα μέσα από μια εφημερίδα, το internet η μια βόλτα στην γειτονιά που ψάχνουμε σπίτι .

*Αντί να πληρώνουν οι γονείς σε babysitters θα μπορούσαν να συνεννοηθούν με κάποιους φίλους τους που έχουν παιδιά και αυτοί, ώστε να κρατάνε τα παιδιά εναλλάξ όταν θέλουν να πάνε κάπου.Στην Αμερική υπάρχει αυτό το πράγμα πιο οργανωμένα με κουπόνια αλλά είναι εφικτό να γίνει και ανεπίσημα και εδώ κάτι τέτοιο.

*Οι γονείς μπορούν να σκεφτούν το ενδεχόμενο να χρησιμοποιούν υφασμάτινες πάνες που πλένονται για τα παιδιά τους.Είναι μια λύση που είναι και οικολογική.

*Αν οι καναπέδες πάλιωσαν αντί να αγοράσεις καινούργιους μπορείς να αγοράσεις ριχτάρια η καλύμματα που είναι πολύ πιο φθηνά,είναι της μόδας και βολεύουν και περισσότερο στο πλύσιμο.

*Αν διασκέδαση για εσένα σημαίνει 2-3 ποτά τουλάχιστον,θα μπορούσες να πίνεις τα 2 ποτά από το σπίτι και μετά να βγαίνεις έξω.(εννοείται ότι δεν θα οδηγήσεις μετά)

*Η ίδια τακτική φυσικά μπορεί να εφαρμοστεί και στο φαγητό.Αν ζεις στην Ελλάδα και έχεις σκοπό να πας σε κάποια ταβέρνα με την παρέα σου, μάλλον ξέχνα το, γιατί εδώ πληρώνουμε όλοι το ίδιο (άσχετα με το αν ο άλλος τρώει αστακό και εμείς μακαρόνια), αλλά αν είναι να βγεις για καφέ για μια βόλτα η για κάποιες δουλειές μπορείς να το κάνεις.

*Όταν βρίσκουμε πολύ καλές προσφορές σε προϊόντα που τα χρειαζόμαστε πραγματικά και δεν λήγουν η λήγουν μετά από πολύ καιρό αγοράζουμε σε μεγάλες ποσότητες(ρίξε μια ματιά για τις προσφορές αν θέλεις πρώτα και εδώ όμως).

*Πήγαινε σε καταστήματα δοκίμασε ρούχα,παπούτσια η οτιδήποτε άλλο και μετά ψάξε να τα βρεις στο internet σε sites όπως το ebay για παράδειγμα και αγόρασε τα από εκεί.Καλό είναι πάντως να έχεις ενημερωθεί για κάποια πράγματα πριν παραγγείλεις.Ρίξε μια ματιά και εδώ

http://www.dpgr.gr/index.php?page=ebayhttp://www.expertgr.com/phpBB/viewtopic.php?p=77742&sid=55f5dece8a681eaeee1c2c4585d6ccb1

*Πούλα αντικείμενα που δεν χρειάζεσαι σε sites όπως το Ricardo.gr, το eBay.com ή σε second hand καταστήματα.

*Επικοινώνησε με mail,facebook,msn,skype για να γλιτώσεις χρήματα από τα τηλέφωνα.

*Μπορείς να έχεις μήπως το κινητό μόνο για ώρα ανάγκης χρησιμοποιώντας μια κάρτα προπληρωμένη;

*Αν έχεις χρέη δώσε προτεραιότητα σε αυτά με το μεγαλύτερο επιτόκιο.

*Η ντοματοσαλάτα η το φαγητό που περίσσεψε από εχθές μπορούν να γίνουν σάλτσα η να προστεθούν σε άλλα φαγητά με λίγη φαντασία αντί να πεταχτούν.Πχ τα μακαρόνια η το ρύζι που περίσσεψε μπορούν να συνδυαστούν με κάποιο άλλο φαγητό που θα μαγειρευτεί την επόμενη ημέρα.

*Τις καλύτερες τιμές στην λαϊκή τις βρίσκεις αν πας λίγο πριν το κλείσιμο της.

*Σχεδιάζεις το μενού ανάλογα με το τι είναι φθηνό εκείνες τις ημέρες.

*Όσο μπορείς μην αγοράζεις συσκευασμένα γεύματα και μαγείρεψε μόνος-η.

*Κάνε μια γραπτή λίστα για αυτά που χρειάζεσαι προτού πας στο super ώστε να αποφύγεις να αγοράσεις πράγματα από παρόρμηση της στιγμής.Έρευνες επίσης αναφέρουν ότι αγοράζουμε πιο εύκολα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε στο super όταν είμαστε νηστικοί.(Ρίξε μια ματιά εδώ και εδώ προκειμένου να αγοράζεις πιο συνειδητοποιημένα αφού γνωρίσεις μερικά από τα κόλπα που χρησιμοποιούν τα καταστήματα.)

*Στα προϊόντα του supermarket οι συσκευασίες πολλές φορές παραπλανούν γιαυτό καλό είναι να κοιτάς το βάρος του προϊόντος που αναγράφεται στην συσκευασία προτού αποφασίσεις τι θα αγοράσεις.

*Αντι για αναψυκτικά και έτοιμα ροφήματα πίνε νερό.Είναι μια λύση που θα συμβάλει και στην καλυτέρευση της υγείας σου.

*Οι σακούλες από το supermarket μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν σακούλες σκουπιδιών.

*Αν έχεις σκοπό να αγοράσεις καινούριο κινητό, το παλιό σου ίσως μπορεί να πουληθεί η να ανταλλαχθεί με σκοπό να κοστίσει λιγότερο η καινούρια συσκευή σε κάποιο κατάστημα η σε κάποιο από αυτά τα sites (www.hotshop.gr, www.zer.gr)

*Μπορείς να χρησιμοποιείς μήπως κάποιες φορές τα δημόσια μέσα μεταφοράς η και ποδήλατο για να εξοικονομήσεις χρήματα από βενζίνες;

*Η κάρτα απεριορίστων διαδρομών στα Μ.Μ.Μ ίσως συμφέρει οικονομικά σε κάποιον που καλύπτει πολλές διαδρομές.Ρίξε μια ματιά και από εδώ

*Κράτα τις αποδείξεις για να έχεις μείωση φόρου.

*Φτιάχνε το τσάι στην τσαγιέρα αντί να χρησιμοποιείς ένα φακελάκι για κάθε φλιτζάνι.Σκέπασε την κατσαρόλα όταν μαγειρεύεις για να μαγειρευτεί το φαγητό πιο γρήγορα.Κλείσε το μάτι της κουζίνας 10-15 λεπτά πριν βγάλεις την κατσαρόλα από την φωτιά.

*Αντι να χρησιμοποιείς το στεγνωτήριο ρούχων μπορείς να απλώσεις κάποια ρούχα μήπως η και όλα ακόμη;

πηγή:Τρελογιάννης

Η Γιόγκα και ο Διαλογισμός:Είναι αντίθετα και ασυμβίβαστα με την Ορθόδοξη χριστιανική άσκηση και ειδικότερα την προσευχή

Στο σχολείο που υπηρετώ τώρα ένα πρωινό έπεσε το μάτι μου σε κάτι φυλλάδια που άφησε μια ψυχή για μαθήματα γιόγκας ,τόσο απλά σαν μαθήματα που σερβιρονται ,σαν άσκηση για την σωματική και ψυχική υγεία !!Πιστεύω πως η άγνοια λειτουργεί υπέρ τέτοιων ομάδων ,είναι λοιπόν η γιόγκα ότι παρουσιάζετε..;


Μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Η εποχή μας είναι εποχή μεγάλης πνευματικής συγχύσεως και αποστασίας από το θέλημα του Θεού. Πατέρας αυτής της καταστάσεως είναι ο διάβολος, ο οποίος χρησιμοποιεί ανθρώπους που παρασύρει στην πλάνη, για να φέρει σε πέρας το ανθρωποκτόνο σχέδιο του. Τη σύγχυση αυτή καλλιεργούν κυρίως οι ομάδες της λεγόμενης «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Βασικό τους δόγμα είναι ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Όλες είναι δρόμοι που οδηγούν, λένε, στον ίδιο σκοπό. Ο ίδιος όμως ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός τους διαψεύδει λέγοντας στο Ευαγγέλιο: «Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιω.,14,6). Συνεπώς, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι προς τη σωτηρία, παρά ένας και μοναδικός που είναι ο Χριστός και η Εκκλησία του.

Οι κήρυκες της συγχύσεως ταυτίζουν τη χριστιανική προσευχή με τη γιόγκα και το διαλογισμό που είναι τεχνικές των ανατολικών θρησκειών και του αποκρυφισμού. Με αυτά που θα πούμε πιστεύω ότι θα διαλύσουμε αυτή τη σύγχυση.

Η άσκηση νομοθετείται από τον ίδιο τον Κύριο μας στο ιερό Ευαγγέλιο. Η άσκηση είναι το μέσον για να φθάσει κανείς στο σκοπό της χριστιανικής ζωής, που είναι η απαλλαγή από τα πάθη και η ένωση με το Θεό (κατά χάριν θέωση). Μορφές ασκήσεως είναι η νηστεία, η αγρυπνία, η προσευχή, η ειλικρινής μετάνοια και η εξομολόγηση, η ταπείνωση, το να προσπαθούμε να κόβουμε το δικό μας θέλημα κάνοντας υπακοή στο θέλημα του Θεού, το να μην έχουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας ανύπαρκτες δυνάμεις, αλλά στη δύναμη του Θεού, το να αποδίδουμε στο Θεό όλα τα καλά και την όποια πρόοδό μας στο δρόμο της αρετής, ενώ στον εαυτό μας να επιρρίπτουμε την ευθύνη για τις αμαρτίες μας. Κοντά σ' αυτά πρέπει να προσθέσουμε τη μελέτη του λόγου του Θεού και τη συνειδητή συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, κυρίως στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως και στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η άσκηση είναι όχι μόνο για τους μοναχούς και τους κληρικούς, αλλά για όλους τους χριστιανούς, όπως φαίνεται καθαρά από το ιερό Ευαγγέλιο και τους βίους των αγίων της Εκκλησίας μας. Αυτόν τον δρόμο της ασκήσεως έβάδισαν τα εκατομμύρια των αγίων της πίστεως μας. Η άσκηση ουσιαστικά είναι το να βάλει ο άνθρωπος από τη δική του πλευρά το «θέλω». Το «μπορώ» το βάζει από τη δική του πλευρά ο παντοδύναμος Θεός.
Έτσι σιγά-σιγά θεραπεύεται ο άρρωστος από την αμαρτία άνθρωπος. Αυτή η θεραπεία γίνεται μόνο μέσα στο πνευματικό νοσοκομείο που λέγεται Εκκλησία. Για να επιτευχθεί η θεραπεία απαραίτητη είναι η άσκηση.

Η άσκηση στην ορθόδοξη παράδοση θεραπείας δεν είναι μια τεχνική.. Δεν είναι ένα σύνολον από πρακτικές.

Είναι αντίθετα, η ανταπόκριση με φιλότιμο στην αγάπη του Θεού. Το να κάνουμε δηλαδή ανθρωπίνως ό,τι χρειάζεται για να καθαρίσουμε τον έσω άνθρωπο, ώστε να έλθει και να κατοικήσει μέσα μας η Χάρις του Θεού. Εξάλλου ο Θεός κάνει το πρώτο βήμα, για να συναντήσει τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για να βρει το Θεό. Ερχόμαστε τώρα σ' ένα σημείο κρίσιμο.

Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στην άσκηση την ορθόδοξη και την άσκηση στον εξω-ορθόδοξο χώρο, οι οποίες μάλιστα μπορεί να εντυπωσιάσουν κάποιον ο οποίος μένει στη φαινομενική ομοιότητα των δένδρων όσον αφορά στα φύλλα, και δεν βλέπει τις διαφορές στον κορμό, στις ρίζες και κυρίως στον καρπό.

Προσευχή είναι η συνομιλία της ψυχής με το Θεό. Πολύ γνωστή στη μοναχική παράδοση είναι η λεγόμενη νοερά προσευχή («Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»), την οποία καλλιέργησαν και καλλιεργούν όλες οι φιλόθεες ψυχές και όχι μόνον οι μοναχοί.

Οι εξωτερικές ομοιότητες της λεγομένης ψυχοσωματικής μεθόδου της νοεράς προσευχής με τις τεχνικές του διαλογισμού στάθηκαν αφορμή για να γράφουν πολλά, τα τελευταία κυρίως χρόνια. Ας μην ξεχνούμε ότι το κάλπικο πάντα μιμείται το γνήσιο. Ο διάβολος μπορεί να μετασχηματισθεί ακόμη και σε άγγελο φωτός για να παραπλανήσει.

Σε τι συνίσταται γενικά η λεγομένη «ψυχοσωματική μέθοδος»; Στα εξής: Κάθεται κανείς σένα χαμηλό σκαμνί με το κεφάλι σκυμμένο, ώστε να βλέπει προς το σημείο του στήθους λίγο κάτω απ' την καρδιά και προσπαθεί να συντονίσει την αναπνοή με την προσευχή του Ιησού, στα λόγια και στο νόημα της οποίας προσπαθεί να συγκεντρώσει το νου του και να θερμάνει την καρδιά του. Αυτό όμως δεν παρέχεται ως συνταγή, ούτε από όλους τους διδασκάλους της νοεράς προσευχής, ούτε προς όλους όσοι θα ήθελαν να ασχοληθούν.

Και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτό μπορεί να βοηθά, αλλά δεν είναι ο σκοπός. Το θέμα αυτό θα αναπτυχθεί στη συνέχεια.

Ο διαλογισμός από την άλλη πλευρά ορίζεται από τον Ινδό γκουρού Σάτυα Σάι Μπάμπα ως «η μέθοδος μέσα από την οποία ο νους μαθαίνει να συγκεντρώνεται» (Σρί Σάτυα Σάι Μπάμπα, «Διαλογισμός», Εκδ. Σρί Σάτυα Σάι, Αθήνα, 1984, σ. 8, κατά παράθεσιν υπό του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου εις «Διαλογισμός ή προσευχή;» σ. 56).

Στην περίπτωση αυτή του συσχετισμού νοεράς προσευχής και διαλογισμού γίνεται μια ανέντιμη προσπάθεια. Είναι η προσπάθεια να φανεί ότι δήθεν έχουμε δύο διαφορετικούς μεν, αλλά συγγενικούς κατά βάθος δρόμους, που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Ότι έχουμε δύο διαφορετικές παραδόσεις που περιγράφουν όμως την ίδια ουσιαστικά εμπειρία. Δυστυχώς ακόμη και καθηγητές Ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών, όπως π. χ. ο καθηγητής Σάββας Αγουρίδης, υποστηρίζουν αυτή την άποψη (βλ. άρθρο του με τίτλο «Η εμπειρία του θείου φωτός στους Ορθόδοξους Ησυχαστές και ο φωτισμός στον Βουδισμό Ζεν» (εισήγηση στο Conference on God and God's Equivalents» που οργάνωνε το Council on the World's Religions , στην Assisi, Ιταλία, 16 Μαΐου 1990). Η εξήγηση είναι ότι ο κ. Αγουρίδης είναι δυστυχώς στέλεχος της «Ενωτικής Εκκλησίας» του Κορεάτη ψευδομεσσία Σαν Μυούνγκ Μούν.

Αυτή η προσπάθεια βέβαια της συγχύσεως εντάσσεται μέσα στο συγκρητιστικό πλαίσιο που βλέπει τα πράγματα η λεγομένη «Νέα Εποχή του Υδροχόου». Όπως είπαμε και στην αρχή, λένε για να παραπλανήσουν και να προσηλυτίσουν τους αστήρικτους, ότι τάχα όλα είναι το ίδιο.. Κατά βάθος όμως ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν, διότι δέχονται ότι η δική τους πίστη ανήκει στη Νέα Εποχή και συνεπώς βρίσκονται οι ίδιοι σε ανώτερο εξελικτικό επίπεδο από εμάς τους χριστιανούς που μείναμε, όπως λένε, κολλημένοι στην παλιά εποχή, δηλαδή στην «εποχή των ιχθύων», που ήταν, όπως λένε, η εποχή του χριστιανισμού!

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την περί Θεού, ανθρώπου και κόσμου αντίληψη στην οποία βασίζεται η χριστιανική ορθόδοξη προσευχή. Από την άλλη πλευρά θα μπορούσαμε να πούμε εξίσου πολλά για την περί Θεού, ανθρώπου και κόσμου αντίληψη, την οποία προϋποθέτει η γιόγκα και ο διαλογισμός. Οι δύο αυτές αντιλήψεις είναι μεταξύ τους τελείως αντίθετες και ασυμβίβαστες. Για μας του χριστιανούς, ο Θεός είναι πρόσωπο, δημιούργησε από αγάπη τον άνθρωπο, ο οποίος είναι επίσης πρόσωπο. Ο Θεός επίσης δημιούργησε από αγάπη τον κόσμο και ενδιαφέρεται γι' αυτόν, όπως βέβαια, και πολύ περισσότερο, ενδιαφέρεται και για τον άνθρωπο. Αντίθετα, συμφώνα με τις ανατολικές θρησκείες και την «Νέα Εποχή», ο Θεός είναι μια απρόσωπη υπερσυνειδητότητα που ταυτίζεται με το σύμπαν. Έχουμε δηλαδή πανθεϊσμό. Ο άνθρωπος επίσης, σύμφωνα μ' αυτούς, είναι σαν μια σταγόνα που πρέπει να σβήσει μέσα στον ωκεανό του απρόσωπου Θεού-σύμπαντος. Δεν υπάρχει ελευθερία ούτε ευθύνη σύμφωνα με την αντίχριστη αντίληψη της «Νέας Εποχής». Όλα καθορίζονται, λένε, με βάση τον τυφλό νόμο του κάρμα και της μετενσάρκωσης, ο οποίος βέβαια δεν είναι νόμος, αλλά μια θρησκευτική πίστη των ανατολικών θρησκειών και του αποκρυφισμού. Σύμφωνα με αυτή την πλάνη, η ψυχή μετά το σωματικό θάνατο, μπαίνει σ' ένα άλλο σώμα, είτε ανθρώπου, είτε ζώου. Μπορεί ακόμη και σ' ένα φυτό ή μια πέτρα, αφού όλα στην ουσία τους είναι, όπως λένε, το ίδιο.

Κλείνουμε την σημαντική αυτή πιστεύω παρένθεση.

Η ορθόδοξη τοποθέτηση πάνω στην πλανεμένη άποψη ότι τάχα διαλογισμός και προσευχή είναι το ίδιο, μπορεί να συνοψισθεί στα εξής: Διαβάζω από το βιβλίο «Η δύναμη του Ονόματος» του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας κ. Καλλίστου Γουέαρ, καθηγητού στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

«Μαζί με τις ομοιότητες υπάρχουν επίσης και διαφορές. Όλες οι εικόνες έχουν πλαίσια και όλα τα πλαίσια των εικόνων έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά• κι όμως οι εικόνες μέσα στα πλαίσια ίσως να είναι ολότελα διαφορετικές. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η εικόνα, όχι το πλαίσιο. Στην περίπτωση της Ευχής του Ιησού, οι φυσικές ασκήσεις είναι σαν το πλαίσιο, ενώ η νοερά επίκληση του Χριστού είναι η εικόνα μέσα στο πλαίσιο. Το “πλαίσιο" της Ευχής μοιάζει βεβαίως με διάφορα μη Χριστιανικά “πλαίσια" αλλά αυτό δε θα πρέπει να μας αποσπά την προσοχή από τη μοναδικότητα της εικόνας που περικλείεται από το χαρακτηριστικά χριστιανικό περιεχόμενο της προσευχής. Το ουσιώδες σημείο στη Νοερά Προσευχή δεν είναι η πράξη της επανάληψης αυτή καθ' εαυτή, ούτε το πως καθόμαστε η αναπνέουμε, αλλά σε ποιόν μιλάμε• και στην περίπτωση αυτή οι λέξεις απευθύνονται ξεκάθαρα στον Ενσαρκωμένο Σωτήρα Ιησού Χριστό, Υιό του Θεού και Υιό της Παρθένου Μαρίας».

Και συνεχίζει: (Η προσευχή του Ιησού ή νοερά προσευχή είναι) «μια επίκληση που απευθύνεται σε ένα άλλο πρόσωπο, στο Θεό που έγινε άνθρωπος, Ιησούς Χριστός, ο προσωπικός μας Σωτήρας και Λυτρωτής. Η Ευχή του Ιησού, επομένως, απέχει πολύ από μια απομονωμένη μέθοδο ή τεχνική. Υφίσταται μέσα σε μια ορισμένη συνάφεια, κι αν διαχωριστεί απ' τη συνάφεια αυτή χάνει το ορθό της νόημα.

Και συνεχίζει: Η συνάφεια, της Ευχής του Ιησού είναι πρώτα απ' όλα συνάφεια πίστης. Η Επίκληση του Ονόματος προϋποθέτει ότι κάποιος που λέει την προσευχή πιστεύει στον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού και Σωτήρα. Πίσω από την επανάληψη ενός τύπου λέξεων πρέπει να υπάρχει μια ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού σ' αυτό που Εκείνος είναι και σ' ότι έχει κάνει προσωπικά για μένα.
Κατά δεύτερο λόγο, η συνάφεια της προσευχής του Ιησού είναι συνάφεια κοινότητας. Δεν επικαλούμαστε το Όνομα σαν χωριστά άτομα, στηριζόμενα αποκλειστικά στις δικές μας εσωτερικές δυνάμεις, αλλά το επικαλούμαστε σαν μέλη της κοινωνίας της Εκκλησίας. Ούτε για μια στιγμή (οι Άγιοι Πατέρες μας) δεν αντίκρισαν την Επίκληση του Ονόματος του Ιησού σαν υποκατάστατο των Μυστηρίων, αλλά δέχτηκαν ότι οποίος την χρησιμοποιεί, θα έπρεπε να είναι ενεργό και συμμετέχον μέλος της Εκκλησίας» (μνημονευθέν βιβλίο σ. 66-68).

Και για να συμπληρώσουμε τις σκέψεις αυτές:

Ο στόχος μας στην προσευχή είναι να επικοινωνήσουμε με το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η επικοινωνία αυτή βέβαια δεν μπορεί τα μπει μέσα σε καλούπια και να ενωθούμε μαζί του, (η ένωση όμως αυτή δεν καταργεί την προσωπική ετερότητα), ενώ στο διαλογισμό ο στόχος είναι να διαλυθεί το ατομικό Εγώ σα σταγόνα στον ωκεανό της «παγκόσμιας υπερσυνειδητότητας» που δεν είναι πρόσωπο.

Στο διαλογισμό δεν απευθύνεται κανείς σ' ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το οποίο τον συνδέει η αγάπη, αλλά απευθύνεται στον Εαυτό, πιστεύοντας ότι ο ίδιος στην ουσία του είναι Θεός. Αυτό βέβαια είναι μια δαιμονική απάτη και πλάνη, την οποία για να περάσουν, παρερμηνεύουν διαστρεβλώνοντας και τους λόγους του Χριστού «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί» (Λκ, 17,21). Αυτό όμως το χωρίο δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του Θεός, όπως πλανώντες και πλανώμενοι πιστεύουν και διακηρύσσουν οι νεοεποχίτες, αλλά σημαίνει ότι εφόσον κάποιος είναι βαπτισμένος, κατοικεί μέσα του η άκτιστη Θεία Χάρη, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα και όποιος έχει μέσα του τη Θεία Χάρη, ζει από τώρα αυτό που ονομάζουμε Βασιλεία του Θεού.

Κλείνουμε τη μικρή παρένθεση.

Ο διαλογισμός λοιπόν δεν είναι μια κίνηση εξόδου από το εγώ, μια κίνηση απαλλαγής από τον εγωισμό, δηλαδή μια κίνηση αγάπης, αλλά είναι ένα εγωκεντρικό βραχυκύκλωμα.

Στο διαλογισμό γίνεται αναφορά στο διαλογιστικό αντικείμενο, όπως το ονομάζουν. Αυτό θα μπορούσε να είναι, σύμφωνα με τους οπαδούς του διαλογισμού, η μορφή του Βούδα, η φλόγα ενός κεριού, ή οτιδήποτε άλλο (και γιατί όχι, συμπληρώνουμε εμείς, και η μορφή του Εωσφόρου, εάν αυτό «εμπνέει» και «βοηθά» τον διαλογιζόμενο).

Όταν απευθύνονται αυτοί οι οποίοι ασκούν το διαλογισμό σε χριστιανούς, για να τους προσηλυτίσουν, λένε ότι κατά την ώρα του διαλογισμού μπορούν να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στον Ιησού Χριστό. Έτσι καλλιεργούν τη σύγχυση. Διότι δίνουν στον όρο «Χριστός» άλλο περιεχόμενο. Γι' αυτούς, ο Ιησούς Χριστός δεν είναι, όπως για μας, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά ένας από τους μεγάλους δασκάλους κοντά σε πολλούς άλλους. Κυρίως όμως είναι, όπως λένε, μια κατάσταση μέσα μας! Όλοι είμαστε, λένε, από τη φύση μας Χριστοί. Εμείς όμως οι ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε στο δαιμονικό ψέμα ότι τάχα είμαστε από τη φύση μας Θεοί, αλλά αγωνιζόμαστε με τη βοήθεια του Θεού να μοιάσουμε στο Χριστό και συνεπώς να γίνουμε κατά χάριν Θεοί όπως είναι οι άγιοι. Η διαφορά είναι τεράστια. Στην περίπτωση του διαλογισμού εφαρμόζεται το εωσφορικό ψέμα της αυτοσωτηρίας, ενώ στην περίπτωση της προσευχής αγιάζεται ό άνθρωπος σε κοινωνία αγάπης και υπακοής με τον μόνο άγιο Τριαδικό Θεό.

Οι οπαδοί του διαλογισμού κάνουν λόγο και για «ξεπέρασμα του διαλογιστικού αντικειμένου».

Το υποτιθέμενο όμως αυτό «ξεπέρασμα του διαλογιστικού αντικειμένου», είναι τελείως ξένο και ασυμβίβαστο με την Ορθόδοξη προσευχή. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι για μας ένα διαλογιστικό αντικείμενο, ούτε είναι ο στόχος μας να τον ξεπεράσουμε φθάνοντας σε μια «κατάσταση καθαρής συνείδησης» ή «βαθύτερης επίγνωσης του Εαυτού» (βλ. + π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Διαλογισμός ή Προσευχή;» σελ. 86 κ. εξ. ).

Ένα άλλο σημείο, που πρέπει να τονίσουμε, είναι ότι, με τις τεχνικές του διαλογισμού φθάνει κανείς σε ύψη υπερηφάνειας, ενώ με την προσευχή ταπεινώνεται, δεν περιφρονεί κανένα και μάλιστα, έχοντας γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του, όταν βιώνει καταστάσεις της Θείας Χάριτος, τον θεωρεί (τον εαυτόν του) χειρότερο από όλους, ακόμη και από τα άλογα ζώα. Υποκάτω πάσης της κτίσεως», καθώς διαβάζουμε στο «Γεροντικό».

Ο διαλογιζόμενος που πιστεύει ότι στην ουσία του είναι Θεός, δεν μπορεί να πει «ελέησόν με», δυό λέξεις που είναι το κλειδί της νοεράς προσευχής. Δεν μπορεί με αλλά λόγια ο οπαδός του δόγματος «θέλω και μπορώ» της νεοεποχίτικης «θετικής σκέψης» να ταπεινωθεί.

Εξάλλου, ο διαλογισμός σε τελική ανάλυση, οδηγεί τον διαλογιζόμενο σε μια κατάσταση αυτούπνωσης. Η επιδίωξη ένωσης με το αντικείμενο του διαλογισμού, που είναι ο κύριος στόχος του διαλογισμού, δεν είναι παρά μια υπόθεση της φαντασίας, η οποία φαντασία σύμφωνα με την ορθόδοξη ασκητική θεραπευτική αγωγή πρέπει να μπει στο περιθώριο. Η κίνηση αυτή στο χώρο του φανταστικού, μάλλον στο χώρο όπου πραγματικό και φανταστικό συγχέονται μπορεί να φθάσει μέχρι καταστάσεις που είναι αρμοδιότητα της ψυχιατρικής, όπως π. χ. του οπαδού της «θετικής σκέψης», που προσπάθησε με τη «δύναμη του νου», όπως πίστευε, να σταματήσει ένα τραίνο, με αποτέλεσμα βέβαια να τον πατήσει. Παρομοίων εξωφρενικών παραδειγμάτων υπάρχει πληθώρα. Το δαιμονικό στοιχείο βέβαια υποβοηθεί όλες αυτές τις καταστάσεις. Παραπέμπω για εμβάθυνση στο κίνημα της λεγόμενης «θετικής σκέψης» στο βιβλίο του μακαριστού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση, σωτηρία».

Η άσκηση δεν είναι τεχνική. Αυτό φάνηκε και από τη σύγκριση νοεράς προσευχής και διαλογισμού. Δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να εκβιάσουμε την ελευθερία του Θεού. Η άσκηση στην ορθόδοξη παράδοση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον. Η επιδίωξή μας με την άσκηση είναι να νεκρώσουμε τα πάθη, όχι να βλάψουμε το σώμα. «Εμείς δεν διδαχτήκαμε να είμαστε σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι» λέγει ο αβάς Ποιμήν στο «Γεροντικόν» (Έκδ. «Αστέρος», σελ. 101, παρ. ρπγ ).

Επειδή η άσκηση δεν είναι αυτοσκοπός, όπως τονίσαμε ενωρίτερα, γι' αυτό και ο ορθόδοξος δεν επιδιώκει να δει φώτα ή οράματα, να έχει «εμπειρίες» ή να κάνει θαύματα. Όπου και όποτε παρουσιάζεται τυχόν μια «οραματολαγνεία» ή μια «θαυματολαγνεία», θα πρέπει να ξέρουμε ότι είναι παρεκτροπές από το ορθόδοξο φρόνημα και ήθος. Ο ορθόδοξος αρνείται τις «εμπειρίες» που ο διάβολος είναι έτοιμος να τις προσφέρει «εδώ και τώρα» και χωρίς να τους ζητηθούν πολύ περισσότερο βέβαια όταν του ζητηθούν.

Χάσμα μέγα υπάρχει μεταξύ ενός αληθινού προφήτη, ενός ορθόδοξου αγίου δηλαδή, και ενός αποκρυφιστή μάγου, φακίρη, θαυματοποιού, μέντιουμ.
Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση παραθέτω συνοπτικά τα βασικά σημεία διαφοροποιήσεως τα οποία αναλύονται στο βιβλίο του + π. Αντώνιου Αλεβιζόπουλου «Αποκρυφισμός, γκουρουισμός, νέα εποχή» (σ. 282286).

1. Ο προφήτης, ο άγιος, δεν είναι αυτόκλητος αλλά θεόκλητος.

2. Ο αληθινός προφήτης έχει συναίσθηση της μηδαμινότητάς του, ενώ ο μάγος, θαυματοποιός είναι γεμάτος έπαρση δαιμονική.

3. Ο αληθινός προφήτης δεν ανοίγει «επιχείρηση παροχής υπηρεσιών», ούτε προσκαλείται από τους ανθρώπους• πορεύεται εκείνος προς αυτούς.

4. Ο αληθινός προφητικός λόγος είναι συνήθως ανεπιθύμητος από εκείνους στους οποίους απευθύνεται και τους προκαλεί, δεν τους κολακεύει και

5. Το περιεχόμενο του μηνύματος του αληθινού προφήτη δεν είναι νέο αλλά παλαιό που έχει λησμονηθεί.

Και για να επανέλθουμε στο θέμα των οραμάτων και «εμπειριών», μπορούμε να προσθέσουμε ότι:

Η χάρις του Θεού βέβαια μπορεί να επισκέπτεται τους κεκαθαρμένους και άξιους, όπως και όποτε αυτή κρίνει ωφέλιμο για τους ίδιους ή για την οικοδομή του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας• αυτές οι εμπειρίες όμως ούτε εκβιάζονται ούτε αυτοσκοπός είναι.

Μετάνοια να ζητούμε συμβουλεύουν οι Άγιοι, η οποία και αυτή είναι δώρον Θεού, και η οποία κατά τον Άγιο Ισαάκ το Σύρο είναι υψηλότερα πασών των αρετών, «. . . ότι ουδέ τελειωθήναι δύναται το έργον αυτής πώποτε• προσήκει γαρ αύτη πάσιν, αμαρτωλοίς και δικαίοις, πάντοτε, τοις βουλομένοις σωτηρίας τυχείν» (Λόγος ΝΕ. , Περί παθών, Έκδ. Ιερομ. Ιωακείμ Σπετσιέρη σ. 220). Μετάνοια λοιπόν να ζητούμε και όχι να κάνουμε θαύματα, πράγμα που μπορεί, αν δεν έχουμε ταπείνωση, να μας βλάψει ή ακόμη και να μας καταστρέψει.

Ο τρόπος με τον οποίον οι Άγιοι παραιτούνται από τον πειρασμό της επιθυμίας για «εμπειρίες» είναι το ταπεινό φρόνημα.

Στο βίο του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, ο οποίος εκοιμήθη το 1994, αναφέρεται το εξής περιστατικό: Ένα βράδυ καθώς αγρυπνούσε προσευχόμενος, του φάνηκε ότι θα άνοιγε το ταβάνι της καλύβης του και θα εμφανιζόταν ο Χριστός για να τον ευλογήσει. «Θεέ μου ποιος είμαι εγώ για να αξιωθώ να σε δω;» ήταν ο ταπεινός λογισμός που αμέσως έκανε, και αστραπιαία το όραμα που ετοίμαζε να του δείξει ο διάβολος εξαφανίστηκε.

Κριτήριο για τη γνησιότητα της Ορθοδόξου ασκήσεως είναι το να γίνεται με φιλότιμο (έννοια που ιδιαίτερα ετόνιζε ο μακαριστός Γέρων Παΐσιος) και αγάπη, με ταπείνωση και διάκριση και χωρίς βέβαια να ακολουθούμε το δικό μας θέλημα. Να γίνεται δηλαδή με υπακοή και μάλιστα «χαρούμενη υπακοή», για να θυμηθούμε και έναν άλλο μεγάλο σύγχρονο μας Άγιο Γέροντα που εκοιμήθη, τον πατέρα Πορφύριο.

Μπορεί κανείς ίσως εύκολα να κάνει πεντακόσιες μετάνοιες ακολουθώντας το θέλημά του, τη γνώμη του, την κρίση του, έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Το να κάνει όμως εκατό με υπακοή είναι πιο δύσκολο, επειδή στην περίπτωση αυτή ο πονηρός τον εμποδίζει και πολεμά, ενώ στην πρώτη περίπτωση τον ενδυναμώνει και ενισχύει.

Η διαφορά μεταξύ ορθοδόξου ασκήσεως από τη μια πλευρά και δαιμονικής «ασκήσεως» από την άλλη, φαίνεται στη διήγηση του «Γεροντικού» τη σχετική με τον αβά Μακάριο τον Αιγύπτιο. Ας την ακούσουμε:

«Ενώ ο αβάς Μακάριος πήγαινε κάποτε από το έλος στο κελλί του, φορτωμένος φοινικοβλαστούς, τον συνάντησε ο διάβολος στον δρόμο, με δρεπάνι. Και καθώς θέλησε να τον χτυπήση, δεν μπόρεσε. Και του λέγει: «Πολλή αντίσταση βρίσκω σε σένα, Μακάριε, μη μπορώντας να σου κάμω κακό.. Και όμως, ό,τι κάνεις το κάνω και εγώ. Συ νηστεύεις; Και εγώ δεν τρώγω καθόλου. Αγρυπνείς; Και εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου. Ένα μονάχα έχεις και με νικάς». Τον ρωτά ο αβάς Μακάριος• «Ποιο είναι αυτό;». Και εκείνος αποκρίνεται• «Η ταπείνωσή σου. Αυτή με εξουδετερώνει». («Γεροντικόν» σε νεοελληνική απόδοση υπό Βασ. Πέντζα, έκδ. Αστέρος», σελ. 152, παρ. Ια').

Από όσα ανεφέρθησαν μέχρι στιγμής, έγινε πιστεύω φανερό ότι η ορθόδοξη άσκηση και ειδικότερα η προσευχή, δεν έχει στην ουσία καμμία ομοιότητα και συγγένεια με τη γιόγκα και το διαλογισμό που καλλιεργούν οι ανατολικές θρησκείες και οι ομάδες της λεγομένης «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Όσοι λένε το αντίθετο, ή πλανούν τους ανθρώπους καλλιεργώντας τη νεοεποχίτικη σύγχυση των αιρέσεων, ή πέφτουν θύματα αυτής της συγχύσεως. Ο μόνος ασφαλής τρόπος για να μην πέσει κάποιος θύμα των αιρέσεων, είναι να ανήκει συνειδητά και οργανικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας για τον άνθρωπο, καθώς διετήρησε ανόθευτο το Ευαγγέλιο και την παράδοση που μας εκληροδότησε το Άγιο Πνεύμα δια των Αγίων Αποστόλων και των διαδόχων τους. Τότε μόνον σκεπάζεται από τη Θεία Χάρη, φωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα και καθοδηγείται με ασφάλεια προς τη σωτηρία.

πηγή:oodegr

Επιστολή στον κ. Ψαριανό

Αξιότιμε κύριε βουλευτά,

Συγκινήθηκα ιδιαιτέρως για τις πρόσφατες ερωτήσεις σας στη Βουλή, όπου ζητήσατε την κατάργηση του αγιασμού και της προσευχής στα Σχολεία και την κατάργηση του σώματος των στρατιωτικών ιερέων. Είναι παρήγορο ότι άτομα οξυδερκή σαν και εσάς αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν τον ελληνικό λαό να τον απασχολούν θέματα ήσσονος σημασίας, όπως η οικονομική κρίση, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η ανεργία, οι απολύσεις και λοιπά ανούσια, μικρά και ασήμαντα πράγματα, την στιγμή που το καυτό πρόβλημά μας σήμερα, είναι η αδικαιολόγητη εμμονή των Ελλήνων σε αναχρονιστικά και παρωχημένα μοντέλα που καθιστούν την σύγχρονη πολυπολιτισμική Ελλάδα ένα ‘θεοκρατικό καθεστώς’, όπως πολύ σωστά είπατε.

Θα σας ήθελα όμως πιο ριζοσπαστικό. Πιο αποφασισμένο. Πιο φάιτερ. Διότι με την κατάργηση του αγιασμού και των στρατιωτικών ιερέων δεν λύνεται το πρόβλημα. Χρειάζονται δυναμικά μέτρα, αποφασιστικές αλλαγές και ριζικές λύσεις.

Προτείνω λοιπόν σειρά μέτρων, που θα βγάλουν την χώρα μας από τον Μεσαίωνα του σκοταδισμού και της θρησκευτικότητας και θα την οδηγήσουν στην φωτισμένη εποχή του εκσυγχρονισμού και της πολυπολιτισμικότητας.

Ιδού τα μέτρα:

- Αφαίρεση όλων των εικόνων και των σταυρών από δημόσιους χώρους.

- Κατάργηση του παρωχημένου και διχαστικού τρόπου χρονολόγησης ‘προ Χριστού’ και ‘μετά Χριστόν’.

- Απαγόρευση χρήσεως σε δημόσιους χώρους, φράσεων όπως ‘Θεός Φυλάξοι’, ‘Χριστός και Παναγιά’, ‘Χριστός και Απόστολος’ ‘τραβώ τα πάθη του Χριστού’, ‘Δόξα τω Θεώ’ και ‘(με βάρεσε στο) Δόξα πατρί’.

- Απαγόρευση δημόσιου στολισμού χριστουγεννιάτικων δέντρων, φατνών, τραγουδίσματος καλάντων, μασήματος κουραμπιέδων και λοιπών μισαλλόδοξων εθίμων.

- Κατάργηση όλων των παρωχημένων χριστιανικών εορτών. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, Αγ. Πνεύματος, των Φώτων, του Θωμά, της Τυροφάγου κλπ. Στην θέση τους θα μπορούσαν να μπουν νέου ύφους γιορτές που θα αντιπροσωπεύουν τη νέα πολυπολιτισμική ζωή μας. Θα μπορούσε να θεσπιστεί η γιορτή του χαλάλ, του Κεμάλ, του Αχμέντ, του Πανούση, του Ραγκούση, του Αμπντουλάχ, του ταμ ταμ, της αφγανικής μπούρκας, της κινέζικης παντόφλας, της αραβικής πίτας, της ινδικής καρύδας, της αλβανικής φούντας, του βρεγμένου σφουγγαριού, της τσάντας μαϊμού και του (κλεμμένου) πορτοφολιού.

- Κατάργηση του σταυρού από την ελληνική σημαία, ως συμβόλου αναχρονιστικού, παλαιολιθικού, και σαφώς διχαστικού. Στο κενό που θα μείνει, θα μπορούσε να μπει ένα σύμβολο πρωτότυπο, μοντέρνο, επαναστατικό και ολίγον τρέντυ. Μου έρχεται στο μυαλό το σήμα της Φερράρι, που σας είναι και οικείο.

- Απαγόρευση του ντιν νταν των καμπανών.

- Απαγόρευση της περιφοράς Επιταφίων στους δρόμους και στις πλατείες, προς αποφυγήν εντάσεων μεταξύ μειονοτήτων (Ελλήνων) και ντόπιων (οι υπόλοιπες φυλές).

- Απαγόρευση του σταυροκοπήματος σε δημόσιους χώρους. Για τους ίδιους λόγους.

- Αφαίρεση όλων των σταυρών από πλατείες, μνημεία, ηρώα, βουνά και λαγκάδια.

- Κατάργηση του σημείου του σταυρού στα ψηφοδέλτια κατά τις εκλογές, ως συμβόλου διχαστικού και παρωχημένου.

- Αφαίρεση του σταυρού ως έμβλημα από τον Ερυθρό Σταυρό. Επίσης να αφαιρεθεί και από την ονομασία του. Οπότε θα λέγεται ‘ερυθρός’. Σκέτο.

- Κατάργηση της χρήσεως των ονομάτων ‘Σταύρος’ και ‘Σταυρούλα’.

- Κατάργηση ανάλογων επιθέτων τύπου Σταυρόπουλος, Σταυρίδης, Σταυράκης κλπ.

- Απαγόρευση προβολής όλων των ταινιών του Σταυρίδη, για τους παραπάνω λόγους.

- Κατάργηση διχαστικών τοπωνυμίων, τύπου Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Σταυρούπολη, Σταυροχώρι κλπ

- Να απαγορευτούν τα σταυροδρόμια, τα σταυρόλεξα, τα σταυρωτά φιλήματα, οι σταυροβελονιές, οι σταυρόκομποι και τα σταυροκατσάβιδα.

- Να απελαθούν οι σταυραετοί.

Αυτά τα ολίγα για αρχή. Ύστερα βλέπουμε. Εύχομαι καλή συνέχεια στο έργο σας

Με τιμή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

πηγή:imeroviglio

Η έλλειψη ύπνου επηρεάζει τις επιδόσεις στο σχολείο

Το σύνδρομο της μαθητικής αϋπνίας

Ξέρετε πόσες ώρες κοιμούνται τα παιδιά σας και πόσες θα έπρεπε να κοιμούνται; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Τα υπάρχοντα στοιχεία δείχνουν ότι πολλά παιδιά του Δημοτικού και τα περισσότερα του Γυμνασίου και του Λυκείου δεν κοιμούνται αρκετά, γεγονός που μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, διαταράσσοντας τις επιδόσεις τους στα μαθήματα και αυξάνοντας τον κίνδυνο παχυσαρκίας, κατάθλιψης και άλλων δεινών.

Αν και είναι αλήθεια πως οι ανάγκες σε ύπνο ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, υπάρχουν ορισμένες λογικές βασισμένες στην επιστήμη οδηγίες που μπορούν να σας βοηθήσουν να καταλάβετε εάν το παιδί σας κοιμάται όσο χρειάζεται για να λειτουργεί σωστά εντός και εκτός σχολείου.

Αν μάλιστα είναι στην εφηβεία, συγκρίνοντας τις ώρες που κοιμάται με τις ώρες που θα έπρεπε να κοιμάται, πιθανώς θα καταλάβετε καλύτερα γιατί δυσκολεύεται κάθε πρωί τόσο πολύ να ξυπνήσει και να ετοιμαστεί για το σχολείο.

Οι αριθμοί

Σύμφωνα με το Εθνικό Ιδρυμα Υπνου (NSF) των ΗΠΑ, τα νεογέννητα μωρά πρέπει να κοιμούνται 12-18 ώρες το 24ωρο με μια σταδιακή μείωση στις 12-14 ώρες για τα νήπια ηλικίας 1-3 ετών. Κατά την προσχολική ηλικία, το παιδί πρέπει να κοιμάται 11-13 ώρες, ενώ στις ηλικίες 5-10 ετών οι ανάγκες σε ύπνο κυμαίνονται από 10 έως 11 ώρες το 24ωρο.

Διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, ωστόσο, ότι υπάρχουν πολλά παιδιά στην Δ' και στην Ε' Δημοτικού που να κοιμούνται καθημερινά επί 10 ώρες.

Τα δύσκολα, πάντως, αρχίζουν στην εφηβεία και συνεχίζονται μέχρι την ενηλικίωση. Οι έφηβοι όχι μόνον χρειάζονται περισσότερες ώρες ύπνου απ’ ό, τι οι ενήλικοι (δηλαδή 8.30 - 9 ώρες κάθε βράδυ, σύμφωνα με το NSF), αλλά οι ώρες που νυστάζουν και οι ώρες που μπορούν να ξυπνήσουν μόνοι τους δίχως να… κουτουλάνε, δεν έχουν καμία σχέση με τις ώρες έναρξης των σχολείων.

Η μία μελέτη μετά την άλλη αποκαλύπτει πως ο μέσος έφηβος σπανίως πηγαίνει για ύπνο πριν από τις 11, κι ας έχει να σηκωθεί στις 6 ή στις 6.30' για να ετοιμαστεί για το σχολείο, στο οποίο πρέπει να αρχίσει το μάθημα φρέσκος και σε πλήρη εγρήγορση γύρω στις 8. Επακόλουθο: την πρώτη ώρα και μερικές φορές τη δεύτερη πολλά κεφάλια γέρνουν από τη νύστα και ακόμα περισσότερα κοιτάζουν απλώς τον πίνακα αδυνατώντας να μάθουν το παραμικρό.

Σε μία από τις μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί, περισσότερο από το 90% των εφήβων είπαν πως κοιμούνται λιγότερο από 9 ώρες κάθε βράδυ ενώ το 10% δήλωσαν πως κατά μέσον όρο κοιμούνται λιγότερες από 6 ώρες.

Οπως θέτει το όλο θέμα ο δρ Τζέιμς Μπ. Μάας, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης και κορυφαίος ερευνητής του ύπνου, «οι περισσότεροι έφηβοι είναι κινούμενα ζόμπι, διότι κοιμούνται υπερβολικά λίγο».

«Παθολογικά κουρασμένοι»

Σε μια άλλη μελέτη, η δρ. Μαίρη Α. Καρσκέιντον, από το Πανεπιστήμιο Μπράουν, διαπίστωσε πως σχεδόν οι μισοί από τους μαθητές που φτάνουν στο σχολείο γύρω στις 7.30 είναι «παθολογικά κουρασμένοι» μία ώρα αργότερα. Με άλλα λόγια, «αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι όρθια και στα θρανία τους στις 8.30, αλλά είμαι απολύτως πεπεισμένη πως ο εγκέφαλός τους βρίσκεται ακόμα στο μαξιλάρι τους», λέει.

Η έλλειψη ύπνου έχει «σοβαρές συνέπειες στη μάθηση», προσθέτει. «Οι μαθητές δεν είναι αρκετά ξύπνιοι ώστε να δεχτούν τις πληροφορίες που υποτίθεται ότι ακούν, η αποθήκευση αυτών των πληροφοριών είναι διαταραγμένη, ενώ η ικανότητά τους να τις θυμηθούν αργότερα είναι μειωμένη».

Το χειρότερο είναι πως ό,τι μαθαίνουμε στη διάρκεια της ημέρας το εμπεδώνουμε όταν κοιμόμαστε – και στην περίπτωση των άυπνων εφήβων απλούστατα δεν υπάρχει χρόνος το βράδυ για να συμβεί η διαδικασία αυτή, κατά τη δρα Καρσκέιντον.

Οσον αφορά την προσπάθεια των εφήβων να αναπληρώνουν τα Σαββατοκύριακα τον ύπνο που τους λείπει, η δρ Καρσκέιντον λέει πως ούτε αυτό είναι λύση, διότι το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να διαταράσσουν ακόμα περισσότερο το βιολογικό τους ρολόι και να δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να ξυπνήσουν εγκαίρως τις καθημερινές.

Μόνη λύση, καταλήγει, είναι ο καλός προγραμματισμός μέσα στη μέρα, ούτως ώστε 10 η ώρα να βρίσκονται στο κρεβάτι τους

πηγή:Νέα