Χριστούγεννα χωρίς Χριστού Γέννηση

Πρόσφατα, στα πλαίσια επίδειξης μαθήματος στην τάξη των παιδιών μου Β’ Δημοτικού είχα την τύχη να λάβω γνώση τι σημαίνει Χριστούγεννα για τον περισσότερο κόσμο αλλά και για την εκπαίδευση στην Κύπρο (φαντάζομαι και στην Ελλάδα).

Ξεκίνησε το μάθημα ρωτώντας η δασκάλα (η οποία θεωρώ ότι ως εκπαιδευτικός είναι από τις καλύτερες στο σχολείο) ρωτώντας τα παιδιά τι τους θυμίζει η λέξη Χριστούγεννα. Τα παιδάκια, ηλικίας 7 ετών, περίπου απάντησαν όπως περίμενα, με παιδικό τρόπο. Οι απαντήσεις που θυμάμαι ήταν , μου θυμίζει χιόνι, κρύο, βουνά, χιονάνθρωπους, τζάκι, δώρα, καταστήματα στολισμένα, χριστουγεννιάτικο δέντρο κ.λ.π. Η δασκάλα ακολούθως τους είπε «όμως το πιο βασικό δεν το είπατε». Και λέω εγώ, μπράβο θα πει την γέννηση του Χριστού. Και όμως έπεσα έξω. Λέει «τον Άγιο Βασίλη» και δείχνει τον γνωστό κοκκινωπά ντυμένο, χοντρούλη κύριο που οτιδήποτε άλλο παρά Άγιος Βασίλης είναι. Φυσικά εξεπλάγην και αν μου δινόταν η ευκαιρία θα μιλούσα. Μετά άλλαξα γνώμη σκεπτόμενος ότι θα προσβάλω τη δασκάλα. Ακολούθως με τον προβολέα παρουσίασε διαφάνειες αναφέροντας σε κάθε χώρα πως λέγεται ο συγκεκριμένος κύριος. Αποτυπωμένο στο μυαλό μου έμεινε ότι στην Ιταλία το ρόλο του «Άγιου Βασίλη» έχει μια μάγισσα η οποία κάθεται σε σκούπα και η οποία παίρνει ωραία δώρα στα φρόνιμα παιδιά ενώ στα άτακτα κάρβουνα! Αυτά είναι τα Χριστούγεννά μας. Δώρα από όντα, ανύπαρκτα πολλές φορές, και μάγισσες (οι οποίες παραπέμπουν σε μυστικισμό) σε φρόνιμα παιδιά και σε άτακτα κάρβουνα ή τίποτα. Ακολούθησε εργασία των παιδιών με χρωματιστά μολύβια και χαρτόνια για την κατασκευή του «Αγίου».

Ειλικρινά δεν άκουσα ούτε μισή φορά την λέξη Χριστός, την λέξη γέννηση, Μεσσίας, σωτηρία , φάτνη, άγγελοι… Ένοιωθα ότι ήμουν σε αλλόθρησκη χώρα και γιορτάζαμε κάτι άλλο. Πως είναι να γιορτάζεις την 28^η Οκτωβρίου αλλά να λες Χριστός Ανέστη!! Άσχετα πράγματα. Ανυπαρξία όχι πνευματικότητος, αλλά απλής ενημέρωσης έστω και τυπικής για αυτή την μεγάλη γιορτή. Και εξ΄ όσων αντελήφθηκα αυτό συνέβη και σε πολλές άλλες τάξεις.

Είναι πιθανόν να δίνονται αυτές οι γενικές οδηγίες προς τα σχολεία. Το γενικό κλίμα όμως το δίνει σίγουρα το υπουργείο Παιδείας, όχι τόσο ο Υπουργός, αλλά μάλλον οι συντάσσοντες το πρόγραμμα μαθημάτων. Αλλά και πάλι ο κάθε δάσκαλος μπορεί να διαφοροποιήσει το μάθημά του έχω την ταπεινή άποψη.

Αν παρατηρήσω το διάκοσμο της πόλης μου αλλά και των παρακείμενων πόλεων βλέπω ακριβώς την ίδια κατάσταση με την τάξη των παιδιών μου. Ουσιαστικά είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Παντού χριστουγεννιάτικα δένδρα με Άγιους Βασίληδες , ξωτικά , χιόνια (άσε που δεν χιόνιζε στη γέννηση του Χριστού). Δεν είδα μια φάτνη, τους μάγους , τον Άγιο Ιωσήφ, την Παναγία , τον Χριστό. Τα ίδια συμβαίνουν και το Πάσχα με τους λαγούς και τα αυγά.

Όλα αυτά είναι ξενόφερτα από χώρες που έχει σβήσει η πνευματικότητα, όπου ο Χριστός αντιμετωπίζεται ξώπετσα, χωρίς βάθος, ως ένα γεγονός αγοράς υλικών αγαθών. Αυτό δεν είναι κακό, κακό γίνεται όταν το κέντρο της εορτής είναι η ύλη και όχι η ουσία που είναι το αληθινό νόημα της έλευσης του Ιησού.

Δεν είμαι αρνητικός στα υλικά έργα των ανθρώπων, αλλά όταν δεν υποστηρίζονται από την πνευματική πλευρά του θέματος τότε πιστέυω ότι πρέπει να αρθρώσουμε λόγο. Όχι κατάκρισης, κατηγορίας και φανατισμού αλλά, ήρεμης εποικοδομητικής παρέμβασης προς ενημέρωση των συνανθρώπων μας οι οποίοι πιθανόν να αγνοούν ή να έχουν απορροφηθεί από τις βιοτικές μέριμνες. Αυτές, αν και αναπόφευκτες, μας απομακρύνουν, σαν σιωπηλή νόσος, από το στόχο μας που δεν είναι άλλος από την Θέωση μας και την ένωση μας με τον Χριστό.

Γι΄ αυτό από φέτος ας προσπαθήσουμε πρώτα εμείς να αλλάξουμε, να αντιμετωπίσουμε πιο πνευματικά και ουσιαστικά τα Χριστούγεννα και τότε θα δούμε και άλλους γύρω μας να αλλάζουν. Η αρχή ας γίνει από το πιο μικρό κύτταρο της κοινωνίας, τον εαυτό μας.

Καλά Χριστούγεννα

Νέαρχος Παναγή

Λεμεσός

πηγή:vatopaidi.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝΘέλουν τους δάσκαλους... ρουφιάνους

Λιάνα Μυστακίδου

Ο Τούρκος υπουργός Παιδείας Ομέρ Ντιντσέρ

Το υπουργείο παιδείας της Τουρκίας με εγκύκλιο που έστειλε σε όλα τα σχολεία ζητά να ενημερώνεται για όλα όσα συμβαίνουν στις τάξεις. Οι διευθυντές των Σχολείων με ειδικό κωδικό θα ενημερώνουν μέσω Internet το υπουργείο για τυχόν διαπληκτισμούς που συμβαίνουν μεταξύ μαθητών, τα ονόματα εκείνων που καθυστερούν να πάνε στις τάξεις τους και γενικά για όλα τα καθημερινά μικροπράγματα που συμβαίνουν.

Επίσημη δικαιολογία είναι η εύρυθμη λειτουργία των Σχολείων και η απρόσκοπτη διδασκαλία των μαθημάτων, με την απομόνωση των ενοχλητικών στοιχείων.

Φυσικά οι καθηγητές και οι δάσκαλοι είναι ανάστατοι, γιατί φοβούνται ότι με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθούν τα κουτσομπολιά, τα ατομικά συμφέροντα, αλλά και ο έλεγχος της πολιτικής ταυτότητας του καθενός.

Στη «δημοκρατική, ευρωπαϊκή» Τουρκία η «ρουφιανιά» γίνεται καθήκον των εκπαιδευτικών που κατέχουν τον βαθμό του διευθυντή!

πηγή:infognomonpolitics

Τον κιαρατά το δάσκαλο…

Του Χρήστου Κεχαγιά

Η Οντολογία
Υπάρχει ένα περίεργο είδος ανθρώπου, ένα ον ‘πολυμορφικό’ σαν τη φύση, που όμως δεν εξελίσσεται εδώ και χιλιάδες χρόνια: το λένε «δάσκαλο». Οι ειδικοί που το μελετούν ισχυρίζονται ότι έχει το πείσμα και την υπομονή εκείνου του ανθρωπίδη του homo neanderthalensis, την προσαρμοστικότητα του sapiens, αλλά –παραδόξως- χρησιμοποιεί πανάρχαιες τεχνικές λείανσης ακατέργαστων λίθων, που βασίζονται σε ένα απαγορευμένο κράμα αγάπης και γνώσης. Αυτό το παράξενο ον πρέπει να εκπαιδευτεί μαζικά, μαζί με τα υπόλοιπα ανθρώπινα όντα, να ξαναεκπαιδευτεί επισταμένως στα εφηβικά και μετεφηβικά του χρόνια, να γεμίσει το κεφάλι του με όλη την Ιστορία του Πλανήτη, την Ιστορία του Ανθρώπου, των Πολιτισμών, των Γραμμάτων, των Τεχνών, να διδαχθεί τόνους μαθηματικών εξισώσεων, άλγεβρας Boole, Λογικής, Φυσικής (πολλή Φυσική), Μουσικής, ζητημάτων μελέτης Περιβάλλοντος, Λαογραφία, Γλώσσα, Κοινωνιολογίες, Ξένες γλώσσες, Εικαστικά, Θέατρο, Θρησκευτικά, Λογοτεχνία, Φιλοσοφία, Βιολογία, Διαπολιτισμική εκπαίδευση (…)

Η Μεθοδολογία
Επιπλέον οφείλει να γνωρίζει θεωρίες και μεθοδολογίες για το πώς θα κάνει καλύτερα τη δουλειά του, και γι’ αυτό υποχρεούται να γνωρίζει μεταξύ άλλων, πολύ καλά: Ψυχολογία, Ψυχοφυσιολογία, Ψυχομετρία, Διδακτική, Μεθοδολογία, Επιστημολογία, Γνωσιοθεωρία, Οργάνωση & διοίκηση, Κοινωνική Ψυχολογία, Συμβουλευτική, Εκπαίδευση εκπαιδευτικών, Χειρισμό Η/Υ, Στατιστική, Μεθοδολογία Έρευνας, Αγωγή του Λόγου, Αξιοποίηση ανθρώπινου δυναμικού, Γλωσσολογία, Πολιτική Κοινωνιολογία κλπ.

Η συμ-μόρφωση
Αυτό το πολύ περίεργο ον, αφού το εκπαιδεύσουν και το παραεκπαιδεύσουν, επιχειρούν γρήγορα να το συμ-μορφώσουν με τις ‘κοινωνικές επιταγές’ και τις σύστοιχες ‘ανάγκες’. Μόλις λοιπόν λάβει το περιλάλητο πτυχίο του, που αποδεικνύει ότι εκπαιδεύτηκε ικανοποιητικά, το υποβάλλουν στη διαδικασία των εξετάσεων επιλογής προσωπικού, για να δουν αν η … πετριά που είχε φάει μικρός στο κεφάλι, (τότε που ήθελε να κάνει καλό στους άλλους ανθρώπους, για να βοηθήσει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου), αν αυτή η πετριά έχει ακόμη τη δύναμη να τον κάνει να θέλει την υλοποίηση του παιδικού του ονείρου. Αν το ον επιμένει και επιτύχει στις εξετάσεις, τότε ήρθε η ώρα του διορισμού.

Ο Διορισμός
Το ‘πολυμορφικό ον’ οφείλει να παρουσιαστεί άμεσα στην άλλη άκρη της χώρας, για να υπηρετήσει εκεί, όσα χρόνια μπορεί, μέχρι να πάρει ένα τσουβαλάκι μόρια, που θα του επιτρέψουν να γυρίσει κάπως κοντά στον τόπο που επιθυμεί να ζήσει. Όταν πρωτοδιορίζεται, δίνει στα γρήγορα έναν όρκο, που δε θυμάται μετά, του λένε το ‘καλώς ήλθες συνάδελφε’ (μαζί με έναν ανύπαρκτο κώδικα δράσης, με νόμους, διατάξεις, κώδικες κλπ.) και του δίνουν τη διεύθυνση του χώρου εργασίας του. Ενίοτε, μπορεί να έχει και 3 και 4 διαφορετικούς τόπους εργασίας, αλλά αυτό λίγο τον απασχολεί. Και τούτο, διότι στην αρχή είναι δόκιμος και στη διάθεση του ΠΥΣΠΕ και πρέπει να μάθει γρήγορα τη νέα του εργασία.

Τα εφόδια
Σε αυτήν, συνήθως ένας καλόκαρδος ασπρομάλλης διευθυντής τον καλωσορίζει, του συστήνει τους συναδέλφους, του αναθέτει τάξη και μετά… προσπαθεί να τον βάλει σε αυτό που καλείται ‘σχολικό κλίμα’. Του μιλά ξανά για σχέδια, πλάνα και ..αεροπλάνα μαθήματος, για ωράριο, για όσα παιδιά είναι προβληματικά, για τους γονείς που μπορεί να του δημιουργήσουν πρόβλημα, για τους παλιούς συναδέλφους που πρέπει να σέβεται και …τότε του βγάζει από το συρτάρι μία στοίβα από βοηθήματα, βιβλία διδάσκοντος, αναλυτικά προγράμματα, επιβοηθητικά προγράμματα, οδηγίες και κόντρα οδηγίες, που τις έχει αποστείλει το αρμόδιο υπουργείο και άλλοι φορείς, προκειμένου να τον …βοηθήσουν να διδάξει.

Πολλά εφόδια
Τέλος, του παρουσιάζει την αίθουσα υπολογιστών, στην οποία βασιλεύουν ακόμη κάποιοι 386, τη δανειστική βιβλιοθήκη που συνήθως είναι κλειστή, την αίθουσα που μπορεί να είναι άβαφτη, να μυρίζει λίγο μούχλα, να μην έχει καλά καλοριφέρ (ενίοτε και σόμπες), ίσως 1-2 παλιούς φθαρμένους χάρτες, φώτα που θυμίζουν τσιμπλόγυαλα, παράθυρα που μπάζουν αέρα, με κάγκελα απέξω για τους ..έξω και τέλος τον αύλιο χώρο, στον οποίο οφείλει να εφημερεύει 2 φορές την εβδομάδα. Ο νέος συνάδελφος οφείλει επιπλέον να έχει γνώσεις Α’ βοηθειών, στην περίπτωση που τραυματιστεί κάποιο παιδί και να υπερκαλύπτει το σχεδόν πάντοτε άδειο φαρμακείο του σχολείου. Τέλος, ο συνάδελφος είναι εξ αρχής χρεωμένος με έναν προκαθορισμένο αριθμό φωτοτυπιών, τις οποίες επιτρέπεται να βγάζει μηνιαίως, ειδάλλως …δεν ξέρω κι εγώ τί.

Οι ασπιρίνες
Μετά τις 2-3 πρώτες μέρες διδασκαλίας, ο νεοδιορισμένος αρχίζει να τακτοποιεί τα παλιά ακαδημαϊκά του βιβλία εκεί πίσω στη βιβλιοθήκη του, που ανήκουν και αρχίζει να σχεδιάζει επί χάρτου τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο διδασκαλίας. Οφείλει όμως να είναι σύννομος με τις επιταγές του αρμόδιου υπουργείου και των λοιπών σοφών, γι’ αυτό και χρειάζεται να εξετάζει εάν όσα διδάσκει είναι σύμφωνα με το αναλυτικό πρόγραμμα, τις οδηγίες, τας εγκυκλίους κλπ. κλπ. Το σοφό υπουργείο δεν θα τον αφήσει όμως έτσι. Διότι, θα χρειαστεί πολύ γρήγορα να τον επιμορφώσει για τα βιβλία που δεν έχει ακόμη λάβει, ούτε αυτός ούτε οι μαθητές του, για τις ..νέες πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας, που έρχονται από την πεφωτισμένη δύση, για τα νέα διδακτικά μέσα, για το πώς εντάσσονται οι νέες τεχνολογίες και οι υπερσύγχρονοι τετραπύρηνοι υπολογιστές (ο 386 που λέγαμε) στη μάθηση και το πώς θα ενσωματώσει τα υπερσύγχρονα ευρωπαϊκά μοντέλα διασύνδεσης της εκπαίδευσης με τις εξελίξεις της Αγοράς, στην μαθησιακή διαδικασία. Τέλος, ένας παλιός συνάδελφος θα του συστήσει το τάδε αναλγητικό για τον πονοκέφαλο και έτσι, το ‘πολύμορφο’ ον είναι έτοιμο για την παραγωγή.


Και μπλα και μπλα…
Παραγωγή πολιτών του αύριο, κατ’ άλλους ανθρώπων, που να μπορούν να είναι ευτυχισμένοι, δημιουργικοί και παραγωγικοί, εκείνων που θα είναι οι επιστήμονες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί του αύριο. Το παρόν υπερσύστημα (αλλά και κάθε υπερσύστημα, από καταβολής κόσμου) βέβαια θέλει συνήθως να ‘παράγονται’ ανθρωπάρια τακτοποιημένα σε προκατασκευασμένα καλούπια, που είναι χειρίσιμα, χειραγωγήσιμα και όσο γίνεται πειθήνια στις βουλές του τάδε πλαισίου, προς χάριν της ανάπτυξης και της ευημερίας και μπλα μπλα και πολλά μπλα μπλα… Παρόλα αυτά, ο νεοδιορισμένος παλεύει μέσα του να συνδυάσει τον τύπο με την ουσία, τον εξαναγκασμό με τη δημιουργικότητα, την ψυχή και το καθήκον στον Άνθρωπο, συνήθως με αρκετή επιτυχία (!)

Και ράβε και ξήλωνε..
Γι’ αυτό και τα εκάστοτε αρμόδια υπουργεία, εντός κάθε τριακονταετίας επιχειρούν να διορθώνουν τα κακώς κείμενα της εκπαίδευσης, επινοώντας εξαιρετικές μεταρρυθμίσεις. Δεκάδες μεταρρυθμίσεις για την εκπαίδευση και μετά αντιμεταρρυθμίσεις και άντε πάλι από την αρχή… κάθε υπουργός και μια μεταρρύθμιση για την παιδεία. Και ράβε και ξήλωνε. Και όλοι οι υπουργοί εξαγγέλλουν νέα μέτρα, για να κάνουν καλύτερη παιδεία. Και αυτή όλο πάει από το κακό στο χειρότερο, διότι το πρόβλημα είναι… ο δάσκαλος! Αυτός, ο ξετσίπωτος δημόσιος υπάλληλος, που τον πληρώνουν όλοι, για να κάνει τη δουλειά του κι αυτός ο αχαΐρευτος κάνει κι απεργίες. Δεν του φτάνουν οι αργίες Χριστούγεννα, Πάσχα, Εθνικές εορτές, καλοκαίρι κλπ.

Δις εις θάνατον και μετά …ισόβια
Και οι καλοί υπουργοί υπολογίζουν με ποιό τρόπο θα διορθώσουν αυτή την απίστευτη αδικία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και γι’ αυτό αποφαίνονται σοφά ότι αυτό το ον, για να συμμορφωθεί θα πρέπει να του κόψουν το μισθό να μην παίρνει πάνω από 1000 ευρώ όταν έχει σιτέψει και πάνω από 600 ευρώ όταν πρωτοδιορίζεται. Το άξεστο, το αχαΐρευτο ον, που κακώς ο Καποδίστριας του έδωσε μονιμότητα, αυτό φταίει για όλα τα δεινά της κοινωνίας, γιατί δεν κάνει τη δουλειά του και γι’ αυτό είναι ένοχο και πρέπει να τιμωρείται. Σύμφωνα με μυστικές εισηγήσεις προς τον αρμόδιο υπουργό, κανονικά θα έπρεπε να πληρώνει για τη δουλειά του, ίσως και να μαστιγώνεται άπαξ του μηνός, εντός της κεντρικής πλατείας, προκειμένου να συμμορφώνεται...

***

Αλλά, ας ξεφύγουμε λίγο από αυτό το σχέδιο συμμόρφωσης και ως παρεμπίπτον ζήτημα, να θυμηθώ μια παλιά ιστορία..

Μια παλιά ιστορία
Ήταν τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη, λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, πήγαινα στην Γ’ δημοτικού –προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή- όταν έτυχε να συναντήσω σε κάποιο από τα ωραιότερα χωριά του Πηλίου, τον χασάπη του χωριού, τον Χασαπάκο με τ’ όνομα. Ήταν ευθυτενής, με άγρια όψη και μαλακή καρδιά, τα χέρια του είχαν ρόζους από τους μπαλτάδες για τα κρέατα, τα τσεκούρια για τα ξύλα και το καργάρισμα της αλυσίδας, μην τύχει και του φύγει το τσοπανόσκυλο, ο σκύλος- φύλακάς του, ο γερο Φρίξος.

Ο ..απειροστικός λογισμός
Εκείνες τις μέρες, έτυχε η γειτόνισσά του να του παραγγείλει μισό κιλό κρέας, για ένα τραπέζι που ήθελε να κάνει, για χάρη της θυγατέρας της, που ήταν στα αρραβωνιάσματα. Το κρέας κόστιζε χ δραχμές, όμως η γειτόνισσα είχε παραγγείλει και μυτζήθρα ανάλατη, αλλά και σαπούνια που τότε έμαθα ότι τα έφτιαχναν στα κατώγια με λίπη, σόδες και …ίσως και λίγα μαγικά λόγια της εποχής. Σαν αυτά που ψέλλιζε ο Χασαπάκος, όταν έφτασε η ώρα του λογαριασμού. Η γειτόνισσα ετοιμοπόλεμη, γρήγορη και προετοιμασμένη: το κιλό κάνει τόσο, δια δύο ίσον τόσο, επί τόσο ίσον…. κοστίζουν x, σου δίνω τόσα, μείον από κείνα τα κατοστάρικα που χρώσταγες για τη φρέζα, σούμα …

Το πολιτισμικό σοκ
Ο γερο Χασαπάκος βρισκόταν αντιμέτωπος με το χειρότερο εφιάλτη του: διαίρεση, πολλαπλασιασμός, πρόσθεση, αφαίρεση και ξανά αφαίρεση… πολιτισμικό σοκ! «Μισό λεπτό μωρ’ κορίτσ’, να τα ματαδούμε τα πρά’ματα…το λοιπό(ν)…φμμμμ…!!!», αλλά όσο κι αν προσπαθούσε όλο λάθος έκανε κι όλο ξαναέπιανε το τεφτέρι από τα ψηλά. Στη δεύτερη και τρίτη προσπάθεια έβαζε κι έβγαζε τα γυαλιά της μυωπίας, ασθμαίνων και ψιθυρίζοντας και λίγα ακόμη ..γαλλικά, στο τέλος –απηυδισμένος που δεν του ‘βγαιναν οι αριθμοί, έδινε μια με τα ροζιασμένα δάχτυλα (αυτά που έλιωναν σκορπιό με χαρτοπετσέτα) πάνω στο τεφτέρι, πεταγόταν πάνω το μολύβι με την …πολύπλευρη (από τα πολλά ξυσίματα με το χασαπομάχαιρο) μύτη κι ο γερο Χασαπάκος αποφαινόταν οριστικά: «Τον κιαρατά το δάσκαλο απ’ μ’ έμαθε τα γράμματα!!!».

Ο καημός
Και κάθιδρος έπαιρνε τα χρήματα, έδινε όσα ρέστα του έπαιρνε η γειτόνισσα και θυμωμένος με τον εαυτό του μαζευόταν στο πέτρινο, διακοσμημένο με μούσκλια, τραπέζι του μικρού κήπου με τις ορτανσίες, να στρίψει ένα τσιγάρο, να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Φυσικά και δεν του έφταιγε κανένας δάσκαλος, γιατί ο Χασαπάκος αντί για δημοτικό σχολείο, είχε αποφοιτήσει από το σχολείο της φύσης, εκεί στο ρέμα που έβοσκε τα κατσικάκια. Είχε όμως σπουδάσει τοπική Γεωγραφία, γνωρίζοντας κάθε σπιθαμή του τόπου του, ενώ γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά τον παγκόσμιο χάρτη, αφού ήξερε να ξεχωρίζει ότι όταν ανέβαινε το ένα διάσελο έβλεπε τον Παγασητικό και όταν αγνάντευε από το άλλο, ξανοιγόταν τεράστιο το Αιγαίο Πέλαγος.

Οι εγκύκλιες σπουδές
Σπούδασε όμως και Γραμματική και Συντακτικό, αφού κανείς δεν μπορούσε να του παραβγεί στο πώς κλίνουν οι πλαγιές και πώς συντάσσονται τα μανιτάρια, ποιά είναι παλαβά και ποιά τρώγονται. Τις βασικές γνώσεις Φυσικής τις πήρε από την ταχύτητα με την οποία μάζευε το κοπάδι τη δύση, υπολογίζοντας την ανοικτή καμπυλόγραμμη κίνηση του Φρίξου, όταν ήθελε να μαζέψει το κοπάδι και την περιδίνηση του γάλακτος που έδινε στον γκαζοντενεκέ το γιαούρτι. Τέλος, αποφοίτησε με «άριστα» στην Ωδική, από το θεϊκό αηδόνι που τον συντρόφευε στο δάσος με τα αλεπούδια και με «λίαν καλώς» στη Γεωμετρία, αφού η γαϊδάρα του η Μαρίτσα, πάντοτε λυτή, ενίοτε γύριζε μόνη της στο σπίτι, αλλά δεν πήγαινε να κοιμηθεί με τα άλλα ζώα στο παχνί, καθώς της άρεσε να κλείνει το δρόμο προς το χωριό κάθετα και να μην αφήνει να περνάει κανείς, μέχρι να την συναντήσει ο κύρης της.
Λίγο φρένο δε βλάπτει..
Εκείνον που ήθελε όσο τίποτα να μάθει τα γράμματα, όχι μόνο για να μην τον κοροϊδεύουν οι αετονύχηδες της εποχής, αλλά «για να γίνει άθρωπος», όπως έλεγε. Άνθρωπος με κεφαλαίο έγινε, από τους λίγους που έζησαν εκεί, γράμματα όμως δεν έμαθε κι έφυγε με τον καημό. Εκείνον που φόρτωνε κάθε φορά στον (ανύπαρκτο) δάσκαλό του. Τέτοιες μέρες, κάθε Σεπτέμβρη, που έξω από τα σχολεία μαζεύονται τα πιτσιρίκια σα μελίσσια και οι δρόμοι παίρνουν άρωμα από τα καινούρια (οκ, αυτά που δεν πήρανε ακόμη) βιβλία, σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό, μήπως δε χρειάζονται τόσα λεφτά και προγραμματισμός και αγωνία για μεταρρυθμίσεις, για νέες τεχνολογίες, για αγορά νέων μεθόδων και πακέτων εκπαίδευσης, για βοηθήματα, για μετάφραση ξένων (ολοκληρωμένων, προτύπων) προγραμμάτων εκπαίδευσης, αλλά μήπως είναι καιρός, τώρα στα δύσκολα, να βάλουμε κάτω το αμόρφωτο κεφάλι μας και να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του δασκάλου εκείνο τον ρομαντικό πεισματάρη τύπο, που αγωνίζεται γιατί έχει ένα όραμα για τα παιδιά του, και να δούμε τί πραγματικά αξίζει και γιατί τον έχουμε για 600 ευρώ;

Κι αν νιώσουμε στο πετσί μας έστω και λίγο τη βλακεία που μας δέρνει, ας κάνουμε πρώτο αίτημά μας για κοινωνική αλλαγή, το πώς θα τον βοηθήσουμε να οικοδομεί καλύτερα τη σχέση με τους μαθητές και το αντικείμενό του, δηλαδή πώς θα τον βοηθήσουμε να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, με ποιά μέσα, με ποιές μεθόδους όχι παρεμβαίνοντας στη δουλειά του –την ξέρει καλύτερα από τους σοφούς των υπουργείων και των εγκυκλίων- αλλά σε επίπεδο κοινωνικό και πολιτικό και -γιατί όχι- οικονομικό. Και μη μου πείτε ότι τέτοια εποχή άλλες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της πολιτείας, όπως η υποτιθέμενη ανάπτυξη και τα όμοια, γιατί τότε για την αμάθειά μου, οφείλω κι εγώ κι εσύ με τη σειρά μου να αναθεματίσω «Τον κιαρατά το δάσκαλο που μας έμαθε τα γράμματα» (…)


Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

πηγή:mediasoup.

Δάσκαλοι αναγκάζονται να κληρώνουν βιβλία για τους μαθητές!

Δάσκαλοι, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αναγκάζονται να κληρώνουν για τους μαθητές βιβλία περσινά, λόγω των ελλείψεων. Το περιστατικό που ακολουθεί, είναι αληθινό. «Είμαι πολύ τυχερός», φώναζε ο μικρός μαθητής. Η χαρά του δεν κρυβόταν... Ο λόγος; Μαζί με άλλους δύο συμμαθητές του κέρδισαν στην ενδοταξιακή κλήρωση που έκανε ο δάσκαλος. Το έπαθλο;Τρία βιβλία γλώσσας. Και ήταν η πρώτη φορά που έπαιρναν μέρος σε κλήρωση... Υπό άλλες συνθήκες και άλλες χρονιές θα ήταν ένα αντικείμενο που δεν θα του έδιναν καμία σημασία. Θα το έπαιρναν με την έναρξη της σχολικής χρονιάς μαζί με τόσα άλλα και θα το άφηναν στην άκρη μέχρις ότου αναγκαστούν να το ανοίξουν για να διαβάσουν. Τώρα όμως ήταν κάτι που το είχαν μόνο αυτοί οι τρεις. Δίκαια λοιπόν η ερώτηση: «Μπαμπά, και τα υπόλοιπα βιβλία έτσι με κλήρωση θα τα πάρουμε;».

e-PATIENT

Το Ιντερνετ ως φάρμακο

Πριν από τέσσερα χρόνια, η Τζώρτζια, 39 ετών σήμερα, και ο Απόστολος, 30, ήταν απολύτως υγιείς. Η ζωή τους, όμως, πήρε μια απότομη στροφή. Και οι δύο χτυπήθηκαν από δύο σοβαρές ασθένειες: τη νόσο Λάιμ, μια πολύπλοκη φλεγμονώδη πάθηση που προκαλεί έντονα νευρολογικά προβλήματα, και το Σάρκωμα Ewing, μια κακοήθη μορφή νεοπλάσματος των οστών, αντίστοιχα. Σήμερα, δίνουν με θάρρος τη μάχη για την υγεία τους, έχοντας στο πλευρό τους τους φίλους, τους συντρόφους, τις οικογένειές τους, αλλά και ακόμα έναν σύμμαχο: τα κοινωνικά δίκτυα, αναφέρει η Καθημερινή (18/9/2011) .

Παρά τη σωρεία αγωγών, η Τζώρτζια ζούσε εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν συνεργαζόταν. Οπως γράφει στο μπλογκ της, περπατούσε με «Π», δυσκολευόταν στην κατάποση, κάθε απλή δραστηριότητα ήταν περιπέτεια. Στις αρχές του καλοκαιριού, ανακάλυψε ότι μία γιατρός, η δρ Γκίτα Σροφ, έχει αναπτύξει και εφαρμόζει σε κλινική στο Ν. Δελχί μια θεραπεία με εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα με θαυμαστά αποτελέσματα. Μόνο που ήταν ακριβή... Οταν σκέφτηκε να προστρέξει για βοήθεια στους διαδικτυακούς της φίλους από το μπλογκ και το Twitter («να με βοηθήσετε να ξαναγίνω η Τζώρτζια»), δεν περίμενε την ανταπόκριση που τελικά είχε. Το μήνυμα άγγιξε τους κεντρικούς νευρώνες του ελληνικού Ιντερνετ, με αποτέλεσμα τα χρήματα να συγκεντρωθούν αμέσως και σήμερα η Τζώρτζια να «τουιτάρει» από την Ινδία.

Ο επίμονος πόνος στο πόδι του Απόστολου ξεκίνησε το 2009. Ηδη από τότε ήταν δεινός μπλόγκερ, ενώ αργότερα μπήκε και στο Twitter. «Αϋπνος τα βράδια, με πόνους, άρχισα να τα περνάω στο Ιντερνετ», λέει στην «Κ». Η ανάγκη μου να πω ότι πονάω, ότι φοβάμαι βρήκε έναν λευκό τοίχο. Ακόμη κι αν δεν πάρεις απαντήσεις, τουλάχιστον το έχεις βγάλει από μέσα σου. Τον φόβο του θανάτου, π.χ., τον βιώνεις καθημερινά όταν έχεις καρκίνο. Δεν μπορείς όμως να το συζητάς με τους δικούς σου ανθρώπους, τους τσακίζεις».

Για καιρό, ο Απόστολος γράφοντας για την περιπέτεια της υγείας του, τις χημειοθεραπείες, την αγωνία του, δεν σκεφτόταν ότι κάποιοι από την άλλη πλευρά τον διαβάζουν. «Οταν κατάλαβα ότι άγνωστοι με άκουγαν και μοιράζονταν μαζί μου τους δικούς τους φόβους, κατάλαβα ότι το Twitter μού προσφέρει ψυχολογική στήριξη. Οταν είχα φύγει στην Αγγλία για χειρουργείο, κάποιος μου έγραφε ότι δεν έχουν νέα μου και ανησυχούν. Μια φίλη από Twitter ήρθε στο νοσοκομείο απροειδοποίητα, χωρίς να την έχω ξαναδεί, ένας αγρότης από την Κρήτη μού έστειλε τα καλούδια του για το καλό».

Ο Απόστολος βγήκε νικητής από εκείνη τη μάχη, αλλά η νόσος επανεμφανίστηκε έξι μήνες αργότερα. Τα νέα συγκλόνισαν τη διαδικτυακή κοινότητα. «Εκείνες τις ημέρες προστέθηκαν 600 followers στο Twitter. Δεν προλάβαινα να απαντάω σε ευχές. Η αντιμετώπιση μιας νόσου με τη σοβαρότητα της δικής μου είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της. Τα social media προσφέρουν ένα στήριγμα».

Η Τζώρτζια και ο Απόστολος αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις «e-patients». Οπως εξηγεί στην «Κ» η κ. Καίτη Αποστολίδου, σύμβουλος επικοινωνίας στον τομέα των social media, που διατηρεί το εμβληματικό μπλογκ epatientgr.wordpress.com, «στη χώρα μας παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια αθόρυβη μετάβαση στην εποχή της ψηφιακής υγείας, όπου οι γιατροί δεν είναι πλέον η μόνη πηγή πληροφόρησης καθώς οι ασθενείς βρίσκονται στο κέντρο ενός δικτύου ενημέρωσης». Δεν είναι τυχαίο ότι το 2010 η αναζήτηση πληροφοριών για θέματα υγείας στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 23% σε σχέση με το 2008. «Ολο και περισσότεροι είναι αυτοί που διατηρούν ιστολόγιο σχετικά με τη θεραπεία τους και τις εμπειρίες τους σχετικά με το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουν, ευαισθητοποιούν άλλους, αναζητούν άλλους χρήστες με το ίδιο πρόβλημα. Το Διαδίκτυο τους βοήθησε να αποκτήσουν γνώσεις για την ασθένειά τους και να πάρουν πρακτικές πληροφορίες για γιατρούς ειδικότητας, εξειδικευμένα ιατρικά κέντρα και θεραπείες, αλλά και να γίνουν μέλη διαδικτυακών κοινοτήτων ασθενών».

Οἱ καλύτεροι γιατροί τοῦ κόσμου εἶναι ἡ Δρ. Διατροφή, ἡ Δρ.Ἠρεμία καὶ ὁ Δρ. Χαρούμενος

Τζόναθαν Σουίφτ

πηγή: Τρελογιάννης

Θυμήσου ὅτι τὰ παιδιά, οἱ γάμοι καὶ τὰ λουλούδια ἀντανακλοῦν τὸ εἶδος τῆς φροντίδας ποὺ παίρνουν.

Θυμήσου ὅτι τὰ παιδιά, οἱ γάμοι καὶ τὰ λουλούδια ἀντανακλοῦν τὸ εἶδος τῆς φροντίδας ποὺ παίρνουν.

H. Jackson Brown, Jr.

πηγή: Τρελογιάννης

Χαρές καὶ πλούτη κι ἄν χαθοῦν, καὶ τὰ βασίλεια κι ὅλα,- τίποτα δὲν εἶναι σὰν στητή, μένει ἠ ψυχή κι ὀλόρθη.

Διονύσιος Σολωμός



πηγή: Τρελογιάννης