-Λοιπόν, φορέστε τα καλά τα γιορτινά σας, απαλλαγείτε -εάν μπορείτε- από οποιαδήποτε έγνοια και περιττό βάρος, των φακιδιάρηδων ξιγκοφάγων τροϊκανών, των σημείων και των καιρών των ημερών μας, κι ελάτε με ή χωρίς τον κηδεμόνα σας, απόψε στην αυλή του Σχολείου μας. Θα γίνει γιορτή, τρανή γιορτή!.
Ο «πολιτιστικός» σύλλογος τού Χωριού μας η «Μνημοσύνη» διοργανώνει συναυλία με τό γνωστό συγκρότημα τό «γκρίκ άϊντολ». Όπως αρμόζει στην περίπτωση και στην περίσταση…υπό την αιγίδα* του Δήμου μας!. Εξ άλλου, χρόνια τώρα, τό Σχολείο του Χωριού μας, τον μόνο χρηστικό λόγο ύπαρξής του, τον οφείλει αποκλειστικά καί μόνον στις Εθνικές-Δημοτικές εκλογές, όποτε γίνονται. Ναί! χρόνια τώρα είναι «κλειστό», ελλείψει κατοίκων και αναλογούντων μαθητών!. Χρόνια τώρα, αφημένο και παρατημένο στη λήθη, στη λησμονιά, στην καταφρόνια, στην περιφρόνια, στον αιρετό «Προεστό» του, στον Καποδιστριακό και τώρα στον Καλλικτρατικό του Δήμο.
Ως κτίσμα, και μόνον, πού ανά-οικοδομήθηκε την δεκαετία του ‘50 από τα «έσοδα» των χωραφιών του, και με την προσωπική εργασία των κατοίκων του Χωριού, κι όχι από κάποιον εργολάβο τού Ο.Σ.Κ.(Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων). Ένας ημι-ερειπιώνας, κατάντησε τό Σχολείο μας πού στην θέα του, αν έχεις μέσα σου λίγη Ψυχή, σού δένεται κόμπος και ξεροκαταπίνεις. Καταπίνεις την οργή σου, τον θυμό σου, τό Είναι σου, την ευθύνη σου – ναι, δεν είσαι άμοιρος - την αστυφιλία σου, τον νεοπλουτισμό σου, την τρικυμία του κρανίου σου, την κρίση σου!. Και θυμάσαι-θυμάσαι, εκείνη την Ευλογημένη «κατάρα» και «συμβουλή» των γονιών και των συγγενών: «Φιβγάτει ρέ απ’ τού χουριό να γέν’τει αθρώπ΄, να γλιτώστει απ’ τα παλιουχώραφα» και λυπάσαι.
Καί «έφυγαν»… και φύγαμε σχεδόν όλοι και συνεχίζουν (;) να φεύγουν από τα Χωριά, να γένουμει ανθρώπ’…. « τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και πειθαναγκαζόμενοι, από τις περιστάσεις των τοτινών και τωρινών καιρών, μα και από την
κάκιστη πατρική στοργική διάγνωση της παράλυτης τετραπληγικής Πολιτείας, όπως φαίνεται τώρα πια, από τα αποτελέσματα της μεγάλης φυγής…
Καιρός όμως, να ανταμώσουμε απόψε – ύστερα από χρόνια – να μετρήσουμε την «Ανθρωπιά» μας, την επιτυχία μας, την «ευτυχία» μας. Να κοιταχτούμε στα μάτια-αν δεν πάσχουμε από ορνιθοτυφλιά- στα κενά από μαλλιά εννοώ, κεφάλια, στους γκρίζους κροτάφους, να δούμε τις καμπούρες μας, τα στραπατσαρίσματά μας.. καιρός να θυμηθούμε, προ πάντων!. Να ζωντανέψουμε τίς γαλάζιες ποδιές, τά κουρεμένα λούξ κεφάλια μας. Νά θυμηθούμε τό Αλφαβητάριο, τό Αναγνωστικό μας, τόν μαυροπίνακα, τα πρασινωπά θρανία μας, τους πίνακες με τους ενδόξους ‘Ηρωες του ΄21, τα κορνιζαρισμένα αποφθέγματα, όπως: «Κλείσε μέσα στην Ψυχή σου την Ελλάδα, και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείου», την έδρα με την Δασκάλα μας, με ή χωρίς κότσο. Πού πάσχιζε να μας μάθει τό Ο-ΜΙΚΡΟΝ, σαν ένα μικρό κουλουράκι και τό ΙΩΤΑ σαν ένα μικρό μπαστουνάκι.
Πού, αν τα βάλουμε κοντά-κοντά θα μας κάνουν τό Α, δήλα-δή τό ΑΛΦΑ, ο+ ι=α!!! - (Αρχή Λόγου Φωνή Ανθρώπου). Πού, τα βλέπαμε γραμμένα από την Δασκάλα μας στον μαυροπίνακα με την κιμωλία, τα μαθαίναμε! και τά γράφαμε όλα αυτά, στο 12φυλλο τετράδιο της Γραμματικής, της Ορθογραφίας, της Καλλιγραφίας με ένα απλό μολύβι.. και παίρναμε άριστα Δέκα 10’ με τόνο. Kαι να τρέχει κορόμηλο τό δάκρυ όσων δεν τα κατάφερναν, και δός του τα δήθεν.. πονάει η κοιλιά μου Κυλία!!!. Νά θυμηθούμε στο συσσίτιο τό απαίσιο γαλατόσκονο της UNRA, τό Μάθημα της Αριθμητικής, της Μυθολογίας, της Ιστορίας μας, της Ωδικής, της Ζωγραφικής, της Χειροτεχνίας, τον Μίμη να ρίχνει την σβούρα του, την Άννα και την Λόλα, την χήνα, την πάπια, τον ριρή.
Να ακούσουμε τό κουδούνι να σημαίνει διάλλειμα! από τον επιμελητή. Ελάτε, για όσους αδυνατούν και κωλύονται, μόνο με μνήμη και σεβασμό να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε: ήταν ένα μικρό καράβι μέσα εις την Μεσόγειο ουαί-ουαί, πέρα στους πέρα κάμπους, ο Μενούσης, κίνησε η Γερακίνα, Σαράντα Παλικάρια, ο Καπετάν Γιαγκλής.... Ελάτε να τρέξουμε, να ματώσουμε στα γόνατα καί να παίξουμε: γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, περνά –περνά η μέλισσα, σχοινάκι, μπάλα καί μπαλαρό, τζίφο, τριότα, γκαβιά γαϊδούρα στην Αυλή του Σχολείου μας, να κάνουμε τραμπάλες, τσουλήθρα, μονόζυγο, πολύζυγο.. . να πηδήξουμε απλούν και τριπλούν στο σκάμμα, να παλέψουμε στο χώμα!.
Ελάτε απόψε, λοιπόν, σ’ εκείνον τον Ιερό τόπο της γενέτειρας Γής, στην χορταριασμένη αυλή του Σχολείου μας, πού άλλοτε έσφυζε από ζωή, από παιχνιδίσματα καί τιτιβίσματα. Μην πάρετε μαζί σας τίποτε, απολύτως τίποτε!!!. Δέν χρειάζονται παρδαλά μολύβια, ξύστρες, μυρωδάτοι μαρκαδόροι, νερομπογιές, κηρομπογιές, ξυλομπογιές, σβύστρες, τετράδια, ζελατίνες, συρραπτικά, σπιράλ, μπλπόκς, σβηστικά, διορθωτικά, ημιτασιόν αντίντας, σκουλαρίκια στα αυτιά, στα φρύδια και στις μύτες. Περιττές είναι οι φιρμάτες τσάντες και σακίδια με φρικιαστικές και τραγικές φιγούρες του σούπερμαν, του σπάϊντερμαν, του μπάτμαν, του κόναν του βάρβαρου, της μπάρμπυ και τής πάττυ- μήν γίνουμε πάτοι και πιάσουμε πάτο- του τιραμόλα, του παρταόλα κερδώου μεγαλέμπορα εισαγωγέα κινέζικων σχολικών και συναφών ειδών. Έχουμε άλλωστε, Δωρεάν παιδεία!.
Δέν χρειάζεται κατάμεστο και πακτωμένο σακκίδιο φόρτου μάχης με κρουασάν, γαριδάκια, πατατάκια, χάμπουργκερς, σάντουϊτς, χυμούς, κρομμυδοζούμια και κοκακόλες!!!. Θα είναι μία λιτή Γιορτή μνήμης και μόνο, χωρίς σχολικούς τροχονόμους και σεκιουρητάδες. Ελάτε μόνο με την Ψυχή σας, εάν θέλετε πάρτε και τα παιδιά μαζί σας. Έτσι κι αλλιώς τό κλειστό παροπλισμένο Σχολείο μας, πέρασε στη συγχώνευση, στη αμμοποίηση, στο μνημόνιο, στον μαρασμό.. και του Καλλικράτη. Ευκαιρία να ξαναζωντανέψει για λίγο, απόψε. Ιδιαίτερες προσκλήσεις δεν θα αποσταλούν. Δεν θα παραστούν επίσημοι αλλά, θα εκπροσωπηθούν με αντιπροσώπους τους ή θα αποστείλουν σχετικά δελτία τύπου!. Θα ακολουθήσει μικρά δεξίωσις. Ελάτε, λοιπόν, στον χάϊο ευάερο αυροφόρητο Χώρο, στην Αυλή του Σχολείου μας, να αναπνεύσουμε!.- Ούφ!!!!!
Υ.Γ. Σχολείο* εκ του > σχολιάζω = σχεδιάζω, πράττω κάτι πρόχειρα, παραμελώ, αδιαφορώ (έτσι εξηγούνται και τα της σχόλης και τα της σχολής), αναπαύομαι, δεν εργάζομαι, ευκαιρώ, χρονοτριβώ, βραδυπορώ, καταγίνομαι, αφοσιώνομαι σε κάτι, συχνάζω σε διδασκαλία, έχω δάσκαλο, αφοσιώνομαι στη μάθηση, διδάσκω, ασχολούμαι με κάτι, επί θέσεως, είμαι κενός- κενή. Σχολαίος, σχολαιότης, σχολάριος, σχολάρχης, σχόλασις, σχολασμός, σχολαστήριον, σχολαστής, σχολαστικός, σχολείον*, σχολή, σχόλιον, σχολιάζω, σχολιαστής, σχολικός, σχολύδριον, Σχολάρι, σχολαρχείον, σχολαστικίζω, σχολαστικισμός, σχολαστικότης, σχολάω, σχολνώ, σχολείο, σχόλη, σχολιανός, σχολιαρούδι, σκόλασμα, σκολάω, σκολνώ, σκόλη, σκολιανά, σκολιανός, σκολείο.
Αιγίδα* εκ του > αϊκή α (επιτατ.) + ίκω= ορμητική κίνηση, σπουδή, ορμή. αϊκτός, άϊκτος (α, αρνητ.), άϊξ, αισάλων (κ>σ, αλίσκομαι), αΐσσω (κσ>σσ)- ρίπτομαι, ορμώ, απαστράπτω, αναγκάζω, βιάζω, σαΐτα, σαγίτα, σαΐτεμα, σαγίτεμα, σαϊτευτής, σαϊτεύω, σαγιτεύω, σαϊτιά, επαΐγδην (επί, κ>γ), αιγιαλός (αλς, κ>γ)- ακροθαλασσιά, παραλία (όπου ορμά η θάλασσα), γιαλός, αιγιάλιος, αΐγδην, αίγες (υψηλά κύματα), Αιγαίον, Αιγαίος, Αιγαίων, αιγίς- η εκπέμπουσα τρόμο και έκπληξη, η ασπίδα του Διός, θύελλα ορμητική, αιγίζω, αιγίοχος (έχω), καταιγίς, καταιγίδα, καταιγιδοφόρος. Αίξ γεν. αιγός, από το αΐσσω, αΐγ-δην. Επιπίπτει ορμητικώς επί τροφής, ιδίως επί καρποφόρων δένδρων – η κατσίκα.
Αίγαγρος (άγριος), αιγανέη, αίγειος, αιγίλωψ (ωψ), αίγεος, αιγέη, αιγή, αιγιάζω, αιγιοβάτης, γίδα, αιγι-, αιγο-, αιγ-, αίγιλος, αιγίλιψ (λείπω)- κρημνώδης, εγκατελειμμένος ακόμη κι από τις κατσίκες, αιγόκερως (κέρας), αιγοκερεύς, Αιγαίον (βλέπε άνω αϊκή)- το όρος Ίδη, μέχρι και σήμερα τρέφει αγριοκάτσικα, Αιγίπαν (παν).
Αυλή* εκ του > βλ. αύρη (ρ>λ), είναι ανοιχτή και αναπεπταμένη στον αέρα- κάθε αυλή, χρησίμευε και ως μάντρα για τα κτήνη, ο περίβολος της αυλής, η βασιλική αυλή. Αυλαία, αυλείτης, Αυλιάδες, αυλίδιον, αυλίειον, αυλίζομαι, αυλικός, αύλιον, προαύλιον, αύλιος, αύλις, αύλισις, αυλισμός, καταυλισμός, αυλιστέον, αυλιστήριον, αυλιστρίς, αυλίτης, αυλήτης, Αυλωνιάς, αυλωνίζω, αυλωνίσκος, Αυλές, αυλωνοειδής, αυλάρχης, αυλαρχείον, αυλαρχικός, Αυλέμων, Αυλίς, αυλίζω, αυλικά, Αύλιος, Αυλιώται, Αυλιώτες, αυλόγυρος, Αυλών, Αυλώνα, Αυλωνάριο, εναυλίζω, εναύλιος, αναύλισμα, εναυλιστήριος, έναυλον, εναύλειον, προσαύλειος, επαυλίζομαι, έπαυλις, επαύλιον, επαύλια, επαυλία, επαυλισμός, επαύλισμα, έπαυλος.
Αύρη εκ του > αύρα> αήρ > αυήρ > αύρη = αέρας σε κίνηση, πνοή αέρος, κυρίως δροσερή πνοή, ο δροσερός αέρας της πρωίας, η αυροφόρητος, Αύρα.
Αφιερωμένο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ !!! στα φετινά πρωτάκια ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου