Μια βαθύτερη κριτική της τηλεόρασης

Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα

άρθρο του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής»
(π.Πορφύριος, πηγή: Τρελο-γιάννης)

Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα. Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα. Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία. Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο. Τον αποξενώνει απ’ την πνευματική του ζωή. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.

Ο θεατής της τηλεόρασης ακόμα κι όταν επιλέγει τα καλύτερα προγράμματα κινείται μέσα σ΄ έναν εικονικό κόσμο, σαν τον ονειροπόλο που έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Στον αληθινό άνθρωπο ο νους είναι ο κυρίαρχος και η φαντασία υπακούει. Στον θεατή της τηλεόρασης η φαντασία και ο εικονικός της κόσμος είναι ο κυρίαρχος και ο νους ο υπηρέτης. Η τηλεόραση μετατρέπει το θεατή σε χαλασμένο ασύρματο που δεν έχει πια καμιά επαφή με τον εσωτερικό άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο.

Το παράδοξο είναι ότι ο θεατής πείθεται ότι με την τηλεόραση είναι μέσα στα πράγματα. Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την εικόνα από την πραγματικότητα, την ουσία από τα επιφαινόμενα, σύμφωνα με τη διάκριση του Αριστοτέλη. Ο Πλάτων θεωρούσε τον εικονικό κόσμο «τρίτον τι της αληθείας» κι ο Πίνδαρος ονόμαζε τον άνθρωπο που δεν έχει εσωτερική ζωή «σκιάς όναρ», δηλαδή μια σκιά του Άδη, που ονειρεύεται. Μόνο ένα θαύμα σαν αυτό της ανάστασης των νεκρών μπορεί να δώσει ζωή σ΄ αυτόν τον άνθρωπο.

Ο Θεατής της τηλεόρασης εκλαμβάνει τις εικόνες της πραγματικότητας ως την ίδια την πραγματικότητα. Η σύγχυσή του αυτή επεκτείνεται και στην καθημερινή του ζωή. Σκέφτεται τη ζωή αντί να τη ζεί. Συγχέει το πράγμα με την εικόνα. Κανείς δεν μπορεί να έχει μια πραγματική σχέση με την νοερή εικόνα κάποιου. Η πραγματική σχέση «απαιτεί ζωντανή συνάντηση με το άλλο πρόσωπο. Απαιτεί αλληλεπίδραση στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα.» (Ματθαίου Γκαλατίν, Διψώντας για το Θεό, Εκδόσεις «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι 2000). Ο άνθρωπος αυτός χάνει τη ζωή του.

Φαντασθείτε λοιπόν έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικους ανθρώπους, που νομίζουν ότι ζουν ενώ είναι νεκροί. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, πάντοτε κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς και μερικοί νεκροί, αλλά ήταν λίγοι. Ήταν αυτοί που δραπέτευσαν από τον Άδη, όταν ο Ηρακλής σκότωσε για λίγα μήλα τον κέρβερο τον φύλακα του Άδη και έμεινε ο Άδης αφύλακτος.

Το ίδιο έγκλημα με τον Ηρακλή κάνει κι η τηλεόραση,που κλέβει την αληθινή ζωή και την αντικαθιστά με μια ψεύτικη, εικονική ζωή. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Άδης είναι ο σκοτεινός εκείνος τόπος, όπου οι ψυχές δεν βλέπουν τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων και βλέπούν μόνο σκιές. Μήπως τώρα στον εικονικό κόσμο της τηλεόρασης βλέπει κανείς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων;

Πηγή: Μικρά Δοκίμια μέσω Σαλογραίας

πηγή :Το Zωντανό Iστολόγιο

Πρώτα (στου Κεμάλ το σπίτι) ο μαθητής!

Γράφει ο Γιώργος Ιωάννου

Το Υπουργείο Παιδείας θεώρησε σκόπιμο να θέσει φέτος, στις 19 Μαΐου 2010, ανήμερα της συμβολικής ημέρας μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, ως θέμα προς ανάλυση, στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και στο μάθημα της Λογοτεχνίας, το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Στου Κεμάλ το σπίτι».

Δηλαδή, του σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Συγχαρητήρια στον εμπνευστή της σκόπιμης αυτής κίνησης, που δεν είναι παρά ένα ακόμη προσκύνημα υποτέλειας προς χάριν της “ελληνοτουρκικής φιλίας και καλής γειτονείας” …

Πόσο μάλλον όταν το πραγματικό σπίτι του Κεμάλ δεν βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, καθώς δεν γεννήθηκε εκεί, αλλά στο χωριό Χρυσαυγή του Λαγκαδά…Εύγε Υπουργείο!

Ακολουθεί το κείμενο το οποίο κλήθηκαν να αναλύσουν οι αυριανοί ταγοί της Ελληνικής πολιτείας στην υπηρεσία της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ελληνικού Λαού.

Αλήθεια, τι θα μπορούσαν να γράψουν τα παιδιά, και πως θα έπαιρναν βαθμό και μόρια εισαγωγής;

Στου Κεμάλ το σπίτι

Δεν ξαναφάνηκε η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που ερχόταν στο κατώφλι μας κάθε χρονιά, την εποχή που γίνονται τα μούρα, ζητώντας με ευγένεια να της δώσουμε λίγο νερό απ’ το πηγάδι της αυλής. Έμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηρούσε όμως πάνω της ίχνη μιας μεγάλης αρχοντικής ομορφιάς. Και μόνο ο τρόπος που έπιανε το ποτήρι, έφτανε για να σχηματίσει κανείς την εντύπωση πως η γυναίκα αυτή στα σίγουρα ήταν μια αρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω το ποτήρι, ποτέ δεν παρέλειπε να μας πει στα τούρκικα την καθιερωμένη ευχή, που μπορεί να μην καταλαβαίναμε ακριβώς τα λόγια της, πιάναμε όμως καλά το νόημά της: “Ο Θεός να σας ανταποδώσει το μεγάλο καλό”. Ποιο μεγάλο καλό; Ιδέα δεν είχαμε.

Καθόταν ήσυχα για ώρα πολλή στο κατώφλι της αυλής, κι αντί να κοιτάζει κατά το δρόμο ή τουλάχιστο κατά το πλαϊνό σπίτι του Κεμάλ, αυτή στραμμένη έριχνε κλεφτές ματιές προς το δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε έκλεινε τα μάτια και το πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ονόματα παράξενα. Εμείς, πάντως, δεν παραλείπαμε να της δίνουμε μούρα απ’ την ντουτιά, όπως άλλωστε δίναμε σ’ όλη τη γειτονιά και σ’ όποιον περαστικό μας ζητούσε. Η ξένη τα έτρωγε σιγανά, αλλά με ζωηρή ευχαρίστηση. Δε μας φαινόταν παράξενο που της άρεζαν τα μούρα μας τόσο πολύ. Το δέντρο μας δεν ήταν από τις συνηθισμένες μουριές, απ’ αυτές που κάνουν εκείνα τα άνοστα νερουλιάρικα μούρα. Το δικό μας έκαμνε κάτι μεγάλα, ξινά σα βύσσινα, και πολύ κόκκινα στο χρώμα. Ήταν ένα δέντρο παλιά και τεράστιο, τα κλαδιά του ξεπερνούσαν το δίπατο σπίτι μας. Μοναχά ένα κακό είχε∙ τα φύλλα του ήταν σκληρά και οι μεταξοσκώληκές μου δεν μπορούσαν να τα φάνε. Ήταν, πάντως, δέντρο φημισμένο σ’ όλο το Ισλαχανέ κι ακόμα πιο πέρα.

Την πρώτη φορά που είχε καθίσει η άγνωστη γυναίκα στο κατώφλι μας, δε σκεφτήκαμε να της προσφέρουμε μούρα, όμως σε λίγο μας ζήτησε η ίδια λέγοντας πως ήθελε να φυτέψει το σπόρο τους στον μπαχτσέ της. Έφαγε μερικά και τα υπόλοιπα τα έβαλε σ’ ένα χαρτί και έφυγε χαρούμενη.

Τη δεύτερη φορά, θα ήταν κατά το τριάντα οχτώ, δυο χρόνια, πάντως, μετά την πρώτη, δεν έβαλε μούρα στο χαρτί. Κάθισε και τα έφαγε ένα ένα στο κατώφλι. Φαίνεται πως ο σπόρος απ’ τα προηγούμενα είχε αποδώσει, αλλά για να δώσει και μούρα έπρεπε, βέβαια, να περάσουν χρόνια. Το δέντρο αυτό, όπως όλα τα δέντρα που μεγαλώνουν σιγά, ζει πολλά χρόνια και αργεί να καρπίσει.

Η γυναίκα ξαναφάνηκε και τον επόμενο χρόνο, λίγο πριν απ’ τον πόλεμο. Όμως τη φορά αυτή της προσφέραμε νερό απ’ τη βρύση. Αρνήθηκε να πιει το νερό. Μόλις το έφερε στο στόμα, μας κοίταξε στα μάτια και μας έδωσε πίσω το γεμάτο ποτήρι. Επειδή την είδαμε ταραγμένη, θελήσαμε να της εξηγήσουμε. Ο σιχαμένος σπιτονοικοκύρης μας είχε διοχετεύσει το βόθρο του σπιτιού στο βαθύ πηγάδι. “Τώρα που σας έφερα το νερό στις κουζίνες σας, δε σας χρειάζεται το πηγάδι”, μας είχε πει. Η γυναίκα βούρκωσε, δε μας έδωσε όμως καμιά εξήγηση για την τόση λύπη της. Για να την παρηγορήσουμε της δώσαμε περισσότερα μούρα κι η γιαγιά μου της είπε κάτι που την έκανε να τιναχτεί: “Θα σου τα έβαζα σ’ ένα κουτί, αλλά δε βαστάνε για μακριά”. Και πράγματι είχαμε αρχίσει κάτι να υποπτευόμαστε. Την άλλη φορά είδαμε, πως μόλις έφυγε από μας, πήγε δίπλα στου Κεμάλ το σπίτι, όπου την περίμενε μια ομάδα από Τούρκους προσκυνητές, που κοντοστέκονταν στο πεζοδρόμιο. Εμείς ως τότε θαρρούσαμε πως είναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, απ’ τις πάμπολλες εκείνες, που δεν ήξεραν λέξη ελληνικά, μια και η ανταλλαγή των πληθυσμών είχε γίνει με βάση τη θρησκεία και όχι τη γλώσσα. Η αποκάλυψη αυτή στη αρχή μάς τάραξε. Δε μας έφτανε που είχαμε δίπλα μας του Κεμάλ το σπίτι, σα μια διαρκή υπενθύμιση της καταστροφής, θα είχαμε τώρα και τους Τούρκους να μπερδουκλώνονται πάλι στα πόδια μας; Και τι ακριβώς ήθελε από μας αυτή η γυναίκα; Πάνω σ’ αυτό δεν απαντήσαμε, κοιταχτήκαμε όμως βαθιά υποψιασμένοι. Και τα επόμενα λόγια μας έδειχναν πως η καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως από συμπάθεια κι ελπίδα. Είχαμε κι εμείς αφήσει σπίτια και αμπελοχώραφα εκεί κάτω.

Η Τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τον πόλεμο. Εμείς καθόμασταν πια σε άλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, όμως την είδαμε μια μέρα να κάθεται κατατσακισμένη στο κατώφλι του παλιού σπιτιού μας. Ο πρώτος που την είδε, ήρθε μέσα και φώναξε: “Η Τουρκάλα!” Βγήκαμε στα παράθυρα και την κοιτάζαμε με συγκίνηση. Παραλίγο να την καλέσουμε απάνω στο σπίτι -τόσο μας είχε μαλακώσει την καρδιά η επίμονη νοσταλγία της. Όμως αυτή κοίταζε ακίνητη την κατάγυμνη αυλή και το έρημο σπίτι. Μια ιταλιάνικη μπόμπα είχε σαρώσει τη ντουτιά κι είχε ρημάξει το καλοκαμωμένο ξυλόδετο σπίτι, χωρίς να καταφέρει να το γκρεμίσει.

Δεν την ξανάδαμε από τότε. Ήρθε δεν ήρθε, άγνωστο. Άλλωστε και να ‘ρχότανε δε θα ‘βρισκε πια το κατώφλι με το αφράτο μάρμαρο για να ξαποστάσει. Το σπίτι είχε από καιρό παραδοθεί σε μια συμμορία εργολάβων και στη θέση του υψώθηκε μια πολυκατοικία απ’ τις πιο φρικαλέες. Τώρα ετοιμάζονται να την γκρεμίσουν οι γελοίοι. Ποιος ξέρει τι μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι το πονηρό μυαλό τους.

Αν γίνει αυτό, θα παραφυλάγω νύχτα μέρα, ιδίως όταν το σκάψιμο θα έχει φτάσει στα θεμέλια, κι ίσως μπορέσω να εμποδίσω ή τουλάχιστο να καθυστερήσω το χτίσιμο του νέου εξαμβλώματος. Την προηγούμενη φορά είχε βρεθεί εκεί στα βάθη ένα θαυμάσιο ψηφιδωτό, που άρχιζε απ’ το οικόπεδο του δικού μας σπιτιού και συνεχιζόταν προς το σπίτι του Κεμάλ. Το ψηφιδωτό αυτό οι δασκαλεμένοι εργάτες το σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα για να μην τους σταματήσουν οι αρμόδιοι. Πάντως, τις ώρες που το έβλεπε το φως του ήλιου, γίνονταν διάφορα σχόλια απ’ την έκθαμβη γειτονιά. Όλοι μιλούσανε για την ομορφιά και την παλιά δόξα, μα ανάμεσα στα δυνατά λόγια και τις φωνές, άκουσα μια γρια να σιγολέει: «Στο σπίτι αυτό καθόταν ένας μπέης, που είχε μια κόρη σαν τα κρύα τα νερά. Κυλιόταν κάτω, όταν φεύγανε, φιλούσε το κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δεν ματαείδα».

Από τη συλλογή διηγημάτων «Η μόνη κληρονομιά» (1974)

Σαν συμπληρωματικό κείμενο για ανάλυση θα μπορούσε κάλλιστα το Υπουργείο της φιλοτουρκικής παιδείας να παραθέσει επίσης, πλάϊ-πλάϊ και αυτό που ακολουθεί έτσι ώστε να βάλει και πρακτικά σε εφαρμογή την καινούργια του πολιτική περί παιδείας ¨πρώτα ο μαθητής¨: (Σημείωση:το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μιλιέτ, στην οποία ήταν αρχισυντάκτης, ο γνωστός «ειρηνιστής» και «φιλέλληνας» Αμπντί Ιπεκτσί, ή κατά άλλους ανήκει στον άλλο γνωστό φιλέλληνα Behcet Kemal Caglar και περιλαμβάνεται στην ανθολογία του Τουρκοκύπριου Hasan Sefik Altay με τίτλο «Siirlerle Kutsal Savas ve Direnisimiz» (Ο Ιερός Αγώνας και η Αντίστασή μας στην Ποίηση), και μεταδιδόταν υποχρεωτικά κάθε πρωί τα χρόνια των ενδοκοινοτικών συγκρούσεων (1963-1967), από το ραδιόφωνο Bayrak (= Σημαία, Μπαϊράκι), το οποίο αποτελούσε τη «Φωνή των Τούρκων Αγωνιστών» (Turk Mucahidinin Sesi).

Το Μίσος

Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ’ αυτόν τον κόσμο,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

Εκδίκηση να πάρω είναι ο μοναδικός μου στόχος.

Σαν αναμετρηθώ στης μάχης το πεδίο,

χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια να κλαδέψω σε μια μέρα,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

Τα κεφάλια τριάντα χιλιάδων να πολτοποιούσα,

τα δόντια δέκα χιλιάδων με την τανάλια να έβγαζα,

εκατό χιλιάδων τα πτώματα να σκορπούσα στις ρεματιές,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

Ο κόσμος όλος ξέρει πόσο ανώτερος είναι ο Τούρκος

και πόση κακοήθεια φωλιάζει στο μυαλό του Έλληνα.

Πέντε χιλιάδων τα πτώματα να έκαιγα στους κλιβάνους,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.

Σαράντα χιλιάδες τους να σούβλιζα με την λόγχη μου,

ογδόντα χιλιάδες τους να έστελνα στη κόλαση,

εκατό χιλιάδες τους να κρεμούσα στο σκοινί,

δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.

Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος!

Οι επιλογές του Υπουργείου είναι πεντακάθαρες. Άλλοτε επιλέγουν να θυμούνται εγκλήματα χτίζοντας μνημεία για το “Ολοκαύτωμα¨ με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, άλλοτε ξεχνούν εγκλήματα με τους Έλληνες πρωθυπουργούς να προσκυνούν τον τάφο του Κεμάλ, και άλλοτε θυμούνται το σπίτι του Κεμάλ ανήμερα της μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Παράξενες επιλογές, επιλεκτικές μνήμες, τιραμόλα πολιτικές αποδόμησης.

Και “Πρώτα ο Μαθητής”!

πηγή:Σαντορινιός

Μάθε παιδί μου ξόρκια...

«Αν είσαι αμετάπειστος και επιμένεις να μυηθείς στη Μαγολογία, αυτό το βιβλίο θα σου προσφέρει όλη τη βοήθεια και την ενθάρρυνση που θα έπαιρνες από μένα, αν βρισκόμουν δίπλα σου με σάρκα και οστά».

(Μάγος Μέρλιν, 1577). Από το «παιδικό» βιβλίο με τον τίτλο «ΜΑΓΟΛΟΓΙΑ: Το Βιβλίο με τα Μυστικά του Μέρλιν» (Εκδόσεις Πατάκη, 2006).

Στην αρχή μάθαμε για την δυνατότητα εξαίρεσης του μαθητή από το μάθημα των θρησκευτικών, με μία απλή υπεύθυνη δήλωση.

Ύστερα ήρθε η είδηση ότι μεγάλο ιδιωτικό σχολείο έδωσε εντολή στους εκπαιδευτικούς να κατεβάσουν όλες τις χριστιανικές εικόνες από τις αίθουσες του δημοτικού, με το σκεπτικό ότι το σχολείο δεν είναι χώρος λατρείας, καθώς και να αντικατασταθεί το «Πάτερ Ημών» με μια πιο «απλή» και γενική προσευχή..

Και να τώρα, τα σύγχρονα «προοδευτικά μυαλά» βλέποντας μπροστά τους το τοπίο να καθαρίζει από τα ξεπερασμένα «μεσαιωνικά» θρησκευτικά απομεινάρια, χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο, πασχίζουν να μπάσουν τη νεολαία και ιδιαίτερα την μαθητική, στην αγαπημένη τους «Νέα Εποχή». Μόνο που δεν μοιάζει και τόσο «νέα». Γιατί πως μπορεί να είναι «νέα» η εποχή της μαγείας και του αποκρυφισμού;

Φαίνεται όμως ότι τα ξόρκια είναι πιο «in» από τις προσευχές, οι κατάρες πιο «cool» από το «Πάτερ Ημών» και η «Μαγολογία» πιο «προοδευτική» από τα Θρησκευτικά!

Για ακούστε λοιπόν αυτό:

Σχολή μαγείας αλά Χάρι Πότερ
Πηγή: http://world.flash.gr//cosmosl/2008/9/15/38460id/

Έρευνα του βρετανικού πανεπιστημίου του Χερτφορντσάιρ, υπό τον καθηγητή Ψυχολογίας Ρίτσαρντ Γουάιζμαν, η οποία ανακοινώθηκε στο Φεστιβάλ Επιστήμης του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ προ ημερών, διαπίστωσε ότι τα μαγικά τρικ μπορούν να βοηθήσουν στην απόκτηση αυτοπεποίθησης, κριτικής σκέψης και άλλων κοινωνικών δεξιοτήτων από τα παιδιά της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η διδασκαλία στα παιδιά κόλπων, όπως το να διαβάζουν το μυαλό των συμμαθητών τους ή να αποκαθιστούν ένα σκοινί που φάνηκε να κόβεται στα δύο, σύμφωνα με τη μελέτη, τονώνει την αυτοπειθαρχία και αυτοπεποίθησή τους, τα διασκεδάζει πραγματικά και, αντίθετα με τα ηλεκτρονικά παιγνίδια στον κομπιούτερ, τα ενθαρρύνει να αλληλεπιδρούν με τους φίλους και την οικογένειά τους.


Τα μαθήματα μαγείας θεωρείται ότι έχουν απτά θετικά ψυχολογικά αποτελέσματα, με αύξηση τόσο της κοινωνικοποίησης όσο και της εμπιστοσύνης που δείχνουν τα παιδιά στον εαυτό τους, ενώ ιδιαίτερα ωφελημένα βγαίνουν τα παιδιά που έχουν χαμηλή αυτο-εκτίμηση. Στο πλαίσιο αυτό, οι ερευνητές δεν δίστασαν να εισηγηθούν την ένταξη των μαθημάτων μαγείας στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των σχολείων!


-------------------------------------------------Σε πλήρη εναρμόνιση με τα παραπάνω μοιάζει και η πρόσφατη πρόταση του Νίκου Παπανδρέου, αδελφού του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, (και συγγραφέα), η οποία παρουσιάστηκε σε άρθρο του, προ ημερών στην εφημερίδα «Καθημερινή» και αφορά «μια αλλαγή» στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αφού πρότεινε να «καταργηθούν οι ανθολογίες και να αντικατασταθούν με βιβλία ολόκληρα», κατέληξε λέγοντας «είναι φυσικά ένα μεγάλο θέμα, και θα πρέπει τα βιβλία να ταιριάζουν με τις ηλικίες των μαθητών. Γιατί όμως όχι Τριβιζά σε μικρή ηλικία ; Γιατί όχι Χάρι Πότερ σε μεγαλύτερη ;»

-----------------------------------------------------

Πολλοί γονείς και δάσκαλοι που φαίνεται να τελούν εν αγνοία δηλώνουν πανευτυχείς που τα παιδιά τους, που δεν αγαπούσαν καθόλου το διάβασμα, τώρα διαβάζουν μετά μανίας τα βιβλία του Χάρι Πότερ.

Όταν προβλήθηκε στην πατρίδα μας, η ταινία "Ο Χάρι Πότερ και Η Φιλοσοφική Λίθος" ολόκληρες τάξεις Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων, ακόμα και ολόκληρα σχολεία στην Αθήνα συνοδευόμενα από τους δασκάλους και τους καθηγητές τους επισκέφθηκαν τους κινηματογράφους για να ωφεληθούν από την ομαδική παρακολούθηση της ταινίας!

Χαρακτηριστική περίπτωση της «Ποτερομανίας» στα σχολεία, ήταν το έγγραφο που είχε αποστείλει η Περιφερειακή Δ/ση Πρωτ. καί Δευτερ. Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας σε όλα τα σχολεία (Δημοτικά και Γυμνάσια) των Νομών Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Πιερίας, και Πέλλας, στο οποίο αναφέρει ότι: «Η τοπική ομάδα επιλογής θεαμάτων για μαθητές... αφού παρακολούθησε τήν ταινία “Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ” ενέκρινε την παρακολούθηση της παραπάνω ταινίας από τους μαθητές των σχολείων της Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης (Δημοτικά καί Γυμνάσια)». Επίσης ενέκρινε την παρακολούθηση και της ταινίας “Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΚΑΜΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ” από τους μαθητές των σχολείων Β/άθμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσια, Ενιαία Λύκεια καί ΤΕΕ). Και παρακαλεί (sic) τους Δ/ντες Εκπαίδευσης «να μεριμνήσουν για την ενημέρωση όλων των σχολικών μονάδων αρμοδιότητά τους»!!!

(Δίπλα: Απίστευτη φωτογραφία! Μικρά παιδάκια σε Αποκρυφιστική / Σατανιστική τελετή με "ξόρκια", μαγικές λέξεις στον τοίχο, πεντάλφα, κεριά κλπ. Μπροστά τους το βιβλίο με το πρότυπό τους, Χάρρυ Πόττερ...)

Η «Ποτερομανία» ήρθε σαν καταιγίδα επάνω στα παιδιά όλου του κόσμου και τα εισήγαγε στον σκοτεινό κόσμο του αποκρυφισμού και της μαγείας. Μέσα από τα βιβλία της σειράς, οι ήρωες μαθαίνουν και εκτελούν ξόρκια, φτιάχνουν φίλτρα, κάνουν επικλήσεις, μαθαίνουν και χρησιμοποιούν φράσεις με μαγικό αποτέλεσμα για καλό ή κακό σκοπό, ανυψώνουν αντικείμενα, επικοινωνούν με νεκρούς, διδάσκονται αστρολογία, μαντεία, κατάρες με τις όποιες μπορούν να εξουσιάσουν, να βασανίσουν και να φονεύσουν.

Με ύπουλο τρόπο οι μικροί αναγνώστες διδάσκονται ότι υπάρχει "καλή" μαγεία και ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει μεταξύ "καλής" μαγείας και κακής μαγείας.

Έτσι, από τους ήρωες της Ιστορίας και της Πίστεως περάσαμε στον... Μέρλιν τον Μάγο!

Ενώ, όπως ήταν φυσικό (ή μήπως επιθυμητό;;;) η «Ποτερολογία» έφερε την «Μαγολογία»...

Διαβάζουμε λοιπόν, στο «παιδικό» βιβλίο «ΜΑΓΟΛΟΓΙΑ»:

«Για να κάνεις τα μαγικά σου, πρέπει πρώτα να καλέσεις για βοήθεια το κατάλληλο ξωτικό, πνεύμα ή τζίνι.

Τα μαγικά λόγια, όπως και η χρήση μανδύα με συγκεκριμένα χρώμα, θυμιάματος με συγκεκριμένο άρωμα ή ραβδιού με συγκεκριμένο ξύλο, είναι στην ουσία το μέσο για να έρθεις σε επικοινωνία με το ξωτικό και να του ζητήσεις να εκτελέσει την εντολή σου».

Παρακάτω διαβάζουμε: «Ο επιμελής μαθητής μπορεί να βρει διάφορους να χρησιμοποιήσει τις μαγικές του δυνάμεις για να εκδικηθεί ανθρώπους που νιώθει, ότι τον έχουν βλάψει ή παρεξηγήσει».

Η έκδοση αυτή είναι πολυτελέστατη, ιδιαίτερα ελκυστική στο μάτι, με χρώματα, σχέδια και γραφικά τρικ άκρως δελεαστικά και απευθύνεται στα παιδιά. Ουσιαστικά αποτελεί εγχειρίδιο εισαγωγής στην μαγεία και τον σατανισμό. Εκπαιδεύει τον αναγνώστη σε κάθε είδους «μαγικά» τερτίπια όπως: αστρολογία, μαντεία, μαγικά σύμβολα, φίλτρα, επικλήσεις, ξόρκια, φυλαχτά κ. ά. Τα παρουσιάζει δε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Εξάπτει την φαντασία του παιδιού στο έπακρο και το εθίζει σε ένα κόσμο ονειρικό, αποκρυφιστικό και αρκούντως επικίνδυνο.

Στο βιβλίο γίνονται αναφορές σε γραπτά κείμενα τού Ιδρυτή της «εκκλησίας τού Σατανά», Anton Szandor LeVey (φωτο) και της «Σατανικής Βίβλου» του, με πολύ έντεχνο και καλυμμένο τρόπο.

Ο συγκεκριμένος τόμος βέβαια, αποτελεί μέρος μιας «τριλογίας» παρόμοιων βιβλίων. Τα άλλα δύο είναι: η «ΔΡΑΚΟΛΟΓΙΑ» και «ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΡΑΒΔΙ». Πρόκειται για μεταφράσεις αντιστοίχων βιβλίων του αγγλικού οίκου «The Templar Company» . Το πρώτο μόνο βιβλίο, (στα αγγλικά: «Wizardology»), κατά δηλώσεις των εκδοτών, έχει μεταφραστεί σε 52 γλώσσες και έχει πουλήσει 5,7 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ σύμφωνα με την ξένη ιστοσελίδα το εν λόγω βιβλίο έχει ήδη αρκετές τιμητικές διακρίσεις στην Αγγλία.

Έτσι μέσα από το «παιδικό» παιχνίδι και «παιδικό» βιβλίο τα μηνύματα που εκπέμπονται, δεν πλέον είναι καλυμμένα, αλλά ωμά και χτυπάνε ακριβώς τον στόχο τους: την παιδική ψυχή.

Να΄την λοιπόν «η πονηριά της σύγχρονης προπαγάνδας του σατανισμού», όπως αναφέρει στο «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό» του ο Αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Τσιάκκας, «η οποία δεν δηλώνει απευθείας πίστη στον σατανά, αλλά στις απόκρυφες «εσωτερικές δυνάμεις» του ανθρώπου… Εμφανίζεται μάλιστα, ο σατανισμός ως «λευκή μαγεία», κατά την οποία ο στόχος φαίνεται καλός…με την χρήση δήθεν, αγαθών δυνάμεων επιχειρεί μία - εκ δεξιών -εισβολή στην ψυχή του ανθρώπου...

Και όπως έλεγε ένας σοφός χριστιανός : «ακούω να λένε για μαύρη και λευκή μαγεία… Είτε μαύρο σκυλί σε δαγκώσει, αδελφέ μου, είτε άσπρο το ίδιο είναι!»…

πηγή:Αναβάσεις

Η Άλωση της Κων/λης μέσα από αγιογραφίες

Στις 29 Μαΐου 1453, έπεσε η Πόλη, η Βασιλεύουσα! Και μαζί της έπεσε ολόκληρη η αυτοκρατορία των Ρωμαίων, η Ρωμανία, όπως τότε ελέγετο. Βυζάντιο ονομάστηκε τον 16ο αιώνα από τους Φράγκους.
Εάλω η Πόλη!
Οι Ρωμαίοι όμως, δηλ. εμείς οι Ρωμηοί, δεν σβήσαμε, κι' ας χάσαμε την αυτοκρατορία μας. Διατηρούμε τη ρωμηοσύνη μέχρι σήμερα. Ρωμηοσύνη σημαίνει ελληνισμός και Ορθοδοξία. Και τα δύο αυτά στοιχεία, τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία, θέλουν οι αείποτε εχθροί του Γένους και της Πίστης μας να σβήσουν. Και αυτόν τον αγώνα επιβίωσης οφείλει να κάνει κάθε Έλληνας και Ορθόδοξος σήμερα.
Μετά την άλωση της Βασιλεύουσας περάσαμε την 400χρονη σκλαβιά, την Τουρκοκρατία.
Πολλοί σκλάβοι Ρωμηοί, δεν άντεξαν τα δεινά. Αλλαξοπίστησαν. Άλλοι τούρκεψαν, δηλ. έγιναν Τούρκοι, κι' άλλοι λατίνισαν, δηλ. έγιναν Φράγκοι. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των σκλαβωμένων Ρωμαίων κράτησε την πίστη του, την Ορθοδοξία. Κι' αυτή η πίστη του κράτησε το Γένος μας.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κατά τον μακαριστό Φώτη Κόντογλου, η Εκκλησία μας στολίσθηκε με τριάντα πέντε χιλιάδες περίπου νεομάρτυρες, οι οποίοι σήμερα βρίσκονται με τον μαρτυρικό στέφανο της δόξας πλησίον του Θρόνου του Θεού και προσεύχονται για την επίγεια πατρίδα τους, τη Ρωμανία, τους ομοεθνείς και ομόγλωσσους αδελφούς τους, δηλ. εμάς, και για την Ορθόδοξη πίστη, για να μη εκλείψει από τον κόσμο, μέχρι τον ερχομό του Κυρίου, να κρίνει ζώντες και νεκρούς!
Την 554η επέτειο της άλωσης της αυτοκρατορίας μας στρέφουμε ευλαβικά τη σκέψη μας στη χιλιόχρονη αυτοκρατορία μας. Υποκλινόμαστε στους υπερασπιστές της, που θυσίασαν τη ζωή τους κι' άφησαν σε μας τους απογόνους τους, ως λαμπρή παρακαταθήκη την αφοσίωσή τους στο Γένος μας και την Ορθοδοξία.
Τα λόγια αυτά ας είναι ένα ταπεινό και ευλαβικό μνημόσυνό τους. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!

πηγή:Τρελογιάννης

"Αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού": τι φούμαρα είναι αυτά;

κ. Διαμαντοπούλου, χωρίς την συναίνεση των εκπαιδευτικών, εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις δεν γίνονται!

Το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων έχει προγραμματίσει να ξεκινήσει την επόμενη σχολική χρονιά (2010-2011) διαδικασίες προγραμματισμού, αξιολόγησης και βελτίωσης της ποιότητας του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου (Αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας).
Στα πλαίσια αυτης της προοπτικής οι Σχολικοί Σύμβουλοι θα εντοπίσουν, μέχρι τέλος Μαΐου, δύο (2) τουλάχιστον...σχολικές μονάδες κατά προτεραιότητα, από αυτές που εκτιμούν μετά από σχετική συνεννόηση με το Διευθυντή της σχολικής μονάδας, ότι θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον.
Το κωμικό της υπόθεσης είναι ότι τουλάχιστον για την Αχαία κανένα μα κανένα σχολείο δεν έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για εθελοντική αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου του, με αποτέλεσμα τώρα το υπουργείο να προειδοποιεί τους Σχολικούς Συμβούλους ότι …αν δεν βρεθούν εθελοντές αυτό θα αποτελέσει δυσμενές στοιχείο για την επόμενη κρίση τους…..

Τελικά κ. Διαμαντοπούλου βλέπετε πόσο εύκολα και απλά κινδυνεύετε να «σπάσετε» τα μούτρα σας με διαταγές που φυσικά είναι ανεφάρμοστες όταν δεν ακολουθούνται και από οικονομικά κίνητρα; Έτσι ακόμα και φανατικοί κομματικοί με το ΠΑΣΟΚ διευθυντές δεν ακολουθούν! (άλλωστε το να είσαι διευθυντής σχολικής μονάδας μετά τις οικονομικές περικοπές είναι μια πράξη ηρωισμού - για να μην πούμε καμιά άλλη βαριά λέξη - για τον εκπαιδευτικό η οποία εξαγοράζεται με το ….υπέρογκο ποσόν των 150 ευρώ!)

πηγή:ONLINE-PRESS

Διαταγή: εκτελέστε τους λογοτέχνες

Γράφει: Ο Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος-Κιλκίς



«Ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης»
Ματθ. 14΄, 6

Συχνή η επωδός: «Τα παιδιά δεν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία». Την ακούμε από γονείς, την προσυπογράφουμε και εμείς οι δάσκαλοι. Είναι τέχνη λησμονημένη η ανάγνωση πια. Όπως κάθε τέχνη διδάσκεται, πρέπει να μαθητεύσεις «παρά τους πόδας ανθρώπου» και αφού μιλάμε για μαθητές ισχύει το απροσπέλαστο, υπό του αγίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν».
Το παράδειγμα προσφέρεται πρώτα στο σπίτι. Όμως σήμερα «οι απασχολημένοι γονείς παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση….οι άνθρωποι που δεν διάβασαν ή δεν τους είπαν ιστορίες, τείνουν να επιβάλλουν την ίδια στέρηση και στα παιδιά τους».
Αποτέλεσμα; «Ένα νέο είδος ανθρώπου έχει αναδυθεί τον τελευταίο καιρό: ο μορφωμένος βάρβαρος – που έχει σπουδάσει είκοσι χρόνια, έχει αποκατασταθεί θαυμάσια επαγγελματικά, αλλά δεν έχει διαβάσει τίποτα, δεν ξέρει ιστορία και αγνοεί οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της ειδικότητάς του….Μερικοί τυχαίνει και είναι και δάσκαλοι.

Δεν διαβάζουν τίποτε εκτός από τα βιβλία που πρέπει να διδάξουν∙ δεν έχουν νιώσει ποτέ την απόλαυση της ανάγνωσης∙ και δεν μπορούν να μεταγγίσουν ενθουσιασμό, για να μην πω αγάπη για το αντικείμενό τους». (Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο «ο αντιχριστιανισμός», του Σ. Γουνελά, ο οποίος παραπέμπει σε άρθρο της Βρετανίδας Ντ. Λέσιγκ, που δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία»). Το προαναφερθέν χωρίο μιλάει για γονείς αδιάφορους, για δασκάλους ανονήρευτους και ακοινώνητους, αποσιωπά όμως το φθοροποιό ρόλο των σχολικών βιβλίων.

Θα αναφερθώ και πάλι στου Γυμνασίου τα γλωσσικά εγχειρίδια.

Κατ’ αρχάς υπήρχε στα βιβλία αυτά (κυρίως των κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας) μια ρητή προδιαγραφή, την οποία έπρεπε να εφαρμόσουν οι συγγραφικές ομάδες που είχαν αναλάβει την εκπόνησή τους: τα νέα βιβλία έπρεπε να μην περιλαμβάνουν ούτε ένα από τα κείμενα που περιλαμβάνονταν στα παλιά. (Η γνωστή «εθνική νόσος» που περιέγραψε ο Παπαδιαμάντης περιφρονούμε «ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν»).

Κατά δεύτερον τα κείμενα που επιλέχτηκαν όφειλαν – στα πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας – να απομακρυνθούν από «παρωχημένες» πλέον ιδέες (έθνος, πίστη, παράδοση), να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Η γνώση δεν πρέπει να υφαίνεται γύρω από κοινές αξίες, οι οποίες, ποινικοποιήθηκαν ως ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα, να μην συγκινεί, αλλά να διασκεδάζει, να είναι επικοινωνιακή.

Παράδειγμα: «Η Φρικαντέλα η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα» ως κυρίαρχο ανάγνωσμα Χριστουγέννων στην Έ΄ δημοτικού.

«Το σχολείο δεν έχει πια σκοπό να μεταδίδει ουσιαστικές γνώσεις, που η κατοχή τους φωτίζει την συνείδηση και προσφέρει τα υλικά της ελευθερίας», αλλά, υπό το πρόσχημα της αναβάθμισης, καταλήγει σ’ αυτό που ανομολόγητα στοχεύει: στην παραγωγή υποταγμένων μυαλών, «μορφωμένων βαρβάρων» και χειρότερα, γενιτσάρων.



Για να συμβεί αυτό φρόντισαν οι επίδοξοι αναβαθμιστές – ισοπεδωτές της Παιδείας να καταστρέψουν (κυριολεκτικά) την κλασική μας λογοτεχνία. Αποκαθήλωσαν τους μάστορες του λόγου, αυτούς που γράφουν με «ιθαγένεια τόπου και τοπίου», τους «εθνικούς συγγραφείς» (Λιγνάδης), όχι με τον εξοβελισμό τους από τα βιβλία, αλλά με πιο ύπουλο, αναίσχυντο, γκεμπελικό τρόπο. Δηλαδή: Δεν βάζεις στα βιβλία τα πιο αξιόλογα και ωραία, τα αριστουργήματά τους, αλλά τα χειρότερα, τα ξέψυχα, τα μίζερα. (Σ’ όλους τους λογοτέχνες βρίσκεις και ατυχείς εμπνεύσεις).

Παίρνεις για παράδειγμα τον Παπαδιαμάντη, κλέος και αγλάισμα της λογοτεχνίας μας, και ιδού το απόσπασμα από τα ευφρόσυνα «ρόδιν’ ακρογιάλια»:…

«Μας ήρθε, είπεν, η μυζήθρα, μυρωδάτη, αχνιστή. Την έφερε πεσκέσι το Ξενιώ, η μικρή τσούπα του Πατσοστάθη. Ύστερ’ από λίγο θα ‘ρθη, λέει, ο αφέντης της – δηλαδή ο πατέρας της- να μας φέρει, λέει, τα κοκορέτσι ψημένο, έτοιμο. Όσον δια τα δυο μπούτια θα μας τα φέρει, λέει, ωμά, για να τα ψήσουμε αργότερα εδώ.
- Μπεκερεβέτσιν (ο θεός να τα πληθύνη).
- Το άλλο μισό κατσίκι, το εκράτησε, λέει, για τη φαμίλια του. Τώρα θα μας έρθει κι ο Αγάλλος, να μας ζυμώσει την πίττα. Σ’ αρέσει η τυρόπιττα με χλωρό τυρί και με δέκα αυγά;». (Νεοελληνική Γλώσσα, Α΄ Γυμνασίου, σελ. 70-71). Με κείμενο δώδεκα αράδων τιμάται ο Σκιαθίτης γέροντας. Και τον κατάντησαν, τον ασκητικό και ολιγοδεή λογοτέχνη μας, πρότυπο πολυφαγίας και καλοπέρασης. «Κακουργούν εν γνώσει» ως θα έλεγε ο εξαίσιος υμνητής της εντίμου πενίας. Οι ίδιες κουτοπόνηρες επιλογές εφαρμόζονται και στα «απομνημονεύματα» του πατριδοφύλακα στρατηγού Μακρυγιάννη: «Οι άρχοντες μας, ο αρχηγοί, έγιναν εκλαμπρότατοι, έγιναν γενναιότατοι και οι ντόπιοι και οι φερτικοί…έγινε ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι συγγενείς και φίλοι πλούσιοι από γες, αργαστήρια, μύλους, σπίτια, σταφίδες και άλλα πλούτη των Τούρκων. Όταν ο Κολοκοτρώνης και οι σύντροφοί του ήρθαν από την Ζάκυνθο, δεν είχαν ούτε πιθαμή γης∙ τώρα φαίνεται τι έχουν…» . («Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 4. Ερωτώ: Γιατί όχι εκείνο το θαυμάσιο «τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…» ή το ανδρείο «εκεί οπούφκιανα τις θέσες εις τους Μύλους ήρθε να με δει ο Ντερνύς…». Αυτά δεν αντέχουν στην προκρούστειο κλίνη των νεογραικύλων. Σαφές το μήνυμα: τέτοιοι και οι ήρωές σας, μικροπρεπείς, ιδιοτελείς, μην τους διαβάζετε, ξεπεράστηκαν…ενώ στην «Γλώσσα» της Α΄ Γυμνασίου, εξυμνείται το σαχλούργημα μιας λοξής Αγγλίδας, ο «Χάρι Πότερ», «γιατί ξανάφερε τα παιδιά στο διάβασμα και τα απομάκρυνε για λίγο από την οθόνη των βίντεο – γκέιμς». (σελ. 4).

Η ίδια τακτική της…μύγας και στο έργο του Ξενόπουλου. (Τη μύγα και μέσα σε ανθόκηπο να τη βάλεις, θα βρει κοπριά να καθίσει).

«Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222, τίτλος: Η γάτα του παπά». Πηγαίνει ο Χρήστος ο κλαμπανάρος (=κωδωνοκρούστης) και λέει στον παπα-Ζήσιμο: «Πάλε τα ίδια παπά μου». «Η γάτα πανάθεμά τη». «Ω, συμφορά μου…στο ίδιο μέρος;». «Όχι, στην Αγία Πρόθεση». Δηλαδή, η γάτα, μπήκε στο Άγιο Βήμα, στην Αγία Πρόθεση και έκανε τις ακαθαρσίες της. (Οι ευλαβείς ιερείς φρίττουν με αυτήν την μιαρά και βέβηλη αναφορά).

Στο ίδιο βιβλίο. «Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας), του Κ. Ουράνη (σελ. 4.), και πάλι η μαγαρισιά. Διαβάζει το πρωτάκι του Γυμνασίου φράσεις όπως: «Η Ανδαλουσία είναι μια νέα γυναίκα του λαού…που δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες» και ότι η Σιέρρα Νεβάδα είναι «χώρα όπου οι άνθρωποι αγαπάν την γυναίκα σαν Παναγία και την Παναγία σαν γυναίκα» (σελ. 4-5).

Καταλάβαμε. Πνευματικός υποσιτισμός, αφελληνισμός και εκκλησιομαχία. Οι άνθρωποι εκτελούν εντολές, κάνουν το κέφι τους, ρυπαίνουν ψυχές, βαφτίζοντας τα ανοσιουργήματά τους, Παιδεία και όλα ατιμωρητί. «Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες. Αναθεματισμένοι κυβερνήτες οπού μας κυβέρνησαν αρχή ως τέλος».

πηγή:ρεσάλτο

ΞΕΝΥΧΤΗΣΑΝ ΧΘΕΣ ΟΙ "ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΕΣ" ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ"

Ξανά στόχος η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου..

Ποιοι και γιατί πολεμάνε την ηρωική δασκάλα του Μ. Δερείου Χαρά ;

Ως γνωστόν έχει μετατεθεί από τώρα για τη νέα σχολική χρονιά στη Θεσ/κη, αφού η κυρία Δραγώνα έκανε πράξη την απειλή της.
Η κυρία Δραγώνα της έχει απαγορεύσει, προφορικά όπως είπε η ίδια η κυρία Νικοπούλου, ακόμη και να προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις.
Το γραφείο Τύπου του υπ. Παιδείας όλως παραδόξως απάντησε στις 12:30 τη νύχτα πως δεν υπάρχει τέτοια απαγόρευση αλλά ότι είναι σε ισχύ ο υπαλληλικός κώδικας!!!
Δηλαδή τι εννοεί το διανυκτερεύον υπουργείο;

Ολα αυτά στην εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλα όπου αναγκάστηκε να βγει η κυρία Νικοπούλου για να αποκρούσει την καταγγελία του Δημάρχου Ορφέα Εβρου, Πουλιλιού Ευάγγελου, ότι έχει μηνύσει μαθητές της!!!
Ο Δήμαρχος υποσχέθηκε να στείλει φαξ με τη μήνυση αλλά αντί αυτού ξαναβγήκε αργότερα να πει άλλα αντ' άλλων, πως έκανε μήνυση σ' αυτούς που τη χτύπησαν και της είχαν σπάσει το χέρι.
Τι ρόλο παίζετε κύριε Δήμαρχε και ποιους σκοπούς εξυπηρετείτε;
Αντί να προστατεύετε αυτή τη σύγχρονη ηρωίδα βγαίνετε και τη διαβάλλετε δημόσια;
Στοιχειώδης ντροπή και μια σταλιά Εθνική περηφάνια δεν υπάρχει;
Η Χαρά Νικοπούλου είναι δασκάλα και κόρη ανώτατου δικαστικού κι όμως δεν χρησιμοποίησε το αξίωμα του πατέρα της για να επιτύχει έναν «καλό» διορισμό.

Διορίστηκε στο Μεγάλο Δέρειο του νομού Εβρου, σε ένα Πομακοχώρι που βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων, απομονωμένο, που κατοικείται μόνο από μουσουλμάνους Πομάκους. Δεν επέλεξε ως τόπο κατοικίας της κάποιο κοντινό αστικό κέντρο όπως το Σουφλί ή έστω το Μικρό Δέρειο, στο οποίο διαμένουν και χριστιανοί και λειτουργούν κάποιες έστω κρατικές υπηρεσίες. Δεν έκανε δηλαδή αυτό που έκαναν και κάνουν όλοι οι άλλοι συνάδελφοί της. Επέλεξε να μείνει με τον σύζυγό της στο χωριό που διδάσκει, κοντά στους μαθητές και τις μαθήτριές της, κοντά στους ανθρώπους που εκτιμούν το έργο και την προσφορά της. Το νεαρό ζευγάρι μετέφερε ακόμη και τα πολιτικά του δικαιώματα στο χωριό και διαμένει εκεί, όχι μόνο τους μήνες του σχολικού έτους, αλλά ολόκληρο το χρόνο.
Αυτή ακριβώς η αγάπη προς τον τόπο και τους ανθρώπους του, αυτή η ανιδιοτελής διάθεση για προσφορά εκ μέρους τους, έγινε αιτία για την στοχοποίησή τους από τους πράκτορες του τουρκικού προξενείου.

Και βλέπουμε τώρα να έρχονται αρωγοί των ξένων πρακτόρων ντόπιοι δημοτικοί άρχοντες και αξιωματούχοι του ίδιου του υπουργείου Παιδείας.

πηγή:klassikoperiptosi

SΟS για τα παιδιά του play station

Πάνω από τα μισά Ελληνόπουλα γυμνάζονται ελάχιστα έως καθόλου

«Σε καθημερινή βάση ο γιος μου δεν γυμνάζεται. Μόνο δύο ώρες την εβδομάδα, όσο διαρκεί το μάθημα της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος για περισσότερη άσκηση αφού οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια για οργανωμένο αθλητισμό ή για το σημαντικότερο από όλα σε αυτή την ηλικία... το παιχνίδι».

O κ. Ανδρέας Θεολόγου είναι πατέρας ενός 12χρονου αγοριού και πρόεδρος στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 142ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. Όπως παρατηρεί, μόνο τα Σαββατοκύριακα υπάρχει ελεύθερος χρόνος για άσκηση των παιδιών, αλλά η έλλειψη κατάλληλων εγκαταστάσεων είναι εξίσου σοβαρός λόγος που καθιστά δύσκολη τη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης. «Ο γιος μου, τρεις ώρες το Σάββατο και δύο την Κυριακή, παίζει βόλεϊ σε τοπικούς συλλόγους που έχουν οργανωθεί από γονείς. Η ανάγκη να απέχουν τα παιδιά από την τηλεόραση, να παίξουν, να αθληθούν και να κοινωνικοποιηθούν, μας οδήγησε στην αξιοποίηση των χώρων που υπάρχουν».

Πρόσφατη έρευνα από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Εssex δείχνει ότι δεν είναι μόνο η παχυσαρκία απειλή για την υγεία των παιδιών. Κίνδυνο να αντιμετωπίσουν μελλοντικά προβλήματα υγείας, εκτός από τα υπέρβαρα παιδιά, διατρέχουν και εκείνα που δεν γυμνάζονται. Συγκεκριμένα, την τελευταία δεκαετία η καθιστική ζωή και η έλλειψη φυσικής δραστηριότητας λειτούργησαν καθοριστικά στη μείωση κατά 4,3% της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας των παιδιών.

Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγουν τα αποτελέσματα της Πανελλήνιας Έρευνας Διατροφικών Συνηθειών Παιδιών και Εφήβων, την οποία διενέργησε το Ίδρυμα Αριστείδης Δασκαλόπουλος. Σύμφωνα με την έρευνα, 47% των παιδιών ασκείται λιγότερο από μία ώρα την ημέρα, ενώ το ποσοστό όσων δεν ασκούνται καθόλου αγγίζει το 15%. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δυσοίωνη για τους εφήβους, οι οποίοι γυμνάζονται λιγότερο από τα παιδιά- 58% των εφήβων γυμνάζονται για λιγότερο από μία ώρα την ημέρα, παρότι οι συστάσεις για παιδιά και εφήβους κάνουν λόγο για τουλάχιστον 60΄ σωματικής δραστηριότητας τις περισσότερες, αν όχι όλες, ημέρες της εβδομάδας.

«Ο ελάχιστος χρόνος που θα αφιερωθεί σε παιχνίδι και αθλήματα είναι ευεργετικός για την ανάπτυξη και τη φυσική κατάσταση των παιδιών. Ακόμα και 30΄ άσκησης ή παιχνιδιού θα ήταν αρκετά ώστε να ικανοποιηθεί η σωματική και ψυχολογική τους κατάσταση», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Δημήτρης Γρηγοριάδης που είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Πτυχιούχων Φυσικής Αγωγής.

Οι διαφορές

Σύμφωνα με την έρευνα του Ιδρύματος Αριστείδης Δασκαλόπουλος, η κατανομή του χρόνου άσκησης μεταξύ οργανωμένης άθλησης, παιχνιδιού και περπατήματος διαφέρει ανά περιοχή. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ενασχόληση με κάποια μορφή οργανωμένης άθλησης είναι πολύ μεγαλύτερη στην Αθήνααγγίζει τα 30΄ ημερησίως- απ΄ ό,τι στη Θεσσαλονίκη και τις λοιπές αστικές και αγροτικές περιοχές. Όσον αφορά τη μη οργανωμένη άθληση και το παιχνίδι, τα παιδιά της Αθήνας έρχονται τελευταία καθώς οι χώροι ελεύθερου παιχνιδιού έχουν μειωθεί αισθητά. Αντίθετα, πρωταθλητές στο περπάτημα εμφανίζονται οι νέοι της Θεσσαλονίκης- 40΄ περπάτημα κάθε μέρα.

Παιχνίδια όπως το σκοινάκι, τα μήλα, το ποδόσφαιρο με παιδιά της γειτονιάς, ακόμα και το απλό περπάτημα των 20΄ παρέα με τους γονείς αποτελούν, σύμφωνα με τον κ. Γρηγοριάδη, την καλύτερη μορφή άσκησης. «Τα παιδιά έχουν τόσο γεμάτο πρόγραμμα που δεν περισσεύει χρόνος για άλλες δραστηριότητες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απαιτείται στήριξη από το σχολείο, την οικογένεια και την Πολιτεία», λέει.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Αύξηση των καρδιοαναπνευστικών προβλημάτων στα παιδιά διαπιστώνει διεθνής έρευνα

«Η σωστή διατροφή διδάσκεται από νωρίς»

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ και η άσκηση έχουν συνεργατικό ρόλο στον έλεγχο του βάρους και τη σωστή λειτουργία του οργανισμού σε όλες τις ηλικίες, σύμφωνα με τον κ. Τάσο Παπαλαζάρου, κλινικό διαιτολόγο- διατροφολόγο. «Για να αποφευχθούν προβλήματα υγείας όπως το καρδιοαναπνευστικό και η παχυσαρκία χρειάζεται να υπάρξει πρόληψη από την παιδική ηλικία. Εκείνο είναι το κατάλληλο διάστημα κατά το οποίο μπορούν να ξεριζωθούν οι κακές συνήθειες και να μπουν οι σωστές βάσεις για έναν υγιεινό τρόπο ζωής».

«Αυξάνουμε τα οικογενειακά γεύματα, ανακαλύπτουμε τρόπους να αγαπήσουν τα παιδιά τα φρούτα και τα λαχανικά- λέγοντάς τους για παράδειγμα ένα παραμύθι με αυτά- και τα βάζουμε στη διαδικασία του φαγητού μέσα από το παιχνίδι, αυτές είναι λύσεις που μπορούν να συμβάλουν στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης των παιδιών», επισημαίνει ο κ. Παπαλαζάρου και υπογραμμίζει τον καταλυτικό ρόλο της διατροφής στην καλή φυσική κατάσταση. «Ένα παιδί που δεν τρέφεται σωστά, δεν είναι απαραίτητο ότι θα έχει αυξημένο βάρος. Η διατροφή όμως επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο κινούμαστε και ασκούμαστε, επομένως βοηθά στην καλύτερη φυσική κατάσταση».

πηγή:alopsis

ΕΝΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΛΗΣΤΗΣ

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μία την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μία πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πιά στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω -λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό από τα αγαθά πού συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα πού συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, πού τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α΄ Κορ. 12,11).

«Όπως θέλει», λέει, όχι όπως έχει διαταχθεί. «Μοιράζει», και δεν μοιράζεται. Έχει εξουσία, και δεν εξουσιάζεται. Γιατί ο Παύλος λέει πώς έχει και το Άγιο Πνεύμα την ίδια εξουσία, πού έχει και ο Πατήρ. Κι όπως είπε για τον Πατέρα «ο Θεός είναι εκείνος πού ενεργεί παντού και πάντα» (Ά’ Κόρ. 12,6), έτσι λέει και για το Άγιο Πνεύμα «γιά όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, πού τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά». Είδες τέλεια εξουσία πού έχει; Γιατί όσα πρόσωπα έχουν την ίδια φύση και ουσία είναι φανερό ότι έχουν και την ίδια εξουσία, και όσα έχουν την ίδια αξία, σ’ αυτά μία είναι η δύναμη και η εξουσία.

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μία ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρεί πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον πού έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]

«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους πού ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Απορίες χαζών ή έξυπνων ανθρώπων

Aφού τα λαγοπόδαρα φέρνουν τύχη, γιατί οι λαγοί καταλήγουν στιφάδο;


Τα κινέζικα αρκουδάκια "ΠΑΝΤΑ" στα αγγλικά λέγονται "ΑLWAYS";


Γιατί χρειάζονται πλύσιμο οι πετσέτες του ντους, αφού όταν τις χρησιμοποιούμε είμαστε καθαροί;


Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της αναλήψεως;


Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες, αφού σκοτώνουν πολλούς;


Πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο, όταν είναι ήρεμο;


Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ δε θα έπρεπε να λέγεται TWENTY?


Γιατί λέγονται πολύ-θρόνες, αφού κάθεται μόνο ένας;


Η απαγόρευση του καπνίσματος σε χώρους εργασίας ισχύει και στις καπνοβιομηχανίες;


Είναι λογικό οι επιγραφές "Ξεπούλημα λόγω διάλυσης", να δείχνουν τόσο ενθουσιώδεις;

πηγή:Υπερκινητικός Δάσκαλος

Προσευχή

«Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς.

Δίδαξε μας να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας.

Να ακούμε υπομονετικά ο,τι έχουν να μας πουν και να απαντάμε ευγενικά, όταν μας ρωτούν.

Προφύλαξέ μας από τον κίνδυνο να φερόμαστε απότομα.

Βοήθησέ μας να μην πληγώνουμε τα αισθήματά τους, να μην τραυματίζουμε τη φιλοτιμία τους, να μην τα τιμωρούμε σε ώρες εξάψεως και θυμού.

Φώτισε μας να τα νουθετούμε με ηρεμία και πραότητα και σε κάθε στιγμή να τα εμπνέουμε με το παράδειγμά μας.

Κάνε μας να παραβλέπουμε τα μικρά και ασήμαντα σφάλματα των παιδιών μας και βοήθησέ μας να κοιτάζουμε τα προτερήματά τους και τα καλά έργα που κάνουν.

Δώσε μας την κατάλληλη λέξη για έναν δίκαιο έπαινο.

Βοήθησέ μας να τα συμπαραστεκόμαστε, να τα φερόμαστε όπως ταιριάζει στην ηλικία τους και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτά.

Να τα βοηθάμε στην πραγμάτωση όλων των καλών τους επιθυμιών.

Κάνε μας καλούς και δίκαιους, συνετούς και κοινωνικούς.

Κάνε μας να είμαστε αγαπητοί και να τα προσφέρουμε ένα αληθινό χριστιανικό παράδειγμα.

Κάνε τέλος με τη ζωή μας και όλες τις εκδηλώσεις μας, να τα δείχνουμε τον δρόμο που οδηγεί σε ΣΕΝΑ».

Αμήν.

Διαβάστε εδώ η προσευχή ως μεσον διαπαδαγωγήσεως των παιδιών

Το περιττό προσκυνοχάρτι:«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος- Κιλκίς



«Κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος»
Γ΄ Εθνοσυνέλευσις, Τροιζήνα, 5 Μαΐου 1827

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».
Μ’ αυτήν την αγέρωχη φράση «επικήρυξε» ο Κολοκοτρώνης τους κιοτήδες που υπέγραφαν προσκυνοχάρτια, δηλώσεις υποταγής στον Ιμπραήμ πασά. Μεταξύ αυτών των προδοτών και ο γνωστός Νενέκος Δημήτριος, τον οποίο, κατόπιν προτροπής του Γέρου του Μοριά, σκότωσε ο αγωνιστής Σαγιάς.
Τώρα, με την εν χορδαίς και τυμπάνοις, εκστρατεία του Ερντογάν «πασά», υπογράφτηκαν 21 «προσκυνοχάρτια», «μνημόνια κατανόησης», όπως ευφημιστικώς ονομάστηκαν.

Μεταξύ αυτών και η συμφωνία της ημέτερης διαβιουπουργού και της αντίστοιχης Τουρκάλας, με σκοπό την «απάλυνση» των σχολικών βιβλίων, ώστε να εξοβελιστούν γεγονότα που διχάζουν τους δυο προαιωνίως φίλους λαούς.

Δηλαδή, η ιστορία να μη λέγει τ’ αληθή (η λέξη σημαίνει αυτά που δεν καταπίνει η λήθη), αλλά τα ευχάριστα.
Για παράδειγμα, όπως φαντάζομαι τις ιστορικές θωπείες και «πλαστικές επεμβάσεις» στα βιβλία ιστορίας, η σφαγή στη Χίο, τα ανήκουστα εγκλήματα που ερήμωσαν το ανθηρό νησί, θα μετονομαστούν σε «παράπλευρες απώλειες» ή «προληπτικές επιχειρήσεις» του τουρκικού στόλου.



Η Έξοδος του Μεσολογγίου, δεν ήταν παρά ένας «συνωστισμός» των ηρωικών λειψάνων στις πύλες της ιερής πόλης. Και βέβαια δεν υπήρξε καμμιά Γενοκτονία, αυτή είναι εφεύρημα εθνικιστών, κυρίως ποντιακής καταγωγής, που έδωσαν βάση στις «μωρολογίες» των παππούδων τους. Και αφού εφαρμοστούν οι υποδείξεις που περιέχουν τα «μνημόνια – προσκυνοχάρτια», θα επιτύχει η Τουρκιά τον σημαντικότερο στόχο της: την Γενοκτονία της μνήμης…ύστερα έπονται οι αποβάσεις, εφ’ όσον κανείς δεν θα θυμάται για ποιο λόγο να υπερασπιστεί και να θυσιαστεί για κάτι κατσάβραχα του Αιγαίου.

Υπάρχει, όμως, ένα θέμα εδώ. Παρέλειψε η διαβιουπουργός, πρώην εθνικής, Παιδείας, να πληροφορήσει την «απέναντι», ότι ήδη στα σχολικά μας βιβλία εφαρμόζουμε το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας τους. Προς τι τα τυμπανοκρουστικώς αναγγελθέντα μνημόνια, όταν τα βιβλία που κρατούν στα χέρια οι μαθητές μας, είναι «ξεθωριασμένα», λογοκριμένα από δυσάρεστες για τους φίλους μας αναφορές;

Τα προσκυνοχάρτια απλώς επισημοποίησαν ένα τετελεσμένο γεγονός.

Παραδείγματα για του λόγου το αληθές. «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 28. Κείμενο με τίτλο «Ο αγωνιστής με την πένα». Αφιέρωμα στην Επανάσταση του ’21. Στις δυόμισι σελίδες που καταλαμβάνει το κείμενο, ο μικρός μαθητής διαβάζει για ήρωες, για λευτεριά, για τον Σολωμό, ένα πράγμα όμως δεν αντικρίζει γραμμένο: Ότι επαναστατήσαμε κατά των Τούρκων. Σε ποιους είμαστε σκλαβωμένοι, ποιους πολέμησε ο Ανδρούτσος ή ο Μπότσαρης αυτό αποσιωπάται. Ο μαθητής μπορεί να υποθέσει ότι ήταν Ινδιάνοι.

Βιβλίο γλώσσας Στ΄ Δημοτικού. Σελίδα 105. Περιέχεται ο περίφημος λόγος του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838. Λέει ο ήρωας: «Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι». Και συνεχίζει το βιβλίο: «Οι έμποροι και οι προκομμένοι…» κλπ.

Μετά όμως την λέξη «Μουσουλμάνοι» ο στρατηγός αναφέρει κάποια άλλα πράγματα, τα οποία προφανώς (λογο)κρίθηκαν ως εθνικιστικά, απάδοντα στο πνεύμα των μνημονίων.

Διαβάζω από τον Τερτσέτη το οχληρό απόσπασμα: «Και έκαμαν ότι ημπορούσαν διά να αλλάξη ο λαός την πίστην του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον Σταυρόν του έκαμε».

Έτσι φτάσαμε στην ρεπούσειο σύλληψη περί «θαυμαστής τάξης» την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Έτερο κείμενο Β΄ Γυμνασίου «Νεοελληνική Γλώσσα», τετράδιο Εργασιών, σελ. 35. με τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή». Το παραθέτω ολόκληρο. Μετά την ανάγνωσή του, ας σκεφτούμε όλοι μας, γιατί είναι περιττά τα «προσκυνοχάρτια» και γιατί οι μαθητές προτιμούν, κατά τις ημέρες των εθνικών επετείων, να τιμούν τους απελευθερωτές προγόνους μας, πίνοντας «φρεντοτσίνο» στις καφετέριες, παρά να παρακολουθούν την σχολική γιορτή.

«Τέλεια. Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια. Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες με τη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα. Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα ‘ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του. Φέτος θα ‘χουμε και την Τζίνα με τ’ ακορντεόν και μελόντικες και ξυλόφωνα. Θαυμάσια. Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφειώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα. Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων.

Σοβαρά σοβαρά, λέω στη Βαφειώτη, που είναι πολύ κλασική καλλιτεχνικού και ώρες ώρες μιλάει καθαρευουσιάνικα:

- Είμαι στη διάθεσή σας, κυρία Βαφειώτη, έτοιμη να ταχθώ στην καλλιτεχνική δημιουργία. (μα που τα βρίσκω!!…) Σηκώνει τα φρύδια με ύφος σαν να λέει «Τώρα με δουλεύει η μικρή; Τι γίνεται;» και πετάει:
-
- Καλά…ναι…βέβαια…να το συζητήσουμε…
- .
- Τι να συζητήσουμε κυρία; Θέλω πολύ να τ’ αναλάβω. Και νομίζω πως κι ο Οικονομίδης θέλει να βοηθήσει.
Ορίστε, πάω να κάνω κατάσταση και στο Βασίλη, για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν τον σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας.

Ευτυχώς πολλοί εθελοντές για το δημιουργικό μέρος της γιορτής δεν υπάρχουν και έτσι έχουμε πολλές πιθανότητες με το Βασίλη να είμαστε εμείς οι επίσημοι μπογιατζήδες της εθνικής γιορτής. Αλλά κάτι δεν προβλέψαμε.

Μας παίρνει λοιπόν η Βαφειώτη στο διάλειμμα και μας πάει στο Γυμνασιάρχη, για να τον ρωτήσει αν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς και τις αφίσες.

- Και γιατί να μην μπορούμε; Γιατί να πει όχι; Αφού προσφερόμαστε. Εθελοντικά ερχόμαστε. Επιμένω.

- Ναι, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, είστε ήδη μέλη της χορωδίας μας και δεν ξέρω αν θα ήτο φρόνιμο να χάσετε περαιτέρω διδακτικές ώρες, λαμβάνοντας μέρος και στην παρούσα δραστηριότητα, απάντησε η Βαφειώτη στ’ αρχαία.

- Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε την έγκριση του κυρίου Γυμνασιάρχου.
Ο κύριος Γυμνασιάρχης δίνει, ευτυχώς τη συγκατάθεσή του, ελλείψει άλλων εθελοντών, κι έτσι, να ‘μαστε οι «Εθνικοί Μπογιατζήδες». Για ένα μήνα και βάλε θα χάνουμε περίπου τέσσερις έως έξι ώρες τη βδομάδα. Βέβαια, δε μας χαρίζουν Φιλολογικά ή Μαθηματικά, αλλά μας παίρνουν απ’ τα Θρησκευτικά, τις Γυμναστικές και αυτά.

Η Καρακατσάνη, η μουσικού, είναι γεμάτη ενθουσιασμό και προσπαθεί να δέσει όλες τις φωνές και τα όργανα μαζί, ενώ βγάζει και δυο τρεις που θα κάνουν σόλο, έτσι, για να γίνει ακόμα πιο συγκινητική η ατμόσφαιρα. Και οι προετοιμασίες των αφισών προχωρούν. Είναι η Μάρθα με τον Πέτρο που βοηθούν στις ζωγραφικές».

Όταν τα μήλα είναι ξινά, φταίνε οι μηλιές και τέτοιες μηλιές άκαρπες κόπτονται και εις πυρ βάλλονται.
πηγή:Ρεσάλτο