ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΡΑΓΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΕΡΓΟ...

Γράφει η Θάλεια Καραμολέγκου

Ο ήλιος έλουζε τους γκρίζους δρόμους της πρωτεύουσας και καλώς όριζε σαν ένα ουράνιο τόξο την καινούρια μαθητική ημέρα των παιδιών. Δύο μαθητές φεύγουν απ' τα σπίτια τους στις 8 καθημερινά για να οδεύσουν μαζί στην γνώση της μέρας. Πότε πότε κλωτσούν κανένα πετραδάκι στο διάβα τους, ασυναίσθητα προσπαθώντας να αποκτήσει ένα ελάχιστο ενδιαφέρον η διαδρομή. << - Κώστα, πρόσεχε πίσω σου ένα αμάξι θέλει να περάσει....>> αποκρίθηκε ο ένας εξ αυτών ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω στην κίνηση του δρόμου. <<....ας πάμε από το πεζοδρόμιο καλύτερα>> Η σκέψη του αυτή όμως απορρίφθηκε αμέσως μόλις οι οφθαλμοί του διέκριναν σκαρφαλωμένα στο ελαχίστου πλάτους πεζοδρόμιο σειρές από διαφόρων λογής οχήματα.. <<Δεν το βλέπεις Γιάννη είναι αδύνατο, δε μας έχουν υπολογίσει εμάς βλέπεις, δε μας αφήνουν άλλες επιλογές από εδώ που βρισκόμαστε, δηλαδή....>>. --<<Κώστααα>> Η φωνή του ήταν πιο δυνατή από ποτέ θαρρείς ήθελε να ξεπεράσει τον εκκωφαντικό θόρυβο κόρνας και το συρτό ήχο απότομου φρεναρίσματος που ακούστηκε. Τα μάτια του γούρλωσαν ενστικτωδώς στη θέα που ακολουθούσε, η φωνή του σιώπησε και τα χέρια του ξάπλωσαν στο πάτωμα πάνω στο πρόσωπό του, κουλουριασμένος δίχως καμία σκέψη να σηκωθεί από' κει. Μόνο οι οφθαλμοί του κινούνταν κι αυτό που αντίκρισαν λίγο πιο πέρα τους έκανε να γουρλώσουν, ο φίλος του κυλούσε σε μια λίμνη κόκκινη με τα μάτια να κοιτάνε στον ουρανό, δάκρυα κυλούσαν στα μάτια του, δάκρυα εσωτερικά δάκρυα ψυχής, και αμέσως οι οφθαλμοί του σφράγισαν τον πόνο τον τριγύρω πλέον δεν άντεχαν να βλέπουν… Μια φωνή άκουσε μονάχα και τριγυρνούσε στου μυαλού του τις γωνίες, φωνή γυναίκας. <<Ένα ασθενοφόρο αμέσως, αμέσως να φτάσει εδώ είναι παιδιά είναι μικρά παιδιά… >>

Ο Κώστας και ο Γιάννης δεν μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι αποτελούν εξαίρεση στη σημερινή κοινωνία μιας πόλης. Το φαινόμενο των πεζοδρομίων γίνεται εμφανές σε κάθε ματιά που ρίχνουμε τριγύρω μας και αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να ληφθούν άμεσα μέτρα τότε θα ήταν αναπόφευκτο να απαγορεύσουμε την ύπαρξη πεζών καθώς η επικινδυνότητα που θα υπάρχει θα είναι τεράστια. Δύο λύσεις υπάρχουν ή πεζοδρόμια για πεζούς ή δρόμοι χωρίς πεζούς, χωρίς ανθρώπων βήμα. Το πρόβλημα αυτό καθημερινά δηλώνει παρόν και εμείς το παραβλέπουμε. Για πόσο ακόμα; Για πόσο ακόμα σαν έρμαια θα περπατάμε στο δρόμο σαν τα ποντικάκια που προστατεύονται από τη φάκα τους; Μια φάκα που οι ίδιοι φτιάξαμε για μας… Για πόσο ακόμα;

Το ασθενοφόρο έφτασε στο σημείο πολύ σύντομα, κόσμος παρακολουθούσε από κοντά τα συμβάντα. Τα δυο παιδιά πάνω στο φορείο με οξυγόνο, πληγές και στα δυο τους τα κορμιά φαίνονταν παντού, κόκκινα τα πρόσωπά τους απ’ το αίμα. Ένα εξ αυτών νεκρό, ο Κώστας, ταξίδευε πλέον σε άλλους ουρανούς σε άλλη πλάση με δικαιότερους κανόνες εκεί να έχει ας ευχηθούμε… Πηγαδάκια συζητήσεων σχηματίστηκαν τριγύρω με ένα σύνθημα όλοι να αποκρίνονται στον άλλον << Πού είναι τα πεζοδρόμια να περπατήσουν, που είναι η φροντίδα του ανθρώπου σε αυτή τη σάπια κοινωνία που ζούμε; Έχουμε αντικατασταθεί μόνο από μηχανές. Πόσο ακόμα να τριγυρνάμε δίχως προστασία μες στους δρόμους; Πόσο ακόμα;>>. Εκείνες μονάχα τις μητέρες λυπούμαι που δίκιο πια κανείς δε θα τους δώσει και αν ναι πλέον άργησαν να αντικρίσουν αυτό το πρόβλημα και το παιδί πίσω ποτέ δε θα γυρίσει πια… Με ένα λευκό αγνό τριαντάφυλλο στο χέρι μας, εγώ κι ο Γιάννης με μώλωπες εκείνος στο πρόσωπο και εγώ με ένα βουβό απλανές βλέμμα με δάκρυα κ οι δυο καταθέτουμε αγάπη και μνήμη αιώνια σε μια ψυχή. Κι εκείνος μας χαμογελούσε διαρκώς μέσα απ’ αυτή τη χαρμόσυνη φωτογραφία μπροστά μας. Ένα χαμόγελο αγνό και τόσο αθώο μα τόσο αθώο τι άλλωστε είχε προλάβει να ζήσει; Το κεφάλι σκύψαμε και φύγαμε απ’ το γεμάτο εκείνο μέρος με λουλούδια.. Εκατομμύρια άνθη δίπλα στον Κώστα στέκονταν από χιλιάδες άτομα… Μα άραγε φτάνουν μόνο εκείνα; Κι ήταν ένα ακόμη ηλιόλουστο πρωινό μες στην πρωτεύουσα...