«ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΕ;»

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 

Στὸν δάσκαλο Σ., ποὺ ρωτᾶ
γιατί ὁ Χριστὸς ἔπρεπε νὰ γεννηθεῖ καὶ ὄχι ἁπλὰ νὰ ἐμφανισθεῖ

.             Ρωτήσατε, γιατί ὁ Κύριος Χριστὸς ἔπρεπε νὰ γεννηθεῖ, καὶ νὰ μεγαλώσει, καὶ νὰ βασανισθεῖ; Γιατί δὲν ἐμφανίσθηκε ξαφνικὰ μὲ μιᾶς ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μὲ τὴ μορφὴ ὡρίμου ἀνθρώπου ὅπως, κατὰ τοὺς ἑλληνικοὺς μύθους, ὁ Ἀπόλλων ἐμφανιζόταν στοὺς ἀνθρώπους; Ἐντελῶς ἀνάρμοστη σύγκριση! Πῶς μπορεῖ νὰ συγκρίνεται ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος μὲ μία παραίσθηση καὶ ὁ ἀληθινὸς Θεὸς μὲ φανταστικὰ τέρατα;
.             Ὅσο πιὸ ψηλὰ εἶναι ὁ οὐρανὸς πάνω ἀπὸ τὴν γῆ, τόσο εἶναι ὑψηλὴ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ τὸ λογικὸ τοῦ ἀνθρώπου. Κατὰ τὴν σοφία τοῦ Ὑψίστου ὁ Χριστὸς ἔπρεπε νὰ ἐμφανισθεῖ στὸν κόσμο καὶ σὰν παιδὶ καὶ σὰν νεαρὸς καὶ σὰν ὥριμος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ εἶναι σ᾽  ὅλους προσιτὸς καὶ νὰ κερδίσει τοὺς πάντες. Ἐὰν Αὐτὸς δὲν ἦταν ποτὲ παιδί, θὰ ἦταν ὠχρὸς καὶ κρύος ὁ λόγος Του: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάρκ. ι´ 14) καὶ πάλι: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη´ 3). Ἐσεῖς εἶστε δάσκαλος τῶν παιδιῶν, καὶ σὰν δάσκαλος σκεφθεῖτε, πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ σχέση σας μὲ τὰ παιδιά, ἐὰν δὲν εἴχατε ὑπάρξει κι ἐσεῖς παιδί.
.             Ὁ Χριστὸς ἀναμφίβολα μποροῦσε νὰ ἐμφανισθεῖ στὸν κόσμο καὶ ἔτσι ὅπως τὸ θέλετε ἐσεῖς ἀλλά, ἐὰν τὸ εἶχε κάνει, Αὐτὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι γιὰ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖνο ποὺ Αὐτὸς ἤθελε νὰ εἶναι, δηλαδὴ Δάσκαλος καὶ Σωτήρας ὅλων, καὶ παράδειγμα ὅλων τῶν γενεῶν.
.             Ἐσᾶς σᾶς ταλαιπωρεῖ αὐτὸ ποὺ σκέφτεστε, ὅτι ὁ Κύριος μὲ τὴν ἀσυνήθιστη γέννησή Του μεγάλωσε γιὰ τὸ λογικό μας τὸ μυστήριο τοῦ Εἶναι Του. Ἀλλὰ τὸ μυστήριό Του, δὲν θὰ ἦταν πολὺ μεγαλύτερο καὶ ἀκατανόητο, ἐὰν Αὐτὸς ξαφνικὰ κατέβαινε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἔξω ἀπὸ κάθε συγγενικὸ δεσμὸ μὲ τοὺς ἀνθρώπους; Δὲν θὰ μιλοῦσε ὁ κόσμος σ᾽  αὐτὴ τὴν περίπτωση γι᾽ Αὐτὸν σὰν γιὰ κάποιο φάντασμα; Τότε καὶ τὸ πρόσωπό Του, καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία καὶ ἡ θυσία Του, θὰ ἔχαναν τὴν πραγματικὴ βάση καὶ τὴν πραγματικὴ σημασία. Ἀφοῦ ἐὰν ἦταν φάντασμα, ποιός ἀπὸ μᾶς θὰ ἄκουγε καὶ θὰ προσπαθοῦσε νὰ μιμηθεῖ ἕνα φάντασμα;
.             Ἀκόμα ἔπρεπε νὰ γεννηθεῖ ὁ Κύριός μας, καὶ ἀκριβῶς μὲ τὸν τρόπο ποὺ γεννήθηκε, γιὰ νὰ δείξει μ᾽ αὐτὸ τὴν δυνατότητα καὶ γιὰ νὰ τονίσει τὴν σημασία τῆς δικῆς μας πνευματικῆς γέννησης, ποὺ στέκεται στὸ κέντρο τῆς διδασκαλίας Του περὶ τοῦ ἀνθρώπου. Κατὰ τὸν λόγο Του: «Ἐὰν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. γ´ 3). Ὅπως Αὐτὸς γεννήθηκε ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὸ ὑπερκαθαρὸ σῶμα τῆς Παρθένου Μαρίας, ἔτσι μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ γεννηθοῦμε πνευματικὰ ἐκ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς μας. Οἱ μεγάλοι ὀρθόδοξοι πνευματικοὶ γέροντες ἀνέκαθεν δίδασκαν, ὅτι ἡ νέα γέννηση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ὑπὸ τὸν ὄρο τῆς παρθενικῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς. Μ᾽ ἄλλα λόγια οἱ ψυχὲς οἱ ὁποῖες καθαρίζουν ἐντελῶς, ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλὲς σκέψεις, γίνονται παρόμοιες μὲ τὴν ἁγία Κόρη, καὶ ἀξιώνονται μὲ τὴν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουν κατοικία τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας εἶναι δύσκολα κατανοητὴ γιὰ τὸν κοινὸ νοῦ, εἶναι ἐξαιρετικὰ ὠφέλιμη καὶ ἐνθαρρυντικὴ γιὰ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπιθυμήσουν τὴν πνευματικὴ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ εἶναι τους.
.             Γι᾽  αὐτό, ἡσυχάστε, καὶ εὐχαριστῆστε τὴν αἰώνια Σοφία, ἐπειδὴ ὁ Σωτήρας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἐμφανίσθηκε ἔτσι ὅπως ὁ Ἴδιος θεώρησε ὡς καλύτερο. Καὶ φωνάξτε μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ» (Ρωμ. ια´ 33). Καὶ χαιρετῆστε τὰ παιδιά σας στὸ σχολεῖο μὲ τὴν παιδικὴ χαρά: Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε, παιδιά.

 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται…
Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολές  Α´»,
Ἐκδ. «Ἐν πλῷ»