Ένα ιστολόγιο που πηγαίνει σχολείο και αγωνιά για την παιδεία .

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Καλό μήνα!


Νοέμβριος. Ο ενδέκατος μήνας του χρόνου και τελευταίος του Φθινοπώρου. Ο μήνας με τις περισσότερες θρησκευτικές εορτές από όλους τους άλλους. Πήρε το όνομά του (το λατινικό: November) από την λατινική λέξη novem που σημαίνει εννέα και αυτό γιατί ήταν ο ένατος μήνας του αρχαίου Ρωμαϊκού δεκάμηνου ημερολογίου.

Ο λαός μας εκτός από Νοέμβριο ή Νοέμβρη τον ονομάζει και:
- Μεσοσπορίτη ή Μεσοσποριά, γιατί το μήνα αυτό οι αγρότες βρίσκονται στο μέσο της σποράς των δημητριακών και των οσπρίων.
- Μπρουμάρη ή Παχνιστή λόγω της πάχνης ή μπρούμας που παρατηρείται τις ημέρες του μήνα αυτού.
- Σκιγιάτη και Χαμένο επειδή οι ημέρες του είναι πολύ μικρές και οι νύχτες του πολύ μεγάλες.
- Μεθυστής μιας και όσοι δοκιμάζουν τα νέα κρασιά (που έχουν ανοίξει στις 26 Οκτωβρίου, του Αγίου Δημητρίου) μεθάνε.
- Τρυγομήνας όχι εξ’ αιτίας του τρύγου των αμπελιών αλλά του μαζέματος των ελιών από τους ελαιοπαραγωγούς.
- Ανακατεμένο γιατί οι καιρικές συνθήκες τον μήνα Νοέμβριο είναι ευμετάβλητες.
Επίσης έχει αρκετά ονόματα παρμένα από τις θρησκευτικές γιορτές που γιορτάζουμε τον μήνα αυτό όπως:
- Αϊ Ταξιάρχης ή Αρχαγγελίτης ή Αρχαγγελιάτης ή Αϊ Στράτηγος ή Αϊ Στράτης (Αγίων Ταξιαρχών – 8 Νοεμβρίου)
- Αγιομηνάς (Αγίου Μηνά – 11 Νοεμβρίου)
- Φιλιππιάτης (Αγίου Φιλίππου – 14 Νοεμβρίου)
- Αντριάς (Αγίου Ανδρέα – 30 Νοεμβρίου)

Τον μήνα Νοέμβριο στα νοικοκυριά γίνονται σιγά-σιγά οι πρώτες προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Οι αγρότες συνεχίζουν και τελειώνουν αυτόν τον μήνα την σπορά των δημητριακών και των οσπρίων. Οργώνουν και λιπαίνουν τα χωράφια τους που είτε θα αφήσουν για αγρανάπαυση, είτε θα χρησιμοποιήσουν την άνοιξη για σπορά. Οι αμπελουργοί ξελακώνουν τα αμπέλια, ενώ οι μελισσοκόμοι μεταφέρουν τις κυψέλες στις χειμερινές τους θέσεις. Ο Νοέμβρης φυσικά είναι και ο μήνας που μαζεύονται οι ελιές και στα ελαιοτριβεία βγαίνει το πολύτιμο και απαραίτητο σε όλους μας ελαιόλαδο.
Η 11η Νοεμβρίου είχε ιδιαίτερη σημασία για τους γεωργούς μιας και εκείνη την ημέρα παρατηρούσαν τον καιρό και ανάλογα με αυτόν έκαναν προγνώσεις για τις καιρικές συνθήκες των επομένων ημερών ή μηνών. Για παράδειγμα αν εκείνη τη μέρα ο ουρανός δεν έχει σύννεφα, θα ακολουθήσει ένας ήπιος χειμώνας. Αν έχει σύννεφα, ο χειμώνας θα είναι βαρύς. Τέλος, αν εκείνη τη μέρα φυσά θα συνεχίσει ο αέρας μέχρι και την παραμονή των Θεοφανείων.

Ας δούμε, όμως, ποιες ορθόδοξες χριστιανικές εορτές υπάρχουν μέσα στον μήνα Νοέμβριο:
1 Νοεμβρίου – Των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού
3 Νοεμβρίου – Ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου
8 Νοεμβρίου – Των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ
9 Νοεμβρίου – Αγίου Νεκταρίου
10 Νοεμβρίου – Αγίου Απόστολου Σωσίπατρου
11 Νοεμβρίου – Αγίου Μηνά
13 Νοεμβρίου – Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
14 Νοεμβρίου – Αγίου Φιλίππου του αποστόλου και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
15 Νοεμβρίου – Αρχή νηστείας Χριστουγέννων
16 Νοεμβρίου – Αγίου Ματθαίου του Ευαγγελιστού
19 Νοεμβρίου – Αγίου Βαρλαάμ
21 Νοεμβρίου – Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου
25 Νοεμβρίου – Αγίας Αικατερίνης
26 Νοεμβρίου – Αγίου Στυλιανού
30 Νοεμβρίου – Αγίου Ανδρέα


Εκτός από τις παραπάνω θρησκευτικές εορτές τον Νοέμβριο έχουμε και δύο εορτές εθνικού χαρακτήρα. Η πρώτη στις 17 Νοεμβρίου που εορτάζουμε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στις 25 Νοεμβρίου ημέρα αφιερωμένη στην Εθνική Αντίσταση. Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο εορτές να αναφέρουμε ότι στις 8 Νοεμβρίου, ημέρα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ, γιορτάζει η πολεμική μας αεροπορία αφού οι Ταξιάρχες είναι προστάτες της. Εκείνη τη μέρα όλες οι μονάδες της πολεμικής αεροπορίας είναι ανοιχτές για το κοινό παρουσιάζοντας το σημαντικό έργο και ρόλο της μέσα από διάφορες εκδηλώσεις. Ιδιαίτερα λαμπρή είναι η γιορτή και οι εκδηλώσεις στην βάση της Δεκέλειας στο Τατόι.

Αφήνοντας τους αιθέρες, προσγειωνόμαστε στην Ελληνική επικράτεια όπου διάφορα έθιμα λαμβάνουν ή λάμβαναν χώρα τις ημέρες του Νοεμβρίου:
Ξεκινώντας από την πρώτη του μηνός, γιορτή των Αγίων Αναργύρων, συνηθιζόταν να λένε τον στίχο: «Άγιοι Ανάργυροι, θαυματουργοί, αρχίατροι του κόσμου, οπού γιατρέψατε πολλούς, γιατρέψτε και τον/την [όνομα]» παρακαλώντας για την ίαση του αρρώστου που ανέφεραν ονομαστικά στο στίχο.
Στις 8 Νοέμβρη, των Ταξιαρχών, σε κάποια χωριά της Θράκης απέφευγαν να αφήσουν το βράδυ έξω από το σπίτι παπούτσια για να μην τα «δει» ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και τους «πάρει τη ζωή».
Στις 14 Νοέμβρη, του Αγίου Φιλίππου, αποκρεύουμε γιατί την επομένη ξεκινά η σαρανταήμερη νηστεία των Χριστουγέννων.
Στις 21 Νοέμβρη, που γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου υπάρχει το έθιμο -ιδιαίτερα στην επαρχία- που καλείται πολυσπόροι. Σύμφωνα με αυτό οι νοικοκυρές φτιάχνουν το πολυσπόρι, ένα ιδιαίτερο φαγητό, το οποίο πηγαίνουν στην εκκλησία να ευλογηθεί ώστε έτσι να ευλογηθούν και τα γεννήματα της γης.
Τέλος στις 30 Νοέμβρη, του Αγίου Ανδρέα, υπάρχει το έθιμο του τρυποτηγανίτη όπου οι νοικοκυρές φτιάχνουν τηγανίτες και με αυτές σταυρώνουν τις αποθήκες και τους στάβλους ώστε οι μεν αποθήκες να είναι πάντα γεμάτες, οι δε στάβλοι να έχουν γερά ζωντανά. Τις τηγανίτες αυτές τρώνε τόσο οι άνθρωποι όσο και τα οικόσιτα ζώα του σπιτιού.

Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας που ξεκινάν τα κρύα του χειμώνα, ιδιαίτερα μετά τη γιορτή του Αγίου Φιλίππου στα μέσα του μήνα. Προς τα τέλη του μήνα αρχίζουν και στολίζονται τα καταστήματα με τις χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, ετοιμάζονται σιγά – σιγά τα νοικοκυριά για την μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης τα Χριστούγεννα.

“Ο σκοπός σου δεν είναι να ψάξεις για την αγάπη,


αλλά απλά να ψάξεις και να βρείς ὀλα τα εμπόδια μέσα σου


που έχεις χτίσει για να την εμποδίσεις”.
Jalal ad-Din Rumi




Πέρσης ποιητής του 13ου αιώνα

Είσαι εκεί...


Δες το είδωλο της κληματαριάς

που νωχελικά λικνίζεται στο

προσιτό μέρος του απέραντου γαλάζιου.

Είσαι εκεί.


Δες το ρέμα και τα ρυάκια

που είναι καμπύλες μιας ασύμμετρης γεωμετρίας

Είσαι εκεί.


Δες το βυζαντινό καλντερίμι με

το ΄κονοστάσι κάτω από το βράχο.

Είσαι εκεί.


Δες τη κρήνη που η τέχνη της σμίλης μιας

άλλης εποχής δημιούργησε.

Είσαι εκεί.

Δες τη συστάδα από τα αρμυρίκια

στην ακτή της νιότης μου,

που φιλάει το κύμα με πάθος.

Είσαι εκεί.


Δες το κύμα που προσπαθεί

να χαιδέψει τους γλάρους

με σύμμαχο τον άνεμο.

Είσαι εκεί.


Και ένα ερώτημα

να διατυπώσω...

Που δεν είσαι;


http://dimarath.blogspot.com/

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Λαζόπουλος: Ο σημαιοφόρος του διανοητικού ιησουϊτισμού





Ζούμε, ίσως, την πιο βάρβαρη εποχή της ιστορίας: Μια εποχή όπου η αλήθεια αποτελεί «έγκλημα εσχάτης προδοσίας» και δέχεται, από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς, μια ολοκληρωτική, «παγκοσμιοποιημένη» και άγρια επίθεση.

Ζούμε ένα παγκόσμιο καθεστώς όπου η ανανδρία, η υποταγή και η ρουφιανιά έχουν αναχθεί σε υπέρτατες αρετές. Το μόνο «θάρρος» που δεν ατιμάζει, σήμερα, είναι το να εγκρίνεις και να υποστηρίζεις όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες και τις ανομίες της πλανητικής Τάξης Πραγμάτων. Το να χορεύεις, σαν πίθηκος, μπροστά στους ισχυρούς του χρήματος και στον «νταβά» σου: Όπως οι τηλεοπτικοί πίθηκοι και γελωτοποιοί…

Σε αυτούς τους πιθήκους και γελωτοποιούς του θεάματος έχει ανατεθεί ο ρόλος των διανοητών Ιησουϊτών, για να μας διδάξουν ότι: Η «δημοκρατία» είναι η αυθαιρεσία, η «ελευθερία» είναι να λες ψέματα και ο «στοχασμός» είναι η προπαγάνδα των αφεντικών και τα ιδεολογήματα των παγκοσμιοποιητών.

Αυτοί οι προφήτες του θεάματος πληρώνονται με πακτωλούς χρημάτων και με ποικίλα «δώρα», από ποικίλους μηχανισμούς της εξουσίας. Το «κασέ» τους είναι ανάλογο με την «ειδίκευση» που έχουν στην πώληση των ψεμάτων και του εαυτού τους και κυρίως στην πώληση της αποβλακωτικής αποχαύνωσης και παραπληροφόρησης…

Σημαιοφόρος σε αυτό το «είδος» του διανοητικού ιησουϊτισμού είναι ο Λάκης Λαζόπουλος. Αυτός έχει το ταλέντο να πουλάει την προπαγάνδα των «νταβάδων» του, την απουσία ιδεών και τον εαυτό του με ένα γυαλιστερό περικάλυμμα: Τις σατιρικές ικανότητές του (ομολογουμένως) και τα «αριστερά» χρώματα.

Έτσι το «ταλέντο» του τον βοηθάει να πουλάει, σε ένα μαζικό αποχαυνωμένο κοινό προοδευτικούληδων του καναπέ και «αριστερών» χαζοχαρούμενων, την απουσία ιδεών σαν «στοχασμό», την προπαγάνδα των «νταβάδων» του σαν «αριστερή σκέψη», τη βεβήλωση των πάντων σαν «Επανάσταση», τις βάρβαρες αυθαιρεσίες του σαν «ελεύθερη άποψη», την εξουσιαστική του αυθάδεια σαν «δημοκρατία», το φαιό ψεύδος του σαν «αλήθεια» και τον εαυτό του σαν σύγχρονο Αριστοφάνη…

Ο Λαζόπουλος αποτελεί από τις πιο μοχθηρές γκριμάτσες της νεοαταξικής προπαγάνδας, από τους πιο δόλιους και γλοιώδεις «λακέδες» των ηγεμόνων του χρήματος και των μονοπωλίων της εξουσίας. Ο μοχθηρός και δόλιος ρόλος του υπερτερεί των άλλων επειδή αυτός διαθέτει ταλέντο: τη σατιρική ικανότητα να καυτηριάζει επιλεκτικά τα κακώς κείμενα και έτσι, υποκριτικά, πιο εύκολα και ύπουλα, να σφετερίζεται και να εμπορεύεται τις αριστερές ιδέες και τις αγωνιστικές παραδόσεις…

Με αυτά τα μεγάλα του προσόντα εκτελεί τις υπηρεσίες που του έχουν ανατεθεί.

Μόνο που οι μάσκες του ψεύδους και της απάτης, πέφτουν όλο και περισσότερο όταν οξύνονται τα κοινωνικά γεγονότα. Το ίδιο κατεδαφίζονται και τα κλισέ της προπαγάνδας που πλασάρει σε κάθε εκπομπή του, κλισέ με τα οποία βομβαρδίζεται εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία.

Γιατί είναι σκανδαλώδης πρόκληση ο Λαζόπουλος, ο ακριβοπληρωμένος και ο «μύστης» του θηριώδους τηλεθεάματος της αγοράς και του χρήματος, να μας μιλάει για το «ρατσισμό» της ελληνικής κοινωνίας και να στιγματίζει τον ελληνικό λαό σαν «ρατσιστή».

Ποιοι; Ο Λαζόπουλος και τα αφεντικά του; Οι Τράπεζες, τα χρηματιστηριακά Ιδρύματα και όλες οι δομές του ιμπεριαλισμού που επιδοτούν τον «αντιρατσισμό» και τους διατεταγμένους υπηρέτες τους, τύπου Λαζόπουλου;

Μα τόσο ηλίθιο περνάνε τον ελληνικό λαό;

Φαίνεται, πως πιστεύουν όλοι αυτοί οι «διατεταγμένοι» υπηρέτες ότι απευθύνονται σε ηλίθιους υπηκόους. Ταυτίζουν τον ελληνικό λαό με τους χαζοχαρούμενους χειροκροτητές των στούντιο;

Η ζωή, κύριε Λαζόπουλε, δεν είναι τα ανεκδοτάκια των μικροαστικών μορμολύκειων που σε χειροκροτούν…

πηγή:http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3812



Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Λόγος για την 28 Οκτωβρίου 1940


28η Οκτωβρίου 1940

Αγαπητέ πάτερ, κ. Πρόεδρε , αγαπητοί αδελφοί, αγαπητά μου παιδιά .

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να γιορτάσουμε όπως κάθε χρόνο με την επισημότητα που της ταιριάζει την μεγάλη για το έθνος μας ημέρα , την 28η Οκτωβρίου του 1940.

69 χρόνια τώρα , γιορτάζουμε αυτή τη μέρα , τιμούμε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας και θαυμάζουμε τη δύναμη και το σθένος αυτών που τόλμησαν ν’ αντιτάξουν το θρυλικό ΟΧΙ , λέξη μικρή που λίγοι όμως έχουν το θάρρος να την προφέρουν σε στιγμές όπως εκείνη.
Αγαπητοί αδελφοί , πολλές φορές είναι δύσκολο να πει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά του κι είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτό που νιώθει είναι τόσο μεγάλο που τα λόγια δεν το χωρούν .
Κι εμείς προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα
λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία της σημαντικότερης μέρας της νεότερης ιστορίας μας . Τι να πούμε λοιπόν . Να μιλήσουμε για την ιστορία της . Να αραδιάσουμε ονόματα και χρονολογίες , ν’ αναφέρουμε βουνά και τοποθεσίες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών . Τόσοι εμείς , τόσοι οι εχθροί μας , τόσα τα δικά τους κανόνια ,τανκς , αεροπλάνα , τόσα τα δικά μας .
Μα το ΄40 δεν είναι μονάχα αριθμοί , ίσα ίσα . Αν κάτι εξευτελίστηκε , καταφρονέθηκε και περιγελάστηκε τότε πιο πολύ , είναι οι αριθμοί και η λογική τους.
Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας που σύντριψαν τη φωτιά και το ατσάλι , κάτι άλλο ήταν . Ήταν αυτό που λέμε ψυχή. Αυτό που κάποτε έγραψε ο ποιητής ότι 'η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα'.
Όλοι παραδέχονται ότι οι Έλληνες του ’40, παραμέρισαν τις μέριμνές τους, τα μικροσυμφέροντά τους, τις μικροανέσεις τους, όλες τις φτωχές καθημερινότητες της ζωής, τους φόβους τους και καταδύθηκαν όσο γίνεται βαθύτερα στην ιστορία τους, στις παραδόσεις τους, κέρδισαν ακαριαία την αυτοσυνειδησία τους, το ανακάλυψαν ότι είναι λαός με ρίζες, λαός που τον διακρίνει η θεοσέβεια, η φιλοπατρία, η αγάπη στην Ελευθερία, η στοργή στην οικογένεια, η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο. Αναβαπτίσθηκαν οι Έλληνες την κρίσιμη ώρα του κινδύνου στα νάματα της ιστορίας τους, είπαν: “μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι ηρώων και μαρτύρων”...
Αυτές τις ημέρες η σκέψη μας γυρίζει σ’ εκείνη την εποχή... Τέτοιες πράξεις ηρωισμού, αυταπάρνησης, αδιαφορίας για την προσωπική ζωή και προτάξεως του καλού της πατρίδος και των αξιών της πίστεως, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, έχει πολλές να παρουσιάσει το έθνος μας...
Πιστεύουμε ότι η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός από εκείνα, που, ενώ ξεκινούν από κάποια ταπεινή και κακόβουλη πρόθεση, χάρη στο πνεύμα της ιστορίας μετουσιώνεται, γίνεται πηγή ζωής και φρονήματος.
Ας αναρωτηθούμε όμως, ποιά θα ήταν σήμερα η ανταπόκρισή μας σ’ ένα παρόμοιο κάλεσμα όπως αυτό του ’40; Θα ήμασταν έτοιμοι να στερηθούμε τις ανέσεις μας, την ευδαιμονία μας, τον καταναλωτισμό μας, τον ατομισμό μας και να αγωνιστούμε για τις αξίες μας; Είναι πολλοί ίσως εκείνοι που θα αμφέβαλλαν γι’ αυτό. Και βεβαίως ίσως η πατρίδα μας να μην βρεθεί ξανά στην ίδια θέση που βρέθηκε το ’40. Η χώρα μας έχει προοδεύσει οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Με τους τότε εισβολείς μας συνδέει σήμερα συμμαχία οικονομική και πολιτική. Βεβαίως, ο εξ Ανατολών κίνδυνος είναι πάντα υπαρκτός και η Κύπρος μια ανοικτή πληγή στην καρδιά μας.
Υπάρχουν όμως άλλοι κίνδυνοι που είναι πιο ύπουλοι και γι’ αυτό ίσως πιο επικίνδυνοι. Είναι οι κίνδυνοι που προκύπτουν από την κακή παγκοσμιοποίηση. Κίνδυνοι που έχουν να κάνουν όχι τόσο με την εδαφική όσο με την εθνική ακεραιότητα. Είναι ο κίνδυνος να χάσουμε την ταυτότητά μας ως έθνος, να αφομοιωθούμε πολιτισμικά, να πάψουμε να λειτουργούμε ως πρόσωπα με αυτοσυνειδησία, με γνώση της ιστορίας μας, με γνώση των παραδόσεων και του πολιτισμού μας. Και ποιά είναι αυτά τα στοιχεία που συνιστούν την ταυτότητά μας; Είναι πρώτα απ’ όλα η πίστη μας. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ορθοδοξία είναι στοιχείο κυρίαρχο της ταυτότητός μας. Έπειτα είναι η συνεπής προσήλωσή μας στα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ιδανικά ριζωμένα μέσα μας για περισσότερα από 2,5 χιλιάδες χρόνια.
Με τα στοιχεία αυτά οφείλει η παιδεία μας να γαλουχήσει τις νέες γενιές, όχι για να τους οδηγήσει σε μια στείρα παρελθοντολαγνεία, αλλά για να τους διδάξει ότι οι άλλοι θα τους σέβονται και θα τους υπολογίζουν, όταν δεν απεμπολούν την ιστορία τους και τις παραδόσεις τους, όταν δεν δέχονται να ομογενοποιηθούν και διατηρούν ατόφια την κληρονομιά των προγόνων τους...
Κι αν λοιπόν υπάρχει ένα δίδαγμα από την Εποποιία του 1940 είναι αυτό: "οι λαοί δεν πεθαίνουν όταν έχουν όραμα και ιδανικά! "
Αν πρέπει κάτι να μείνει σε όλους εμάς, αν πρέπει κάτι να προτείνουμε στα παιδιά μας, είναι τούτο: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ! Να μάθουμε να αντιστεκόμαστε στην τυφλή εξουσία και δύναμη, στο άδικο, στην ευκολία του βολέματος, στους λογής συμβιβασμούς που μας επιβάλλουν οι περιστασιακά δυνατοί, στην κακή παγκοσμιοποίηση που κοιτάει να ισοπεδώσει τα πάντα, που θέλει να αλλάξει βιβλία ιστορίας για να μην υπάρχει στους νέους εθνική συνείδηση, αντίσταση στην κάθε είδους σκλαβιά!
Ας ευχηθούμε οι Έλληνες εκείνης της γενιάς να βρουν μιμητές ενθουσιώδεις στις ημέρες μας, ώστε η εμπορική και τεχνολογική παγκοσμιοποίηση, να μην οδηγήσει σε πολιτισμική ισοπέδωση, σε αλλοτρίωση της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά σε οικουμενικότητα, σε πρόοδο κοινωνική και πολιτική αυτοσυνειδησία και εθνική ακεραιότητα.

28 Οκτωβρίου 1940

Μήπως να μην γιορτασθεί ;

πηγή:http://trelogiannis.blogspot.com/2009/10/28.html
Τι νόημα έχει πια;

Τουλάχιστο, καταργώντας την γιορτή, περισώζουμε στοιχειωδώς την επέτειο και την μνήμη. Δεν τις εξευτελίζουμε.

Πώς να γιορτάσουμε το ΟΧΙ;

Με δοξολογίες στις εκκλησίες; Ποιοι; Εμείς που σημαία μας έχουμε κάνει την...

ανάγκη διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους; Τι δουλειά έχει πια η Εκκλησία με το κράτος; Εμείς την εξορίσαμε στον «αμιγώς πνευματικό» της ρόλο. Και τότε γιατί καμαρώνουν σαν σκεπάρνια οι επίσημοι γραβατοφόροι της κρατικής εξουσίας στην δοξολογία που τελείται στους ναούς; Τι παριστάνουν; Ποιον κοροϊδεύουν; Έχουν συναίσθηση της στάσης τους αυτής; Αμφιβάλλω! Και γιατί να είναι εκεί τα σχολεία με τις σημαίες τους; Τα σχολεία τα «πολυπολιτισμικά», κι εν τέλει α-πολιτισμικά, τα σχολεία όπου δεν πρέπει πια να διδάσκονται τα θρησκευτικά, αλλά μια συγκερασμένη θρησκειολογία. Τα σχολεία απ’ όπου σύντομα θα αποκαθηλωθούν οι ιερές εικόνες, μην τυχόν και θιγεί τις των αλλοθρήσκων. Τι προσευχή και το δοξολογία μπορεί να αναπέμψει ένα τέτοιο σχολείο; Σε Ποιόν;

Με καταθέσεις στεφάνων; Σε ποιους; Στους πεσόντες; Δηλαδή σε αυτούς που τα παιδιά τους πεινάσανε δίχως μια σύνταξη; Που βυθίστηκαν στην ανέχεια και την εξαθλίωση; Νομίζει το κράτος ότι με τα στεφάνια θα εξιλεωθεί από την ντροπή; Και ποιοι θα καταθέσουν; Κυβερνητικοί μεγιστάνες με τρελόχαρτο, ή άλλοι κομματική ενεργεία εντέχνως απηλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις στην Πατρίδα; Ποιοι; Αυτοί που δεν έχουν δει στρατόπεδο από μέσα;

Με τις παρελάσεις; Μα ποιοι θα παρελάσουν; Οι χθεσινοί καταληψίες της λούφας και του γλυκού νερού; Αυτοί που με σημαία τους τον Χαβαλέ και την Ανευθυνότητα χλευάζουν μια κοινωνία ολόκληρη πίσω από μια ψευτοκλειδωμένη σιδερόποτρα, περίχαροι γιατί «χάνουν μάθημα»; Ποιοι; Οι κανακάρηδες της τυρόπιττας και του «μίλκο», οι παραχαϊδεμένοι από την κούνια τους; Οι ψευτόμαγκες της τρύπιας εξάτμισης, του χουλιγκανοσφαίρου και του κλάμπιγκ; Πως θα περάσουν μπροστά από τους τελευταίους εν ζωή πολεμιστές του 40; Αυτούς που έστυβαν την πέτρα στην χούφτα τους, αυτούς που ορμούσαν στον θάνατο με την καρδιά στέρεα και με εφ’ όπλου λόγχη, αυτούς που «δεν μασούσαν» μπροστά στο φασιστικο Θηρίο, όχι γιατί ήταν υπουργοί και κυβερνήτες, αλλά γιατί ήταν ΜΑΓΚΕΣ, που πολέμησαν για την μαγκιά και το Ελληνικό γινάτι, έτσι, επειδή δεν γουστάρανε τους κατακτητές γενικώς.

Τους αγωνιστές του 40, που βάζανε μετάνοια στις ιερές εικόνες και παίρναν κουράγιο, αλλά άνθρωπο δεν καταδέχθηκαν να προσκυνήσουν (ου γαρ έκλιναν σαρκί και αίματι). Τι να δουν και τι να θαυμάσουν οι Γίγαντες από τα απολειφάδια, αυτά που γεμίζουν τις πάνες τους μπροστά στην «βάση του 10»; Αυτοί οι Γίγαντες γράψαν έπη σαμποτάροντας Γοργοποτάμους, όχι τα αυτοκίνητα όσων εναντιώνονται στις καταλήψεις τους.

Με τις παρελάσεις; Ποιες θα παρελάσουν; Τα μοντελάκια των σχολικών αιθουσών με τα αναιδή μίνια και τα εκουσίως ημίγυμνα καλλίγραμμα (ή όχι) μπουτάκια; Θα παρελάσουν ή θα πασαρελάσουν τα κοριτσούδια των SMS και των 0% λιπαρών; Μπροστά από ποιες; Από αυτές που στέγνωσαν το στήθος τους να βυζαίνουν μωρά, τότε που η λέξη «πολύτεκνος» ήταν άγνωστη, ακριβώς επειδή ήταν αυτονόητη. («θα αραέυνε μας και κι θα βρίκνε μας» έλεγε ένας πάππος μου, φαμιλιάρχης διμοιρίας ολόκληρης, ας είναι αναπαυμένος). Από αυτές που σπάσανε την μέση τους στην Πίνδο να κουβαλάνε βλήματα, τότε που η ισότητα των φύλων δεν μετρούταν με ποσοστώσεις θηλυκών υποψηφίων ούτε με νόμους περί «παρενόχλησης», αλλά ήταν ζωντανή εμπειρία πλήρους αυτοθυσίας στον κοινό υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Από αυτές που «δεν μάσησαν» να πάρουν τα βουνά, να πάνε φανταρίνες, όχι για να βολευτούνε, αλλά για να πεθάνουν.

Και το τραγικότερο: Κάποιοι παρ’ όλα αυτά θα καμαρώσουν τα φερέλπιδα φυντάνια. Και είναι αυτοί οι οποίοι πήρανε στα χέρια τους την πιο εκλεκτή ζύμη, και την κατάντησαν χλιαρό λαπά. Και παρ’ όλα αυτά θα καμαρώνουν. Ποιόν; Γιατί; Σε τι ονειρώδεις ψευδαισθήσεις έχουν τελματώσει και δεν μπορούν να δουν την κατρακύλα;

Σπεύδω να προλάβω τον αντίλογο: Δεν μέμφομαι την νέα γενιά, στην παλιά τα χώνω. Στους σημερινούς χαζοχαρούμενους σαραντοπενηντάρηδες, την αδικημένη γενιά του ’60 (Αθάνατε Τζιμάκο!) που μια ζωή χαμπάρι δεν έχουμε πάρει πως τα παιδιά μας δεν έχουν ανάγκη ούτε το χαρτζιλίκι μας, ούτε την λάθος προστασία, ούτε την καλοπέραση που αφειδώς τους παρέχουμε. Έχουν ανάγκη τις Αξίες Ζωής και την Παιδαδωγία, που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να τους δώσουμε.

Λοιπόν, επειδή είναι σιχασιά και ξεφτίλα ο δήθεν – τάχα μου πατριωτισμός (που δεν έχουμε), και το νάχαμε να λέγαμε πανηγυρικούς, και το άντε ας κάνουμε και καμμιά παρέλαση, να χαιρόμαστε με την μπουμπού που έγινε και σημαιοφόρος, κι επειδή γενικώς έχουμε πιάσει πάτο και πυθμένα λασπώδη, ας αρχίσουμε από τα πατώδη, τα θεμελιώδη, δηλαδή τα βασικά: Τιμιότης!. Τιμιότης σιωπής έναντι αυτών που δώσανε την ζωή τους για χάρη μας. Τουλάχιστο ας μην τους ειρωνευόμαστε με στημένες «Εθνικές Εορτές», ας τους αφήσουμε στην πικρή περισυλλογή τους για το κατάντημά μας. Κι επειδή η ημέρα είναι αργία (αναιτίως, αλλά μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα) ας απολαύσουμε την φραπεδική ραστώνη, η ας ντελιριαστούμε αγεληδόν σε κάποιο μεσημβρινό after parelasi κλάμπιγκ (ή after parelasi ouzaki, για τους παλιότερους). Ίσως να πονάει –αν πονάει-, αλλά είναι πιο τίμιο.