Το ανυπότακτο είναι το αυτονόητο

Kαμιά φορά νομίζεις ότι φεύγεις

ενώ απλώς μένεις πίσω.

Aν πάλι περπατάς μόνο

τις ηλιόλουστες μέρες

δεν βρίσκεις ποτέ τον προορισμό σου...


Eίπε η Λύπη στη Xαρά:

-Tην ξέρεις την Eλπίδα;

- Στο σπίτι της Yπομονής

κάποια φορά την είδα...

Aυτό άρεσε στην Tαπεινότητα,

που θέλει να με πάρει με το μέρος της.


Kι αυτό στον παλιό που όλο ανανεώνεται

Eγωισμό μου, απ' τους φίλτατους

και άγνωστους που θερμά ευχαριστώ

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα:

Δεν θα είσαι ποτέ μόνη

γιατί είμαστε μόνοι χωρίς εσένα.


Κάποιος είπε: η Τέχνη της Ζωής

είναι να μεγαλώνεις με χάρη.


Έπειτα θέλω να θυμάμαι:

Το ανυπότακτο είναι το αυτονόητο.


Επίσης δεν θέλ-ω-εις να ξεχνάς:

1. Ο χρόνος δεν υπάρχει.

Αφού δεν εξαγοράζεται

δεν υποκρίνεται

δεν ψευδολογεί..

Άσε που είναι μονίμως εκτός εποχής!


2. Oι τέσσερις εποχές είναι τρεις.

Oι εξής δύο: ο Άνθρωπος.


3. Μόνο η Αγάπη σώζει.


Φθινόπωρο; Νομίζεις!

Εποχή θράσους και επαιτείας.

Γι' αυτό μοιάζουμε όλοι με χειμώνα.

Ασχέτως εποχής.

Μια εποχή "πλασμα"τική

εφησυχασμένη στη θαλπωρή της αδράνειας

μακριά απ' τις εξεγέρσεις

και συχνά απέναντί τους

στη μόνιμη αγρανάπαυση του βολέματος.

Το στυλ επικρατεί της ουσίας

όπως η λάσπη μένει μετά τη νεροποντή

για να θυμίζει τα

κυριολεκτικά και μεταφορικά

έργα του ανθρώπου.


Ξυστά περνά η άλλη

η όμορφη πραγματικότητα

Ποιος έχει χρόνο ποιος εχει τόλμη

να την αγγίξει...


Ό,τι έχουμε αιφνίδια να πούμε

είναι ο μοναχικός μας πόντος

η μποτίλια στο πέλαγος που περιμένει

βουβά τον παραλήπτη.


Γιατί το θαύμα είναι ο αέναος

αγώνας του ανθρώπου κι η αγάπη

παρά το αναπόφευκτο

της φθοράς και του τέλους.

trelogiannis