Φθάσαμε στο σημείο όσα προ 30ετίας καί κάτι εθεωρούντο ευνόητα, να θεωρούνται σήμερα ακατανόητα, διότι όσα διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο, λόγω αλλεπαλλήλων εκπαιδευτικών άβελτηριών, είναι κατά το πλείστον ανόητα.
Ό Αϊνστάιν είχε πει ότι παιδεία είναι αυτό πού μας μένει όταν ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε στο σχολείο. Δηλαδή, η ευαισθησία, η καλλιεργημένη φαντασία καί κυρίως ή γύμναση του νοός, πού μαθαίνει το παιδί όχι με τί, αλλά πώς να σκέπτεται. Σήμερα αυτό πού μένει στα παιδιά Οταν φεύγουν από το σχολείο αλλά καί όταν μένουν σ’ αυτό είναι μια απέχθεια, με τίς ελάχιστες φυσικά τιμητικές εξαιρέσεις. Διότι το σχολείο σκοτώνει ο,τι ωραιότερο καί ό,τι Ίερώτερο τα παιδιά έχουν μέσα τους. Κι αυτό φυσικά δεν είναι ευθύνη του δήθεν πολυπολιτισμικού, αλλά στην πραγματικότητα «πολυαμαρτωλικού» υπουργείου μας, είναι καί των εκπαιδευτικών «νέας φουρνιάς», πού ενώ πήραν δωρεάν βιβλία παιδαγωγικά 12 κιλών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα διάβασαν ή φωτίστηκαν, κι αν τα διάβασαν) κατά τα έτη των σπουδών τους, πού μετριούνται με «Ολυμπιάδες, οι τέτοιοι εκπαιδευτικοί, αντί να κτίσουν κάτι στην ψυχή των παιδιών, κατεδαφίζουν, κατά την κομματική προσταγή του: «Γκρεμίστε…»!
Βέβαια δεν είναι μικρή καί ή ευθύνη πολλών γονιών, ξεθυμασμένων τέως επαναστατών, πού αντί να βιώσουν την επαναστατική τρικυμία στη βιοτική πάλη, τη βίωσαν στο κρανίο τους, μέχρι πού βολεύτηκαν σε κάποιο -ελέω κόμματος- δημόσιο όφφίτσιο ή χάρη στη συνεργασία με τους «όφφικιάλιους» του δημοσίου γνώρισαν πολλούς τρόπους πλουτισμού, εκ των οποίων ό τιμιώτερος είναι ή …κλοπή, όπως έγραφε χλευαστικά ό Ρο’ίδης.Όλοι αυτοί, οι κατ’ έπίφασιν γονείς, θεωρούν την εργασία, την τιμιότητα, την πίστη σε αρχές θρησκευτικές, εθνικές σαν …βίτσιο! Άλλοίμονο, λοιπόν, οτόν εκπαιδευτικό πού θα θελήσει να μιλήσει για τέτοια «βέβηλα» πράγματα στο σχολείο. Αμέσως θα προσφύγουν στον νέο τύπο Γενικών Επιθεωρητών, πού είναι οι τηλεοπτικοί αστέρες. Αυτοί έχουν την πανσοφία να ομιλούν De re commune scibile et opibusdam aliis κατά τη σατιρική έκφραση του Βολταίρου, την οποία απέδωσε εύστοχα ό Ροίδης με το περίφημο: «Περί παντός κοινώς γνωστού και τίνων άλλων ακόμη». Καί πέρα από την πανσοφία έχουν καί την παντοδυναμία πού είχε ό Ραδάμανθυς στον «Αδη, πού μπορούσε τους πάντες να δικάζει. Οί τωρινοί τηλεοπτικοί συνάδελφοι τους δικάζουν καί τους εκπαιδευτικούς, Οχι όταν με λόγια καί έργα προωθούν τη μαθητική αλητεία, Οχι όταν διακινούν ναρκωτικά, όχι όταν είναι αμαθείς κομματικοί ϊνστρούχτορες, αλλά όταν επιμένουν να βλέπουν το έργο τους όχι σαν αγγαρεία αλλά σαν ιερή λειτουργία. Ή απειλή της μαμάς «Θα σε πάω στον…» έχει δέσει τη γλώσσα καί τη σκέψη πολλών εύαίσθητων εκπαιδευτικών. Καί πολλούς τους πήγαν καί κάποιοι ψοφοδεείς έκαναν …δήλωση μετανοίας προ των υπερτάτων κριτών.
Σήμερα τρέμει κανείς να είναι καλός έκπαιδευτικός. Ακόμη καί πανεπιστημιακός. Παλαιός μου μαθητής, πού αντί να συνεχίσει το αξιοπρεπές έργο του πατέρα του, πού ήταν διακεκριμένος μπαλωματής, φιλοδόξησε να γίνει πανεπιστημιακός για να μπαλώσει τίς τρύπες της παιδείας μας. Καί το παιδί μου έλεγε, σχεδόν κλαίγοντας προ μηνών, ότι υποχρεώνεται να διδάσκει στους πρωτοετείς κλάσματα καί δεκαδικούς, γιατί τα παιδιά αγνοούν παντελώς σχεδόν τη «γλώσσα των μαθηματικών». Καί πάνε για μαθηματικοί! Έπίδοξοι Καραθεοδωρήδες!
Δεν λέω, έγινε κάποια πρόοδος σε ορισμένους τομείς. Έγραφα προ 40ετίας σ’ ένα διδακτικό μου βιβλίο: Στό παιδί δεν απλώνουμε το χέρι• του δίνουμε το χέρι». Ή πρόοδος συνίσταται ότι σήμερα το παιδί απλώνει χέρι καί γλώσσα στο δάσκαλο καί στον καθηγητή. Με την ανοχή της κοινωνίας, της πολιτείας, των ΜΜΕ καί των γονιών. «Το παιδί κάνει την επιλογή του». Μα καί το περίστροφο είναι μια επιλογή. Κάποτε τα παιδιά έτρωγαν χαστούκια• τώρα δίνουν χαστούκια. Άλλα το χαστούκι πού δεν έφαγαν από τον πατέρα καί το δάσκαλο, τους το δίνει σήμερα ή ζωή.Ηλθε ή κρίση, καί πάμπολλοι νεαροί πιστεύουν ότι θα την «σκαπουλάρουν» με την κλοπή. Ή εργασία τους είναι άγνωστη λέξη. Το υπουργείο μοιράζει στα παιδιά «κομπιούτερς» δωρεάν. Μυαλά πότε θα μοιράσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου